Dirk De Wachter is (bekende Belgische) psychiater-psychotherapeut en diensthoofd systeem- en gezinstherapie aan het Universitair Psychiatrisch Centrum van de K.U.Leuven, campus Kortenberg. 

Hij is opleider en supervisor in de gezinstherapie in verschillende centra in binnen- en buitenland.

Auteur van volgende onderstaande boeken:

In het leven is het nodig om goed te leven. Niet te verwarren om "leuk" te leven. Dat het alleen maar plezant en genieten enz moet zijn. Waar we steeds verder en verder in willen gaan = we "hollen" het meer en meer uit, we willen steeds meer van dat en verder en verder in gaan. Waardoor het leven dan betekenisloos en zinloos dreigt te worden.

Dus het is belangrijk om "het goede" te leven/te doen = dat bestaat uit het zorgen voor de ander/anderen, het samenleven. Hoe kan ik betekenisvol zijn voor hulpbehoevende om deze te helpen, dus hoe kan ik de ander helpen. Daarnaast moet dit betekenisvol (het goede) klein zijn/blijven. De "kleine" dingen die de ander helpen en die het geluk van de andere bevorderen. Niet uw eigen egocentrisch geluk achterna lopen, maar het bevorderen van het geluk van de ander. Het mag ook niet groots worden of groots gemaakt zijn, het moet belangeloos en uit zichzelf tot stand komen.

Dit "goede" doen geeft ook een goed gevoel en ik mag er zijn...

Het idee dat het leven vooral leuk moet zijn, is dé ziekte van deze tijd. Dat zegt psychiater Dirk de Wachter in zijn Brainwash Talk. Het idee dat ons leven vooral leuk moet zijn. En dat terwijl juist tegenslag ons zoveel kan brengen.

Psychiater zijn, het leek me wel een leuk beroep. Rustig aan: boekje lezen, patiënten spreken. Maar het is onvoorstelbaar hoeveel mensen mij komen opzoeken. Ik krijg het werk niet gedaan. En mijn collega’s ook niet; er zijn overal wachtlijsten. Wat is er aan de hand in dit leven, dat ogenschijnlijk zo goed is? Waarom wil iedereen naar de psychiater?

We hebben geen grote hongersnood, geen epidemieën waar hele bevolkingsgroepen aan sterven en materieel hebben we het in onze geschiedenis nog nooit zo goed gehad als nu. Waarom zijn we dan zo erg in nood? Waarom zijn we zo vermoeid, nemen we zoveel pillen en heeft iedereen een diagnose?

We zijn te geobsedeerd met geluk. We zijn te zeer bezig met gelukkig zijn. We willen dat alles leuk, leuk, leuk is. En dat lijkt me een vergissing.

We moeten in dit aardse leven aanvaarden dat het af en toe een klein beetje lastig kan zijn. Een klein beetje, liefst niet te veel. Maar we hebben het moeilijk met de kleine lastigheden van het gewone leven. We lijken niet te kunnen accepteren dat het dagelijkse leven af en toe een klein beetje gewoon en een klein beetje verdrietig is.

“We willen zonodig dat alles leuk, leuk, leuk is. Dat lijkt me een vergissing.”

Voorheen konden we uitkijken naar een hemel na dit leven, waar het leven goed zou zijn. Deze hemel is afgeschaft, dat paste niet meer in de begroting. Nu willen wij zonodig de hemel hier. Met onze westerse hoogmoed denken we ook dat we deze hemel kunnen maken, produceren of zelfs kunnen kopen. Dat lijkt me een meritocratische vergissing: dat we dat kunnen grijpen. En dit streven naar een onmogelijke regen van geluk zorgt voor veel miserie, depressie en vermoeidheid.

Meestal hebben we nog niet voldoende aan het gewone geluk, maar we willen zonodig fantastisch gelukkig zijn. De meeste mensen willen dat alles ongelofelijk is. Niet zomaar een beetje content, maar fantastisch.

Na het weekend kom je op je werk en men vraagt wat je gedaan hebt. ‘Oh gewoon, een beetje thuis geweest.’ Dan is de reactie: ‘gaat het wel, ben je ziek?’ We moeten verre reizen maken. Heel ver, zo ver: maar als je op de aardbol maar ver genoeg gaat, dan kom je gewoon weer terug bij je huis uit.

Hoe kunnen we rustig aan doen, gewoon doen? Ik pleit voor gewoonigheid en het plezier daarin te vinden. Ik pleit niet voor ongelukkigheid an sich, maar voor geluk vinden in het gewone. We willen altijd party time, foto’s van verre reizen, en multiple orgasmes. Zeer vermoeiend.

