Croeso i rifyn 5 cylchgrawn digidol Gwynllyw. Dyma gyfle i chi ddarllen, gwrando ar gerddoriaeth, gwylio clipiau ac hefyd gymryd rhan. Os hoffech gyfrannu at y rhifyn nesaf, ebostiwch eich syniadau at llais@gwynllyw.org cyn dydd Iau 21 Mai 2020.

Welcome to issue 5 of Gwynllyw's digital magazine. This is an opportunity for pupils to read articles, listen to music, watch clips and take part. If you would like to contribute to the next issue, email your ideas to llais@gwynllyw.org before Thursday 21 May 2020.

Dyma waith arbennig gan ddisgyblion Blwyddyn 6 Ysgol Gymraeg Y Fenni: Ar ol darllen pennod gyntaf y nofel Trwy'r Darlun y dasg oedd i ysgrifennu erthygl ar gyfer papur newyddion yn disgrifio diflaniad y teulu.

Diflaniad Dirgel yn Aberdyfi

Hen fenyw a dau blentyn yn diflannu yng nghanol nos; ble ydyn nhw nawr?

Y 1af o Fai, 2020. Gan Lowri Harrington.

Ers i deulu Gwalch, o Aberdyfi, ddiflanu heb adael ol yng nghanol nos ar y 30ain o Ebrill, mae'r awdurdodau wedi bod mewn penbleth wrth iddynt geisio darganfod ei lleoliad.

Ar hyn o bryd, does dim tystiolaeth o gwbl sy'n awgrymu beth ddigwyddodd i Cledwyn, Sian, a Branwen Gwalch. Mae hyn er gwaethaf y llwybr o wair a blodau gwyllt cafodd ei ddarganfod bron cyn gynted ag agorwyd y drws gan yr heddlu lleol. Yn dechrau ar y landin ac yn gorffen wrth ymyl ffram wag yn y gegin, does dim syniad gyda botanegwyr neu gwyddonwyr pam, na sut dyfodd y gwair, oherwydd bod dim pridd oddi tan y planhigion,dim llawer o olau yn cyrraedd y man lle maent yn tyfu, a dim dwr o gwbl.

''Byth yn fy myw ydw i erioed wedi gweld y fath beth. Does gen i'm syniad sut dyfodd y planhigion, pam tyfon nhw ble gwnaethon nhw, na beth yw ei ystyr''

Dyma oedd geiriau Dr. Rhys Morgan Davies, botanegwr o Dwyn.

Gan bod dim cliwiau ar ble aeth y teulu wedi dod i'r golwg eto, mae pawb yn yr ardal wedi derbyn cyfarwyddiadau o'r llywodraeth i gadw llydad am y teulu o dri; bachgen a gwallt melyngoch gwyllt, llygaid a clustiau eithaf mawr; merch tua 14 oed, gyda gwallt tywyll, llygaid gwyrdd, a spectol; hen fenyw gyda gwallt hir llwyd yn cwympo i'w hysgwyddau, ac yn ol pob tebyg wedi lapio mewn clogyn coch.

Mae'r holl bentref wedi bod bod yn chwilio ym mhob twll a chornel am y teulu dirgel ers dechrau bore Dydd Iau, ond heb canlyniadau llwyddiannus. Dyma sut cafodd ei ddarganfod bod y teulu ar goll yn ol ei cymydog, Mr. Dylan Jones:

''Am tua hanner awr wedi wyth y bore hwnw, es i i ofyn Branwen os hoffai hi a'r plant rhai o fy mlodau haul, gan fy mod wedi tyfu dwsin yn fwy nag oedd lle ar gyfer yn fy ngardd i. Pryd doedd dim ateb ar ol y pumed waith i mi ganu'r gloch, penderfynnais bod nhw wedi mynd siopa neu am dro. Fodd bynnag, wrth i mi droi edrychais drwy ffenest y gegin, dim ond i weld llwybr o lastwellt yn tyfu ar lawr i ddechrau, meddyliais bod y golau yn chwarae gyda fy llygaid; edrychais eto. Roedd e dal fyna. Doedd e ddim yn symud. Galwais yr heddlu lleol a nhw ffeindiodd bod y teulu wedi diflannu.''

Does gan neb ond yr heddlu, gwyddonwyr, botanegwyr, a ditectifs mynediad i'r ty.

