სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის მართვისა და განკარგვის შესახებ

საქართველოს კანონი

სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის მართვისა და განკარგვის შესახებ

თავი I. ზოგადი დებულებანი

მუხლი 1. კანონში გამოყენებულ ტერმინთა განმარტება

კანონში გამოყენებულ ტერმინებს აქვს შემდეგი მნიშვნელობა:

ა) არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთი – მიწის ყველა ნაკვეთი, რომელიც სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულებით არ გამოიყენება;

ბ) განკარგვა – ამ კანონის შესაბამისად სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ფიზიკური ან იურიდიული პირისათვის საკუთრებაში ან სარგებლობაში გადაცემა;

გ) იჯარა – ამ კანონში ტერმინში „იჯარა” იგულისხმება აღნაგობის უფლებაც;

დ) მიწათსარგებლობის უფლება – მოიცავს იჯარის, აღნაგობის, ქირავნობის ან უზუფრუქტის უფლებებს;

ე) მიწის სამართლებრივი რეჟიმი – მიწით სარგებლობის, ყიდვა-გაყიდვის, კონსერვაციის, რეგისტრაციის, კადასტრის, ზედამხედველობისა და ქალაქთმშენებლობის (რაიონული დაგეგმარების სქემები და პროექტები, ქალაქებისა და სხვა დასახლებათა გენერალური სქემები და გეგმები) მარეგულირებელი ნორმატიული აქტები, რომლებიც შეეხება ქალაქების დაგეგმარებას, ზონებად დაყოფას, დაცული ტერიტორიების, წყლის ობიექტების, გარემოსა და მინერალური რესურსების დაცვას. მიწის სამართლებრივ რეჟიმს, აგრეთვე განეკუთვნება ნებისმიერი კერძო სამართლებრივი შეთანხმება, რომელიც ეხება მიწით სარგებლობას, ფლობას ან განკარგვას;

ვ) მოიჯარე – ამ კანონში ტერმინში „მოიჯარე” იგულისხმება აღნაგობის უფლების მქონეც;

ზ) სახელმწიფო მიწა – სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწა;

თ) შეზღუდვა – მიწათმოსარგებლისათვის მიწის ფლობის, განკარგვის ან სარგებლობის,’ სერვიტუტების ჩათვლით, უფლების შეზღუდვა ან შეკვეცა;

ი) შენობა-ნაგებობა – ნებისმიერი შენობა, კონსტრუქცია ან ნაგებობა, რომელიც საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის თანახმად განსაზღვრულია როგორც უძრავი ნივთი.

საქართველოს 1999 წლის 2 2 ივლისის კანონი №22 94 – სსმI, № 40 (4 7 ), 11 .0 8 .1999წ., მუხ.1 98

მუხლი 2. კანონის რეგულირების სფერო

1. ეს კანონი აწესრიგებს სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის (შემდგომში – სახელმწიფო მიწის) მართვისა და განკარგვის საკითხებს და განსაზღვრავს იმ სახელმწიფო ორგანოთა კომპეტენციას, რომლებიც სახელმწიფო მიწით განკარგვასთან დაკავშირებულ ურთიერთობებში წარმოადგენენ სახელმწიფოს.

2. ეს კანონი არ აწესრიგებს „სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ“ საქართველოს კანონით განსაზღვრულ სახელმწიფო ქონებაზე არსებული წესით დამაგრებული მიწის ნაკვეთის განკარგვისა და მართვის საკითხებს.

3. „სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ“ საქართველოს კანონით განსაზღვრული სახელმწიფო ქონების განკარგვა ხდება იმ მიწის ნაკვეთთან ერთად, რომელზედაც ის არსებული წესით არის დამაგრებული საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს მიერ „სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ“ საქართველოს კანონის და ამ კანონის შესაბამისად გამოცემული კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტების საფუძველზე.

4. სახელმწიფო მიწის განკარგვასთან დაკავშირებული დამატებითი მოთხოვნები განისაზღვრება„ინვესტიციებისსახელმწიფო მხარდაჭერის შესახებ“ საქართველოს კანონით.

საქართველოს 1999 წლის 2 2 ივლისის კანონი №22 94 – სსმI, № 40 (4 7 ), 11 .0 8 .1999წ., მუხ.1 98

საქართველოს 2005 წლის 30 ივნისის კანონი №1850 – სსმI, №41, 19.07.2005წ., მუხ.292

საქართველოს 2006 წლის 30 ივნისის კანონი №3426 – სსმI, №25, 13.07.2006წ., მუხ.200

მუხლი 3. სახელმწიფო მიწის სარგებლობაში ან საკუთრებაში გაცემაზე გადაწყვეტილების მიღების წესი

1. გადაწყვეტილებას სახელმწიფო მიწის სარგებლობაში ან საკუთრებაში გაცემის შესახებ იღებენ შესაბამისი ადგილობრივი მმართველობის რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, თვითმმართველობისა და მმართველობის ორგანოები ამ კანონის, „ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის, „წიაღის შესახებ“ საქართველოს კანონის და ამ კანონების შესაბამისად მიღებული კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტების საფუძველზე.

