คํากริยาช่องที่ 2 (Past form of verb) เป็นคํากริยาที่ใช้ในประโยคที่เขียนด้วย Past Simple Tense (อดีต) ซึ่งการเปลี่ยนคํากริยาให้เป็นรูปช่องที่ 2 มี 3 วิธี คือ

หลักในการออกเสียงคํากริยาช่องที่ 2 ที่เติม ed

กริยาช่องที่ 2 ที่เติม ed มีหลัก 3 ประการในการออกเสียงดังนี้

1. ออกเสียง/id/ = อดิ(เอ็ด) สําหรับคํากริยาที่ลงท้ายด้วย t และ d เช่น

กริยาช่องที่ 1 >> กริยาช่องที่ 2

want (ว๊อนท) >> wanted (ว๊อนทิด)

need (นีด) >> needed (นีดดิด)

cheat (ชีท) >> cheated (ชีททิด)

2. ออกเสียง /t/ = เท่อะ สําหรับคํากริยาที่ลงท้ายด้วยพยัญชนะต่อไปนี้ คือ p, k, s, f, ss, sh, ch, x

กริยาช่องที่ 1 >> กริยาช่องที่ 2

like (ไล้ค) >> liked (ไล้คเท่อะ)

mix (มิกซ) >> mixed (มิกซเท่อะ)

drop (ดรอพ) >> dropped (ดรอพเท่อะ)

cook (คุ้ก) >> cooked (คุ้กเท่อะ)

miss (มิซ) >> missed (มิซเท่อะ)

sketch (สเกทช) >> sketched (สเกทชเท่อะ)

wash (วอช) >> washed (วอชเท่อะ)

escape (เอสเคพ) >> escaped (เอสเคพเท่อะ)

loose (ลูซ) >> loosed (ลซูเท่อะ)

brief (บรีฟ) >> briefed (บรีฟเท่อะ)

3. ออกเสียง /d/ = เดอะ สําหรับคํากริยาเติม ed ที่นอกเหนือจากกฎข้อ1 และข้อ 2 หรือ คําที่ลงท้ายด้วยเสียงสระ เช่น y, i, e เป็นต้น จะออกเสียงเป็นเสียง /d/

กริยาช่องที่ 1 >> กริยาช่องที่ 2

climb (ไคลมบ์) >> climbed (ไคลมบ์เดอะ)

answer (แอนเซอร์) >> answered (แอนเซอร์เดอะ)

show (โชว) >> showed (โชวเดอะ)

arrive (อะรายเฝอะ) >> arrived (อะรายเฝอะเดอะ)

die (ได) >> died (ไดเดอะ)

stay (สเตย์) >> stayed (สเตย์เดอะ)

การเน้นเสียง (stress) ในภาษาอังกฤษเป็นสิ่งสําคัญอย่างยิ่งในการพูด คําที่เขียน อย่างเดียวกันเมื่ออกเสียงเน้นหนักต่างกัน จะให้ความหมายต่างกันด้วย เช่น

de'sert เมื่อเน้นเสียงหนักที่พยางค์แรก มีความหมายว่า ทะเลทราย และเป็นคํานาม

des'ert เมื่อเน้นเสียงหนักที่พยางค์ที่สอง มีความหมายว่า ทอดทิ้ง ทิ้งร้างไป เป็นคํากริยา

หลักการเน้นเสียงคําหลายพยางค์ในภาษาอังกฤษ

1. คําที่สะกดเหมือนแต่ออกเสียงต่างกัน ตามหน้าที่ของคํา (parts of speech) โดย

1.1 เมื่อทําหน้าที่เป็นคํานาม เน้นที่พยางค์ต้น เช่น

de'sert = ทะเลทราย

ob'ject = วัตถุ

pe'rmit = ใบอนุญาต การอนุญาต

1.2 เมื่อเป็นคำกริยา เน้นที่พยางค์หลัง เช่น

obje'ct = คัดค้าน

permit' = อนุญาต

dese'rt = ละทิ้ง ทอดทิ้ง

2. คําที่มีอุปสรรค (prefix) และรากคำ(root) ออกเสียงเน้นหนักที่พยางค์แรก ซึ่งเป็น อุปสรรค (prefix) เช่น

di'stract

tr'ansfer

op'posite

pr'ecise

ir'rigation

de'monstrate

ex'cellent

3. คําที่มีอุปสรรค (prefix) และคำ (word) ออกเสียงเน้นหนักที่คํา ไม่เน้นที่อุปสรรค (prefix) เช่น

prescri'ption

disagr'ee

misunderst'and

undert'ake

misapply'

mispronou'nce

reprodu'ce

incorre'ct

4. การออกเสียงเน้นหนักที่คําแรก คําที่มีปัจจัย (suffix) ต่อท้ายคํา ออกเสียงเน้นหนักที่คําแรก ปัจจัย (suffix) คือ หน่วยคําที่เติมเขาข้างท้ายคําหรือรากศัพท์เพื่อเปลี่ยนความหมายหรือเกิดเป็นคําใหม่หรือเปลี่ยน หน้าที่ของคํา เช่น

li'kewise

ba'ckward

ho'meward

h'appiness

k'indness

be'autiful

chi'ldhood

ยกเว้น

a) คําที่มีปัจจัย (suffix) ที่ลงท้ายด้วย ee, eer จะต้องเน้นหนักที่ปัจจัย เช่น

paye'e

refuge'e

engine'er

mountaineer

employe'e

examin'ee

b) ปัจจัยอื่น ๆ (suffix) มักออกเสียงเน้นหนักที่พยางค์หน้าปัจจัย เช่น

____ ion : cre'ation

____ ious : deli'cious

____ ify : cla'ssify

____ ian : gua'rdian

____ ual : a'ctual, indi'vidual ,eve'ntual, ca'sual

____ ible : po'ssible, te'rrible, v'isible

____ ic : symbo'lic, histo'ric, drama'tic

5. การเน้นเสียงหนักในคำประสม (compound words) คําประสม คือ คําที่เกิดจากการนําเอาคํา 2 คํา มารวมเป็นคําเดียวกัน ทําให้เกิดคําใหม่ที่มีความหมายใกล้เคียงกับความหมายเดิมหรือเปลี่ยนความหมายใหม่ได้ เช่น

bed (เตียง) + room (ห้อง) = a bedroom (ห้องนอน)

card (บัตร) + phone (โทรศัพท์) = a cardphone (โทรศัพท์ใช้บัตร)

school (โรงเรียน) + bus (รถประจําทาง) = a schoolbus (รถโรงเรียน)

hand (มือ) + bag (ถุง, กระเป๋า) = a handbag (กระเป๋าถือ)