Gan bod dim cliwiau wedi cael ei darganfod ar beth ddigwyddodd i'r teulu, mae pawb wedi bod yn meddwl am straeon i esbonio'r diflaniad, rhai yn gyffredin ac eraill yn hollol unigriw. Er engraifft mae menyw anhysbys yn meddwl bod nhw wedi mynd trwy darlun i fyd arall, a cael ei ymosod ar gan ddynion saith troedfedd o uchder sy'n medru rhedeg ar gyflymdra annealladwy.Tra bod eraill yn credu aethon nhw am dro yn y nos i edrych ar fywyd gwyllt, yna mynd ar goll mewn coedwig trwchus. Dyma beth dywedodd Mair Thomas, aelod o'r parti chwilio a ffrind da i Mrs. Gwalch:

''Dydw i ddim yn siwr beth ddigwyddodd i Branwen a'r plant, ond dwi'n sicir taw rhywbeth annarferol ac annisgwyl oedd e.''

Os oes gyda chi unrhyw wybodaeth, rydym yn gofyn i chi ei rhoi i'r heddlu, oherwydd gall rhywbeth bach wneud gwahaniaeth mawr i ddiwedd y stori.

Y Diflaniad dirgel

Davies's yn diflannu yng hanol y nos

1af o May

gan Nia Davies

Ar yr 1af o Ionawr at 23:30 aeth Nain, Sian ac Cledwyn ar goll o Aberdyfi. Mae neb yn gwybod ble pryd neu pam aeth yr teulu. I gyd mae'r arbewnigwr yn gwybod yw bod nhw wedi mynd ar goll yng nghanol y nos. Aeth yr dyn sy'n byw drws nesaf o gwmpas ir ty ac sylw bod nhw ddim yna. Roedd nhw yn gweld nhw yn cerdded i'r siopiau yn yr prynhawn.

Mae'r arbenigwr yn dweud bod aeth yr teulu ar goll rhwng 23:00-00:10 yb. Does neb yn gwybod pa amser aeth yr teulu ar goll neu ble aeth nhw. Mae'r ymchwiliad yn digwydd ac mae'n dweud bod roedd yna llawer o badiau du yn cornel yr ystafell ac roedd hyn yn anarferol iawn. Roedd Jack Jones ac Arthur Williams yn yr unig pobol oedd yn clywed ac sylwi nod rhywbeth o'i le.

At 20:00 gwelodd Jack Jones, sSydd yn byw drws nesaf, Â nhw yn cario llawer o bwyd yn nwylo nhw.Atm 21:00 roedd yr teulyu mas yn yr ardd yn chwaraeu cerdiau.Ond at 22:00 roedd yna swn rhyfedd drws nesaf ac yna at 23:00 roedd yna bang. Doedd ddim llawer o swn ac yna at 23 :30 roedd yna hollol distawrwydd.At 00:10 YB roedd yr awir llawn golau glas or heddlu oedd tu allan ty Nain. Roedd yr heddlu yna tan 7:00 YB.

Dyma beth dwedodd Arthur Williams sydd yn byw drws nesaf ir ddau:

''Gwelais i y teulu yn dod trwy'r drws gyda llawer o bagiau du yn eu ddwylo. Roedd hyn yn rhywbeth anarferol iawn i fi. Hefyd pryd fyddau yn yr gardd yn garddio bydd yr holl teulu yn dod mas or ty i siarad saiard i fi ond pan oedd nhw yn dod adref heddiw roedd nhw ddau yn cerdded hebio fi ac ddim yn dweud unrhwybeth.Hefyd cyn ir teulu dflanu clywais i bang cyn bron tawelwch. Roeddwn i yn aros mewn yr gwely am ychydig cyn mynd i cnocio ar yr ddrws. Roedd neb yn ateb. Yn gynar iawn yn yr bore clywais i seiren heddlu ac golau glas yn yr awr. Does neb yn gwybod ble aeth nhw. Gwelais i nhw mas yn yr ardd yn chwarae cardiau ac doedd dim byd oi le.''

Dyma Barn yr heddlu am yr syfyllfa ''Roeddwn i yn cyrraedd yr ty yn yr oriau cynnar y bore . Fel heddlu rydw i wedi bod mewn llawer o sefyllfa odd fel hyn ac mae hyn yn un or gwathaf.Roedd golau y heddlu yn llenwi yr awr ac yr seiren yn gwneud swn fel horn car. Roedd hyn yn dyhino pawb. Rydyn ni wedi gofyn bron pawb ar yr stryd yn doedd neb yn gwybod beth digwiddodd.Gwelon nhw bod yna llawer o bagiau du yng honrnel yr ystafell. Ma'r arbwnigwr yn meddwl bod yr bagiau yn cael rhywbeth i gwyneud gyda'r dyflaniad nhw. Rydyn ni wedi bod yn edrych o gwmpas ty nhw am spel ac dydyn ni methu ffeindio unrhwy cliwiau oni bai am yr bagiau.''