2. ამ კანონით რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, წარმომადგენლობითი ორგანოების კომპეტენციას განეკუთვნება მიწის სამართლებრივი რეჟიმით განსაზღვრული:

ა) სახელმწიფო, საზოგადოებრივი, ადგილობრივი განვითარებისა და მოსახლეობის მოთხოვნების შესაბამისად ადგილობრივი მმართველობის ორგანოების წარდგინებით სახელმწიფო მიწის განკარგვის სტრატეგიული გეგმების დამტკიცება;

ბ) ადგილობრივი მმართველობის ორგანოების წარდგინებით ტერიტორიული ზონირების განსაზღვრა და მისი საზღვრების დამტკიცება;

გ) ადგილობრივი მმართველობის ორგანოების წარდგინებით და ამ კანონის შესაბამისად მიწის ნორმატიული ფასის განსაზღვრა.

3. ამ კანონით რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, აღმასრულებელი ორგანოების კომპეტენციას განეკუთვნება:

ა) სახელმწიფო მიწის განკარგვის პროცესის ორგანიზება და მართვა;

ბ) საკონკურსო კომისიის დანიშვნა და სახელმწიფო მიწის საჯარო წესით გაყიდვის ორგანიზება;

გ) სახელმწიფოს სახელით სახელმწიფო მიწის განკარგვის შესახებ მოლაპარაკებების წარმოება;

დ) სახელმწიფოს სახელით იჯარის, აღნაგობის, ქირავნობის, უზუფრუქტისა და ნასყიდობის ხელშეკრულებების გაფორმება.

4. სახელმწიფო მიწა სარგებლობაში ან საკუთრებაში განიკარგება კონკურსის, აუქციონის ან პირდაპირი განკარგვის წესით. მხოლოდ საქართველოს მთავრობის ნებართვით არის შესაძლებელი სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული შემდეგი მიწის ნაკვეთების განკარგვა:

ა) საზოგადოებრივი სარგებლობის მიწის ნაკვეთები (მოედნები, ქუჩები, გასასვლელები, გზები, სანაპიროები) და დასასვენებელი ადგილები (პარკები, ტყე-პარკები, სკვერები, ხეივნები, დაცული ტერიტორიები);

ბ) მიწის ნაკვეთები, რომლებზედაც განლაგებულია წყალსაცავები, ჰიდროტექნიკური ნაგებობები და ამ ობიექტების სანიტარიულ-დაცვითი ზონები;

გ) მიწის ნაკვეთები, რომლებზედაც განლაგებულია საზოგადოებრივი ინფრასტრუქტურის ობიექტები (სატრანსპორტო და მიწისქვეშა კომუნიკაციები, წყალმომარაგება, კანალიზაცია, კავშირგაბმულობა და ელექტროგაყვანილობა);

დ) სპეციალური დანიშნულების (თავდაცვა, მობილიზაცია) მიწის ნაკვეთები;

ე) სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული ობიექტებით დაკავებული მიწის ნაკვეთები, მათ შორის, ის მიწის ნაკვეთები, რომლებზედაც განლაგებული სახელმწიფო ქონება „სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ” საქართველოს კანონის შესაბამისად არ ექვემდებარება პრივატიზებას;

ვ) მიწის ნაკვეთები, რომლებიც განთავსებულია კულტურული მემკვიდრეობის დამცავ ზონებში;

ვ) სხვა მიწის ნაკვეთები, რომლებიც საქართველოს კანონმდებლობის შესაბამისად არ ექვემდებარება პრივატიზებას.

5. სახელმწიფო მიწის ნაკვეთის განკარგვაზე მოწყობილ კონკურსში გამარჯვებულის გამოვლენის კრიტერიუმია საკონკურსო პირობების სრულად დაკმაყოფილება და სახელმწიფოსათვის ყველაზე უკეთესი პირობების შეთავაზება.

6. სახელმწიფო მიწის ნაკვეთის განკარგვაზე მოწყობილ აუქციონში გამარჯვებულის გამოვლენის კრიტერიუმია აუქციონის პირობების სრულად დაკმაყოფილება და ყველაზე მაღალი ფასის შეთავაზება.