Hoe kunnen we de lastigheid van het leven een plaats geven? Ik denk dat de lastigheden van het leven aanleiding geven tot de liefde. De liefde verschijnt niet in de fantastische kant van het leven. Niet als iedereen zich geweldig voelt en bonussen binnenharkt. Want juist als het leven een beetje moeilijk wordt, heeft het menselijke dier nood aan een ander. Dan hebben we nood aan hechting, streling, de blik van de ander en samenzijn met de ander. Dat komt vooral als het moeilijk is.

Dan overstijgt de ongelukkigheid zich en het verandert zich paradoxaal in verbondenheid. Liefdevolheid ontstaat in het menselijk tekort. Het verdriet, dat we liever niet willen en niet zo leuk vinden, dat geeft aanleiding tot de liefde. En wat is nu het probleem van onze maatschappij? Dat verdriet moet altijd worden weggemoffeld in de duisternis; onze lastigheid, onze moeilijkheid, onze kwetsbaarheid en ons tekort wordt weggeduwd in de duisternis. We kunnen daarvoor niet terecht bij onze vrienden en onze geliefden, want we willen altijd stoer en leuk en sterk zijn. En dus gaan we ons afsluiten en inbunkeren voor de liefdevolheid.

Onze maatschappij lijkt door te schieten in ‘ikkigheid’, in een overgewaardeerd denken van autonomie, van ‘ik kan het helemaal alleen’. Het ontstaan van het individu, wat een goede zaak is, is begonnen in de Verlichting. Maar dat is gekanteld naar een teveel aan helemaal alleen alles presteren. Ik pleit ervoor om meer kwetsbaarheid, gevoeligheid en de kleine verdrietigheden met elkaar te delen. Zodat mensen een beetje elkaars psychiater kunnen zijn.

Bron : https://www.brainwash.nl/academie/

Hoe komen wij straks tevoorschijn uit die corona-quarantaine? Als andere mensen, in andere samenlevingen, of wordt het business as usual? 

de mensheid zal z’n waarden kunnen resetten

Trendvoorspeller Lidewij Edelkoort denkt dat de meeste mensen consumptie niet zullen missen in hun quarantaine. 'Ze zullen merken dat het niet veel uitmaakt in hun leven. Al die rommel waren we eigenlijk al jaren spuugzat en minder consumeren is beter voor de aarde.'

Zij denkt dat deze crisis ook kan ‘helen’ en ons kan helpen om een schoner, beter leven te leiden. In China is de lucht opgeklaard en sterven nu minder mensen aan luchtvervuiling dan voor het virus. Het water in Venetië is weer zo helder, dat je de vissen ziet zwemmen.

Het virus brengt ook iets goeds, zegt zij, want nu gebeurt wat we allang wisten dat ooit zou moeten gebeuren: minder vliegen, minder reizen, minder rotzooi, meer tijd voor elkaar.  Maar eerder durfden we die sprong niet te wagen.

Dit is een andere crisis dan die van 2008, want nu stopt de productie en de aanvoer van grondstoffen en het duurt lang om die keten weer op te starten. De vorige crisis was financieel, nu gaat het over de basis van ons bestaan. We worden teruggeworpen op onszelf en gaan noodgedwongen terug naar de essentie.

Psychiater Dirk De Wachter hoopt dat we door het gedwongen isolement van de quarantaine en het gemis van aanraking het belang van fysiek contact weer gaan inzien. Hij verwacht dat we elkaar na de crisis weer meer gaan aanraken.

'Een burn-out is vaak het gevolg van een gebrek aan betekenis en aanraking. Ik denk dat we fysiek contact na deze crisis weer gaan koesteren, en dat we meer gaan knuffelen. Het is raar om te zeggen in tijden van Me Too, maar elkaar aanraken is een basisvoorwaarde voor leven. Baby’s die niet aangeraakt worden, groeien niet. De nood is hoog. Ik zag zoveel burn-outs en depressies; er wás ook behoefte aan een vertraging. Als psychiater sta ik aan de kant van de mensen die niet meer kunnen.'

Dirk De Wachter ziet nu op veel plekken een nieuwe solidariteit; mensen blijken voor elkaar te willen zorgen. De Wachter: ’Voor elkaar zorgen geeft zin en betekenis aan het leven. Je ziet nu overal creativiteit en samenwerking. Mensen schrijven gedichten, maken vanaf balkons muziek met elkaar. We ontdekken weer waar we echt blij van worden, en dat is betekenis hebben voor en met elkaar. Raar genoeg brengt deze crisis dus ook het beste in mensen naar boven: medemenselijkheid.’