ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάπου γύρω μας, μια γυναίκα υποφέρει, κακοποιείται, παρενοχλείται, πληγώνεται. Πράγματι, το 2024 κοντεύει να τελειώσει, αφήνοντας πίσω βαριά παρακαταθήκη στη χώρα μας. Μέσα στον Ιανουάριο σημειώθηκαν δύο γυναικοκτονίες, ενώ στο πρώτο τετράμηνο του έτους είχαν ήδη φτάσει τις πέντε. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους κι η  φωνή τους εκκωφαντική... η έμφυλη βία δεν αποτελεί μεμονωμένο, τυχαίο περιστατικό, αλλά πρόβλημα ενδοοικογενειακό. 

Άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο ενώνουν τη φωνή τους ενάντια στην έμφυλη βία, με κοινή απαίτηση να σταματήσει αυτή η μάστιγα, αυτός ο ανείπωτος πόνος και να νικήσει η ανθρωπιά, το καλό και το δίκαιο. Η αστυνομία, ενώ καλείται επίμονα, αδιαφορεί για το πλήθος των καταγγελιών, για προηγούμενες παραβάσεις και ποινικά μητρώα. Κι όλα καταλήγουν στην ίδια χιλιοακουσμένη φράση που προκαλεί πικρό χαμόγελο: «Ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.». Πού είναι ο περιορισμός; Ποιος  προστατεύει; Θρηνούμε θύματα που πιθανώς να μην υπήρχαν με σωστή διαχείριση των καταστάσεων. Ας σκεφτούν και οι γονείς όμως: πόσο καλά πρότυπα αλληλοσεβασμού μεταξύ των φύλων προβάλλουν; Και το σχολείο τι κάνει από την πλευρά του; Με ποια μέσα δείχνει στους μαθητές και στις μαθήτριες ότι η βία δεν έχει θέση στις διαπροσωπικές σχέσεις; Τον Ιανουάριο ήτανε η Γεωργία, τον Φεβρουάριο η Νίνα, πόσες ακόμα; Ας σταματήσουμε τον πόνο, ας παλέψουμε ενάντια στην κακοποίηση, στον θάνατο και τη βία, για να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να θρηνήσουμε γυναικεία ζωή. Ας είναι το σύνθημά μας. Ποτέ ξανά, καμιά μόνη.