Πέτρες

Λατρέψαμε τις τσιμεντένιες γέφυρες.

Τόσο, που εκείνα που γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσά μας,

τα γκρεμίσαμε.

Ρίξαμε τα ομορφότερά μας κάστρα.

Σταματήσαμε να διαβάζουμε ποίηση, να μιλάμε,

να ακούμε, να ζωγραφίζουμε,

να αγαπάμε τη μουσική, να αγαπιόμαστε.

Πώς γίναμε έτσι;

Αδρανείς για να νιώθουμε ασφαλείς,

απαθείς για να νιώθουμε προστατευμένοι,

κλειστοί, σαν πέτρες.

Μας πατάνε και δε φωνάζουμε,

μας πετάνε και δεν σπάμε

κι αν μας πετάξουν όλους μαζί,

η γη θα μείνει ακλόνητη.

Κι έτσι, βρεθήκαμε γυμνοί απ’ το ωραιότερό μας ρούχο

κι απέμεινε μια πέτρα.