7. საჯარო სამართლის იურიდიულ პირებს, რომელთა დაფინანსება ხორციელდება სახელმწიფო ბიუჯეტიდან, სახელმწიფო მიწა სარგებლობაში ეძლევათ პირდაპირი განხილვის წესით, კონკურსის ან აუქციონის გამოუცხადებლად.

8. სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული მიწის პირდაპირი წესით განკარგვის საკითხს წყვეტს საქართველოს პრეზიდენტი.

9. სახელმწიფო მიწის განკარგვასთან დაკავშირებულისადავო საკითხები წყდება სასამართლოს მეშვეობით.

10. მიწის ნაკვეთით სარგებლობის ან საკუთრების უფლება, რომელიც ამ კანონის საფუძველზე მიეცემა ფიზიკურ ან იურიდიულ პირს, რეგისტრირდება საქართველოს სამოქალაქო კოდექსისა და „უძრავ ნივთებზე უფლებათა რეგისტრაციის შესახებ“ საქართველოს კანონის შესაბამისად.

11. მხოლოდ რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, წარმომადგენლობითი და აღმასრულებელი ორგანოების კომპეტენციაა მიწის ნაკვეთების შერჩევა, აუქციონისა და კონკურსის ორგანიზება, მიწის განკარგვის ხელშეკრულებასთან დაკავშირებით მოლაპარაკების წარმოება და საიჯარო ურთიერთობების მართვა.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

საქართველოს 2005 წლის 22 აპრილის კანონი №1410 – სსმI, №22, 18.05.2005წ., მუხ.154

საქართველოს 2005 წლის 28 დეკემბრის კანონი №2637 – სსმI, №5, 20.01.2006წ., მუხ.45

საქართველოს 2007 წლის 8 მაისის კანონი №4712 – სსმI, №18, 22.05.2007წ., მუხ.142

თავი II. სახელმწიფო მიწით სარგებლობა და გასხვისება

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

მუხლი 4. სახელმწიფო მიწით სარგებლობა და მისი გასხვისება

1. ამ კანონის საფუძველზე საკუთრების, იჯარის, აღნაგობის, ქირავნობისა და უზუფრუქტის უფლებების სამართლებრივი საკითხები განისაზღვრება საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით.

2. სახელმწიფო მიწა სარგებლობის უფლებით გაიცემა მხოლოდ შემდეგ შემთხვევებში:

ა) თუ მოცემული მიწის ნაკვეთის გასხვისება კანონით არის აკრძალული;

ბ) მიმღების თხოვნის შესაბამისად;

გ) რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, აღმასრულებელი ორგანოს დასაბუთებული დასკვნის საფუძველზე, რომლის თანახმადაც მოცემული მიწის ნაკვეთის გასხვისება ეწინააღმდეგება სახელმწიფოს ან ტერიტორიული ერთეულის ეკონომიკურ, სოციალურ და სხვა ინტერესებს ;

დ) „წიაღის შესახებ“ საქართველოს კანონით განსაზღვრულ მოთხოვნათა შესაბამისად.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

საქართველოს 2005 წლის 22 აპრილის კანონი №1410 – სსმI, №22, 18.05.2005წ., მუხ.154

მუხლი 5. სახელმწიფო მიწის იჯარის ხელშეკრულება, მისი გაფორმებისა და რეგისტრაციის წესი

1. მოიჯარე მიწათსარგებლობის უფლებას მოიპოვებს ხელშეკრულების საფუძველზე.

2. იჯარის ხელშეკრულებას რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, აღმასრულებელი ორგანოები დებენ საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს მიერ დამტკიცებული ფორმით.

3. საიჯარო ურთიერთობის დაწყებამდე და დამთავრების შემდეგ მხარეები საქართველოს ეკონომიკის, მრეწველობისა და ვაჭრობის სამინისტროს წარმომადგენლების თანდასწრებით ერთობლივად აღწერენ იჯარით აღებული მიწისა და სხვა ობიექტების რაოდენობას და მდგომარეობას და აფიქსირებენ ქონების აღწერის ოქმში.

4. იჯარის ხელშეკრულებაში მიწის ნაკვეთის მეიჯარედ შეიტანება სახელმწიფო, წარმოდგენილი რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, აღმასრულებელი ორგანოების სახით.

5. იჯარის ხელშეკრულება შეიძლება შეიცავდეს იჯარით აღებული მიწის ნაკვეთის უპირატესი შესყიდვის უფლებას, მისი შესყიდვის დროისათვის არსებული საბაზრო ფასით.

