Hoflaan

Deze straat volgt de loop van het vroegere Binnenpad. De groene velden die het pad vroeger omzoomden, zijn verdwenen en opgeslokt door de woonwijk die in het tweede kwart van de vorige eeuw werd aangelegd. Een eigenwijze straat is het halverwege. Een huis met gele steen opgetrokken in de stijl van de Amsterdamse school, met een stijl en langgerekt dak, staat er naast een veel traditioneler, maar wel imposant huis, dat aan de overkant van de naastgelegen straat ineens een uit rechthoekige delen opgebouwd en stralend wit woonhuis tegenover zich vindt. Knotsen van huizen staan er, maar verderop richting de Langeweg ook ingetogener panden met evengoed mooie elementen: grote ramen in smalle ijzeren kozijnen. De andere kant op, richting de kern van het dorp, ligt de Hoflaan aan de oude begraafplaats, waarop bijna alles bij het oude blijft en generatie na generatie de vaak scheve grafstenen stil en vredig herinneren aan onze sterfelijkheid. Aan het eind van de straat herinnert de kleine joodse begraafplaats evengoed vredig en stil aan de joodse inwoners van toen is het tegelijk een stille klacht over waar onmenselijkheid toe leiden kan.

Bron foto: Streekarchief Goeree-Overflakkee.

Bron foto: Streekarchief Goeree-Overflakkee.

Bron foto: Streekarchief Goeree-Overflakkee.

Hierboven het in 1964 geopende, toen nieuwe, politiebureau.

Een uurtje op het politiebureau

Op het politiebureau heb ik de diefstal van mijn fiets die ik, om de bus naar Rotterdam nog net te kunnen halen niet op slot had gezet bij het busstation, aangegeven. De fiets vond ik later zonder tussenkomst van de politie terug. Niet veel spannends dus.

Spannender was het jaren eerder. Ik was een jaar of tien. Uit school was ik met een paar jongens uit mijn klas en een klas hoger, meegegaan om bij een oud vrouwtje die aan het Marietjespad woonde, met grind ruitjes door te gooien. Het verbaast me nu dat we dat gewoon vonden, maar zo ging het. We waren met een man of zes. We mikten met grind van het pad ernaast tegen de ruit van het bovenraam. Na een tijdje gooien kwam er ineens politie de straat ingereden. We renden de steeg ik om weg te komen, maar een van de politieagenten was omgelopen en sneed ons de pas af. We waren er gloeiend bij. Een van de jongens, de zoon van de begrafenisondernemer die vlak bij school woonde, glipte ertussenuit op zijn fiets. De rest moest mee in het busje en eindigde op het politiebureau, waar we aan een lange tafel moesten gaan zitten, in het lage deel van het gebouw. We werden alleen gelaten. Van een met regelmaat terugkerend geluid in de kamer kregen we de slappe lach, totdat de agent weer binnenkwam. We moesten onze namen opgeven. De hoop dat we weer naar huis mochten lopen en het thuis niet bekend zou worden, vervloog toen we hoorden dat we door de politie naar huis zouden worden gebracht. Een van de jongens kreeg het in de Prins Hendrikstraat, hij woonde daar, te kwaad. Hij vreesde waarschijnlijk de confrontatie met zijn vader. ik werd als laatste thuisgebracht. Het politiebusje werd in de Gelein Cornelissestraat neergezet, aan de zijkant van ons huis. De agent ging met me mee naar binnen en legde mijn moeder uit wat er aan de hand was. Juist toen kwam mijn vader thuis van zijn werk. Hij zei me later dat hij wit wegtrok en vreesde dat er iets ergs gebeurd was. Zo erg was het niet en misschien is het daardoor dat de uitbrander me zo mee is gevallen dat ik me die niet meer kan herinneren.

Mijn vader was in die tijd huisschilder (en nog jaren daarna, want hij was het tot zijn pensioen en hij was toen nog maar achterin de dertig) en heeft een nieuw ruitje bij het oude vrouwtje erin gezet. De honderden ruitjes van de af te breken gasfabriek sneuvelden in latere jaren, maar dat was gelukkig onschuldiger. Ik had het jong geleerd en voordat het crimineel werd, weer afgeleerd.

Bron afbeelding: Streekarchief Goeree-Overflakkee.

Werktekening van rond 1955 met de Hoflaan.

Bron afbeelding: BGT-Viewer (10-04-2018)

Bron afbeelding: BGT-Viewer (registratie luchtfoto: 30-1-2017)

Positie uitsnede in totaaloverzicht Middelharnis.