Het gebeurt steeds meer in deze (moderne) tijd, dat men het lichaam van de gestorvene laat verbranden in een verbrandingsoven inplaats van begraven. Het hele denken van de mensheid (vooral de westerse) is zo materialistisch ingesteld dat de dood bij de meeste mensen het definitieve einde betekent. Voor geestelijk of spiritueel denken is hier geen plaats meer.

De maatschappelijke instellingen die crematie bevorderen spelen daar dan ook op in, en hun argumenten passen dan ook geheel in het aardse, menselijke (materialistische) denkpatroon.

De argumenten van de voorstanders van crematie :

1) Hygiënische overweging

Dat bij crematie het stoffelijke overschot in de tijd van ongeveer 1 uur door het vuur verteerd wordt en dat dit kortstondig proces verre te verkiezen is boven het langzame en volgens hen de voorstaanders een onhygiënische ontbindingsproces bij het gewoon begraven. "rotten" zoals men het dan benoemd om het dan meer als vies/onhygiënisch te bestempelen of te laten overkomen. Zo is het dan gekomen dat de meeste mensen huiveren bij de gedachte aan het ontbindingsproces waaraan het lichaam in de grond is blootgesteld. Sommige stellen zich dan zelfs een beeld voor dat bv de wormen en andere ongedierte aan hun lugubere maaltijd aan je lichaam beginnen te eten ?

2) Crematie veel esthetischer kan gebeuren dan bij een gewone begraving

Daarnaast vinden de voorstanders het verblijf in de aula bij crematie een veel esthetischere wijze, dan de gang naar het kerkhof om daar rondom het graf geschaard, veelal in weer en wind, de laatste eer aan de afgestorvene te bewijzen.

3) Grondpolitiek = het probleem van grondgebrek

Daarnaast op een grondpolitiek, die zeggen, dat het zeer ongewenst is om cultuurgronden voor kerkhoven aan te wenden. Het probleem van grondgebrek ervoor, dat in de dichtbevolkte gebieden steeds meer en meer naar voren komt. De bevolkingsuitbreiding neemt dus in sommige gebieden dusdanige vormen aan, dat men denkt er wellichte een schreeuwend tekort aan begraafplaatsen zou kunnen ontstaan.

Hoe elegant lost nu crematie deze kwesties op! Wat is er schoner, meer hygiënisch en esthetisch verantwoord dan de lijkverbranding? Het gaat snel en zindelijk en bovendien is hier tevens het probleem van het tekort aan begraafruimte opgelost! Misschien zijn er nog wel argumenten die voorstanders van crematie aanhalen.

= Foute denkwijze ! van de moderne en van natuur vervreemde mens en zijn erg puur materialistische ingesteldheid

Dit is allemaal vooral de gedachtegang van de moderne en van met de natuur vervreemde mens, die een volkomen natuurlijk proces, dat het vergaan van het stoffelijk omhulsel uiteindelijk maar is, als onhygiënisch bestempelt ! ?

Het ontbindingsproces in de aarde is de omzetting van organische stof; een volkomen natuurlijke gebeuren, dat gezien moet worden in het grote verband van de kringloop der natuur.

Deze wijze en "algemene" voorkeur voor crematie om afscheid te nemen van een overleden mens getuigt maar weer van hoe onbewust we zijn van het geestelijke en het op materialistische zo heel erg ingestelde maatschappij!

Maar er is beterschap op komst want in dit nieuwe waterman tijdperk komt er, door verandering van de kosmisch energie (waar de huidige wetenschap nog geen bestaan van kent), die invloed uitoefent op ons denken en er ook voor zorgt we gaan veranderen en ons meer gaan openstellen voor via alle mogelijke wegen van "geestelijke" informatie die op ons af komt, meer mensen er over gaan beginnen na te denken en dus ook bewuster worden van het geestelijke ("er is meer dan dit lichaam") mede door deze verandering van kosmische energie.