Dyma barn Jack Jones syn bwy drws nesaf am yr sefyllfa: ''Roeddwn i methu cysgu oherwydd roeddwn i yn boeth iawn ac yn sydyn roedd yna swn rhyfedd yn dod o drws nesaf. Roedd hyn yn cyrid lle at 22:00. Roedd yr swn yn swnio fel bod rhywbeth yn mynd i ffrwydro. Roedd yr swn yn carrio ymlaen am oriau. Yn sydyn clywais i bang. Rhedais i nerth fy triad mas or gwely ac allan or drws. Cnociais i ar y drws yn fy pgamas. Wrth i mi aros roedd y gwynt yn chwythu dros fy wyneb. Doedd neb yn ateb yr drws felly cnociais i ar tr drws eto ond doedd dal ddim ateb. Rhedais i mewn i'r ty ac ffonias i yr heddlu. Gan 00:10 roedd yr golau ac yr seiren yn llenwi yr awir. Roedd yr heddlu yn dechrau yr ymchwiliad yn syth.''

Nawr mae'r heddlu yn dal i edrych am unrhyw cliwiau ar gall helpu trio ffeindio yr teulu. Mae'r byddwn ni yn llenwi chi mewn yfory.

Dirgelwch Diflaniad y Teulu Davis

Aberdyfi mewn sioc!

6ed o Fai 2020

gan Owen Spinks

Dros nos diflanwyd tri aeolod o'r un teulu, Cledwyn a'i chwaer, Sian ac hefyd ei Nain Mrs Davis. Mae'r tri yn byw gyda'i gilydd mewn ty bach yn y pentref o Aberdyfi ar ol marwolaeth rhieni'r plant amser ynol.

Darganfodwyd y diflaniad dryslyd am 9 o'r gloch bore 'ma, gan ffrind Sian, Beryl James. Aeth Beryl i alw am ei ffrind ond wnaeth neb ateb y ddrws, felly cerddodd i mewn i'r ty mond i weld glaswellt yn tyfu yn ll'r carped arferol a mwswgl yn blaguro o'r waliau. ''Ges i sioc fy mywyd i weld y ty mewn shwt llanast!'' dywedodd Beryl, ''roedd twll enfawr yn wal y gegin, a roedd twnel dywyll di-diddwedd yn dilyn o'r twll''.

Yn amlwg wnaeth Beryl cysylltu a'r heddlu yn syth.Yn 0l yr heddlu does dim olrhain o'r teulu ac does dim tystiolaeth i ddangos i ble mae'r teulu wedi diflannu, ''rydyn ni yn hollol ansiwr beth all wedi digwydd i'r teulu bach yma ond byddwn yn barhau i edrych amdanynt'' meddai PC Tomos, yr heddwas lleol.

Siaradon ni gyda ffrindiau'r plant. Dyweddodd Beryl, sydd dal mewn sioc ar ol darganfod y diflaniad, taw merch hyfryd, gyfeillgar yw Sian ''heb unrhyw rheswm i ddiflannuâ''. Annodd oedd dod o hyd i ffrindiau Cledwyn, ond mae'n debyg ei bod yn bachgen dawel, swil, sydd ddim yn siarad gyda llawer o bobl.

Mae'r heddlu wedi rhoi disgrifiad i ni o'r teulu ac wedi gofyn i pobl y cymyned i cadw llygaid allan am y tri. Bachgen 11 mlwydd oed gyda mop o wallt cyrliog melyngoch yw Cledwyn. Yn ol un merch o ysgol Cledwyn, Caryl, 'Cledwyn Clustia'  mae pawb yn ei alw, gan fod ei clystiau yn anarferol o fawr.

Mae Sian ar y llaw arall yn merch 14 oed, tennau, gyda gwallt hir tonnog tywyll, llygaid gwyrdd ac mae hi'n gwisgo sbectol. Mae'r heddlu yn ansicr os mae hi'n gwisgo'r sbectol ond doedd y sbectol ddim i'w weld yn y y. Efallai eich bod yn nabod Mrs Betsi Davis, mae hi'n crwydro'r pentref mewn pob tywydd yn gwisgo clogyn coch ac yn gofyn 'Ydych chi'n clywed y clychau'n canu?''

