Ιθάκη

Και πάλι χάνομαι στο Ιόνιο

και πετιέμαι στου Ομήρου τη δράση.

Φτιάχνω ακρογιαλιές με άμμο και ιώδιο

και ψάχνω προορισμό σε σελίδα άσπρη.

Ο Όμηρος χάθηκε, ο Οδυσσέας του έχει πεθάνει

και μένω εγκλωβισμένη στων στίχων του τη ζάλη

γράφοντας εκ νέου με της εμπειρίας το μελάνι

νέα κατάληξη στου Ομήρου την απάτη.

Οι στίχοι γίνονται άγρια πελάγη

οι σκέψεις άγνωστα εδάφη

και οι διάλογοι μοναδικό σημάδι

που δείχνουν του Ιονίου το μετάξι.

Και πάλι χάνομαι στο Ιόνιο

πέρα από συλλαβές και φράσεις.

Αυτή τη φορά όμως δε γράφω για πάθη

αλλά για το δέος της θαλάσς ης.

Δε χρειάζομαι του Ομήρου το σενάριο

ούτε το πλαστό του ακρογιάλι

με λέξεις γίνεται σεισμός

και ρίχνω τα νησιά του από τον χάρτη.

Πλέω στο Ιόνιο

θαυμάζοντας του ωκεανού τη λάμψη.

Αφήνω τη πεζότητα της στεριάς να βουλιάξει

και γίνομαι η Ιθάκη που είχα ξεχάσει.