De meer geestelijk ingestelde mens wordt er zich steeds meer van bewust dat de stoffelijke dood niet het einde betekent maar integendeel een geheel nieuw begin betekend voor de gestorvene.

Duizend jaar voor Christus schreef Salomo hier over reeds in het boek Prediker 12:7 nl: "dat stof terug moet keren tot de aarde en de geest tot God die hem gegeven heeft."

De ganse bijbel wemelt van bewijzen over verder leven in een hiernamaals.

Om dan maar te zwijgen van de mensen die klinisch dood zijn geweest, en steeds meer hun ervaringen durven verder vertellen, en nog meer specifieke informatie komt van hen die de gave hebben om reeds tijdens hun aardse leven uit hun lichaam te treden zoals Andrew Jackson Davis, Edgar Cayce of nog groter Jozef Rulof. (Lees de vele boeken al over dit onderwerp zijn geschreven).

Zoals ik al aangeef zullen we dus anders moeten gaan leren denken! Denken vanuit het hiernamaals naar de aarde toe. Immers, die Wijsheid is nu beschikbaar. (oa via de boeken van Jozef Rulof)

Ziel en geest hebben vanaf het embryonale stadium een hechte verbinding gevormd met het lichaam. Deze verbinding blijft gedurende het gehele leven bestaan. Net zo min als deze hechte verbinding plotseling tot stand is gekomen, zal er bij het einde van het leven op aarde ook geen volledige plotselinge scheiding van het lichaam enerzijds en ziel en geest anderzijds plaatsvinden.

Dus op het moment dat de lichamelijk dood intreedt, zijn de meeste mensen in GEVOEL nog niet onmiddellijk los van hun lichaam. Daarvoor zijn ze tijdens hun leven op aarde te innig verbonden geraakt met hun lichamelijke belevingen. Die verbondenheid verschilt wel van mens tot mens. Naargelang hun ingesteldheid op de stoffelijke wereld. Hoe meer men gericht is op het vergaren van bezittingen, op rijkdom en macht, hoe meer gevoel verweren geraakt met de aardse materie.

De algemeen geldende en voor de godsdienstige mens rustgevende opvatting, dat de tijdsduur van 3 tot 5 dagen tussen het sterven zelf en de crematie de zekerheid geeft, dat uitsluitend het stoffelijk overschot in de verbrandingsoven gaat, mist elk realiteitsbesef ! In sommige gevallen duurt het zelfs JAREN voordat de definitieve scheiding voltrokken is. Het na het sterven verbonden blijven van onze geestelijke persoonlijkheid aan het stoffelijke stelsel is een gevolg van een lagere gevoelsafstemming. Als nu de natuurlijke, geleidelijke weg van de begrafenis wordt verlaten en de crematie daarvoor in de plaats wordt gezet, dan zal, hoe afschuwelijk dit ook moge klinken, deze geestelijke persoonlijkheid de snelle verassing van het lichaam moeten doorstaan, met alle pijn en smart die daarbij hoort. Ook bij het begraven blijft deze mens wel aan zijn stoflichaam vastzitten, maar dit vastzitten is vér te verkiezen boven crematie.

Zelfs die mens met een "beter-ik" zeg maar en die afstemming heeft op de derde of vierde sfeer, mist aan gene zijde iets en zal er last van ondervinden, ondanks dat deze mens van de crematie zelf weinig voelt.

En wie op aarde durft van zichzelf te zeggen tot welke sfeer hij/zij behoort?

Het zijn dus wel vooral juist de mensen, die de materie, het stoffelijke, teveel hebben liefgehad en het geestelijke in zich hebben verwaarloosd, die zoveel ellende en pijn ondervinden van de crematie.

