Autorką pytań i postawionych problemów jest Edixxx

Źle napisane powieści, źle zagrane przedstawienia, jaka jest ich wartość? /utworzony maj 2013/

Dla mnie taka, że ktoś jednak próbował coś zrobić, napisać, nie był bierny, a i w kiepskich wytworach bywają dobre, ciekawe momenty, wyjątkowe i zaskakujące myśli. Amatorszczyznę aktorską może też wymazać osobowość, która udziela się publiczności. W sumie daje to wrażenie jakiegoś postępu. Warto sięgać po sztukę trzeciej kategorii czy to strata czasu?

Odp. Nie dzieliłabym sztuki na kategorie- I, II, III, etc. Dopóki jej nie poznamy własnymi zmysłami nie wiemy, czy jest dobrze napisana książka, namalowany obraz, zagrana rola w sztuce teatralnej … To, co dla nas będzie świetne, dla innych może być sztuką niskich lotów. Interpretacja sztuki będzie zależała od naszego wewnętrznego bogactwa, wrażliwości i chęci przyjęcia sposobu autorskiej interpretacji rzeczywistości. Jeżeli chcemy interpretować, oceniać, to należy obcować ze sztuką, od pierwszych dziecięcych rysunków, amatorskich dzieł, po dzieła uznanych twórców.

Jakże często sztuka wielkich i uznanych dzisiaj artystów, była odrzucana, ośmieszana i wyszydzana przez im współczesnych.

Pokonać samego siebie, czy totalna zmiana w życiu jest możliwa? /utworzony maj 2013/

Wzorce w naszym życiu, powtarzający się obrót rzeczy wynikający z przeznaczenia czy z osobowości danego człowieka. Czy jest sens walczyć z tymi matrycami? Coraz częściej myślę, obserwując świat, że nie, bo pomimo wszystko znowu jest tak samo, podobne emocje, podobne relacje. Kto był kochany, będzie kochany. Kto nie miał sukcesu, nie będzie go miał. Może jednak istnieją jakieś nieznaczne zmiany wynikające z cykli życiowych, które są tak ułożone, by człowiek zaznał po trosze wszystkiego: radości i cierpień na obszarach życia. Jednak w absolutne, rdzenne zmiany nie bardzo wierzę. Ktoś, kto nie miał sukcesów, może mieć zaledwie sukcesik w innym cyklu. Jak myślicie?

Odp. Trudno mi się zgodzić z pewnymi sformułowaniami. Bo gdyby tak było jak piszesz, to wielu ludzi z biednych rodzin, z marginesu społecznego nic by w życiu nie osiągnęło. A tak nie jest!!!

Może zacznę od bardzo mądrych zasad:

„Uważaj na swoje myśli, one stają się słowami.

Uważaj na swoje słowa, one stają się czynami.

Uważaj na swoje czyny, one stają się nawykami.

Uważaj na swoje nawyki, one stają się charakterem.

Uważaj na swój charakter, on staje się twoim losem.”

Nie doceniamy naszych myśli, nie przywiązujemy do nich wagi!!! Jak ktoś mądry stwierdził „… żaden proces zachodzący w ludzkim organizmie nie jest przypadkowy i bezsensowny” Myśli także nie!!! Przecież rozmawiamy ze swoimi myślami, spoglądając w lustro jesteśmy w stanie wiele prawdy o sobie samych powiedzieć. Przyznać się do swoich słabości, ułomności. O wielkości poinformują nas inni:)

Uważam, że pozytywne myślenie, kształtuje nasz charakter. To pozytywne myślenie podpowiada nam wiele rozwiązań, pobudza wyobraźnię. Jeśli w głębi duszy w coś nie wierzymy, to podświadomie postępujemy tak, jakby to miało się nie wydarzyć. Jeśli spodziewamy się pomyślnego obrotu spraw, to podświadomość pomaga nam. Wszelkie człowiecze ułomności zapisane są w głowie. Czasami wygodniej powiedzieć, że nic w życiu nie mogę osiągnąć, bo pochodzę z takiego a nie innego domu rodzinnego. Obwinić przodków za własne ułomności. To czynność bardzo prosta!!!

I może jeszcze: "Stan Twojego życia jest niczym innym, jak odbiciem stanu Twojego umysłu." - Dr. Wayne W. Dyer

/Odpowiedź utworzony luty 2013 przez Edixxx/

Generalnie zgadzam się, ale bywa moim zdaniem tak, że jakieś głębokie pokłady osobowości nie pozwalają wierzyć, na co nakładają się określone doświadczenia. Zmienić charakter i myślenie w takiej sytuacji to megawyczyn, bo co może nas skłonić nagle do pozytywnego myślenia, jeśli dotąd było negatywnie? Możliwe jednak, ze za sprawą pewnych wydarzeń czy spotkań dochodzi do przełomu, ale podejrzewam, że są one za coś nagrodą, może za wiarę wbrew wszystkiemu, wiarę pomimo wszystko?:) A więc pozytywne myślenie jednak górą!

/Odpowiedź utworzony luty 2013 przez HK

Tak już jest, że robimy wiele rzeczy bez wewnętrznej zgody lub nie robimy; bo nasze negatywne myśli odwodzą nas od prawa bycia szczęśliwym, spełnionym. Wierz mi, ja również na nowo uczę się zamiany negatywnych myśli na te pozytywne. Moje myśli powracają do tych chwil „przed”, gdy byłam wolna, swobodna. Już nie katuję siebie i nie skupiam się na traumatycznych przeżyciach. Kurcze odrzuciłam swoje negatywne myśli i słowa i widzę, że chce mi się znacznie więcej i więcej i więcej...

Kultura medialna i szaleństwo współczesności /utworzony marzec 2013/

Żyjemy w świecie, którego śmierć, łzy czyjejś krzywdy czy przekaz wrażliwości artysty nie bardzo interesują, nie zatrzymuje się nad nimi dłużej niż moment, nie wchodzą w to, nie zastawiają się, szybko przerzucając się na następny tekst, zdarzenie a najchętniej pseudoskandal. To, co przemyślane, z treścią, egzystuje na równi z wulgarnym i nieistotnym, i to drugie wygrywa liczbą odsłon. Tak to jedno się z drugim znosi i zostaje pusta nicość, i tak codziennie od nowa wraz z uruchomieniem wiadomości z internetu czy tv. Kultura medialna, która dominuje, to kultura obojętności i rozpaczy. Może tym należy tłumaczyć popularność buddyzmu, który uczy uważności, medytacji, skupienia. Medialne przekazy, które też są formą religii : powtarzalność, wzorce, wizualna odświętność, wydają się rozczarowywać wewnętrznie, może dlatego, że jest ich za dużo a może dlatego, że zbyt mało w nich żywego ducha. Czy ludzie spragnieni są nowej religii, innej kultury? Czy nastąpi powrót do kultury druku i sztuk teatralnych, w których przeżycie jest bezpośrednie i angażujące?

