No Bears
A Film That Critiques Itself
The latest feature from Jafar Panahi, who is currently imprisoned in Iran, explores the subversive power and the ethical limitations of filmmaking.
Regie & Scenario: Jafar Panahi Cast: Jafar Panahi (Jafar Panahi), Bakhtiar (Bakhtiyar Panjeei), Zara (Mina Kavani), Ghanbar (Vahid Mobaseri) e.a. Speelduur: 106 minuten Jaar: 2022
FILMREVIEWS / FILMRATINGS by Stijn Gabeler / StijnOnline mubi filmtotaal filmladder
imdb iffr wiki/No_Bears rottentomatoes filmvandaag
filmtotaal.nl/laatste-trailers eyefilm Een regisseur krijgt het zwaar te verduren wanneer niet alleen zijn cast begint te muiten, maar ook het hele dorp zich tegen hem keert. De Iraanse regisseur Jafar Panahi, wiens beroepsverbod vorig jaar werd omgezet in gevangenisstraf, speelt een adembenemend spel met fictie en werkelijkheid.
★★★★★☆☆☆☆☆ 5/10
FILMREVIEWS > FILMRATINGS : https://www.filmtotaal.nl/zoeken/?q=FILM+No Bears
1. What is the name of the film? No Bears
2.What genre is the film No Bears ? FILMGENRES >>
3. What is the film No Bears about?
4. Is the movie No Bears based on a book?
5. Where is the film No Bears set?
In parallelle liefdesverhalen krijgen twee stellen te maken met de sociale machtsstructuur waarin ze verkeren.
Tijd: 107 min
Land: Iran
Taal: Perzisch, Azerbeidzjaans (Azeri), Faris, Turks
Ondertiteling: Nederlands
Cast: Mina Kavani, Naser Hashemi, Vahid Mobasheri, Bakhtiyar Panjeei, Mina Khosrovani Jafar Panahi
Regisseur: Jafar Panahi
Release Date: 2022 cinecitta
Does the writer answer all these questions?
6. When is the film No Bears set? (YEAR)
7. Who stars in the film No Bears ?
8. Who plays the main role in No Bears ?
9. Who is your favourite character in the film No Bears ? (Why?)
10.What kind of person would like this film No Bears ?
In een Turks stadje vlak bij de grens met Iran probeert een Iraans stel naar het Westen te ontkomen. Hun verhaal is een film-in-de-film, die vanuit een Iraans grensdorp vanachter een laptop en met hulp van een assistent wordt geregisseerd door Jafar Panahi, die net als in eerdere films zichzelf speelt. Terwijl een haperende wifi-verbinding de regie zelf al tot een moeizaam karwei maakt, werkt Panahi zich in zijn tijdelijke standplaats ook nog eens danig in de nesten.
Panahi die sinds 2010 onder huisarrest stond, werd in juli 2022 gearresteerd, te midden van een golf van protesten tegen het Iraanse regime. No Bears is de zesde en voorlopig laatste film die hij clandestien draaide. Een moedige, knap geconstrueerde metafilm, waarin de maker niet alleen scherp reflecteert op de positie van de bedreigde kunstenaar, maar ook zijn eigen motieven kritisch bevraagt.
In parallelle liefdesverhalen krijgen twee stellen te maken met de sociale machtsstructuur waarin ze verkeren. Tegelijkertijd raakt regisseur Jafar Panahi ongewild betrokken bij een politieke rel in het dorp als hij wordt gevraagd een foto te delen van een koppel in een verboden relatie. Het drama escaleert en al snel wordt duidelijk hoe ogenschijnlijk onschuldige artistieke acties, extreme gevolgen kunnen hebben.
Geconfronteerd met zoveel uitdagingen, reflecteert Panahi over het onvermogen zijn thuisland Iran te verlaten. Hoewel het zo eenvoudig lijkt te zijn als midden in de nacht, ergens op een verlaten heuvel, simpelweg over een onzichtbare grens te stappen.
‘No Bears’
Why make a movie? Why watch one? As banal as these questions are, they’re also unsettling. The world is so flooded with images that making sense of what’s already there can feel paralyzing; adding something new can seem like the very definition of absurdity. Sentimentality about the power of cinema — to raise awareness, expand empathy, confront the truth, change the world — mirrors a cynicism that insists on cinema’s triviality.
It’s only a movie! That’s as true of “No Bears” as of anything else, but there may be no living filmmaker who has considered the practical and philosophical implications of the art form — the work of shooting and cutting; the pleasure and anxiety of watching — as rigorously or as insightfully as the Iranian director Jafar Panahi.
No Bears is de vijfde speelfilm van Jafar Panahi in weerwil van het vonnis uit 2010, dat hem heeft verboden films te maken of Iran te verlaten. We zien de filmmaker in een dorp aan de grens met Turkije, terwijl hij op afstand een filmcrew aan de andere kant aanstuurt. Nog voordat we beseffen waar we zijn, wordt onze blik gevangen door iets ongebruikelijks in het openingsshot: de meebewegende camera, die een straat direct observeert zonder autoruit ertussen, ademt een vrijheid die kostbaar is geworden in Panahi's filmkunst.
Door traag uit te zoomen brengt hij ons echter terug in de realiteit, en wordt de straat omkaderd door het scherm van een laptop, met daarachter Panahi. Hij regisseert de scène via een videoverbinding. We komen erachter dat hij op afstand een speelfilm maakt met documentaire-elementen, met in de hoofdrol een verbannen Iraans stel dat Europa binnen probeert te komen. Intussen wordt Panahi meegezogen in een schandaal in het dorp, om een foto die hij misschien gemaakt heeft van een ander stel, wat tegen de gevestigde orde in gaat.
