M. Koscielniak:

“Het was Sacramentsdag, 12 juni 1941. (…). Onze vriend Kolbe begon zacht te spreken over het feest van het heilig Sacrament, over Gods erbarmende goedheid, en hoe hij ons door lijden beproeft om ons voor te bereiden tot een beter leven. Hij spoorde ons aan vol te houden in verdraagzaamheid, daar de beproeving toch eenmaal zou eindigen, terwijl het hemels loon eeuwig duurt. „Gods rechtvaardigheid kent haar uur en daarom mogen wij nooit moedeloos worden", zei hij. Wij luisterden aandachtig en vergaten een ogenblik alle leed, de versmading en de foltering van ons ellendig bestaan. „Kijk", zei Kolbe, „wij zijn immers sterker dan onze beulen. Zij kunnen onze ziel niet doden, noch onze waardigheid van katholiek en Pool vernietigen. Wij buigen niet, maar volharden! Nooit zal de angst een Poolse ziel kunnen knechten. En als wij moeten sterven zullen wij de dood ingaan: rein en rustig en gelaten in volle overgave aan Gods heilige raadsbesluiten". Zo sprak pater Maximiliaan ons toe, een ware zoon van sint Franciscus, groot priester, later held en martelaar, die zijn leven vrijwillig offerde voor het leven van een lotgenoot. Geestelijk gesterkt gingen wij naar onze afdelingen terug."

H. Sienkiewicz:

“Toen ik bij de Bunawerke werkzaam was kreeg ik van de burgers wel eens levensmiddelen, maar het was heel moeilijk om die in het kamp te krijgen, want bij de ingang werden wij streng onderzocht. Ik vertrouwde de zaak toe aan pater Maximiliaan en vertelde hem dus dat ik wel levensmiddelen naar het kamp zou willen smokkelen, maar dat ik erg bang was voor het onderzoek aan de ingang van het Lager. Toen zei hij mij: „Stel je onder bescherming van de Onbevlekte. Ik zal bidden en zij zal je helpen". Geïnspireerd door het geloof in de hulp van de onbevlekte Moeder van God begon ik levensmiddelen het kamp in te smokkelen en dat lukte prachtig. Eens had ik een brood van twee kilo onder mijn plunje en onder de windsels om mijn voeten een kilo spek. Aan het hek werd ik nauwkeurig gefouilleerd door de SS, maar zij merkten niets. Toen ik dit aan de dienaar Gods vertelde, zei hij mij: “Vertrouw je toe aan de Onbevlekte en zij zal je nog vaker haar genaden laten zien.”

“Het is mij ook bekend dat hij dikwijls zijn levensmiddelen met anderen deelde – Ikzelf heb eens een vierde deel van zijn brood gekregen – hij ruilde zijn houten sandalen, die nog goed waren, met de slechte van een ander.”

“Gedurende zijn verblijf in het kamp heb ik nooit gemerkt dat hij haat koesterde jegens de Duitsers. Integendeel, hij bad niet alleen voor hen maar spoorde ook ons aan voor hun bekering te bidden. Wij waren allen stomverbaasd over de buitengewone deugden, die wij in die man zagen: zijn geloof, zijn standvastige geest van gebed, zijn grote nederigheid, zijn geest van kameraadschap, waardoor hij in staat was zijn eigen voedselrantsoen met medegevangenen te delen.”