Odp. Hmm, niestety żyjemy w czasach, w których news jest wszechobecny. Głupie (dosłownie) wydarzenie nagrane przez jakiś klipoholików ma więcej odsłon w Internecie niż wydarzenie artystyczne. Niestety, co do wydarzeń artystycznych, to mam duże wątpliwości. Właśnie wczoraj oglądałam jedno z takich wydarzeń. Autor prezentował zdjęcia okołu 200 łóżek, w których spał. Rano po wstaniu z łóżka, fotografował je. Nie bardzo wiem, gdzie tu jest artyzm? Poza tym temat jest wtórny, inni autorzy fotografowali swoje posiłki z Macdonalda, wypisywali kolejne liczby od jeden do …, rysowali najdłuższą linię. Moim zdaniem nie ma tu przeżycia artystycznego. Jest tylko epatowanie publiczności jakimś formalizmem, schematem, pustą czynnością. Co do odrodzenia duchowego człowieka, to też mam wątpliwości. Rodzaj ludzki nie będzie lepszy, doskonalszy, bardziej uduchowiony. Wraz z postępem technicznym nie będzie rósł nasz intelekt. Wiedza człowieka będzie sprowadzała się do pewnych odtwórczych schematów działania. Nie będzie tam analizy, wyciągania wniosków. Już dzisiaj w serwisie samochodowym obsługa wie tylko tyle, że : jak zapali się jedna lampka, to należy wymienić moduł A, gdy inna- moduł B. Nie ma tu analizy przyczynowo- skutkowej. Nie ma tu miejsca na dogłębną wiedzę fachową.

Twój postulat dotyczący buddyzmu jest chwalebny. Niestety nie przemówi do mas, jedynie do jednostek. Kryzys katolicyzmu narzuca jakąś próbę naprawy, odnowy. Obserwując naszych funkcjonariuszy KK widzimy, ze do odnowy im daleko, nie pojmują tego, okopali się na swoich pozycjach. Całkiem jak za dawnych lat uważają, że system jest dobry, tylko ludzie do niego nie dorośli. Nie rozumieją, ze system należy zmieniać, dostosowywać do aktualnych wymagań.

Świat współczesny światem dramatycznie samotnych ludzi? /utworzony marzec 2013/

E. Durkheim - socjolog samobójstwa uważał, że to nie trudna sytuacja życiowa: choroba czy duże straty finansowe, jest główną przyczyną targnięcia się na swoje życie, ale brak więzi z innymi, ubóstwo kontaktu emocjonalnego z drugim. Żyjemy w epoce niby samowystarczalnych i wykształconych singli, którzy coraz częściej płacząc w swoje luksusowe poduszki konstatują, że do tego wystawianego na piedestał rozwoju to potrzeba im dwojga, niekoniecznie męża, kochanka, ale może przyjaciela czy bliższej znajomej z która można od serca pogadać a nie wymienić tylko zdawkowe "jak leci", a o to chyba coraz trudniej z różnych przyczyn: brak czasu czy jakaś narcystyczna znieczulica - namiętne celebrowanie siebie. Chęć do życia - to drugi, żywo reagujący człowiek, który stara się zrozumieć, pomóc, uważnie i z czułością słucha i patrzy a nie autystycznie gadające głowy w tv czy nawet niby-rozmowa z kimś poprzez czytanie książki. Czy żyjemy zatem w erze śmierci niejawnej - często w myślach obecnej?

Odp. To niestety jest znak naszych czasów. To jest cena postępu technicznego (telefony komórkowe, internet) i stylu naszego życia- pogoń za sukcesem, chęć osiągnięcia wszystkich dóbr tu i teraz, a nie w perspektywie kilkudziesięciu lat. Myślę, że na te sytuację ma wpływ sytuacja ekonomiczna kraju, Europy i świata. Jesteśmy niepewni jutra.

Tłum - co o nim myślisz? /utworzony 2013-01-21/

Ostatnio ponownie przeczytałam "Psychologię tłumu" Le Bona, który twierdzi, że tłumy są umysłowo ograniczone, kierują się emocjami, są drażliwe i zmienne oraz niezdolne do wytrwałości i skupienia, uwielbiają rzeczy nieprawdopodobne i są bezlitosne dla tzw. przegrywających. Tłum potrzebuje pewnego siebie lidera, który go rzuci na kolana. Wg Le Bona tłum jest zdolny to najprymitywniejszych okrucieństw jak i do najszlachetniejszych poświęceń, jego uczucia mogą wyzwolić najniższe instynkty jak i prowadzić do osiągania tego, co najwyższe, zależy przez kogo jest prowadzony. To tłumy jednak ostatecznie rządzą, nie lider, który jeśli w odczuciu masy upadnie, z boźyszcza zamieni się w pośmiewisko. To tłumy jako miliony budują cywilizację a nie jeden człowiek, ale też często bywają hordą krwiożerczych barbarzyńców, mimo może jednego wybitnego człowieka na swoim czele, który okazał się zbyt mądry?

Odp. Tak, tłum może być niebezpieczny. Przecież znamy sytuację, gdy tłum ogarnięty paniką tratował wszystko na swojej drodze, tratował też członków tłumu, którzy poruszali się zbyt wolno i upadli. W takiej sytuacji, tłum przypomina spłoszone stado koni, bizonów, etc. Odczuwam lęk przed niszczycielską siłą tłumu. Nigdy nie chciałabym być elementem tłumu. Tłum jest nieprzewidywalny „…Chcą byś słuchał w milczeniu i nie ufał sumieniu. Stapiając się z tłumem, wyrwał serce z rozumem. FANATYCY NA ULICY!...” Uważam, że tłum niczego nie zbuduje. Cyniczni przywódcy wykorzystują tłum, jego emocje, dla swoich celów. Wtedy przy pomocy tłumu wywierają presję na swoich przeciwników np. politycznych. Tak robił Hitler przed objęciem władzy, tak samo chce zagospodarować tłum kiboli JK. Jak mówiłam z tłumem nic nie można zbudować. W pewnym momencie staje się niewygodny, nie można go oswoić, przerobić na jakąś twórczą siłę. Znowu za przykład może służyć Hitler i jego szturmowcy, których trzeba było ująć w karby organizacji, a w końcu ich złamać (Noc długich noży). Wszyscy, którzy taki tłum próbują zagospodarować w końcu tracą, gdyż nie da się przeforsować, że tłum kiboli to patrioci, obrońcy wiary (ostatnie incydenty na Jasnej Górze), jedyna zdrowa „tkanka narodu”. To, są jedynie przykłady podlizywania się tłumowi i złudne przekonanie, że z tłumem można coś wygrać.

Kultura rozstawania się - chyba to rzadkość u mężczyzn, choć nie generalizujmy. /utworzony 2013-01-11/

Człowieka poznaje się po tym jak kończy, z klasą czy bez klasy. Kiedy umiera związek romantyczny, piękne chwile, które się razem przeżyło odchodzą w zapomnienie, pozostaje tylko zabrać z mieszkania, co się da. Czytałam gdzieś, że były kochaś pewnej pani zabierał z jej własnego domu, który odziedziczyła bo babci, sztućce, serwetki, żelazko, mówiąc, że to jest jego. Po pewnym czasie zgłosił się ponownie, by zabrać jej ukochanego psa, ale na szczęście zirytowany zwierzak go przepędził. Wyzwiska, poniżanie, obwinianie się - szkoda, ze uczucie, które minęło tak często wrzuca się do szamba.