6. იჯარის ვადა განისაზღვრება მეიჯარისა და მოიჯარის შეთანხმებით ამ კანონის მოთხოვნათა შესაბამისად და ის არ უნდა აღემატებოდეს 99 წელს. იჯარის ვადა აუქციონის შემთხვევაში განისაზღვრება რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, აღმასრულებელი ორგანოების მიერ, ხოლო ყველა სხვა შემთხვევაშიუნდა დაფიქსირდეს იჯარის ხელშეკრულებაში.

7. იჯარის ხელშეკრულების განუყოფელი ნაწილია ქონების აღწერის ოქმი და საიჯარო ნაკვეთის გეგმა.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

საქართველოს 2003 წლის 28 მარტის კანონი №2035 – სსმI, №8, 14.04.2003წ., მუხ.44

საქართველოს 2005 წლის 28 დეკემბრის კანონი №2637 – სსმI, №5, 20.01.2006წ., მუხ.45

საქართველოს 2006 წლის 25 ივლისის კანონი №3528 – სსმI, №32, 31.07.2006წ., მუხ.248

მუხლი 6. სახელმწიფო მიწის იჯარის ქირა და გადახდის წესი

1. იჯარით აღებული სახელმწიფო მიწით და სხვა ქონებით სარგებლობისათვის მოიჯარე მეიჯარის სასარგებლოდ იხდის იჯარის ქირას.

2. მიწის იჯარის ქირა შეიძლება შედგებოდეს მიწის იჯარის ქირისა და იჯარით გაცემული, მიწასთან მყარად დაკავშირებული ქონების იჯარის ქირისაგან. მიწისა და ქონების იჯარის ქირა ცალ-ცალკე აღირიცხება იჯარის ხელშეკრულებაში.

3. საიჯარო ქირის ოდენობა დგინდება ამ კანონის მე-12 მუხლის შესაბამისად და განისაზღვრება იჯარის ხელშეკრულებით.

4. საიჯარო ქირის შეცვლის შემთხვევები და მისი გამოთვლის წესი განისაზღვრება იჯარის ხელშეკრულებით.

5. იჯარის ქირის გადახდა არ ათავისუფლებს მოიჯარეს მიწით სარგებლობისათვის საქართველოს საგადასახადო კოდექსით დადგენილი გადასახადისა და საქართველოს კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა გადასახდელებისაგან.

6. საიჯარო ქონების აღწერის ოქმის, საიჯარო ნაკვეთების გეგმის შედგენისა და იჯარის ხელშეკრულების რეგისტრაციის ხარჯებს მოიჯარე გაიღებს.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

მუხლი 7. საიჯარო უფლების გასხვისება, ქვეიჯარით გაცემა და დაგირავება

1. მოიჯარეს უფლება აქვს მეიჯარესთან შეთანხმებით სრულად გაასხვისოს იჯარის უფლება. მეიჯარეს არა აქვს უფლება დაუსაბუთებელი უარი განაცხადოს ამგვარი თანხმობის გაცემაზე, თუ შემცვლელ მოიჯარეს იჯარის ასაღებად აქვს როგორც კანონიერი უფლება, ისე შესაბამისი ფინანსური შესაძლებლობა.

2. მეიჯარის თანხმობით მოიჯარეს უფლება აქვს მიწა და იჯარით აღებული ქონება ან მისი ნაწილი გასცეს ქვეიჯარით. ამასთან, იჯარის ხელშეკრულებისათვის მოიჯარის პასუხისმგებლობა მეიჯარის წინაშე კვლავ უცვლელი რჩება. მოიჯარეს უფლება აქვს იჯარით გასცეს ან გაასხვისოს საიჯარო მიწის ნაკვეთზე მის საკუთრებაში არსებული შენობა-ნაგებობები. შენობა-ნაგებობების გასხვისების შემთხვევაში მიწის ნაკვეთით სარგებლობის უფლება საქართველოს კანონმდებლობის შესაბამისად შეიძლება გადავიდეს ახალი მესაკუთრის ხელში.

3. მოიჯარეს უფლება აქვს დააგირავოს მის ხელთ არსებული სახელმწიფო მიწის იჯარის უფლება. ამგვარი სახელმწიფო მიწის იჯარის გირაოს მფლობელი ფლობს საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით განსაზღვრული მოგირავნის ყველა უფლებას.

4. მოიჯარეს უფლება აქვს სასამართლოში გაასაჩივროს მეიჯარის უარი, მისცეს მას სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული მიწის იჯარის გასხვისების, ქვეიჯარით გაცემის ან დაგირავების ნებართვა.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

მუხლი 8. იჯარის ხელშეკრულების განახლება, შეცვლა, შეწყვეტა და მოშლა

1. (ამოღებულია).

2. (ამოღებულია).

3. (ამოღებულია).

4. (ამოღებულია).