De meeste mensen beginnen pas na hun dood aan het loslaten van het lichamelijke beleven om al hun gevoel uit hun lichaam terug te trekken (meestal door veel te slapen doen ze dat). Dat gevoel heeft men nodig om hun bewuste verder bestaan in het hiernamaals op te bouwen. Hoe meer men ingesteld was op het lichamelijk en stoffelijke hoe langer dit proces van terug trekken van gevoel kan duren. Dit zou helemaal geen probleem zijn als men gewoon wordt begraven, dan is het een volledig natuurlijk proces en dan krijgen ze ook de juiste tijd ervoor die nodig is en is er geen enkel probleem. De natuur zorgt er dan voor via het natuurlijk normaal langzaam proces van ontbinding het dus juist allemaal zal regelen !

Echter dus eenvoudig gezegd bij crematie krijg je helemaal geen tijd hiervoor en voel je tot op de zekere hoogte wat er met hun lichaam gebeurt. Hoe meer gevoel nog op het lichaam gericht is, hoe meer ze voelen wat hun lichaam ondergaat in dit geval de pijnlijke verbranding.

De geestelijke wetenschappelijk uitleg is:

De mens heeft de grofstoffelijke levensaura van het organisme nodig om zich aan gene zijde grond onder de voeten te geven, anders zouden wij wegzinken en zouden geen bestaan hebben. Wanneer de mens het organisme heeft verlaten begint hij deze levensaura in zich op te zuigen. Pas als het lichaam in de zevende graad van verrotting is gekomen - alles heeft immers zeven graden - is dit opzuigen van de levensaura volkomen.

Zo zullen ook de meeste bijvoorbeeld tijdens de eerste weken na het sterven heel erg veel slapen. Simpeler gezegd moeten ze zich vol zuigen aan etherische energie en emotioneel tot rust komen. Dit proces wordt dan ongelofelijk bemoeilijkt door het cremeren van het stoffelijk lichaam. Ze verliezen daardoor heel erg veel etherische energie als het lichaam gecremeerd is. Het lichaam moet zich langzaam kunnen ontbinden (verteren/verrotten op natuurlijke wijze). Pas dan komen al de etherische energieën helemaal en goed vrij.

Iemand die gecremeerd wordt, verliest zijn fijnstoffelijke energie (van de aura) en voelt dit als een tekort. Door de crematie vernietigt de mens deze Goddelijke Wet, vernietigt hij geestelijke fundamenten. Hij wordt geestelijk verbrand. Dat is niet te genezen. Dit vervelende gevoel van iets te kort hebben zou dus blijvend zijn. De mens zelf kan dit alleen maar genezen, door aan een nieuwe leven te beginnen want dan zorgt tenslotte het nieuwe stoffelijke lichaam voor nieuwe etherische (oa dus vitaliteits) energieën.

Randopmerking : Voor kinderen tot en met veertien jaar zou dit blijkbaar echter niet gelden, evenmin voor volwassenen die door een brand het leven verliezen. Dus vermoedelijk dan ook voor mensen die buiten hun schuld (?) worden gecremeerd. Dat is niet zo duidelijk. Maar het gaat vooral zeer zeker op voor mensen, die door een 'wilsbeschikking' hebben verklaard om gecremeerd te worden.

Wat wel duidelijk is : Om echt totaal geen last te ervaren, mag er geen enkel gevoel en geen enkele gedachte meer besteed worden aan de lichamelijke beleving of aardse. Hoe meer universele liefde we voelen, hoe groter het deel van ons gevoelsleven wordt dat niet meer gericht is op de materie en op onszelf. Maar volgens het boek "Een blik in het hiernamaals" leven er eigenlijk bijna geen mensen die zo geestelijk ver genoeg voor geëvolueerd zijn.

Dat zijn dus alleen maar de meesters of mensen die vanuit de vierde lichtsfeer of hoger komen om een taak voor de mensheid te brengen.

(bron boek: "Een blik in het Hiernamaals" van Jozef Rulof)

U kunt uw schouders ophalen en denken "het zal wel", maar waarom het risico lopen!