Odp. Niestety, mało jest ludzi, którzy kulturę noszą w sobie, wyssali ją z mlekiem matki. Mało jest ludzi, którzy mówią, bo tak myślą. Najczęściej emocje im otwierają usta i wylatują z aparatu gębowego słowa, które mają poniżyć, uderzyć, zdewaluować. Nie chciałabym generalizować, że mężczyźni to „dranie” i oni bez pardonu niszczą i są be. Uważam, że najgłośniejsza i wydającą ocenę, niszczącą wspomnienia, jest ta osoba, która przyczyniła się do rozpadu związku np. zdradą, kłamstwami, krętactwami. Musi odreagować swoje niechlubne poczynania, zagłuszyć sumienie. Tam gdzie była miłość- prawdziwa!!! To tak nie zachowują się ludzie. Oczywiście zdaje sobie sprawę, że rozstanie może być frustrujące- miało być tak pięknie, romantycznie, bezpiecznie, etc. Pozostał gniew, rozpacz i uczucie przegranej.

Czy czujecie się ogłupiani przez media? /utworzony 2013-01-09/

Bo ja tak. Doniesienia z onet.pl, wp.pl, interia.pl, wszystko jedno zresztą, szczególnie w kategorii kultura, rozrywka przyprawiają mnie o mdłości i znuźenie, nie mogę juź tego otwierać. Co mnie obchodzi cellulit, ciąźe albo ubraniowe wpadki celebrytów. Mam to gdzieś. Informacje polityczno-społeczne takźe przypominają magiel towarzyski a nie przegląd spraw rzeczywiście istotnych dla obywatela. Ktoś powiedział ostatnio, źe media spowodowały, źe jest idiotą, źe zna fanaberie serialowych aktorów a nie zna nazwisk polityków, którzy jednym naciśnięciem guzika mogą zgładzić cały świat.

Odp. Zapewne, kto chce być ogłupianym, ten jest. Na co dzień jesteśmy karmieni „informacyjną mielonką”. Dzień informacyjny niezmiennie zaczyna się od tragedii: zamach, strzelanina, ofiary na drogach,. Później informacje z życia celebrytów, najnowsze informacje o Natalii Siwiec, kupki dziecka Muchy, wybryki Wojewódzkiego, etc. Później informacje polityczne, ale podane w celebryckim sosie. Ludzie decydujący o losach narodu lub chcący o nim decydować jawią się nam, jako lenie, nieroby lub psychole. Bezrefleksyjna część narodu przyjmuje to, jako rzeczywistość. Ludzie myślący nieodmiennie zadają sobie pytania: W jakim kraju ja żyję? Co tu jest ważne? Gdzie są ludzie, których wybrałam /-łem i którzy mieli zmienić oblicze naszego kraju? Gdzie są autorytety ekonomiczne, moralne, polityczne? Niestety nie ma na to odpowiedzi. Jedyną obroną przed szaleństwem jest udanie się na emigrację wewnętrzną, odłączenie się od tej papki informacyjnej. Jakże prawdziwym w tym kontekście jest „ Matrix”.

Samotność, nerwy i głód - aż strach się zestarzeć w Polsce. /utworzony 2012-12-26/

Państwo ani młodzi ludzie nie mają szacunku do starszych osób. Nie dosyć, że trapieni przez choroby i postępujące z wiekiem zniedołężnienie, to jeszcze muszą męczyć się w z wrogim otoczeniem - także ze służbą zdrowia (!) i ,co gorsza, własnymi dziećmi. Chociaż zapracowali sobie często całym życiem na godziwy byt, to znajdują się na skraju nędzy, licząc się z każdym groszem, wyrzucani z mieszkań, tułający się, żebrzący, wystraszeni i odarci z honoru. Czy tak wygląda cywilizacja? Przecież to ciemne, dzikie ludy zabijały nieprzydatnych do pracy fizycznej starców.

Odp. Nie chciałabym generalizować, ze wszyscy starzy ludzie zostali zepchnięci na boczne tory. W moim otoczeniu, widzę opiekę dzieci, i starszych ludzi uśmiechniętych, życzliwych. Tylko tak sobie myślę, że Ci starsi byli prawdziwymi rodzicami, którzy przekazali swoim dzieciom prawdziwe wartości, fundamenty jestestwa. Tam gdzie rządził materializm, kupczenie uczuciami, to niestety nie ma miłości, nie ma fundamentów i wartości. W takich rodzinach porzuca się dzieci, gdy tej opieki potrzebowały i porzuca się rodziców z takich samych powodów. Oczywiście czasami znajdzie się czarna owca w rodzinie, ale może być pewny, że jego dzieci postąpią z nim identycznie. Innym problemem jest finansowanie przez państwo, czyli przez ogół obywateli. jeśli opieka państwa byłaby na poziomie jakiego oczekujesz, to podatki musiałyby być na poziomie 60-70%. Czy godzisz się na takie podatki? Przykładem idealnym dla tematyki tych rozważań jest kolejny raz Szwecja. Tam państwo opiekuje się bardzo troskliwie wszystkimi swoimi obywatelami. Odbywa się to jednak kosztem znacznych podatków- średni podatek od osób fizycznych w Szwecji (zależy od gmin)to podatek gminny około 32% + podatek państwowy 25%. Widzisz więc, ze nie ma nic za darmo. Na pewno w naszym kraju istnieją znaczne rezerwy- chodzi mi o optymalizację zatrudnienia w budżetówce, ograniczenia administracji, (wojsko, inne służby), etc. I znowu nie może się to odbyć bezkosztowo. Gwałtowna redukcja w tych sektorach, zwiększy bezrobocie- zwiększą się koszty różnych zasiłków dla bezrobotnych i zapewne zmniejszą się zasiłki na opiekę dla starszych ludzi.

Niedyskrecja czyli niepiękny znak naszych czasów? Kto dziś przejmuje się dochowywaniem tajemnicy? Dlaczego jeden krzywdzi drugiego publicznie go obnażając? /utworzony 2012-06-19/

Odp. Niedyskrecja była, jest i będzie. Informacja zawsze była w cenie, a wszelkie tajemnice pobudzały naszą wyobraźnię. Bezustannie szukamy odpowiedzi na rozmaite pytania. Jak, gdzie, dlaczego, kiedy i po co? To tylko nieliczne z nich. Lubimy plotkować, to takie ludzkie!!! Jesteśmy ciekawi i bardzo nas nęci zdobycie informacji o innych, aby wykorzystać dla zabawy, podniesienia samooceny, igrać czyimiś uczuciami, możemy popisać się przed innymi. Natomiast w dobie Internetu niedyskrecja przybrała niespotykane wcześniej rozmiary. Czasami, sami przyczyniamy się do niedyskrecji, nierozważnej publikacji danych, zdjęć na NK, czy facebooku. W dobie Internetu postulat chrońmy nasza prywatność nabiera szczególnego znaczenia.

Tolerancja dla inności. Jakie są Twoje obserwacje w tej kwestii? /utworzony 2012-07-09/

Odp. Może zacznę od bardzo mądrych słów, głoszone przez księdza J. Tischnera „W kraju tolerancji nikt nie potrzebuje się lękać tego, kim jest”. Może te słowa powinny być drogowskazem dla wielu z nas.

