3o κεφ αλκοολες

ΟΙ ΗΛΙΚΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΗΛΙΚΙΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ

Όταν ο άνθρωπος είναι παιδί είναι σαν το μούστο, γλυκός και παιγνιδιάρης, δεν βαρύνει το μυαλό του με τα μελλούμενα. Στην εφηβεία είναι οξύς και αψύς σαν το μούστο που ζυμώνεται να γίνει κρασί. Δεν είναι για πολλά σου ΄πα μου ΄πες.

Στη πρώτη νεότητα το κρασί όπως και τα νιάτα είναι γεμάτα λάμψη κι αρώματα, εύκολα μεθάς μ’ αυτά, εύκολα παρασύρεσαι, εύκολα μετανιώνεις και εύκολα ξεμετανιώνεις.

Μετά τα τριάντα ο άνθρωπος αρχίζει να ωριμάζει. Έχει τη φλόγα της νιότης αλλά και την απαραίτητη εμπειρία για να ΄ναι παραγωγικός και δημιουργικός. Είναι σαν το κρασί που έμεινε για κάποιο καιρό στο βαρέλι και ξεθύμανε, έχασε τα άγρια χαρακτηριστικά του κι ανέπτυξε πιο πολύπλοκα, πιο ανεπτυγμένα αρώματα!

Στα πενήντα του ο άνθρωπος – όπως και το παλιό κρασί- έχει αρχίσει να ξινίζει. Διάφοροι ΄΄image maker΄΄ προσπαθούν ν’ αποδείξουν πως όσο παλιότερο είναι το κρασί τόσο το καλύτερο, ξέρουν όμως πως είναι ψέμα. Στη καλύτερη περίπτωση έχουν μείνει κάποια χαρακτηριστικά της νιότης- η αγάπη για την ομορφιά, ένα χτυποκάρδι (όχι ταχυπαλμίες), μια σπίθα επαναστατικότητας- στη χειρότερη ο μεγάλος άνθρωπος είναι γκρινιάρης και περιχαρακωμένος. Αν είναι τυχερός θα καταλήξει καλό «μπαλσάμικο»