Patrico - Ferentillo

23 mei 2013

Na de overvloedige regen van gisteravond zijn we benieuwd: helaas, bij het openen van de “sjlaeg” (Limburgse uitspraak voor vensterluiken) zien we dat het een ponchodag wordt.

Om 09:00 u gaan we op pad. We moeten een kilometertje terug lopen en vervolgens de asfaltweg verlaten en over een klein smal pad steil naar beneden. Links van ons ligt diep het dal, maar gelukkig wordt het pad breder zodat het toch wat veiliger wordt. Het pad wordt een karrenspoor en blijft sterk dalen. We komen bij een vijfsprong, met paal, maar zonder wegwijzer.

We nemen rechts het eerste pad, en dat blijkt de juiste keuze. We lopen nu langs de helling van een berg. Dalend, en soms een enkele haarspeldbocht. Het is best een fijn pad om te lopen, met soms prachtige bloemen langs de kant, maar ook natte takken. En het pad heeft af en toe iets weg van een bergstroompje, als gevolg van de regen. Na eerst een oud kapelletje gepasseerd te hebben komen we bij de ruïnes van een verlaten gehucht, Sensati. Er staan alleen nog maar een paar muren overeind. Wie zou er nu hier gewoond hebben, zo’n eind van de bewoonde wereld in de bossen langs een berghelling. En waar zouden die bewoners van geleefd hebben?

We blijven het paadje langs de bergflank volgen. Ondanks dat het nevelig blijft krijgen we toch nog fraaie vergezichten. We zien zowaar een klein dorpje. Zou dat Le Cese zijn? We bevinden ons wel op een grotere hoogte, maar het pad daalt geleidelijk.

Iets verder wordt ons pad verspert door een omgevallen boom, een natuurlijke hindernis.

Het pad gaat slingerend verder en we passeren een waterval. Die heeft natuurlijk heel wat water af te voeren. Links in het dal zien we weer enkele huisjes liggen, maar hogerop is het nog steeds beneveld/mistig. Het blijft regenen, het kan niet op vandaag. We komen in Le Cese, een “dorpje” waar volgens de routegids nog 9 mensen wonen. Het lijkt wel een spookdorp, zeker onder deze natte omstandigheden.

We gaan onder een afdak tussen 2 huisjes zitten. Zo kunnen we toch iets eten zonder dat alles nat wordt. Dan blijkt dat we niet de enige wandelaars hier zijn. We ontmoeten een groep Duitsers die iemand gevonden hebben om de plaatselijke kerk te openen. De non ( volgens het routeboekje) is er dus niet. We lopen even mee naar de kerk, maar blijven niet lang.

De tocht gaat verder langs een wasplaats omhoog over een weg. Na enkele haarspeldbochten blijft het nog wel stijgen, maar de hoogteverschillen zijn minder. Dit stuk is gemakkelijk te lopen, en het is inmiddels droog geworden! We bereiken Ancaiano waar we over een oud voetpad naar beneden gaan en uitkomen bij een kerk. Later passeren we een begraafplaats en komen we op een punt waar de route gewijzigd is. Maar we vinden het punt waar we moeten afslaan niet, en blijven in het ongewisse. Zo lopen we te zoeken, dan weer verder en dan weer terug naar de begraafplaats. Als we ergens in een grasveld lopen om te kijken of we daar ons aanknopingspunt kunnen vinden begint een oudere boer naar ons te roepen. We lopen terug naar de weg en hij maakt ons duidelijk dat we beter de asfaltweg kunnen nemen naar Ferentillo. De man heeft gelijk, we kunnen wel blijven zoeken, maar dat is niet goed voor de bloeddruk! Dus lopen we wéér ( enigszins getergd) terug naar Ancaiano en nemen daar de weg naar onze eindbestemming van deze dag.

Om 17:30 u zijn we bij Agriturismo La Pila, waar de Duitse kolonne al aanwezig is. Zij hebben een andere ( hogere) route gelopen en waren niet in Le Cese. We balen toch wel een beetje want we hebben veel extra kilometers gelopen met dat zoeken.

In La Pila is verder niet veel te beleven, het gebouw ligt buiten het dorp. Maar de kamer is netjes.

’s Avonds schijnt zowaar de zon!

Lees verder Ferentillo - Polino (Don Bosco)