Parabel van een leven na de geboorte

"We zijn aan het veranderen," zei de een, "Wat kan dat betekenen?"

"Dat betekent," antwoordde de ander, "dat we geboren gaan worden."

De twee huiverden en werden bang. Want ze wisten dat met de geboorte het leven hier ten einde was en dat ze de wereld waarin ze nu leefden zouden moeten verlaten.

De een vroeg de ander: "Geloof je in leven na de bevalling (geboorte) ?"

De ander antwoordde:" Waarom ? Natuurlijk. Er moet iets zijn na de bevalling (geboorte)! Misschien zijn we hier om ons voor te bereiden voor later, ik denk eigenlijk dat dit hier de voorbereiding is op een leven na de bevalling (geboorte). Ons leven hier is enkel bedoeld om te groeien en te ontwikkelen zodat we ons op het bestaan na de bevalling (geboorte) kunnen voorbereiden en er sterk genoeg zullen zijn voor dat bestaan."

"Onzin" zei de ander, "er is geen leven na de bevalling (geboorte). Wat zou dat leven zijn? Hoe zou dat er uit moeten zien? Nee hoor, er is geen leven na de bevalling (geboorte).”

"Ik weet het niet, maar ik stel me toch iets voor met veel meer licht. Misschien zullen we lopen met onze benen en eten met onze mond. Misschien hebben we andere zintuigen die we nu nog niet snappen.’ "

De ander zei: "Dit is absurd ! Wandelen is onmogelijk en met onze mond eten ? Belachelijk ! De navelstreng voorziet ons van voeding en alles wat we nodig hebben. Nee hoor, er is geen leven hierna. Trouwens de navelstreng is wel veel te kort, leven na de bevalling (geboorte) moet dus logischerwijs uitgesloten zijn!”

De tweede volharde: “Dit hier kan toch niet alles zijn. Ik geloof toch dat er hierna iets heel nieuws begint. Iets dat we gewoon nog niet kennen en is het heel anders dan het hier is. Stel dat we de navelstreng niet meer nodig hebben.”

De ander antwoordde:" Niemand is ooit teruggekomen vanaf daar. De bevalling (geboorte) is het einde van het leven. Het leven eindigt hier, in deze smalle, donkere, waterige ruimte. In het post bevallingstijdperk is er niets dan donkerte, stilte en de ondergang. Het brengt ons nergens en in de "na-geboorte" is niets anders dan duisternis en het brengt ons nergens."

"Nou als de zin van conceptie en al ons groeien en ontwikkelen niets anders is dan dat het allemaal eindigt met de bevalling (geboorte), dan is dit bestaan werkelijk absurd. Ik weet het ook niet precies hoe het leven na de bevalling (geboorte) zal zijn", zei de ander. "Maar ik weet zeker dat we dan moeder zullen zien en dat ze voor ons zal zorgen."

"Moeder ? Je gelooft in een moeder ? Als ze bestaat waar is ze nu dan ?"

"Gewoon, ze is overal en om ons heen. Het is in haar dat we leven. Wij zijn en bestaan in haar en door haar. Zonder haar konden we überhaupt niet bestaan."

“Ik geloof er niets van. Ik heb nog nooit moeder gezien of iets van gemerkt, dus het is niet meer dan logisch dat ze niet bestaat."

Waarop de ander antwoordde: "Ik heb haar ook nog nooit gezien, maar af en toe, als we helemaal stil zijn, kan ik haar horen zingen, en voel ik haar hand over onze wereld strelen. Je kan daar haar aanwezigheid voelen en kun je haar liefdevolle stem horen die roept van boven. Weet je, volgens mij begint het leven toch pas na de bevalling (geboorte). Ik geloof dat er een werkelijkheid is na de bevalling (geboorte). En wij hier zijn om die realiteit voor te bereiden."

Een beetje aangepaste tekst maar origineel verhaal/idee is geschreven door Amerikaanse pyscholoog Dr. Wayne Dyer