5. A diérese (ü)

Úsase coa letra u para indicar que se pronuncia esta vogal nas sílabas güe, güi, fronte a gue, gui: antigüidade, bilingüe, argüír, argüían, lingüista, lingüística, mingüedes, ungüento etc.

Úsase tamén coa letra i na primeira e segunda persoas de plural dos copretéritos de indicativo dos verbos rematados en -aer (caer, decaer, recaer, traer, atraer, contraer, distraer, extraer), -oer (roer, corroer, doer, moer, remoer), -aír (saír, sobresaír) e -oír (oír): caï amos, caï ades, doï amos, doï ades, moï amos, moï ades, oï amos, oï ades, saï amos, saï ades, traï amos, traï ades etc. A razón de colocar esta diérese é que o i forma sílaba en por si (ca-i-a-mos), aínda que é átono. Desta maneira

distínguense estas formas das do presente de subxuntivo, en que o i forma ditongo: caiamos, caiades (ca-ia-mos, ca-ia-des). Consecuentemente, tamén levan diérese os copretéritos de indicativo dos verbos en -uír, aínda que neles non haxa posibilidade de homonimia co presente de subxuntivo: argüï amos, constituï amos, constituï ades.