Hendrik’s bioritme triggert hem elke ochtend rond een uur of half 11 tot de gang naar het toilet, waar hij dan de welbekende grote boodschap doet. Aangezien Hendrik gewoon full-time werkt, vindt deze stoelgang vaak bij zijn werkgever plaats. De toiletten op zijn werk bevinden zich in de buurt van het trappenhuis van het kantoorgebouw en zijn voor dames en heren gescheiden. Het herentoilet, voorzien van een wastafel, handzeep en een spiegel, bestaat uit een drietal toilet-units. Hendrik vermoedt dat de damestoiletten er vergelijkbaar uit zien, maar weet dat niet zeker. Vragen daarover heeft hij eigenlijk nooit durven stellen.

Al zijn hele leven is Hendrik vrijgezel. Hij is onbekend met de specifiek voor dames bedoelde attributen die zich mogelijk in een damestoilet bevinden. Nog nooit is een relatie zo ver gegaan, dat er thuis een doosje inlegkruisjes of pak damesverband in het toilet of badkamer zou kunnen worden aangetroffen. Om nog maar te zwijgen over het fenomeen ‘tampon’. Bij de ongewenste gedachte dááraan, schieten hem de meest ondefinieerbare gedachten en beelden door het hoofd. En terwijl de plastic zak in de groenbak in de keuken een vanzelfsprekendheid is, is de noodzaak daarvan in het afvalemmertje in de WC hem volkomen onbekend. Eén keer heeft een vrouw met wie hij enkele weken een vriendschappelijke relatie had, de nacht bij Hendrik doorgebracht. Het toeval wil dat zij nu juist díe avond het begin van de maandelijkse periode mocht beleven. De benodigdheden voor de persoonlijke verzorging had zij echter niet bij zich.

Hendrik heeft destijds niet alle fysieke aspecten van die gebeurtenis meegekregen. Zijn psycholoog vermoedt dat er toch voldoende ervaringen zijn geweest, die een nadelige invloed hebben gehad op Hendrik’s vermogen tot het overbruggen van de overgang van niet-intieme naar intieme omgang met vrouwen. Vast staat wél dat er een verband bestaat tussen zijn indrukken van die bewuste avond en zijn smetvrees.

Het is dinsdagochtend 5 voor half elf, wanneer Hendrik zich naar het herentoilet begeeft. Het openen van de deur bij het naar binnen gaan, gaat hem makkelijker af dan bij het verlaten van de toiletruimte. Binnengekomen constateert Hendrik tot zijn tevredenheid dat alle toiletten onbezet zijn. Hij selecteert het schoonst ogende toilet en betreedt het. Binnengekomen gebruikt hij een aanzienlijke hoeveelheid toiletpapier om alle vlakken waarmee hij mogelijk in aanraking komt, af te vegen.

Gezeten op het toilet maken de gedachten aan eerder aangetroffen taferelen zich van hem meester. Op één of andere manier lukt het hem niet om tijdens dit ritueel aan onderwerpen van andere aard te denken.

Hendrik ergert zich en maakt zich vaak kwaad over de smerige toestand die collega’s na een toiletbezoek achter durven te laten. Soms verbaast het hem dat men überhaupt in staat is om in een redelijk korte tijd zoveel viezigheid te ontwikkelen. Elke dag wordt het toilet minimaal één keer schoongemaakt door een dame, die overigens zelf zo naar oud zweet ruikt, dat je zou wensen dat er na de schoonmaak al iemand had gepoept. Maar nog geen half uur nadat de schoonmaak heeft plaats gevonden, zijn de toiletten vaak alweer enorm smerig. Hendrik heeft zijn collega’s vaak verweten dat ze niet kunnen samenwerken, maar op het gebied van de toiletvervuiling zijn ze daartoe zeer goed in staat. Het resultaat lijkt vaak wel het gevolg te móeten zijn van een plan, waarbij de combinatie van kwaliteiten een optimaal resultaat garandeert. De één kan nu eenmaal goed over de rand plassen, en de ander is in staat om zodanig veel kracht te ontwikkelen dat ook onder alle randen urine wordt verspreid. Natuurlijk zijn er dan ook nog onbedoelde bijdragen van collega’s met een zodanige stoornis van de genitale motoriek, dat het richten bij voorbaat al een kansloze missie is. Dát in combinatie met het tijdens het urineren afluisteren van de voice-mail, spelen van Candy Crush of het verwijderen van overtollig snot uit de neusgaten, staat garant voor een heerlijke smeerboel. Om nog maar te zwijgen over resultaten op het tegelwerk die met de productie van het neuspeuteren worden bereikt.