In deze glibberige mise en abyme van documentaire en fictie is het enige onmiskenbaar ware element de figuur van Panahi zelf, die zijn eigen leven het afgelopen decennium tot basismateriaal voor zijn werk heeft verheven. Ouder en duidelijk vermoeider presenteert Panahi in No Bears een bittere bespiegeling van de gevaren van beeldvorming, ook al benadrukt hij de noodzaak ervan als wapen tegen bijgeloof en tirannie.
No Bears (Persian: خرس نیست, romanized: Khers Nist, lit. 'There are no bears') is a 2022 Iranian drama film written, directed and produced by Jafar Panahi. The film was shot secretly in Iran and stars Panahi, Naser Hashemi [fa], Vahid Mobasri, Bakhtiar Panjei and Mina Kavani. It wrapped production in May 2022 and is distributed by Celluloid Dreams.
No Bears premiered at the 79th Venice Film Festival in competition for the Golden Lion, without the presence of the director, who has been arrested and sentenced to 6 years prison in Iran, prior to the film's release.
It won the Special Jury Prize at the Venice Film Festival in September 2022, and received generally positive reviews from critics.
Premise
The film portrays "two parallel love stories in which the lovers struggle with hidden and unavoidable obstacles, the force of superstitions and the mechanics of power"
<< https://www.filmtotaal.nl/recensie/ filmtotaal.nl/zoeken/?q=NO+BEARS
SYNOPSIS
Jafar Panahi plays a fictionalized version of himself, who has relocated to a rural border town in Iran to remotely direct a new film in nearby Turkey. While there, he finds himself thrust in the middle of a local scandal, confronting the opposing pulls of tradition and progress.
De prijswinnende Iraanse filmregisseur Jafar Panahi is op borgtocht vrijgelaten na zes maanden in de beruchte Evin-gevangenis in Teheran. Panahi was twee dagen geleden in hongerstaking gegaan uit protest tegen zijn gevangenschap.
De 62-jarige regisseur van internationaal bekroonde films als Taxi (2015) en Three Faces (2018) werd in juli opgepakt bij een protest tegen de arrestatie van twee andere kritische filmmakers die door het Iraanse regime waren vastgezet vanwege opruiing. Panahi moest daarop een celstraf uitzitten van zes jaar voor het maken van anti-regeringspropaganda, een veroordeling uit 2011 die nooit in een straf zou zijn omgezet.
Toen Panahi in juli werd opgepakt waren de grootschalige anti-regeringsprotesten in Iran nog niet begonnen. Amper twee maanden na zijn arrestatie braken er in Iran grootschalige protesten uit naar aanleiding van de Koerdisch-Iraanse vrouw Mahsa Amini. Sindsdien zijn vele andere politieke gevangenen opgesloten in de Evin-gevangenis.
NOS Nieuws•Zaterdag 4 februari, 03:21•Aangepast zaterdag 4 februari, 07:30
In 2010 werd Panahi opgepakt en na een periode in voorarrest veroordeeld voor de 'intentie tot misdaden tegen de nationale veiligheid en propaganda tegen de Islamitische Republiek.' De straf: zes jaar in de gevangenis, twintig jaar geen films meer maken en een verbod om Iran te verlaten (behalve voor de Hadj). Hoewel hij onder streng huisarrest wordt geplaatst, blijft hij zijn straf aanvechten in de rechtbank en wordt hij niet opnieuw in de gevangenis geplaatst.
In 2011 maakt hij met een camcorder en een iPhone stiekem This Is Not a Film, over zijn leven in huisarrest. De film werd op een USB-stick verborgen in een taart het land uit gesmokkeld en onder andere op het Cannes filmfestival vertoond. In het decennium daarna slaagde Panahi er ondanks zijn verbod keer op keer in om nieuwe films te maken, zoals Taxi en Three Faces. Ogenschijnlijk documentaires met hemzelf prominent in beeld als filmmaker, maar waarin realiteit en fictie niet van elkaar te ontwaren zijn.
No Bears vormt daarop geen uitzondering. Dit keer maakt Panahi een film in Turkije. Maar wel zonder Iran te verlaten. Terwijl cast en crew opnemen in Turkije, volgt hij de opnames live via een tablet en geeft instructies aan zijn assistent ter plaatse. De verbinding is echter nogal gebrekkig, ondanks dat hij speciaal hiervoor in een klein dorp aan de grens tussen Iran en Turkije zit. filmtotaal.
Not entirely his fault, of course. Making films in Iran is never easy, and Panahi has been subjected to constant harassment from the country’s government throughout his career, to the point that he was officially forbidden from making films, and essayed a 2011 work, depicting his house arrest, pointedly titled “This Is Not A Film.” As I observed in a review of his 2015 “Taxi,” “necessity and courage have been the mothers of his cinematic invention.” But the fruits of that invention, enlightening and dispiriting in equal measure, took on a predictable tinge over time. rogerebert
iffr amphion De nieuwste en in het geheim opgenomen speelfilm van regisseur Jafar Panahi onderzoekt de subversieve kracht en de ethische beperkingen van het maken van films.
Geconfronteerd met zoveel uitdagingen, reflecteert Panahi over het onvermogen zijn thuisland Iran te verlaten. Hoewel het zo eenvoudig lijkt te zijn als midden in de nacht, ergens op een verlaten heuvel, simpelweg over een onzichtbare grens te stappen. Een verslag over de pijn van het vluchten, over de zonderlinge regels van het Iraanse regime en de onmogelijke positie van een regisseur die zijn acteurs niet in gevaar wil brengen.