Os oes ganddoch chi unrhyw wybodaeth neu newyddion am ble all y teulu Davis wedi diflanu i, yna cysylltwch â'r heddlu cyn gynted a phosibl. Byddwn yn dilyn hanes y teulu wrth i'r stori datblygu.

'Diolch i Lily Edwards Blwyddyn 10 am y stori hyfryd am y Musee D'Orsay ym Mharis...

Paris was a very different city.

Of course, some things looked the same; the exclamation mark of the Eiffel Tower still punctuated the skyline; Sacre-Coeur still sat on top of its hill at Montmartre watching over the city's inhabitants as they went about their business; and the silver ribbon of the Seine continued around the buttressed flanks of Notre Dame, churning between the bridges that linked the river's right and left banks.

To me however, Paris was very different.

I had dreamt of visiting Paris ever since I was a little girl; taking a cheesy picture by the Eiffel tower, eating fresh baked goods from a near bakery, walking around the town admiring the beautiful, old buildings and going to an art museum to appreciate real French art.

By the time I was 23 I was finally here with my best friend Margie. All my dreams were about to come true; or so I thought.

Margie and I had settled in to our charming, elegant, large hotel with the huge, ancient doors at the entrance; it was everything we had hoped for. With no time to waste Margie and I had left the hotel to explore the city. There before my eyes stood the most divine, alluring building I had ever seen;Musee d'Orsay.

At this moment I felt as if I was on top of the world. I ran to the entrance with confidence, desperately waiting to go inside. The lady at the reception was a little rude but it didn't matter. She had mentioned something that caught my attention. In five days the Museum was having a contest to give the people of Paris the opportunity to have their art sold in the Musee d'Orsay. This was my dream I couldn't think of anything more perfect as a career. Although it was a great opportunity I wasn't going to enter the competition; I simply wasn't talented enough.

Margie told me with confidence, 'Vanessa you have to enter in this competition, your art is amazing! Even if you don't win you still know you tried, you will regret it otherwise.'

That was enough to convince me; I had nothing to lose right?

For the rest of the week I got no sleep I spent every waking minute trying to make the most of my Paris journey. We were leaving the day after the competition so until then I spent all night every night completing my painting. I felt inspired by the city and that was enough to motivate me. Throughout the day I spent it being a tourist exploring the city and it was magical. It was everything I could have hoped for. We visited a few bakeries on our adventures and they were to die for. The best things I had ever tasted!

It was the night before the competition and I finally had time to rest before the big day. I haven't got my hopes up because I knew I wasn't going to win I had a disadvantage just for not being French. On the day of the competition Margie and I had rushed down to the Musee d'Orsay to enter my artwork and since they were not announcing the winner for 3 hours yet we had some spare time to get a chance to look around the museum before our flight left. I felt so amazed by all the artwork but I had to contain my excitement because they were finally announcing the contest finalists.

An important looking,old man wearing his finest suit stood proudly on the stage and said 'Welcome the annual Musee d'Orsay art competition, where we find the common people of Paris and give them a chance for their dreams to come true. Thank you to everyone who participated. Here are the finalists...'

He took a long pause before announcing any names and my heart began to race.

'The finalists are Louise Berger, Jules Caron and Vanessa Lewis'

My whole body was in shock; I felt like I was paralysed. I stood there still in shock while Margie was bouncing around in excitement. Everything felt too good to be true. Could my dream really be coming to life?

I finally start bouncing around in excitement with Margie.

The man finally say ' and the winner is ... Vanessa Lewis, congratulations come up on stage'

I heard the cheers of the crowd and with a huge smile on my face from I whispered in the man's ear 'thank you, it's an honour'. Then I exited the stage.

When Margie and I arrived back at the hotel I realised.

I had to leave tomorrow.

I suddenly wasn't on top of the word anymore; I was stuck. I had to choose between my dream or the people I loved. Did I stay here by myself to live my dream or leave my family; I never had a chance to a say a real goodbye. I had never felt more confused. But all I knew was I had 12 hours to decide.

In the back of my mind I knew what I wanted to do. I wanted to stay in my dream city with my dream job but could I do that without my family? Was it even worth it?

Margie had told me that I had to stay and that I would regret it if I didn't. She said that my family would understand even though they would miss me tremendously. So I did. I couldn't believe the risk I was taking but I knew it was the right thing to do. I had to be selfish in this situation. I had become a famous artist by the time I was 27 and I had been living my best life. This was definitely an adventure I would never forget!

And that's my story on how I fell in love with Paris.