Dus twijfel niet : je doet sowieso zeker voor iedereen een hele goede dienst om hem of haar te laten begraven !

Zodat het normale natuurlijke proces (energie overdracht/loskomen) zich langzaam op de normale manier in werking kan treden ! En niet het snelle onnatuurlijke proces van verbranding door crematie waardoor er veel etherische energie mee verloren gaat.

NOG ERGER : Heeft de verassing eenmaal plaatsgevonden, dan is de lijdensweg soms nog niet ten einde !

In het boek "Een blik in het hiernamaals" staat dat Jozef Rulof niet alleen vanuit de astrale wereld een crematie bijwoonde en zien wat er bij een crematie met een overleden mens gebeurt en de wetten daarvan beleven, maar hij heeft diezelfde mens bij een volgende uittreding weer gezien in de voor hem bestemde sfeer. Samen met zijn meester Alcar vinden ze hem in een diep bewusteloze toestand: "de schok van de crematie" was voor hem te groot geweest. Alcar maakt dan deze ongelukkige wakker en meteen voelt deze mens weer die afschuwelijke pijnen van de crematie. En deze zullen nog jaren achtereen aanhouden!

Dit is vooral dus bepalend in welke mate men ingesteld was op het stoffelijke in hoever ook je gedachten los kan maken van het gebeuren en het aardse lichamelijk, hoe meer je dan ook bevrijd geraakt van de traumatische ervaring van cremeren/verbranden.

Dus ook voor de mens die het goede zocht en "hoger" afstemming heeft na het sterven, kan ondanks dit geluk mist de geestelijk persoonlijkheid door lijkverbranding de mogelijkheid om vanuit zijn astrale wereld die bepaalde ijle krachten of levensaura's aan het stoffelijke omhulsel te onttrekken, die als fundament moeten dienen om de eerste stappen in zijn sfeer te kunnen doen. Men mist in zijn gevoel dan nog iets.... De enige oplossing voor dit gevoel van gemis te herstellen is terug opnieuw een leven op aarde beginnen omdat dit nieuwe stoffelijk lichaam dan nieuwe "energie" / "aura" kan voor aanmaken, dit nieuwe stoffelijke lichaam bouwt maw alles terug op ook voor het geestelijke lichaam.

Eén van de vele wetenschapper die zich bezig hielden met parapsychologisch onderzoek is nl: Sir Oliver Lodge.

Deze heeft na veel wetenschappelijk onderzoek zeer lang contact gehad met zijn in de eerste wereldoorlog gesneuvelde zoon Raymond. Op één van zijn vele seances werd volgende vraag gesteld:" Hoe staat het met lichamen die verbrand zijn?"

Het antwoord van gene zijde luidde: " O, Indien zij bij een ongeluk verbrand zijn, en zij het aan deze zijde weten, maken zij eerst de geest los. Hem die wij een geestesdokter noemen komt er bij en helpt hen. Maar men moet geen lichamen met opzet verbranden. Wij hebben soms vreselijk te doen met mensen die te spoedig gecremeerd zijn, dit moest niet plaatsvinden! Het is iets vreselijks, het heeft mij ontsteld. De mensen zijn veel te zorgeloos. Iemand mag zeker niet binnen de zeven dagen gecremeerd worden. Als het lijk gewoon bederft is de geest er reeds uit, als er zelfs maar een kleinigheid van de geest in het lichaam blijft begint het niet te ontbinden. Het is de werking van de geest op het lichaam welke voor ontbinding vrijwaart. Gisteren zag ik nog iemand die gecremeerd zou worden twee dagen na zijn dood. Toen zijn bloedverwanten aan deze zijde er van hoorden brachten zij een dokter mee en toen zij zagen dat de geest nog niet uit het lichaam was magnetiseerden zij het en hielpen hem er uit. Ook het koord moest snel doorgesneden worden wat een kleine schok aan de geest gaf, het is hetzelfde alsof er bij u één of ander lid zou afgezet worden, maar het moest gebeuren.".......