5. (ამოღებულია).

6. იჯარის ხელშეკრულების განახლება, შეცვლა, შეწყვეტა და მოშლა ხდება საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით დადგენილი წესით.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

მუხლი 9. უპირატესობა და შეზღუდვა სახელმწიფო მიწის იჯარით აღებისას

1. სასარგებლო წიაღისეულის და დაცული ტერიტორიის, წიაღით სარგებლობის ობიექტებზე მიწის მინაკუთვნის, კულტურული მემკვიდრეობის უძრავი ძეგლებისა და კულტურული მემკვიდრეობის დამცავი ზონების საზღვრებში, აგრეთვე საავტომობილო გზების პერსპექტიული განვითარების საზღვრებში, კურორტებისა და საკურორტო ადგილების სანიტარიულ ზონებში სახელმწიფო მიწა იჯარით გაიცემა მხოლოდ შესაბამისად საქართველოს გარემოს დაცვისა და ბუნებრივი რესურსების სამინისტროს, კულტურის, ძეგლთა დაცვისა და სპორტის სამინისტროსა და ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს თანხმობით და შეიძლება დაექვემდებაროს ისეთ შეზღუდვებს, რომ-ლებიც სახელმწიფო მიწის განკარგვის დროისათვის არსებული კანონებისა და კანონქვემდებარე აქტების საფუძველზე შეუძლიათ დააწესონ ამ უწყებებმა.

2. იმ მიწის ნაკვეთის (მისი ნაწილის) იჯარით გაცემისას, რომელზედაც განლაგებულია სახელმწიფო საკუთრების ობიექტები (შენობა-ნაგებობები), საკითხი უნდა შეთანხმდეს საქართველოს ეკონომიკის, მრეწველობისა და ვაჭრობის სამინისტროსთან და შესაბამის უწყებებთან.

3. სახელმწიფო მიწის განკარგვა ამ კანონის შესაბამისად ექვემდებარება მიწის სამართლებრივ რეჟიმს.

4. საჯარო-სამართლებრივი და სხვა სახის შეზღუდვები, რომლებიც არსებობდა ცალკეული კატეგორიის მიწის მიმართ, ძალაში რჩება ამ კანონის საფუძველზე მისი განკარგვის შემდეგაც. დაუშვებელია სახელმწიფო მიწის განკარგვის დროისათვის მიწით სარგებლობაზე სხვა რაიმე შეზღუდვის დაწესება, გარდა იმ შეზღუდვებისა, რომლებიც დადგენილია მიწის განკარგვის დროისათვის ძალაში მყოფი მიწის სამართლებრივი რეჟიმის ან/და საქართველოს კანონმდებლობის შესაბამისად.

5. მიწის ნაკვეთის განკარგვის შემთხვევაში გამყიდველს შეუძლია სახელმწიფოს, საზოგადოების ან მეზობლად განლაგებული მიწის მფლობელის სასარგებლოდ მიწის ნაკვეთზე დააწესოს საქართველოს კანონმდებლობით გათვალისწინებული სერვიტუტები, მის მიმართ ან მისი მეშვეობით, რომელიც აუცილებელია მისი ინტერესების დასაცავად.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

საქართველოს 2003 წლის 28 მარტის კანონი №2035 – სსმI, №8, 14.04.2003წ., მუხ.44

საქართველოს 2007 წლის 8 მაისის კანონი №4712 – სსმI, №18, 22.05.2007წ., მუხ.142

მუხლი 10. სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული სახელმწიფო მიწის  უზუფრუქტის ფორმით გაცემის წესი

1. (ამოღებულია).

2. (ამოღებულია).

3. საჯარო სამართლის იურიდიულ პირებს, რომელთა დაფინანსება ხორციელდება სახელმწიფო ბიუჯეტიდან, მიწა სარგებლობაში ეძლევათ უსასყიდლო უზუფრუქტის ფორმით.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

მუხლი 11. სახელმწიფო მიწის გასხვისების წესი

1. (ამოღებულია).

2. სახელმწიფო მიწის ნაკვეთები საქართველოს მოქალაქეებსა და საქართველოს კანონმდებლობით რეგისტრირებულ კერძო სამართლის იურიდიულ პირებს მიეყიდებათ მიწის სამართლებრივი რეჟიმის მოთხოვნების დაცვით ამ კანონის მე-12 მუხლის შესაბამისად დადგენილი ფასით. ზემოაღნიშნული მიწის ნაკვეთები რეგისტრირებული უნდა იქნეს საჯარო რეესტრში (საადგილმამულო წიგნში).