Każdy z nas wyniósł z domu, z własnego środowiska bagaż doświadczeń, wartości, a będąc w kontaktach z innymi, ulega różnym wpływom, które kształtują poglądy, i nieraz niestety niezgodne z tymi, które już posiada. Jednak powinniśmy pamiętać, że są wartości ponadczasowe (dobro, piękno, prawda, etc.) i na tym świecie żyjemy w określonym i zróżnicowanym społeczeństwie. Tak, więc tolerancja to zgoda i zrozumienie zróżnicowania, nie odrzucamy innych poglądów, innych religii, innych preferencji seksualnych (pod warunkiem, że nie krzywdzą innych np. pedofilia). Brak tolerancji, to własne ograniczenia, własne fobie i wreszcie ciasny umysł, bo za wszelką cenę chcę przekonać innych do swojego sposobu życia, myślenia i postępowania. Jeżeli postępujemy na zasadzie moje ma być na wierzchu, to prędzej czy później dojdzie do konfliktu. Nie chodzi w tym wszystkim o jednomyślność, ale o zrozumienie i akceptację inności. Pytanie, czy my jesteśmy społeczeństwem tolerancyjnym? Może powiem tak, jest już lepiej, ale daleko nam do społeczeństwa obywatelskiego.

Odpowiedz na moją wypowiedź - Utworzone przez Edixxx, Wysłany dnia 2012-07-15

Może kiedyś będziemy żyli w kraju, w którym nikt nie będzie się lękać tego kim jest - piękne słowa, walka ze swoimi ograniczeniami, fobiami i ciasnym umysłem byłaby tym pierwszym krokiem, ale to nie jest łatwe, ponadto większość tych linczujących nie widzi pewnie powodów, by coś w sobie zmieniać, uczyć się otwierać na inne opcje i je rozumieć, co jest bardzo smutne. Dziękuję za ten znaczący głos w temacie tolerancji.

Mieć ciekawe życie - co to dla Ciebie oznacza? /utworzony 2012-08-17/

Odp. Może odwrócę pytanie, bo będzie mi łatwiej. Ciekawego życia nie mogą mieć osoby zestresowane, żyjące w konflikcie z samym sobą. Nie będący w stanie wskrzesić w sobie odrobinę optymizmu, nie mający pasji, a jedynymi ich emocjami są łzy. Taki etap nieciekawego życia poznałam. Nie może być życie ciekawe, gdy jedziesz za granicę, w pogoni za lepszą jakością życia, nawet gdy praca jest niezwykle interesująca. Bo, po drodze tracisz zdobyte wcześniej wartości, które były dla Ciebie najważniejsze. Tracisz szczęście i nawiedza Cię tęsknota. Pozostałe osoby będą szczęśliwe i będą prowadziły ciekawe życie.

Cieszyć się życiem - co to znaczy? /utworzony 2012-08-22/

Odp. I tu mam problem, bo gdy siedzę nad projektem i jestem skupiona tylko nad tym, a po kilku godzinach prostuję plecy, to jestem szczęśliwa. Bo zakończyłam pewien etap pracy. W tej chwili nie oceniam swojego życia w perspektywie czasu, przestrzeni. Cieszę się tylko chwilą. Tylko drobiazgi, małe wycinki mojej egzystencji mogę ocenić. Cieszyłam się życiem, jeszcze nie tak dawno. W tej chwili zbieram się w sobie, aby odbudować namiastkę radości. Pięknie napisałaś „pielęgnowanie dobrych kontaktów i pięknych wspomnień a ucinanie tych toksycznych i nie przechowywaniu ich w umyśle, zapominanie o urazach, podłościach i nikczemnościach, bo wierzę w karmę i sprawiedliwość wszechświata”, tylko tak trudno!!!

Świadoma bezdzietność wciąż nietolerowana w Polsce? /utworzony 2012-09-17/

Odp. Ależ w naszym kraju nietolerancji wszystko, co inne jest brane w czambuł. My Polacy mamy monopol na wiedzę, monopol na moralność i monopol na etyczne zachowania. Taki pogląd jest klasycznym przykładem katolickiej indoktrynacji, która jest wzmacniana w wystąpieniach prawicowych polityków i funkcjonariuszy KK. Szczególnie w tym ostatnim przypadku widzę duży dysonans. Bez przerwy mówią o rodzinie, dzieciach, miłości. Powinni, więc dać dobry przykład i sami założyć rodzinę i mieć dzieci. Część z nich to realizuje, bo mają dzieci pozamałżeńskie. Chociaż nie zawsze chcą się do nich przyznać, a czasami wręcz posuwają się do zbrodniczych zachowań. Pamiętacie przykład wikarego, który nie wezwał karetki, gdy jego konkubina rodziła z komplikacjami. Siedział w sąsiednim pokoju i słuchał muzyki. Pozostawmy kwestie posiadania dzieci i/lub nie kobietom i mężczyznom i nie gódźmy się na to, aby politycy i księża, dewotki i dewoci, różne mohery wtrącali się w nasze najbardziej intymne sprawy.

Dlaczego życie nagradza ludzi nikczemnych? /utworzony 2012-10-10/

Odp. A ja tak nie twierdzę. Nie patrz na jego sukcesy, „fart” życiowy w tej chwili. Nie patrz na jego bogactwo, że jemu się coś udało. Tak prawdę mówiąc ostateczny cios przyjdzie w obliczu tragedii, śmierci. Wiesz, dlaczego jedni umierają samotni, bez bliskich, bo policzone zostały jego słowa i czyny!!! Każdy w obliczu śmierci, boi się. Nie mówi o tym, by nie ranić bliskich, ale boi się. Ten strach łagodzą wszyscy Ci, którzy trzymają za rękę, którzy mówią, że była bliska, kochana i potrzebna. Teraz zobacz i oceń, kto jest nagradzany.

Pasja w życiu - jak ją w sobie znaleźć i odnawiać? /utworzony 2012-11-03/

Odp. Cokolwiek napiszę w Twoim temacie, to tak nie będzie to żadna recepta ani dobra rada. Tyle ludzi, tyle temperamentów i chęci do wprowadzenia zmian. Zapewnie łatwiej będzie odzyskać dawną pasję, tym, którzy stracili ją w wyniku chwilowych trudności życiowych. Te osoby mają sprecyzowane cele życiowe i wystarczy sobie przypomnieć, co cieszyło i przynosiło satysfakcję. Jeszcze kilka lat temu kochałam podróże i pracę. W tej chwili tylko praca jest moją pasją. Praktycznie nie ma podziału miedzy sferą życia osobistego z zawodowym. Ta granica zatarła się. Mam nadzieję, że przyjdzie ta chwila i podróże staną się powtórnie, pasją. Uważam, że w życiu należy robić to, co się kocha i co przynosi satysfakcję. Kiedyś miałam pracę, która była dla mnie męczarnią i źródłem wiecznego niezadowolenia. Zwolniłam się, aby podjąć mniej płatną, ale satysfakcjonującą pracę.

Nikodem Dyzma. Czy nasze czasy nie obfitują w jego naśladowców? /utworzony 2012-10-20/

Odp. Mamy ich pod dostatkiem i występują w różnych konfiguracjach. Najwięcej oczywiście w polityce. Każdy z nich nazywa się „zawodowym politykiem”. Uważa, że jest znawcą tematu i znającym się na wszystkich obszarach działalności politycznej. Nie ma znaczenia, dzisiaj może być ministrem rolnictwa, jutro budownictwa, a pojutrze sprawiedliwości. Pamiętam nawet takiego posła, który został ministrem gospodarki morskiej i rybołówstwa, bo jak sam stwierdził, że jest z portowego miasta i zna się na tym obszarze. Nie będę pisała o głupotach, które czynił i min. swoją wypowiedzią niemalże udaremnił wielką polsko-niemiecką inwestycję.

