Lama - Bocca Serriola

2 juni 2011

Vandaag zijn we al vóór acht uur weg. Het ontbijt was karig, wat cakejes. De route die we vandaag lopen is grotendeels ongemarkeerd, het wordt dus extra opletten. Als we Lama verlaten hebben lopen we eerst over een verharde weg. Dan, zo’n halve kilometer verder moeten we een landweg naar links nemen. Bij een huis gaat het echter al mis. De beschrijving is hier een beetje discutabel. We gaan rechtsaf volgens het boekje, maar achteraf blijkt dat we pas áchter het huis een weg naar rechts hadden moeten nemen. Maar het deert niet, met de kaarten bij de hand komen we toch weer op de goede route. Het enige wat we gemist hebben is een kippenren, en daar moet Jack toch niks van hebben. Op een stuk vals plat na is het eerste gedeelte vrij vlak. De landweg loopt door akkers, maar later gaat hij over in een rustige asfaltweg. We volgen een beek.

Kort voor een plek waar een brug over de beek wordt vermeld liggen enkele stapstenen. Als we aan de overkant zijn zien we pas het bruggetje. We komen nu in een bosachtig gebied, met af en toe langs een kleine akker. Het is hier goed uitkijken naar de vermelde aanknopingspunten, zoals Tau-tekens op bomen. Maar soms zijn ze er niet ( of niet meer?). Bij één punt gaat het dan toch mis. We moeten langs een akker lopen tot aan een betonnen bak. Een akker zien we wel, maar we lopen er niet echt langs. We besluiten een stuk terug te lopen tot een eerdere afslag waar we zeker goed zaten. Hier komen we Angelica en Beatrix tegen, ook zoekende. We lopen het pad nogmaals en zijn er zeker van dat de akker links van ons de vermelde akker moet zijn. Maar het pad loopt rechts zo’n 15 mtr van die akker af, dus konden we de betonnen bak, die we nu wel vinden, ook niet zien vanwege de dichte begroeiing. Bij de betonnen bak moeten we naar rechts, en er ontstaat een discussie welke kant dat nu is. Want we hebben immers niet langs de akker gelopen. Als je links van de akker loopt ligt de akker rechts. Angelica en Beatrix snappen er ook niets meer van. Uiteindelijk komen we op de goede route, maar met gemengde gevoelens. Gelukkig is het volgende deel wel gemarkeerd. Na een korte pauze bij de "beruchte" betonnen bak gaan we verder door een mooi stukje natuur. Hier huizen veel vogels.

Onderweg passeren we een ruïne van een kerk die gewijd was aan de Hl. Felicita. Het gebouw is geheel overwoekerd, maar het is wel duidelijk dat het een mooi kerkje geweest moet zijn. We zien nog muurschilderingen als we naar binnen kijken.

We blijven de borden richting Pieve delle Rose volgen, wat dat ook zijn mag. Iets verder passeren we een kerkhof en daarna komen we op het erf van een boerderij. Deze boerderij laten we snel achter ons en even later wandelen we door een rustig natuurgebied met een meertje.

We naderen Pieve delle Rose, wat een oud parochiekerkje blijkt te zijn. Het ligt verscholen achter een boerderij. Het gebouw is dicht, en zo te zien wordt het ook niet meer gebruikt. In tegenstelling tot de boerderij want we zien een iets oudere man uit een stal komen.

Er zijn ook ganzen, die hier alle vrijheid hebben en in een groepje “rondwaggelen”. Het pad gaat verder over een beek, en langzaam begint het te stijgen. Het is inmiddels ook weer warm geworden. De route heeft nu geen aanknopingspunten, we moeten het doen met de omschrijving in het boekje. Dus: bocht naar links volgen, witte weg buigt in NO-richting. Spannend!

Als we omlaag kijken zien we Angelica en Beatrix. Zo te zien zijn aan ze het overleggen over de te volgen route. Ze volgen ons pad, hetgeen betekent dat we op één lijn zitten.

Na een half uurtje geklommen te hebben nemen we een korte pauze om energie op te laden. We hebben op deze plek weer een schitterend panorama. Tot dusver gaat het goed, maar als we onze tocht vervolgen wordt het moeilijker om het juiste pad te vinden. Jack twijfelt, het karrenspoor is geen karrenspoor meer maar een smal graspad tussen dichte struiken. Dan komen we bij een ruïne die vermeld staat in de beschrijving. Dus toch!

Na nog één kilometer zwoegen zijn we boven op deze pukkel, de Sentiero Italia. Althans, is dat wel zo? Weer twijfel. Een paar honderd meter verder gaat het immers nog een stukje bergop. We volgen de rood/witte markering naar de andere helling. Daarna gaat het omlaag. Het begint even te druppelen en we doen de regenjas aan. Maar het blijken slechts wijwaterdruppels te zijn. Dan zien we een bordje dat aangeeft dat we verkeerd zitten, we moeten omkeren en dan de andere rood/witte markering volgen. Dit blijkt ook de goede route te zijn. De Sentiero Italia blijkt een wandelroute te zijn, en geen berg!

Eigenlijk hebben we geluk gehad. De laatste 4 km bestaat uit dalende paden, waarbij we onderweg nog een kapelletje passeren.

Om 16:00 u komen we in Bocca Serriola, een heel klein buurtschap dat bestaat uit een voormalig herenhuis met bijgebouw en een bar. Meer zien we niet. Wij slapen in een “herberg”, waar verder niemand verblijft. Deze herberg doet ons een beetje denken aan onze tocht in Spanje. De komende nacht zullen we voor het eerst tijdens deze tocht de slaapzakken gebruiken. Want het is net zoals in Spanje allemaal vrij “primitief”.

De eigenaar van de herberg, Leandro, woont op de bovenverdieping. De bar aan de overzijde blijkt een pleisterplaats voor motorrijders te zijn.

Schijnbaar is de weg hier geliefd bij de coureurs vanwege zijn vele bochten. We gaan in de bar wat eten en rusten buiten op het terras uit. ’s Avonds eten we bij Leandro die voor ons pasta heeft gemaakt, met omelet en salade. Met de maaltijd is niks mis, Leandro is een aardige man. Daarna lopen we even naar het terras tegenover de bar.

We praten met de zoon des huizes, en zien hem even later achter een kip aan huppelen die naar d’r hok moet. Grappig, Tiny moet om deze scène, die in een komische film niet zou misstaan, hartelijk lachen.

Lees verder Bocca Serriola - Pietralunga