3. საქართველოს საგარეო საქმეთა სამინისტროში დადგენილი წესით აკრედიტებულ დიპლომატიურ წარმომადგენლობებს უფლება აქვთ შეიძინონ სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთები, რომლებზედაც განთავსებულია მათი კუთვნილი შენობა-ნაგებობები ან რომლებიც გამიზნულია ასეთი შენობა-ნაგებობების განსათავსებლად, ამ კანონის მე-3 მუხლის მე-8 პუნქტის შესაბამისად პირდაპირი განკარგვის წესით.

4. მიწის ნაკვეთის დიპლომატიური წარმომადგენლობის საკუთრებაში გადაცემა ფორმდება ხელშეკრულებით საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის შესაბამისად.

5. 5. მიწის ნაკვეთის შემძენ საქართველოს მოქალაქეებს, საქართველოს კანონმდებლობით რეგისტრირებულ კერძო სამართლის იურიდიულ პირებსა და სახელმწიფოს, როგორც მესაკუთრეს შორის, წარმოდგენილს საქართველოს რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, აღმასრულებელი ორგანოების სახით, ფორმდება ნასყიდობის ხელშეკრულება საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით დადგენილი წესით.

6. 6. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით დადგენილი საჯარო-სამართლებრივი შეზღუდვები, რომლებიც ცალკეული კატეგორიების მიწების მიმართ გამოიყენება, მესაკუთრის შეცვლის მიუხედავად უცვლელი რჩება.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

საქართველოს 1999 წლის 9 სექტემბრის კანონი №2403 – სსმI, №44(51), 29.09.1999წ., მუხ.233

მუხლი 12. სახელმწიფო მიწის ნორმატიული ფასის,  ქირის განსაზღვრისა და მიწის ფასის გადახდის წესი

1. სახელმწიფო მიწის ნორმატიულ ფასს ან ქირას, რომელიც არ უნდა იყოს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 27-ე მუხლის შესაბამისად დადგენილ საბაზრო ღირებულებაზე ნაკლები, წელიწადში ერთხელ, არა უგვიანეს ყოველი წლის თებერვლისა ადგენს ადგილობრივი წარმომადგენლობითი ორგანო საქართველოსეკონომიკის, მრეწველობისა და ვაჭრობისადა ფინანსთა სამინისტროების მიერ დამტკიცებული მეთოდიკის მიხედვით. სახელმწიფო მიწის განკარგვაზე მოწყობილი კონკურსის ან აუქციონის დროს საწყისი ფასი (ქირა) არ შეიძლება იყოს მიწის ნორმატიულ ფასზე (ქირაზე) ნაკლები.

1​1. (ამოღებულია).

2. საქართველოს ქალაქების, რაიონების მაკრომდებარეობის ინდექსები დგინდება დასახლებათა სოციალურ-ეკონომიკური და ბუნებრივი მახასიათებლების მიხედვით, შემდეგი პარამეტრების საფუძველზე:

ა) მოსახლეობის რაოდენობა;

ბ) ადმინისტრაციული სტატუსი;

გ) სამეურნეო და ფუნქციური პროფილი;

დ) სიმაღლე ზღვის დონიდან;

ე) სატრანსპორტო ინფრასტრუქტურით უზრუნველყოფა;

ვ) ადგილი განსახლების სისტემაში.

3. ქალაქებში, რაიონებში ზონების გამოყოფა ხდება ტერიტორიის შემდეგი პარამეტრების გათვალისწინებით:

ა) საინჟინრო ინფრასტრუქტურა;

ბ) სატრანსპორტო ინფრასტრუქტურა;

გ) სოციალური ინფრასტრუქტურა;

დ) კეთილმოწყობა;

ე) ბუნებრივ-ეკოლოგიური პირობები;

ვ) პრესტიჟულობა.

სახელმწიფო მიწის ნორმატიული ფასი ან ქირა დიფერენცირებულია საქართველოს ტერიტორიაზე ქალაქების (რაიონების) მაკრომდებარეობის ინდექსებისა და ტერიტორიული ზონების მიხედვით.

4. სახელმწიფო მიწის ნორმატიული ფასის (ქირის) გადახდის წესსა და ანგარიშსწორების ვადებს ადგენენ საქართველოს ფინანსთა დაეკონომიკის, მრეწველობისა და ვაჭრობისსამინისტროები.

5. რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, აღმასრულებელი ორგანოებისა და მყიდველის შეთანხმების საფუძველზე მიწის საფასურის გადახდა შესაძლებელია ნაწილ-ნაწილ, მაგრამ შესყიდვის ფასის სრული დაფარვის ვადა არ უნდა აღემატებოდეს 5 წელს.