Verslag van Jozef Rulof

In het boek "Een blik in het hiernamaals" van Jozef Rulof staat een verslag van de crematie dat hij als helderziende heeft meegemaakt (lees vanaf blz.: 145 hoofdstuk Crematie en begrafenis). Of klik hieronder om enkel dit hoofdstuk te lezen. Als u dat verslag vergelijkt met het vorige zult u de overeenkomsten heel duidelijk herkennen.

Weer enkele andere mensen vertelden het volgende verhaal:

Een man die kort geleden gecremeerd was en die uitriep:" Oh, oh wat heb ik beleefd! Zeg het aan de mensen: LAAT JE NOOIT VERBRANDEN! Ik heb zoiets verschrikkelijks beleefd, het is niet te vertellen. Ik heb het verbranden overal gevoeld. De verbranding is op mij teruggekaatst, want ik werd meegetrokken. Ik moest erbij zijn, hoewel ik niet meer met mijn lichaam verbonden was, heb ik alles moeten doorstaan, wat mijn lichaam heeft ondervonden. Het is zoiets verschrikkelijk dat kan ik niet vertellen. Dat moet nooit meer gebeuren. Ik heb het nog steeds zeer moeilijk om dit te vertellen."

Dit verhaal gelijkt nog meer op dat van Jozef dan het vorige.

Veel hangt af van de geestelijke evolutie van de overleden persoon, zo zal een persoon als bvb: Ghandi, veel minder hinder ondervinden van de verbranding dan een nog stoffelijk denkend persoon die niet eens in een leven na de dood gelooft.

Bij crematie word de natuur het evolutieproces ontnomen en dat stelt de mens voor eigen geschapen wetten en die slaan hem en mismaken hem zo, dat horen en zien vergaan.

De mens heeft reeds zoveel uitgevonden op aarde dat niet Goddelijk meer is, waarvan hij denkt dat het beter is, maar hij vergeet daarbij dat ziel en geest andere wetten te beleven hebben en die zijn goddelijk. Of denkt u dat de geest na de dood niks meer met het organisme te maken heeft zoals sommigen beweren. De meesters van gene zijde verklaren ons de wetten door Jozef (een vierde graads medium) als volgt:

"Wij als mensen nemen de grofstoffelijke levensaura van het organisme in ons op en dat is de stof, die aan gene zijde dient om ons grond onder de voeten te geven, anders zouden wij wegzinken en hadden wij geen bestaan meer. Die stof krijgen wij pas volkomen wanneer het organisme in de zevende graad van verrotting is gekomen, dan zuigen wij die aura in ons op en dit begint reeds wanneer wij het organisme hebben verlaten. Kunt u dat nog als u bent gecremeerd, neen, door één wet, nl de verbranding, ontneemt de mens zich zijn verdergaan.

Hij vernietigt geestelijke fundamenten, die hij nu mist en daardoor als een zeepbel ronddwarreld, en geen grond bezit onder zijn voeten, en dit geschiedt door de crematie.

Nu is er natuurlijk zoals al reeds aangegeven wel een verschil tussen crematie en iemand die bijvoorbeeld door een ongeluk verbrand. De geestelijke schok die dan optreedt door dit ongeval, zorgt ervoor dat de lichamelijke aura, wat anders maanden duurt ineens word opgenomen en dit betekent voor het gevoelsleven en de persoonlijkheid de schok en dit heeft de persoonlijkheid te verwerken.

Wie dus liefde bezit kan geen ellende beleven, ook al wordt u opeens uit het lichaam gerukt.

Dus hoe meer bewustzijn wij bezitten voor foutieve gedachten en liefdeloosheid, des te meer heeft dit betekenis voor de crematie, daardoor of is de verklaring dat een kind dus niet lijdt onder crematie, omdat het geen bewust kwaad vertegenwoordigd maar toch is het iets kwijt en dat heeft het aan de beslissing van zijn ouders te danken.