Hendrik speelt vaak met de gedachte om een ludieke actie op touw te zetten, om zodoende de bewustwording te vergroten. Het ophangen van een tegeltje is bij lange na niet toereikend om een ommekeer te bewerkstelligen.

Hij denkt aan het maandelijks uitreiken van een oorkonde voor degene die het meest bijgedragen heeft aan het bevuilen van het toilet. De 'Viespeuk Van De Maand Award', lijkt hem een leuke naam. De organisatie daarvan is in zijn hoofd ook al helemaal geregeld. Bij het betreden van het toilet wordt automatisch een foto van de bezoeker gemaakt. En boven elk toilet zou een fotocamera worden opgehangen, die automatisch een foto maakt bij het openen van de deur. Zo wordt een foto van de bezoeker gecombineerd met een foto van de toestand bij binnenkomst en bij verlaten van het toilet. De verschillen op de twee foto’s leveren voldoende informatie over de prestaties van de bezoeker. Ergens in de lade van zijn bureau heeft Hendrik ook al een lijstje met te beoordelen aspecten van de vervuiling en de puntenwaardering. Zo zijn er punten te verdelen voor het bevuilen van vloer, pot, bril, deur en de drie muren. Vooral combinaties scoren veel punten. Oók het op de vloer achterlaten van stukken wc-papier levert punten op. De camera’s zijn digitaal en maakt opnames van minimaal 4 megapixels, waardoor het mogelijk is om verloren schaamhaar, en achtergelaten remsporen waar te nemen. Uiteraard leveren die ook weer punten op. Verreweg de meeste punten kunnen worden verdiend met het niet doortrekken van het toilet. De bezoeker die dát meer dan één keer per maand voor elkaar krijgt, en het nog weet te combineren met andere puntscorende misdragingen, zal de Award bijna niet meer kunnen ontgaan.

Hendrik wordt afgeleid door het geluid van de deur. Een andere collega betreedt de toiletruimte. Hendrik hoort dat diegene kiest voor het toilet naast hem. Het geluid van de dichtslaande deur wordt gevolgd door dat van een openritsende broek. Vrijwel direct klinkt een kletterende straal, die ongezien al punten op zal leveren. Bovendien heeft Hendrik, die weet dat de bril in dat toilet niet omhoog stond, de bril ook niet omhoog gezet horen worden. Er wordt doorgetrokken, dichtgeritst en vertrokken zonder dat er handen worden gewassen.

“Hmmm, ben benieuwd wie dat is geweest”, mompelt hij zacht. Hij denkt aan de jarige Anton, die hij zo een hand zal gaan geven. Ook denkt hij aan de medewerker van de IT helpdesk die hem zo komt helpen bij zijn PC. Die zal toch niet aan mijn toetsenbord komen? Hij denkt aan de collega die tegenover hem zit en het bezoek aan het toilet vaak combineert met het halen van koffie en thee voor de hele afdeling. Hendrik vervolgt zijn hygiënisch verantwoord ritueel en verlaat het toilet. Na zijn handen grondig te hebben gewassen en gedroogd opent hij met de ellebogen de deur,en verlaat de toiletruimte.

Hij is vastbesloten om, indien het ooit zover komt dat er een Viespeuk Van De Maand Award moet worden uitgereikt, óók een camera boven de wastafel te plaatsen. Gatver, wat een viezerik . . . . . .