De dadaïstische avant garde voerde het idealistisch-ethische kunstbegrip, zoalsdat gedeeltelijk ook gold voor het expressionisme, ad absurdum en stelde er met provocerende humor ensubtiele ironie een door pathos en religieus decor beïnvloed kunstbegrip tegenover. 'De heiligheid van het zinloze is de ware tegenstelling tot de eer van de burger.' (Raoul Hausmann) Men wilde de gezeten burgerij shockeren en imiteerde op een destructieve manier de traditionele conventies en rituelen van het cultuurbedrijf en van het burgerlijk zelfbegrip.

Deze radicale kritiek in woord en beeld leidde tot spectaculaire processen, bijvoorbeeld tegen de Berlijnse dadaïsten George Grosz, Rudolf Schlichter, Johannes Baader en John Heartfield. Zij werden veroordeeld wegens belediging van het leger, pornografische ondermijning van de burgerlijke moraal en godslastering. De zinloosheid van het dadaïsme als de ontkenning van de heersende burgerlijke cultuur en als afwijzing van culturele instituties kon echter alleen maar bestaan in een tijd waarin deze ontkenning als provocatie werd gezien. dada gaf haar daardoor een destructieve 'zin'. In de jaren twintig echter werd dada meer en meer een erkende kunstvorm, waardoor het einde van de eigenlijke beweging al snel volgde. Het dadaïsme werd in 1922 op een congres voor dadaïsten en constructivisten door Tristan Tzara dood verklaard. Dada hief zichzelf op om aan de institutionalisering te ontkomen.