Informatieve Blogs om mensen in contact te brengen met de boeken van

de Meesters door Jozef Rulof geschreven:

SPIRITUALISME : https://spiritualisme7.blogspot.com/

JOZEF RULOF ZIJN LEVEN EN WERK : https://jozefrulof1.blogspot.com/

Als de mens is gestorven, dat wil dus zeggen, als het stoflichaam zijn functie niet meer vervullen, dan maakt de geest zich los van zijn stoffelijk omhulsel teneinde een volgend stadium binnen te treden. Dit losmaken van de geest gebeurt zeer verschillend. Er zijn mensen, die afstemming hebben op hogere en derhalve gelukkige sferen in de geest. Bij zulke gelukkigen zal het vrijkomen van de geest snel kunnen geschieden. Deze mensen hebben zich door de liefde die zij bezitten, opengesteld voor hoger leven en dit hoger leven zal dan ook kunnen ingrijpen en hulp bieden aan de stervende. Zeer korte tijd nadat de ,,dood" is ingetreden, zullen deze mensen reeds in de geest ontwaken doordat zij, geholpen door hogere wezens, volkomen vrij zijn gekomen van hun dode lichaam en door hun liefde voldoende bewustzijn bezitten om zich in een lichtsfeer te handhaven. Bij de stervende mens, die echter nog geen afstemming bezit op deze hogere gebieden, zal de geest veel langere tijd nodig hebben om zich zelf vrij te maken van het stoflichaam, waaraan hij als het ware gekluisterd is. Het gebruikte argument van de Vereniging voor Facultatieve Lijkverbranding dat de geest na vijf dagen reeds uit het stoflichaam is, is derhalve niet juist.

Heeft de gestorvene geen afstemming op hoger geestelijke gebieden, dan zal zowel zijn lichaam als zijn geest de crematoriumoven worden ingeschoven! De ellende en de onmenselijke pijnen, die zulk een ongelukkige daar ondervindt, zijn niet te beschrijven, omdat die mens, voor zijn gevoel, levend wordt verbrand! Cremeren is een onnatuurlijk iets en het razendsnelle verbrandingsproces, dat door de zeer hoge hitte het lichaam in bijzonder korte tijd volkomen verast, heeft een funeste uitwerking op de geest, die te snel en te vroeg van de stof wordt gescheiden! Het ,,doe" stofkleed heeft namelijk ook zelfs na de dood nog een betekenis voor de geest! Ons lichaam bezit een uitstraling, die de ingewijde ,,aura" noemt. Deze aura blijft om het lichaam hangen totdat de algehele ontbinding achter de rug is en alleen het skelet is overgebleven. De geest zuigt nu deze aura van zijn ,,dode" lichaam in zich op. Gedurende het normale ontbindingsproces, dat zich tijdens het begraven zijn voltrekt, gebeurt dit opzuigen van deze aura op een volkomen harmonische manier. De ouderwetse, onhygiënische en onesthetische" wijze van begraven is dus de geestelijk verantwoorde en niet de crematie, die ontzettend leed schept! Zelfs de geest, die tengevolge van zijn hogere gevoelsafstand het eigenlijke verbrandingsproces niet behoeft mee te maken, zal zeer veel hinder ondervinden van het feit, dat hij de aura van zijn stofkleed moet missen. Hij zal ondanks de gelukkige sfeer waarin hij vertoeft, toch dit gemis voelen en dit zal op zijn verder bestaan een remmende invloed hebben. Deze diepgaande geestelijke ontleding berust op waarheid. Laat ieder er echter van overtuigd zijn, dat wij dit artikel niet voor ons, maar voor de mensheid -- als waarschuwing -- laten verschijnen.

Marja Radjany.