Nad stracony czas nic bardziej nie boli - Michał Anioł. Zgadzasz się? /utworzony 2012-11-05/

Czas upływa nieubłaganie, mijają dni, mijają lata, mija nasze życie. Sporo się mówi o organizacji czasu, dyscyplinie, która pozwala bardziej cieszyć się życiem w jego różnorodności. Wstawanie o poranku i znajdowanie czasu jednocześnie na pracę, hobby, spotkania towarzyskie, naukę. Stracony czas można pojmować także jako tkwienie w czymś, co nie zadowala a brak chęci, by to zmienić, bo przecież wydaje się że całe życie przede mną. Czas po 40-tce podobno nagle zaczyna płynąć szybciej i człowiek zaczyna coraz częściej myśleć, że coraz bliżej mu do końca i żałuje straconego czasu.

Odp. Nie, nie, nie zgadzam się w kwestii, że czas po czterdziestce podlega jakieś innej czasoprzestrzeni. To zdanie byłoby dla mnie zrozumiałe, gdyby zostało wypowiedziane w XVII wieku, gdy normą było dożywania do 36 roku życia. Uważam, że nic się nie zmienia po 40, tylko może sami tkwimy w absurdalnych zabobonach. Zaczynamy zwracać uwagę na upływający czas, w chwili, gdy zostajemy rodzicami. Jeszcze dzisiaj kupowaliśmy wyprawkę dla niemowlaka, a już zaczynają się problemy szkolne. Zaczynamy zwracać uwagę na upływający czas, gdy borykamy się z samotnością, utratą bliskich, bądź w chwili totalnego rozleniwienia (był poranek, a już minął kolejny dzień). Zaczynamy to wszystko zauważać, bo mamy doświadczenie życiowe, bo jesteśmy mądrzejsi życiowo, nabieramy dystansu. Natomiast ten cytat jest głęboki i prawdziwy. Każdy myślący człowiek zauważa, ze mógł zrobić więcej, mógł lepiej wykorzystać dany czas. Można by odpowiedzieć innym cytatem Carpe diem, ale prawda jest taka, że pozostają tylko okruchy dnia. Tak jest i na to nic nie poradzimy.

Pasja w życiu - jak ją w sobie znaleźć i odnawiać? /utworzony listopad 2011/

Życie bez pasji jest rodzajem wegetacji.To życie, któremu towarzyszy czysty przymus, brak przyjemności i radości rozwoju. Czy pasja to jest to, co kochamy w życiu robić czy można odnaleźć ją także w tym, co kochamy mniej? Bo są pasjonaci, którzy realizują się w jednej, takiej bardzo swojej dziedzinie i są ludzie, którzy interesują się wszystkim po trochu - bez zdecydowanej pasji, albo tacy, którzy nic w życiu nie pociąga i żyją tak trochę bez bez iskier w sobie. Czy coś do czego się zmuszamy może być pasją czy można o niej mówić tylko wtedy gdy nie możemy bez czegoś żyć i przychodzi nam to bardziej lekko i naturalnie? Co robić, by życie było pełne pasji, jak ją w sobie odnaleźć?

Odp. Cokolwiek napiszę w Twoim temacie, to tak nie będzie to żadna recepta ani dobra rada. Tyle ludzi, tyle temperamentów i chęci do wprowadzenia zmian. Zapewnie łatwiej będzie odzyskać dawną pasję, tym, którzy stracili ją w wyniku chwilowych trudności życiowych. Te osoby mają sprecyzowane cele życiowe i wystarczy sobie przypomnieć, co cieszyło i przynosiło satysfakcję.Jeszcze kilka lat temu kochałam podróże i pracę. W tej chwili tylko praca jest moją pasją. Praktycznie nie ma podziału miedzy sferą życia osobistego z zawodowym. Ta granica zatarła się. Mam nadzieję, że przyjdzie ta chwila i podróże staną się powtórnie, pasją. Uważam, że w życiu należy robić to, co się kocha i co przynosi satysfakcję. Kiedyś miałam pracę, która była dla mnie męczarnią i źródłem wiecznego niezadowolenia. Zwolniłam się, aby podjąć mniej płatną, ale satysfakcjonującą pracę.

Praca twórcza - czekać na natchnienie czy pracować pomimo jego braku? /utworzony listopad 2011/

Ostatnio czytałam wywiad ze znanym kompozytorem, który mówił, ze swoje najlepsze utwory stworzył na zamówienie tzn. wtedy, kiedy musiał je pisać. Natchnienie byłoby tu kwestią dyscypliny, codziennej pracy. Jakie są Wasze intuicje, przemyślenia i doświadczenia w tym temacie? Może na Toluna są ludzie sztuki, którzy mają bezpośrednio kontakt z materią tworzenia - będę wdzięczna za opinie.

Odp. Musi być dyscyplina. Przychodzi rozleniwienie, to nawet wówczas można zaprzepaścić nadchodzącą wenę. Sama po sobie widzę, że przychodzi i ogarnia mnie totalne zaćmienie umysłu. Jednak zawsze mam pod ręką notatnik, w którym zapisuję skojarzenia, luźne uwagi, spostrzeżenia, etc. Niezależnie od miejsca pobytu i wykonywanych czynności, nie przestaję myśleć o projekcie (kiedyś pisałam, że praca jest moja pasją i zatarła się granica miedzy pracą, a życiem osobistym). Przychodzi taka chwila, siadam, wykorzystuję zapiski i powstaje moje dzieło. Ta chwila twórczego działania jak do tej pory nigdy mnie nie zawiodła.

Dlaczego życie nagradza ludzi nikczemnych? /utworzony listopad 2011/

Tak sobie obserwuję ludzi wokół i dochodzę do wniosku, że delikatność, troska i bycie etycznym to pewna przegrana w pracy i w wielu kontaktach międzyludzkich. Wygrywa natomiast brutalna przemoc, chamstwo i cwaniactwo. Można się tym faktem naprawdę podłamać - im więcej okazujesz lekceważenia, im bardziej tratujesz innych, oszukujesz, tym wyżej zajdziesz, bo sporo ludzi odbiera to jako swoistą moc, nie każdego na to stać przecież. Co gorsza takich chamideł nie każe los później, tylko jeszcze ich buta się wzmaga, bo otrzymują od tego losu dary w rodzaju awansu, przyjaźni czy miłości. Tak więc ich nikczemność sprawia, że rosną w siłę. Co o tym sądzicie?

Odp. A ja tak nie twierdzę. Nie patrz na jego sukcesy, „fart” życiowy w tej chwili. Nie patrz na jego bogactwo, że jemu się coś udało. Tak prawdę mówiąc ostateczny cios przyjdzie w obliczu tragedii, śmierci. Wiesz, dlaczego jedni umierają samotni, bez bliskich, bo policzone zostały jego słowa i czyny!!! Każdy w obliczu śmierci, boi się. Nie mówi o tym, by nie ranić bliskich, ale boi się. Ten strach łagodzą wszyscy Ci, którzy trzymają za rękę, którzy mówią, że była bliska, kochana i potrzebna. Teraz zobacz i oceń, kto jest nagradzany.

