ΟΠΑΔΙΚΗ ΒΙΑ

Συχνά παρατηρούμε κόσμο που φανατίζεται υποστηρίζοντας αθλητικές ομάδες. Κάποιες φορές ο φανατισμός μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε ακραίες πράξεις βίας, όπως η δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού που είχε συγκλονίσει την Ελλάδα πριν από 2 χρόνια για τη σκληρότητά της.

Αναρωτιέται κανείς πώς σήμερα κάποιοι άνθρωποι θεωρούν τις ομάδες «θρησκεία» που δικαιολογεί τη βία, ενώ στην αρχαία Ελλάδα κατά τη διοργάνωση αθλητικών αγώνων σταματούσαν οι εχθροπραξίες λόγω εκεχειρίας, αναγνωρίζοντας τη σημασία του αθλητισμού στην ψυχική, σωματική και πνευματική διάπλαση των πολιτών. 

Το φαινόμενο του οπαδικού φανατισμού πρωτοεμφανίζεται στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με τις αρματοδρομίες που οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν ερχόμενοι σε επαφή με τις ελληνικές αποικίες της Κάτω Ιταλίας (Magna Graecia). Στην Ελλάδα το συγκεκριμένο αγώνισμα περιλαμβανόταν στο πρόγραμμα μεγάλων αθλητικών αγώνων όπως Παναθήναια, Ίσθμια, Πύθια και Ολυμπιακοί. Στην αρχαία Ελλάδα ποτέ δεν δημιουργήθηκαν επαγγελματικοί σύλλογοι αρματοδρομιών ούτε διαχωρισμός θεατών σε αντίπαλες ομάδες, με δικά τους χρώματα και διακριτικά. Αυτά τα αφηρημένα σύμβολα νίκης ήταν έργο των Ρωμαίων που δημιούργησαν μια ισχυρή βιομηχανία θεάματος. Οι αυτοκράτορες κατάλαβαν πως με «άρτον και θέαμα» μπορούσαν να χειραγωγήσουν τις μάζες. Το Circus Maximus, ο «ναός» του αθλήματος, χωρούσε 60.000 θεατές.

Οι αρματοδρομίες εξαφανίστηκαν στο χρόνο, αλλά άλλα αγωνίσματα, όπως το ποδόσφαιρο με το χουλιγκανισμό, πήραν τη θέση τους ως αφορμές εκδήλωσης παράλογης οπαδικής βίας. Ανεξαρτήτως πάντως της αρχής, ευχή όλων είναι, ο τερματισμός αυτού του θλιβερού φαινομένου.