واژه شناسی دی
واژه شناسی دی
دی: در گرامی نامه ی اوستا «دَئوش» یا «دَدوش» و در پهلوی«داتار» و در پارسی«دادار» یا دی ، یکی از فروزه های ورجاوند اَهورَه مزدا، و به چم «آفریدگار» است روزهای هشتم و پانزدهم ، و بیست و سوم ماه و ماه دهم سال بنام اوست .
دی: در گرامی نامه ی اوستا «دَئوش» یا «دَدوش» و در پهلوی«داتار» و در پارسی«دادار» یا دی ، یکی از فروزه های ورجاوند اَهورَه مزدا، و به چم «آفریدگار» است روزهای هشتم و پانزدهم ، و بیست و سوم ماه و ماه دهم سال بنام اوست .
«دَئش» را در پارسی گاه به «دیمن برگردانده و روزهای سه گانه ی یاد شده را با پی آیی : «دین به آذر»، « دین به مهر» و « دین به دین» خوانده اند. ولی درست همان دی است و «دین» نام ایزد دیگری به همین نام است که روز بیست و چهارم هر ماه بنام اوست
«دَئش» را در پارسی گاه به «دیمن برگردانده و روزهای سه گانه ی یاد شده را با پی آیی : «دین به آذر»، « دین به مهر» و « دین به دین» خوانده اند. ولی درست همان دی است و «دین» نام ایزد دیگری به همین نام است که روز بیست و چهارم هر ماه بنام اوست
یادآوری این نکته بجاست که واژه ی «دی» به چم زمستان که در پارسی بکار رفته، از ماده ی « زَیم» یا «زین» در اوستاست که با «دی» به چم «دادار» یا «آفریدگار» پیوندی ندارد.
یادآوری این نکته بجاست که واژه ی «دی» به چم زمستان که در پارسی بکار رفته، از ماده ی « زَیم» یا «زین» در اوستاست که با «دی» به چم «دادار» یا «آفریدگار» پیوندی ندارد.