Świadoma bezdzietność wciąż nietolerowana w Polsce? /utworzony październik 2011/

Dzieci nie wszyscy chcą mieć, za to wszyscy powinni je mieć według Polaków. Kobiety, które rezygnują z macierzyństwa, bo go nie czują, nie przepadają za dziećmi i nie widzą siebie w roli dozgonnej opiekunki, albo te, które wolą swoją pasję, której chcą się całkowicie poświęcić, wciąż nie znajdują akceptacji w społeczeństwie. Są nawracane na jedyną dobrą drogę w życiu, kiedy jeszcze mogą rodzić, a kiedy już nie mogą, szykanowane za egoizm. Może powoduje tymi zachowaniami zawiść, może sporo matek czuje wewnętrznie, że nieplanowany potomek, który nie jest nimi samymi, pogrążył ich spełnienie i próbują utrudnić życie tym szczęśliwym-bezdzietnym i żyjącym z partnerami u boku? Mały człowiek może dać radość, jeśli jest upragniony i jeśli kocha się tą krzątaninę wokół niego, jeśli nie, może stać się czasem realną przeszkodą w życiu. Myślę, że pewna część kobiet zwyczajnie żałuje, że ma dzieci, które niekoniecznie chcą podawać przysłowiową szklankę herbaty na starość a rodzice istnieją dla nich często o tyle, o ile mogą dać jakieś pieniądze. Mitem jest też, moim zdaniem, że związek kobiety i mężczyzny prawdziwie inspiruje zawsze ktoś poza nimi, choć z nich pochodzący, bo zdarza się, że ten mały ktoś go właśnie niszczy.

Odp. Ależ w naszym kraju nietolerancji wszystko, co inne jest brane w czambuł. My Polacy mamy monopol na wiedzę, monopol na moralność i monopol na etyczne zachowania. Taki pogląd jest klasycznym przykładem katolickiej indoktrynacji, która jest wzmacniana w wystąpieniach prawicowych polityków i funkcjonariuszy KK. Szczególnie w tym ostatnim przypadku widzę duży dysonans. Bez przerwy mówią o rodzinie, dzieciach, miłości. Powinni, więc dać dobry przykład i sami założyć rodzinę i mieć dzieci. Część z nich to realizuje, bo mają dzieci pozamałżeńskie. Chociaż nie zawsze chcą się do nich przyznać, a czasami wręcz posuwają się do zbrodniczych zachowań. Pamiętacie przykład wikarego, który nie wezwał karetki, gdy jego konkubina rodziła z komplikacjami. Siedział w sąsiednim pokoju i słuchał muzyki. Pozostawmy kwestie posiadania dzieci i/lub nie kobietom i mężczyznom i nie gódźmy się na to, aby politycy i księża, dewotki i dewoci, różne mohery wtrącali się w nasze najbardziej intymne sprawy.

Cieszyć się życiem - co to znaczy?

Dla mnie oznacza to nie przesiadywanie po godzinach w pracy, nie oddawanie się jednej aktywności, lecz wielu, pielęgnowanie dobrych kontaktów i pięknych wspomnień a ucinanie tych toksycznych i nie przechowywaniu ich w umyśle, zapominanie o urazach, podłościach i nikczemnościach, bo wierzę w karmę i sprawiedliwość wszechświata, skupienie się na poznawaniu i tworzeniu. A co to dla Ciebie oznacza?

Odp. I tu mam problem, bo gdy siedzę nad projektem i jestem skupiona tylko nad tym, a po kilku godzinach prostuję plecy, to jestem szczęśliwa. Bo zakończyłam pewien etap pracy. W tej chwili nie oceniam swojego życia w perspektywie czasu, przestrzeni. Cieszę się tylko chwilą. Tylko drobiazgi, małe wycinki mojej egzystencji mogę ocenić. Cieszyłam się życiem, jeszcze nie tak dawno. W tej chwili zbieram się w sobie, aby odbudować namiastkę radości. Pięknie napisałaś „pielęgnowanie dobrych kontaktów i pięknych wspomnień a ucinanie tych toksycznych i nie przechowywaniu ich w umyśle, zapominanie o urazach, podłościach i nikczemnościach, bo wierzę w karmę i sprawiedliwość wszechświata”, tylko tak trudno!!!

Mieć ciekawe życie - co to dla Ciebie oznacza?

Z faktu, że drugiej szansy nażycie nie dostaniemy, człowiek pewnie zdaje dopiero sobie w pełni sprawę w wieku dojrzałym, kiedy czas płynie szybciej i obserwuje na sobie bezlitosne oznaki starzenia się. Żałuje wtedy szans, które zaprzepaścił, kontaktów z innymi, o które nie dbał, miłości, których nie dostrzegał, ryzyka, którego nie podjął, dlatego przygladając się innym, spełnionym ludziom dostrzega być może, że nie żył naprawdę, nie żył ciekawie, tylko wegetował, a jego życie było ciągiem monotonnych dni ubogim w przeżycia. Ale czy ciekawe życie to to, które obfituje w wydarzenia? Jak wygląda według Ciebie ciekawe życie?

Odp. Może odwrócę pytanie, bo będzie mi łatwiej. Ciekawego życia nie mogą mieć osoby zestresowane, żyjące w konflikcie z samym sobą. Nie będący w stanie wskrzesić w sobie odrobinę optymizmu, nie mający pasji, a jedynymi ich emocjami są łzy. Taki etap nieciekawego życia poznałam. Nie może być życie ciekawe, gdy jedziesz za granicę, w pogoni za lepszą jakością życia, nawet gdy praca jest niezwykle interesująca. Bo, po drodze tracisz zdobyte wcześniej wartości, które były dla Ciebie najważniejsze. Tracisz szczęście i nawiedza Cię tęsknota. Pozostałe osoby będą szczęśliwe i będą prowadziły ciekawe życie.

Czy w sztuce występują granice czy rządzi się własnymi prawami? /utworzony 2011-10-09/

Odp. Generalnie uważam, ze jakiś granic administracyjnych, jakiś tabu być nie powinno. Takie niepisane granice wyznacza sam odbiorca, poprzez nieoglądanie dzieła, niesłuchanie muzyki, niechodzenie na sztukę. Robienie awantur z nieakceptowanych przez nas dzieł twórców, jest śmieszne. Nie można podawać do sądu autorki za dzieło "Genitalia na krzyżu". Takie dzieło można zaakceptować lub się odwrócić. Mówienie o obrazie uczuć religijnych jest śmieszne i należy raczej je traktować w kategoriach uzurpowania sobie prawa do pewnych kształtów. Krzyż jest popularnym kształtem. Idąc tym tropem myślenia powinniśmy zabronić krzyżowania rąk na piersiach, a wszystkie skrzyżowania przerobić na ronda. Nawiasem mówiąc dzieło w którym pokazano papieża przygniecionego przez meteoryt przemawia do mnie. Ma dla mnie wymiar pesymistyczny- dzieła każdego człowieka zostaną skruszone, zgniecione przez potęgę wszechświata. Niektórym może przyjść do głowy inny pomysł dzieła i nauka JP II nie wytrzyma próby czasu, ale o to nie można się obrażać i podawać autora do sądu. Skończmy z tym ciągłym obrażaniem się, ciągłą obrazą uczuć religijnych. Idąc tym tropem także moją wypowiedź może ktoś potraktować jako obrazę uczuć religijnych. Wydaje mi się że mówienie o obrazie uczuć religijnych jest jednocześnie obrazą zdrowego rozsądku, racjonalnego sposobu myślenia.

