Montefalco - Spoleto

20 mei 2013

Tijdens het ontbijt ontmoeten we een echtpaar uit Wenen dat ook te voet onderweg is naar Rome. Ze hebben de Duitse versie van de wandelgids, die echter niet zo uitgebreid is als de oorspronkelijke Nederlandse uitgave. Zo zijn er bijvoorbeeld geen kaarten bijgevoegd. Ja, en dan kan het natuurlijk wel eens problemen opleveren.

Emanuela blijkt een vrolijke gastvrouw die graag en veel vertelt. Ze vertelt dat ze genoten heeft van de inhuldiging van prins Willem Alexander en Máxima als koning en koningin van de Nederlanden. “Wat doen jullie Nederlanders dat toch goed”, vertelt ze, “en als ik dan zie hoe Charles en Camilla er bij liepen”. Ze imiteert het laatst genoemde paar en krijgt iedereen aan het lachen.

Maar we moeten vertrekken, we krijgen vandaag de langste etappe voor onze kiezen. Emanuela neemt hartstochtelijk afscheid.

Het is droog en via de Porta San Leonardo verlaten we Montefalco. We komen door het dorp Scorsidaglio en lopen van hier uit naar het Monasterio San Fortunato. Dit 15^e eeuwse klooster is echter op dit vroege tijdstip nog gesloten, dus vervolgen we onze voettocht over de dalende asfaltweg die we zo’n 2 kilometer volgen.

Langs deze weg liggen veel akkers. Dan gaan we linksaf en komen op een grindweg. We lopen langs wijngaarden waar wijnboeren vol aan het werk zijn. We bevinden ons in de Strada del Sagrantino, een wijnstreek in Umbrië.

Tiny voelt zich deze ochtend niet zo lekker, vermoedelijk de schuld van de ( zwarte) koffie van vanochtend. Daarom nemen we in het dorpje Madonna della Stella een korte pauze. Als we onze weg weer vervolgen ontmoeten we weer de jonge Duitse dame. Ze vertelt dat ze uit Stuttgart komt en tot Assisi samen met haar vriend gelopen heeft. Die is nu terug naar Duitsland en het laatste stuk naar Rome loopt ze derhalve alleen.

We gaan verder en steken via een voetgangersbrug een beek over. We komen weer in een landbouwgebied, veel akkers en kleine dorpjes zoals Fratta. Af en toe voelen we een regendruppel, maar het blijft gelukkig droog. In het dorpje Borgo II ontstaat bij ons twijfel over een afslag, we moeten bij huisnummer 27 linksaf maar dat ligt een eind uit de buurt. Het komt goed, na bestudering van de kaart blijkt dat huisnummer 27 nummer 77 moet zijn. We komen op een karrenspoor met hoog gras.

Bij een grote eikenboom pauzeren we weer en eten een broodje. Het dreigt weer te gaan regenen maar als we naar de hemel kijken lijkt het alsof Mozes de wolken boven ons verdreven heeft. Boven ons is het blauw, er om heen drijven donkere wolken. Ons karrenspoor komt uit bij een drukke verkeersweg waar we rechtsaf gaan richting Camporoppolo. In dit dorp nemen we een landweg, die uitkomt op weer een drukke weg die naar Maiano leidt. Maiano is een voorstadje van Spoleto. Het is niet zo prettig lopen langs deze weg, we moeten vooral goed uitkijken. Dat het gevaarlijk is blijkt wel uit een gedenkteken voor een meisje van 22 jaar. Op het einde van dit traject treffen we wederom de jonge Duitse, die vertelt dat ze de komende 2 etappes in één dag wil gaan lopen. We zullen elkaar dus niet meer zien en wensen haar een voorspoedige tocht.

We komen dan in een iets rustiger omgeving en steken een rivier over, waarna we over een fietspad langs een andere droge rivier ( de Tessino) ons pad vervolgen. Aldus komen we in Spoleto, waar we diverse keren nog aan voorbijgangers de weg naar het Monasterio de San Ponziano vragen. Uiteindelijk vinden we het klooster ook wel, al is het niet via de kortste weg.

Het complex ligt er een beetje verlaten bij, en we vragen ons af of onze verwachtingen wel ingevuld worden. We krijgen een nette kamer toegewezen door een jongedame die vertelt dat haar zus sr. Maria Teresa is, die de reservering bevestigde.

’s Avonds lopen we naar Spoleto waar we in een klein restaurantje eten.

Als we terugkomen ligt het klooster er verlicht bij. Morgen hebben we een rustdag, en zijn toch wel een beetje benieuwd wat die dag ons brengen gaat.

Lees verder Rustdag Spoleto