6 juni 2011

Hoera, Tiny is jarig. Nog voor dat we weg zijn komt het eerste SMS’je met de gelukwensen van Maaike en Pierre. Nadat we een kruidenier bezocht hebben, vlakbij de San Francesco, vertrekken we. Het is 08:45 u. Via de Porta Vittoria verlaten we de oude binnenstad.

Bij deze oude stadspoort zou Franciscus vroeger aan zijn voettochten naar Assisi zijn begonnen.

Hier begint ook de Sentiero Francescano della Pace, een route naar Assisi die regionale organisaties hebben uitgezet. Deze route volgen wij tot Assisi. Na een halve kilometer gaan we naar links om de Chiesa della Vittorina te bezoeken.

Dit kerkje schijnt op de plek te staan waar in het begin van de 13e eeuw de eerste minderbroeders ( Franciscanen) midden in de bossen woonden. Het gebouw is open, uiteraard gaan we naar binnen.

In een zijruimte van de kerk zit een pater die op verzoek iets in onze pelgrimspassen schrijft ( in plaats van een stempel want die is er niet).

Het is een vriendelijke man die ons groet met de woorden Pax et Bonum, de groet die Franciscus gebruikte als hij mensen tegenkwam op zijn tochten. En geeft ons de linkerhand…………..is dit ook een Franciscaans gebruik?

Aan de overkant van de weg die naast het kerkje loopt staat ook een beeld van Franciscus met de wolf. Dit beeld vinden we mooier dan het beeld bij de San Francesco.

We lopen verder en komen langs San Lazzaro. Dit is een oud gebouwtje dat tijdens een pestepidemie als hospitaaltje werd gebruikt. Ondertussen blijven de SMS’jes met gelukwensen binnen stromen, het is toch fijn dat er aan Tiny gedacht wordt.

Wij blijven de weg volgen die zo’n 3 km verder uitkomt op een drukkere weg die we naar links volgen. Dit gedeelte is niet zo mooi, maar nadat we een tijdje later via een pad onder een drukke verkeersweg door lopen, komen we op een rustige geasfalteerde weg. We komen bij een bank met tafel die onder een kersenboom staat en dit is een mooi plekje voor een pauze. We hebben immers alle tijd want de route van vandaag is niet zo lang. Als we zitten komt een dame ons een kommetje met kersen aanbieden.

Een verjaardagskado? Tiny laat zich de kersen in elk geval goed smaken.

Daarna vervolgen we onze weg, die licht stijgend omhoog loopt.

Als we om kijken hebben we een mooi uitzicht op Gubbio. Het is lekker wandelweer. Een aantal kilometers verder nemen we bij een T-kruising een afslag naar links en even later stappen we over een witte weg die ons naar de Agriturismo Valdichiasco leidt.

De agriturismo is een voormalige boerderij die verbouwd is tot vakantieverblijf.

Als we aankomen worden we verwelkomd door een mevrouw die waarschijnlijk als huishoudelijke hulp in het gebouw werkt.

We krijgen een mooie ruime kamer, waar je ook nog authentieke kenmerken van Umbrië in herkent. De badkamer smal en lang, en de toegangsdeur ervan is vrij oud met geen normale deurklink maar met ouderwets sluitwerk. Ja, het bevalt ons hier wel.

Het is nog vroeg in de middag en we kunnen nog iets te eten krijgen, lekkere frisse salade.

Daarna rusten we uit, op een ligstoel of in de hangmat. Er is verder ook niets te doen, we zitten hier ver van dorpen en steden vandaan. Maar dat is ook de charme van dit verblijf in een prachtige omgeving.

De eigenaresse van dit complex, Maria Teresa, woont in een apart gebouw. Ze arriveert later op de middag. Het is een charmante, slanke dame. Ze heeft een dochter die Nina heet.

Maria Teresa gaat ’s avonds voor ons koken. Het wordt een maaltijd met lokale gerechten, die ons goed smaakt. Er hangt een lekker ontspannen sfeertje in het restaurant ( dat vroeger ongetwijfeld een koeienstal was). Er zijn nog enkele gasten.

Als Jack vraagt of ze ook ijs als nagerecht heeft antwoordt Maria ontkennend. “Jammer” zegt Jack, “want Tiny is jarig”.

Daarop komen Maria Teresa met dochter Nina “Happy Birthday” zingend het nagerecht naar Tiny brengen: Meloen met een brandend kaarsje. Leuk.

Buiten regent het hard, en er is ook even onweer. Maar wij hebben een fijne gezellige avond.

Lees verder Agriturismo Valdichiasco - Valfabbrica