Co dla Ciebie oznacza słowo miłość, co to znaczy kogoś kochać? /utworzony 2011-10-07/

Odp. Słowo „miłość" w języku polskim wywodzi się od „miłosierdzia", stąd miłosierny bóg i miłość boska. A „kochanie" wywodzi się od „dotykania", czułego dotykania itp. Nasi przodkowie, chcąc wyrazić to, o czym dziś mówilibyśmy „miłość", z pewnością używaliby słowa pochodnego od czasownika „lubić". To stąd przecież wywodzi się „luba dzieweczka" i „lubczyk" - czyli napar powodujący stan zakochania. „Kochanie" wydaje się bardziej cielesne od „miłości", ale fakt, że kochać można także Boga, własną matkę i dziecko, niewątpliwie znacznie łagodzi cielesność rozumienia tego słowa. Mędrzec jest mędrkiem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał. Autor: Paulo Coelho, Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam

Dobrze wiedział, że miłość przynosi ludziom najgłębszy smutek, jako że jest najwyższym wysiłkiem, na jaki człowiek się porywa, aby wyjść z samotności. A mimo to dążył do miłości w nieustępliwym uniesieniu. Autor: Gabriele d'Annunzio

Co znaczy dla Ciebie żyć pełnią każdego dnia? /utworzony 2011-11-30/

Odp. Czerpać wszystkimi zmysłami bodźce, które czynią nas szczęśliwymi. Przeżywać intensywnie każdy dzień, czerpać radość z każdej chwili, najprostszych czynności, widoku, dźwięku. To jest możliwe, gdy mamy otarty umysł, gotowy przyjąć te wszystkie bodźce.

Co zazwyczaj porabiasz w krótkie dni ? ? ? i długie wieczory ? ? ? /utworzony 2011-12-05/

Jesień nieuchronnie chyli się ku końcowi , drzewa gubią liście , wiatr zdaje się być coraz chłodniejszy . Za oknem szybciej się ściemnia , atmosfera robi się nostalgiczna , a myśli płyną jakby nieco wolniej . Nieuchronnie zbliża się zima . Co zazwyczaj porabiasz w takie dni i wieczory ? ? ? Wychodzisz na spacery ? Spotykasz się z przyjaciółmi na wieczory pełne szczerych rozmów? Wychodzisz do klubu ? czy restauracji ? Oglądasz filmy i czytasz książki , tuląc się do koca? Surfujesz po Internecie ? czy Tolunujesz ? Bo ja najczęściej przebywam na Tolunie ! :) Być może wpadasz już w niepokojącą rutynę , wynikającą z jesienno-zimowej atmosfery nudy ? . . . Wasze opinie . . . Zapraszam . . .

Odp. Generalnie jestem osobą bardzo ruchliwą (ale nie fizycznie), moja głowa wiecznie czegoś poszukuje- nowych wyzwań, nowych rozwiązań, wiecznie coś ulepszam, coś piszę, nie mówiąc o pochłanianiu książek, etc.

Kto Ci imponuje swoją postawą życiową ? ? ? i Dlaczego ? ? ? /utworzony 2011-12-05/

Mnie imponują ludzie z inteligentnym wykorzystaniem wiedzy , uczciwi , szczerzy prawdomówni , bezinteresowni , zachowujący się normalnie , z poczuciem humoru i mający swoje pasje . Tacy ludzie nie tylko mi imponują , ale wzbudzają we mnie głęboki szacunek . Natomiast nie imponują mi ludzie z odwrotnością w/w cech , a szczególnie tacy , którym za wszystko trzeba "zapłacić". . . Nie lubię takich ludzi , którzy wyznają zasadę "coś za coś". . . A kto Wam imponuje ??? . . . Zapraszam . . .

Odp. Trudno się z Tobą nie zgodzić i również trudno nie zgodzić się z wypowiedzią marinka0. To mój TATA dał mi kręgosłup moralny, swoją mądrością, niebywałym dystansem do siebie, służący innym.

Czy to, co popularne jest jest najlepsze? /utworzony 2011-12-05/

Odp. W punkcie początkowym, oceniany produkt nie jest ani dobry ani zły. Grupa znawców ocenia go i stwierdza, że może być OK. Rozpoczyna się proces "sprzedawania" produktu szarym masom. Owe szare masy same w sobie nie maja zbiorowej mądrości, poczucia estetyki, etc. To wszystko jest im narzucane, tak umiejętnie, że odbierają to jako własną decyzję, własny pomysł, własną estetykę. Grupa trendsetterów wylansuje i wypromuje, a nawet narzuci owym masom najnowsze zdobycze techniki, mody, etc. Z zasady nieufnie podchodzę do każdego towaru, poglądu, dzieła, nad którym zachwycają lub odrzucają go tłumy.

Jak sobie poradzić z rozpaczą, co robić jeśli denerwuje cię to, że liście są zielone ? /utworzony 2012-01-10/

Odp. Wszyscy doświadczamy bólu fizycznego i emocjonalnego (traumatyczne przeżycia). Ważne, by nie ranić siebie, nie kultywować negatywnych i samokrytycznych myśli. W depresji człowiek zaczyna bardzo negatywnie postrzegać świat i siebie samego; widzi tylko swoje ograniczenia i braki. Świat jest czarny, przyszłość ponura, na siebie patrzy zbyt krytycznie. Ogromnie ważne jest utrzymywanie kontaktu z przyjaciółmi i z członkami rodziny, którzy umieją nas wesprzeć. Kiedy próbuje się leczyć emocjonalne rany, nie powinno sie myśleć o tym, że trzeba być dzielnym i samodzielnie dać sobie radę ze wszystkim.

Co czyni człowieka wielkim? /utworzony 2012-03-01/

Odp. Wszyscy jesteśmy częścią wielkiego wzorca postępowania. Nie chciałabym nadużywać określenia WIELKI. Nie wiem, czy to słowo nie powinno być zarezerwowane dla ludzi, których osiągnięcia społeczne, polityczne, kulturowe, naukowe, etc. służą ogółowi społeczeństwa. Bo czy każdy z nas, postępujący szlachetnie w stosunku do innych ludzi, zwierząt, który okazuje swoją dobroć i miłość do innych. Oferuje innym swoją pomoc i wreszcie żyje w zgodzie z resztą świata wg wielkiego wzorca postępowania, zasługuje na określenie WIELKI? Tak, to prawda takie osoby uszczęśliwiają innych, przedstawiają wartości w innej, tej szlachetnej perspektywie. Jednak ich działania są mikroskopijne i oddziaływają na niewielką grupę jednostek ludzkich. Patrząc na wszystko, co nas otacza dochodzę jednak do wniosku, że raczej spotykam się z małością ludzką. Mówienie o wielkości człowieka jest teorią. Czas tytanów dawno już przeminął.

Miłość - czy ona w ogóle istnieje, która z odmian miłości wydaje się Wam najbardziej wartościowa z perspektywy doświadczeń i czasu?