6. კონკურსის ან აუქციონის დროს ფასის გადავადების ან ნაწილ-ნაწილ გადახდის პირობები უნდა განისაზღვროს კონკურსის ან აუქციონის საწყისი პირობების გამოცხადებამდე.

7. შესყიდვის ფასის სრულ გადახდამდე მიწა საკუთრებაში შეიძლება გაიცეს მხოლოდ რაიონის, ქალაქის, რომელიც არ შედის რაიონის შემადგენლობაში, აღმასრულებელი ორგანოსათვის მიწის გირაოში გადაცემის შემთხვევაში, რითაც მოხდება მიწის შესყიდვის ფასის უზრუნველყოფა.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

საქართველოს 2006 წლის 30 ივნისის კანონი №3426 – სსმI, №25, 13.07.2006წ., მუხ.200

საქართველოს 2006 წლის 25 ივლისის კანონი №3528 – სსმI, №32, 31.07.2006წ., მუხ.248

თავი V. სახელმწიფო მიწის და სხვა უძრავი ქონების შესყიდვა და სარგებლობის უფლების გაუქმება სახელმწიფო და საზოგადოებრივი საჭიროებისათვის

მუხლი 13. სახელმწიფო მიწის და უძრავი ქონების შესყიდვა და სარგებლობის უფლების გაუქმება სახელმწიფო და საზოგადოებრივი საჭიროებისთვის

საქართველოს კანონმდებლობის შესაბამისად სახელმწიფოს უფლება აქვს სახელმწიფო და საზოგადოებრივი საჭიროებისათვის შეისყიდოს მიწა და სხვა უძრავი ქონება და გააუქმოს სარგებლობის უფლება.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

თავი VI. გარდამავალი დებულებანი

მუხლი 14. გარდამავალი დებულებანი

1. არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნორმატიული ფასის განსაზღვრის მეთოდიკას კანონის ამოქმედებიდან ერთი თვის ვადაში ამტკიცებენ საქართველოსეკონომიკის, მრეწველობისა და ვაჭრობისსამინისტრო და ფინანსთა სამინისტრო.

2. საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს მიერ ამ კანონის მე-5 მუხლის მე-2 პუნქტით განსაზღვრული იჯარის ხელშეკრულების ფორმის დამტკიცებამდე ძალაშია საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს მიერ დამტკიცებული სახელმწიფო მიწის სარგებლობაში ან საკუთრებაში გადაცემაზე კონკურსის ან აუქციონის ჩატარების, მიწის პირდაპირი განკარგვის წესი და იჯარის ხელშეკრულების ფორმა.

3. საქართველოს სასაზღვრო ზონაში მოქცეული მიწის გასხვისების წესი განისაზღვრება საქართველოს კანონმდებლობით.

4. ამ კანონის მოქმედება არ ვრცელდება მიწის ნაკვეთებზე, რომლებიც იმყოფება ფიზიკური ან იურიდიული პირის სარგებლობაში დარომლებიც „ფიზიკური პირებისა და კერძო სამართლის იურიდიული პირების სარგებლობაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის კერძო საკუთრებად გამოცხადების შესახებ“ საქართველოს კანონის საფუძველზე ექვემდებარება კერძო საკუთრებაში გადაცემას.

5. საქართველოს მთავრობამ საქართველოს პარლამენტის 2000 წლის საგაზაფხულო სესიის მიმდინარეობის პერიოდში უზრუნველყოს მიწის სახელმწიფო, მუნიციპალურ და ადგილობრივ საკუთრებად გამიჯვნის შესახებ კანონპროექტის წარმოდგენა.

6. საქართველოში კოოპერატიული ბინათმშენებლობის დაუმთავრებლობისა და მუნიციპალურ საწარმო „თბილტრანსში“ ხელშეკრულებით მომუშავე მძღოლების ბინებით დაუკმაყოფილებლობის შედეგად წარმოშობილი ვალდებულების ნაწილობრივ ანაზღაურების მიზნით, ამ პირთა თანხმობისას, ადგილობრივი მმართველობის ორგანოებმა 2001 წლიდან 2005 წლის ჩათვლით, საქართველოს პრეზიდენტს წარუდგინონ წინადადებები მათთვის გარკვეული საპრივატიზაციო სახელმწიფო ქონების (მიწის ფართობები) პირდაპირი განკარგვის წესით გადაცემის შესახებ, რომლის დროსაც ბინის სანაცვლოდ მისაღები საკომპენსაციო თანხა ჩაითვლება გადაცემული მიწის ფართობების ღირებულებად.

