De vakantie deze keer was heel erg onaangenaam en ongezellig vanwege de gevaarlijke tweede golf van Corona in onze regio in India. Ik kon niemand bezoeken. De mensen wilden zelfs het liefst dat je niet bij hen zou komen en iemand uitnodigen bij je thuis was ook niet mogelijk. Mensen die je altijd graag wilt zien en bezoeken kon je niet zien en spreken, ook al wonen ze heel dichtbij. Ik hoorde elke week over twee of drie bekenden die overleden zijn aan Corona. Een deken van mijn bisdom die maar 53 jaar oud was overleed op 9 mei. Een oud aartsbisschop die net twee maanden geleden met pensioen ging en door wie ik ooit als diaken gewijd was toen hij bisschop van ons bisdom was overleed op 12 mei. Een goede vriend van mij die net na zijn studie uit Rome naar huis teruggekeerd was overleed op 10 mei. Er waren zo veel hartverscheurende berichten die bleven komen.

Terwijl deze gebeurtenissen ons heel erg verdrietig en ontmoedigd maakten ging het ook mis bij ons in ons dorp. Het komt vooral omdat daar tot dan toe nog niemand positief getest was. Mijn vader en ik hebben ergens in mei het virus opgelopen. Ondanks wat klachten bij mij en mijn vader vroegen wij ons niet af of dat het Coronavirus zou kunnen zijn. Op 27 mei had ik mijn terugreis geboekt. Toen ik de RT PCR test ging nemen voor de geplande reis bleek dat deze positief was. Wij waren geschrokken van deze uitslag vooral omdat mijn vader ook zelf al 6 dagen daarvoor aan het tobben was. Toen pas begon het licht te branden met schrik aan de gedachte dat hij misschien ook Corona zou hebben en dat misschien zijn longen al erg beschadigd zouden zijn. Dat was het ook het geval. Mijn vader heeft 12 dagen in het ziekenhuis gelegen en is nu al ruim een maand thuis. Hij doet het heel goed onder deze omstandigheden. In die moeilijke dagen zijn sommige mensen bijzonder goed voor ons geweest.

Toen ik positief getest was, werd ik door mijn bisdom gevraagd te gaan herstellen in het ziekenhuis, aangewezen door de bisschop. Op dat moment was het heel moeilijk om een transport te regelen vanwege de strenge lockdown in onze regio. Toen zorgde een jonge pastoor van de plaats waar ik was voor een wagen, ook al stond hij zelf onder grote druk. Voor een pastoor is het niet zo moeilijk om een transport te organiseren, maar op dat moment lag ook zijn eigen moeder op de Intensive Care vanwege Corona. Hij stond voor de deur van de Intensive care waar zijn moeder lag, toen ik hem om hulp vroeg. Hij deed het ook. Helaas heeft zijn moeder de ziekte niet overleefd.

In het ziekenhuis waar mijn vader lag kenden wij niemand en was het heel moeilijk om te communiceren met de patiënt en te weten hoe het met hem gaat. Toen kwam Nandhini als een wonder om ons te helpen. Ze was een nicht van de nieuwe pastoor van ons dorp. Ze heeft voor mijn vader voor alle zes dosis van het heel belangrijke medicijn Remdesivir gezorgd en weigert tot nu toe het geld ervoor te krijgen. Wij kenden haar niet maar ze kwam op de moeilijkste tijd van het leven ons helpen als een engel gezonden door God. Deze mensen zijn maar een paar voorbeelden van Gods voorzienigheid in de tijd waarin alles somber en hopeloos leek.