/utworzony 2012-04-23/

Odp. W jednym przyznaję rację, mamy wiele odmian miłości. Każda z nich jest wartością samą w sobie. To, że miłość ma różne barwy i odcienie wiemy nie od dziś. Jeżeli w swoim życiu dajemy lub przyjmujemy miłość warunkową (a o takich piszesz), to będzie przynosiła rozczarowanie. Miłość pod warunkiem jest zawsze od czegoś uzależniona. Wszystko jest świetnie, dopóki spełniane są określone warunki. Miłość jest do chwili spełnienia warunku; zanika, gdy pojawią się problemy w realizacji warunku. Przykre, ale taka uwarunkowana miłość prawie zawsze zostaje zniszczona, ponieważ prędzej czy później jednej ze stron nie uda się spełnić wymagań, drugiego. Rodzice kochali pod warunkiem, że zrealizujesz ich oczekiwania. Brat, że otrzyma wsparcie finansowe, pomoc w realizacji siebie […]. Partner, że partnerka urodzi mu syna, będzie wiecznie piękna, młoda, szczupła i źródłem zazdrości jego kolegów […]. Ten rodzaj miłości, gdy tylko coś zaczyna zgrzytać, zamienia się w złość, rozczarowanie. Mimo wszystko, warto się uczyć, wyciągać wnioski i ustawicznie poszukiwać miłości tej jedynej, wyjątkowej.

Czy dajesz osobie, która Cię skrzywdziła, druga szansę? /utworzony Edixxx na 2011-09-17/

Badania pokazały, że osoba, która raz skrzywdziła drugą, zadała jej psychiczny ból, skrzywdzi ponownie. Nie jest to chyba regułą, natomiast łatwiej skrzywdzić po raz kolejny, dlatego, że człowiek wynajduje w swojej głowie usprawiedliwienie dla swojego postępowania i jest w tym poźniej konsekwentny tzn. uważa, że był powód takiego a nie innego zachowania i tym samym tworzy ofiarę z drugiego. Co o tym prawie mówi Wasze życiowe doświadczenie, bo moje niestety go potwierdza. Dlatego przekonałam się, że wybaczenie krzywdy i liczenie na to, że druga osoba się zmieni, jest stratą czasu i jest toksyczne, taki kontakt trzeba urywać dla własnego dobra. Nie jest to optymistyczna wizja człowieka, ale w moim przypadku prawdziwa. Przyjaciel, który raz skrzywdził już nim nie będzie, oczywiście mowa tu o czynach pewnej wagi, które powodują cierpienie, nie o drobnostkach.

Odp. Bardzo trudne pytanie i niejednoznaczne. Odrzucam ludzi toksycznych, "wampirów energetycznych" i jakoś nie byłabym skłonna uwierzyć, że taka osoba jest zdolna do naprawienia czegokolwiek. Nie chcę mówić, że nie daję szans naprawienia swojego postepowania. Jezeli chce, to naprawia, ale związków już z taką osobą nie chcę miec. Mówisz o przyjacielu, to tym bardziej wymaga się od niego lojalnosci, uczciwości, zachowania tajemnicy, etc. To jednak nie był przyjaciel!!!

Autorką pytań i postawionych problemów jest emilcia1989

Zdrada. Wybaczyłbyś/wybaczyłabyś czy nie? /utworzony 2012-12-16/

Czy w dobie "kobiet wyzwolonych", "samców alfa", zapracowanych i wciąż wyjeżdżających partnerów lub też partnerek bylibyście w stanie wybaczyć jeden skok w bok, usprawiedliwiony np. samotnością, alkoholem, chwilą słabości czy też po prostu jednorazowo popełnionym błędem? Moim zdaniem nic nie jest i nigdy nie będzie w stanie usprawiedliwić zdrady.Pod tym względem reprezentuję konserwatywne aczkolwiek wydaje mi się ze zdrowe poglądy. Jeśli ktoś zdradził, widocznie... nie kocha swojego partnera/partnerki. I koniec. A jakie jest Wasze zdanie??

Odp. Ten, który zdradza nie zasługuje, na słowa wsparcia, zrozumienia, etc. Ktoś, kto dopuszcza do swojego kanonu postępowania, zdradę. Zdradzi ponownie i również innych. To wszystko jest tylko kwestią czasu, kolejną słabością, kolejną okazją i sprzyjającymi warunkami i/lub jeden drink za dużo. Ponieważ tym niedojrzałym ludziom zabraknie do szczęścia kolejnych i jeszcze bardziej wyrazistszych emocjonalnych urozmaiceń. Gdybym wyczuła i/lub dowiedziała się o zdradzie, to w takim związku już nie chciałabym pozostać. Chcę żyć z drugim człowiekiem, w zdrowych a nie w wyniszczających, toksycznych relacjach.

Mistrzowskie lądowanie pilota-bohatera. Co dalej z LOT-em? /utworzony 2011-11-02/

Jak wielu z Was już pewnie słyszało, samolot Boeing 767 lecący z Nowego Jorku do Polski wylądował na warszawskim Okęciu bez podwozia, czego przyczyną była awaria. Pilot jak i również cała załoga wykazała się bohaterstwem, opanowaniem ale także i perfekcjonizmem w stosunku do całego wydarzenia. Na szczęście nikt nie zginął. Jak myślicie, czy w związku z tym zdarzeniem, LOT zyska sobie zaufanie czy jeszcze bardziej je utraci? Czy myślicie, że pilot dostanie jakąś nagrodę, odznaaczenie lub propozycję pracy?

Odp. Mogę jeszcze raz pogratulować- to nazywa sie kompetencja, sztuka pilotażu. Posądzam, gdyby nie było partyzantki w Smoleńsku, to pasażerowie byliby uratowani. Zdaje sobie sprawę, że nie powinno się "gdybać", ale błędy były ewidentne (naciski, brak wyszkolonej załogi, przestawianie ludzi jak klocki wg zasady mierny, ale wierny, etc.). Naszym pilotom pochwała za świetne przygotowanie do zawodu- to jest ich praca, bardzo odpowiedzialna i odpowiednio nagradzana.

Jak myślicie jaki kierunek studiów jest najlepszy na dzisiejsze czasy ? /utworzony ewelina55 na 2011-08-14/

Informatyka chyba już powoli odchodzi do lamusa.To może ekonomia, bezpieczeństwo narodowe,ochrona środowiska czy budownictwo? Proszę o Wasze wypowiedzi...

Odp. Stawiam na zarządzanie np. systemami jakości. W dzisiejszych czasach każda szanująca się firma dba, aby być profesjonalnie zarządzaną. Firmy coraz częściej poszukują osoby kompetentne do wdrożenia systemu zarządzania jakością według norm (środowiskowe, BHP, branżowe). W obowiązkach takiej osoby (najczęściej jest pełnomocnikiem dyrektora/prezesa) leży opracowanie całej dokumentacji zarządzania procesowego firmy, wdrożenie jej w komórkach organizacyjnych firmy, prowadzenie audytów wewnętrznych i doskonalenie wdrożonego systemu aby poprawić funkcjonowanie firmy. Możemy również znaleźć zatrudnienie w profesjonalnych firmach prowadzących certyfikację firm, które pragną wdrożyć taki system. Najczęściej mamy możliwość zatrudnienia jako audytor zewnętrzny, który sprawdza czy dana firma pracuje zgodnie z normą, a jej działania prowadzą do realizacji ustanowionych celów.

Praca pasjonująca!!!