1993 - Open deur

Beste vrienden van mam en pap,

In naam van ons mam en onze pap wil ik jullie graag verwelkomen hier in ‘t kot, of moet ik nu atelier zeggen?

Onder alle aanwezigen hier ben ik waarschijnlijk diegene die onze pap het minst lang kent. Ik wil dus zeker niet proberen om hier een professionele speech te gaan houden… Maar ik wil wel graag, vanuit mijn persoonlijke invalshoek, een kort woordje zeggen over mijn schoonvader, voor u de Pelle, voor mij onze pap.

De meesten onder u weten wel dat onze pap de laatste maanden thuis is geweest… en neen, ‘t was niet die typische lerarenkwaal van deze tijd, ‘t was veeleer het tegenovergestelde, want onze pap had een teveel aan creatieve energie en ideeën, waarvoor hij op school de tijd en de mogelijkheid niet had ze uit te werken. Het advies van de dokter luidde dus: “Thuisblijven en doen wat ge graag doet”. En dat heeft onze pap gedaan… Uren en uren heeft hij doorgebracht in ‘t kot, hele bomen heeft hij omgetoverd tot de prachtigste beelden, en als ik hem zo vol passie zag kappen wist ik: onze pap is gelukkig!

De voorraad hout zag je natuurlijk zo slinken, en dat terwijl de energie en creativiteit alleen maar toenamen. Zelfs in die mate dat onze pap hout moest gaan kopen, wat voordien nog praktisch nooit gebeurd was. En hij kocht kolossen van balken, nauwelijks door een man op te tillen. Eigenlijk moesten ze ook nog twee jaar drogen… maar als onze pap ze binnenhaalde om de schors en ‘t spek eraf te kappen, kon hij niet meer aan de verleiding weerstaan om het beeld, dat hij nu toch al min of meer in ‘t hout zag zitten, af te werken. 

Het zal jullie wel opvallen dat de laatste beelden niet alleen groot, maar ook groots zijn. Persoonlijk denk ik hierbij vooral aan de grootvader, aan pater Damiaan, aan ordinary people, en zeker aan in de wind, die vind ik echt plezant!!!

Af en toe moest ons mam hem echt eens uit zijn kot halen… en om zeker te zijn dat hij dan eens een poosje zou uitrusten, samen met haar, gingen ze op reis. Maar zelfs dan liet zijn passie hem maar moeilijk los. Het is bijvoorbeeld sprekend dat hij er aan heeft gedacht om - toen ze naar Djerba gingen - een paar kleine beeldjes mee te nemen om ginder te schuren.

Eenmaal thuis begon onze pap dan weer beelden te maken tegen een tempo dat zelfs voor ons haast niet bij te houden was. Elke keer dat we in ‘t kot kwamen stonden er nieuwe beelden klaar om te schuren. Het doet Je’ke en mij plezier dat hij, als het weer meezit, met ons mam naar Pullaar komt om daar te schuren. Ook voor onze pap is dat plezant, want bij dit werk komt nogal wat stof vrij, en buiten vliegt dat onmiddellijk weg. Daarbij geeft het ook een vakantiegevoel: een stralende zon, de ronde van Frankrijk op de radio, een scotchke inn de frigo; de werkbank in de hof… dat scotchke uit de frigo…

Ik zei dus dat onze pap veel beelden heeft gemaakt. En ik vind ze prachtig, hier allemaal samen als één grote familie, met typische familietrekjes… maar elk beeld toch met een heel eigen karakter. En toegegeven, het is niet gemakkelijk om hier elk beeld als een individu te gaan bekijken, zeker niet vanavond. Een beeld komt eigenlijk pas tot zijn recht als het een plaatsje heeft gekregen in iemands hart, en in iemands huis…

Wij kunnen daarvan meespreken, want Je’ke en ik hebben het voorrecht dat er ook bij ons beelden mogen tentoongesteld worden. De eerste bedoeling was om ze regelmatig te wisselen, maar dit blijkt in werkelijkheid zeer moeilijk te zijn. Elk beeld werd immers al vlug deel van ons interieur, van ons huis. ‘t Heeft tussen haakjes nog wel voordelen om schoondochter van een kunstenaar te zijn, want na een goeie tentoonstelling durven ons mam en onze pap mij wel eens vertroetelen met wat extra zakgeld om eens lekker te gaan winkelen…

Nu praat ik al de hele tijd over onze pap, wat op zich natuurlijk niet eigenaardig is, maar zonder ons mam haar steun en inbreng zou hij toch zo niet kunnen werken. Want bijvoorbeeld een open deur organiseren, dat is ons mam haar lang leven. En ze doet dat voortreffelijk. Zo weet ik zeker dat, als ik straks gedaan heb met praten ons mam jullie allemaal met lekkere, trouwens zelfbereide hapjes zal verwennen. Omdat het zonde zou zijn deze heerlijkheden koud te laten worden wil ik dan nu graag deze open deur voor geopend verklaren, al weten jullie allemaal maar al te goed dat ten huize “PELLE” de deur altijd voor jullie open staat.

Inge