7. ამ მუხლის მე-6 პუნქტით გათვალისწინებული პირებისათვის სახელმწიფო ქონების პირდაპირი განკარგვის წესით გადაცემის საკითხს წყვეტს საქართველოს პრეზიდენტი.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

 საქართველოს 2001 წლის 20 ივლისის კანონი №1031 – სსმI, №24, 01.08.2001წ., მუხ.103

საქართველოს 2006 წლის 25 ივლისის კანონი №3528 – სსმI, №32, 31.07.2006წ., მუხ.248

თავი VII. დასკვნითი დებულებანი

მუხლი 15. დასკვნითი დებულებანი

1. ეს კანონი ამოქმედდეს გამოქვეყნებისთანავე.

2. ამ კანონის ამოქმედებასთან დაკავშირებით:

ა) მიწით მოსარგებლე ფიზიკურმა და იურიდიულმა პირებმა მიწის ნაკვეთებით სარგებლობის დამადასტურებელი დოკუმენტები გააფორმონ ამ კანონის მიღებიდან ოთხი წლის განმავლობაში .  ამ პირობების შეუსრულებლობის შემთხვევაში, აღნიშნული პირები იხდიან ჯარიმას მათ სარგებლობაში არსებული მიწის ნაკვეთის მიწის წლიური გადასახადის ოდენობით.;

ბ) „სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის არასასოფლო-სამეურნეო მიზნით გამოყოფისას სანაცვლო მიწის ათვისების ღირებულებისა და მიყენებული ზიანის ანაზღაურების შესახებ“ საქართველოს კანონის ამოქმედების გამო ძალადაკარგულად ჩაითვალოს „არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულებით გამოყოფილი მიწების სანაცვლოდ ახალი მიწების ათვისების ნორმატივის დამტკიცებისა და სასოფლო-სამეურნეო პროდუქციის წარმოების დანაკარგების ანაზღაურების შესახებ“ საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა საბჭოს 1991 წლის 21 იანვრის №31 დადგენილება.

3. საქართველოს ტერიტორიის ნაწილის დროებით მაკონტროლებელი სეპარატისტული სტრუქტურების მიერ მიწის სამართლებრივ სტატუსთან დაკავშირებით მიღებული აქტები ბათილია.

საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

საქართველოს 2000 წლის 11 თებერვლის კანონი №145 – სსმI, №3, 23.02.2000წ., მუხ.5

საქართველოს 2001 წლის 8 ივნისის კანონი №906 – სსმI, №18, 28.06.2001წ., მუხ.55

საქართველოს პრეზიდენტი ე. შევარდნაძე

თბილისი,

1998 წლის 28 ოქტომბერი.

№1662–Iს

შეტანილი ცვლილებები:

1. საქართველოს 1999 წლის 22 ივლისის კანონი №2294 – სსმI, №40(47), 11.08.1999წ., მუხ.198

2. 2. საქართველოს 1999 წლის9სექტემბრის კანონი №2 403 – სსმI, №44(51), 29.09.1999წ., მუხ.233

3. 3. საქართველოს 2000 წლის 11თებერვლისკანონი № 145 – სსმI, №3, 23.02.2000წ., მუხ.5

4. 4. საქართველოს 2000 წლის 11მაისისკანონი № 295 – სსმI, №17, 12.05.2000წ., მუხ.41

5. 5. საქართველოს 2001წლის8 ივნისის კანონი № 906 – სსმI, №18, 28.06.2001წ., მუხ.55

6. 6. საქართველოს 2001წლის20 ივლისის კანონი № 1031 – სსმI, №24, 01.08.2001წ., მუხ.103

7. 7. საქართველოს 2003წლის28 მარტის კანონი № 2035 – სსმI, №8, 14.04.2003წ., მუხ.44

8. 8. საქართველოს 2005წლის22 აპრილის კანონი № 1410 – სსმI, №22, 18.05.2005წ., მუხ.154

9. 9. საქართველოს 2005წლის30 ივნისის კანონი № 1850 – სსმI, №41, 19.07.2005წ., მუხ.292

10. 10. საქართველოს 2005წლის28 დეკემბრის კანონი № 2637 – სსმI, №5, 20.01.2006წ., მუხ.45

11. 11. საქართველოს 2006წლის30 ივნისის კანონი № 3426 – სსმI, №25, 13.07.2006წ., მუხ.200

12. 12. საქართველოს 2006წლის25 ივლისის კანონი № 3528 – სსმI, №32, 31.07.2006წ., მუხ.248

13. 13. საქართველოს 2007წლის8 მაისის კანონი № 4712 – სსმI, №18, 22.05.2007წ., მუხ.142

14. ძალადაკარგულია – საქართველოს 2007 წლის 22 ივნისის კანონი №5049 – სსმI, №26, 11.07.2007წ., მუხ.243 

წყარო: https://www.matsne.gov.ge/ka/document/view/13678?publication=14