Willem, gebruind door de Mediterrane zon, de haren lichter dan gebruikelijk en de neus nog wat rossig van het verbranden. Wekenlang werd de neus door intensief gebruik van beschermende smeermiddelen van verbranding gevrijwaard. Echter twee dagen voor de thuisreis krijgt de zon er toch vat op en is het mooi gebruinde gelaat verminkt. Als een clown het vliegtuig in. Dat is dan het lot van de zonaanbidder. Willem zit op de fiets en kijkt desondanks tevreden naar de bruine benen die uit zijn Bermuda steken. De door het vele fietsen gespierde kuiten lijken in zijn ogen nu nog imposanter.

Het appartement “Amarillos del Sol” dat hij met Loes na wekenlang doorbladeren van reisgidsen had uitgezocht was Willem in alle opzichten meegevallen. De verhouding tussen prijs en kwaliteit was met zekerheid in het voordeel van de kwaliteit uitgevallen. Elke morgen werden de zwembaden geschrobt en de paadjes er naartoe aangeveegd. Keurig gekleed was het personeel van Amarillos del Sol en bovendien heel erg vriendelijk. Altijd een “Hola” of “Buenos Dias” , en een daarmee gepaard gaande vriendelijke glimlach.

De kamers werden elke dag schoongemaakt. Twee keer per week schoon beddengoed en dagelijks schone handdoeken. Ook was er een technische servicedienst, die bij kleine storingen snel ter plekke was om het ongemak te verhelpen.

Deze spraken louter Spaans, dus het was voor Willem niet mogelijk om de Iberische klusjesmannen van advies te dienen. Frustrerend voor iemand als hem, die er altijd zo op gebrand is om zijn technisch vernuft te etaleren.

Elke morgen was Willem er als de kippen bij om speciaal daarvoor uit Nederland meegenomen oude badlakens over een tweetal ligbedjes bij het zwembad te draperen. Daarmee was een goed plaatsje aan het zwembad voor de gehele dag verzekerd. Eigenlijk mocht dat reserveren niet. En soms kwam er bewakingspersoneel van Amarillos del Sol om alle onbezette gereserveerde ligbedden te legen. Gelukkig was dat deze vakantie niet gebeurd. Willem had vanaf zijn balkon een perfect uitzicht op de aanvalsroute van de bewakers. Hij zou ze met gemak te snel af zijn geweest. Bovendien was het oud textiel, dat in geval van verlies een te verwaarlozen gemis zou hebben betekend.

Het ontbijt bestond meestal uit Spaans wittebrood, dat onder de naam Bimbo door het leven gaat. Vanwege de hoge prijs van kaas en vleeswaren, was zoet broodbeleg het enige dat naast het kopje Nescafé op tafel stond. Willem was die ochtend al heel vroeg naar de bij het appartement horende supermercado geweest. De suikerklontjes waren op en Loes drinkt haar thee met suiker. Het zou toch te bizar zijn om de goede relatie op het niveau van suikerklontjes op de spits te drijven. Een woordgemeen vermijden was, zeker tijdens de vakantie, wel een korte wandeling in de ochtend waard.

Loes lag trouwens al lekker op een comfortabel ligbed te bladeren in een uit Nederland meegenomen Libelle. Al maanden heeft ze, om geen nieuwtjes te missen, de Libelles alleen maar snel doorgenomen. Maar écht lezen heeft ze uitgesteld tot deze weken in de Spaanse zon.

Willem ruimt de ontbijttafel af en wast de bordjes onder een lauw waterstraaltje. Een zacht klopje op de deur klinkt en wordt onmiddellijk gevolgd door het geluid van een sleutel in een slot.

Eén seconde later staat Willem oog in oog met een oogverblindende dame, die gewapend met een emmer en dweil iets in het Spaans aan hem vraagt. Een scene uit een ooit in de videotheek gehuurde sexfilm schiet door Willem’s hoofd, maar hij dwingt zichzelf die gedachte te verdringen.

Tóch knikt hij, in de veronderstelling, dat de dame slechts eerbare voornemens heeft.

. . . .