Vissersdijk

De Vissersdijk heeft zich lang staande gehouden. Veel bleef er bij het oude. Kleine, bescheiden huisjes staan er, oude pakhuizen en schuren en op het eind ervan grensde tot voor kort de achterkant van het hotel dat in zijn hoogtijdagen Hotel Meijer heette. Nieuwbouw rukt nu op achter de huizen en het vroegere Meijer Theater staat erbij alsof zijn laatste uur geslagen heeft; alleen de glas-in-loodramen aan de zijkant getuigen ervan dat het ooit goede tijden kende. Op de plek van het hotel en het Stoombootplein verrijst een groot complex met appartementen die uitkijken over de haven en van de iets verderop gelegen Wilhelminabrug wordt gezegd dat die van haar vertrouwde plaats boven het water van het havenkanaal wordt weggehaald en verhuizen zal naar een andere plek in het dorp. Het oude karakter van de Vissersdijk krijgt er met het oprukken van nieuwbouw en de afbraak van vertrouwde gebouwen ongenadig van langs. Een nieuwe tijd rukt op, met woningen die voldoen aan de eisen van deze tijd, maar die verder niet matchen met wat rest van vroeger tijden en die aan het verleden geen boodschap hebben.

De sportschool en een trotse, stoere vriend

Het was midden jaren tachtig toen ik door een van mijn vrienden uit de straat werd uitgenodigd om op de sportschool te komen kijken, in het hoge gebouw rechts op de foto hierboven. Hij was er kind aan huis. Hij had de sleutel en dat zei mij genoeg. Hij kon trainen wanneer hij maar wilde. Hij liet me de apparaten zien waarop hij al jaren had gezwoegd en het was hem aan te zien. Groot was hij altijd al en hij was ook altijd al sterk geweest. We woonden bij elkaar in de buurt, wisselden Donald Duck en Eppo uit, ruilden postzegels en hadden samen voor ons leven gerend voor een boze stucadoor waarvan we het stucwerk hadden bedorven door er een hand zand in te gooien. We hadden een rondje gefietst via Ouddorp, Zierikzee, tot over de Zeelandbrug en over Oude Tonge en nog zoveel meer. In de tweede klas van de Lagere School zaten we naast elkaar behoorlijk vooraan in de klas. Hij had geen idee hoe sterk hij was; als we wat ravotten in de pauze vlogen eens maar zo een rij knopen van mijn overhemd over het schoolplein en als hij iemand even voor de lol aanpakte, vloog die maar zo een eind door de lucht. Dat was Henri toen. En na al het beulwerk was hij nu helemaal een sterke beer geworden. Hij was trots en blaakte van het zelfvertrouwen. Hij had een plan: de sterkste man van Goeree-Overflakkee worden. Hij ging aan de wedstrijden meedoen en in 1989 werd hij tweede.

Hij liet mij die zaterdagmorgen in de sportschool ook wat proberen en deed dat met een respect dat ik bewonderde en waardeerde. Wat me vooral bijgebleven is, is de trots en het zelfvertrouwen van iemand die er helemaal voor ging. Gedreven, enthousiast en onverstoord liet hij zien dat je jezelf een wereld kunt creëren waarin je helemaal tot je recht komt. Het is een herinnering die een leven lang met me meegaat. En dit is een klein monumentje voor een vriend die de mensen om hem heen veel te jong ontviel.