Zijn eerste tentoonstelling vond plaats in het stadstheater van Figueres. In zijn jonge jaren was Dali geïnteresse-erd in schilders als El Greco, Francisco Goya, Michelangelo en Diego Velázquez. Hij richtte zijn aandacht in die tijd op het impressionisme en het kubisme.

Salvador Dali studeerde in Madrid van 1921 tot 1924. Al in die tijd was hij, waarschijnlijk om de aandacht op zich te richten, een excentriek figuur. In 1929 ging hij naar Parijs. Daar leerde hij Pablo Picasso en André Breton kennen. In 1929 werd hij verwelkomd door Breton en sloot hij zich aan bij het surrealisme. Hij werkte er samen met o.a. de cineast Luis Buñuel. Zijn bekendste schilderijen ontstonden in de eerstvolgende jaren (De Hardnekkigheid van de Herinnering, 1931, Brandende giraffe, 1935). Zelf heeft hij zijn schilderijen wel aangeduid als geschilderde droomfoto's, omdat de zeer realistisch geschilderde objecten vaak in geen enkel verband met elkaar lijken te staan. Ook was hij een meester in de techniek van het trompe l'oeil (gezichtsbedrog) en speelde hij op een aparte wijze met het perspectief. Dali was de eerste kunstenaar in de twintigste eeuw die zich bewust was van de kracht van de populaire cultuur, de massacultuur.

De camera's waren altijd gericht op Dali de branieschopper, Dali die koketteerde met zijn geldlust, met zijn perversiteiten, die zijn vrouw Gala naar de New Yorkse galerieopening meetroonde met een hoed in de vorm van een bebloede baby, terwijl het land nog nasidderde van de moord op het kind van vliegpionier Lindbergh. Dali wordt niet geregistreerd, hij registreert zelf. Hij haalde zijn neus er niet voor op om zelf die nieuwe, twintigste-eeuwse massacultuur-vehikels te gebruiken voor zijn kunst.Hij maakte kranten (de Dali News, 1945), hij maakte films (Le chien Andalou, met Louis Bunuel, in 1929), meubels (de bank naar lippen van May West, 1936), kleding en hoeden (voor Elsa Schiaperelli, 1938) en hij maakte reclame (voor chocolademelk, snorrenpomade en voor zichzelf: parfum Dali, 1982). In 1936 stond een door Man Ray gemaakt portret van Dali op de cover van het weekblad Time. 'Een plek die normaal is gereserveerd voor wereldleiders, invloedrijke zakenmannen, desnoods filmsterren, maar geen kunstenaars. Dali was buitencategorie, hij was zonder concurrentie de bekendste kunstenaar van zijn tijd. En dan heeft hij ook nog eens kunst vanuit de salons naar de straat gebracht. Op het moment dat Time hem voorop zette, was de surrealistenbeweging op zijn hoogtepunt. Dal! zou er drie jaar later worden uitgezet, omdat hij zich zo klootloos opstelde terwijl de wereld, en zijn eigen land, in brand stond.

'Zijn schilderkunst boeide mij eens tot op zekere hoogte', zei de surrealistenvoorman André Breton. 'Daarop volgde een loodrechte val door zijn gebrek aan menselijke waardigheid.' Maar toen had Dali de surrealisten niet meer nodig. Rijke verzamelaars in de VS lagen al aan zijn voeten. Het beste werk schilderde Dali in de jaren twintig en dertig, met een uitloop tot midden jaren veertig. Een timide jongeling was hij, (met inderdaad een prima techniek, al heeft hij in een zeldzame vlaag van bescheidenheid vastgesteld dat Picasso beter tekent) die in zijn adolescentenjaren alle kunststromingen van zijn tijd heeft verkend: kubisme, pointillisme, futurisme, luminisme, postkubisme. Vanaf het moment dat hij al die stromingen afzwoor en voor het realisme kiest (onder het motto: 'Een schilder heeft alleen recht om de traditie te gebruiken als hij de revolutie beproefd heeft', sluipt al snel de sur reëlë beeldentaal binnen, die hij zijn leven lang trouw zal blijven. De weke horloges, die als gesmolten stukken camembert op het linnen liggen. De verwijzingen naar persoonlijke angstsymbolen (sprinkhanen), seks en eenzaamheid. Maar in tegenstelling tot zijn latere, door herhaling vermoeid ogende werk, is hier de schilder zijn thema's nog aan het ontdekken. Hier valt alles op zijn plaats. Elke nieuw gevonden vorm is een verrassing, voor zowel de toeschouwer als de maker zelf. Gala heeft grote invloed gehad op Dali's zelfvertrouwen. 'Ze leerde mij hoe ik me moest kleden, hoe ik een kippenpootje moest eten zonder het tegen het plafond te smijten en hoe ik mijn vijanden moest herkennen.' Er is veel gespeculeerd wat Dali's ontwikkeling zou zijn geweest als Gala er niet was geweest. Zijn stijl wordt in eerste instantie trefzekerder. Hij heeft een theorie ontwikkeld voor de kritisch-paranoide methode van schilderen, waarbij hij zijn gektes omzet in beelden. Maar tegelijk ontpopte hij zich meer en meer als poseur, exhibitioneur en media-entrepreneur. Oude vrienden als Louis Bunuel lustten hem niet meer.