Toch was Brunhilde vandaag met een ander gevoel naar de kerk gelopen. Zij weet van het sociale aspect en waardeert dat heel erg. Haar gedachten dwalen af naar de laatste keer dat Willem haar had opgevangen.

Het was toen net zo'n natte en koude dag als vandaag. Willem had al om iets over zessen de kerkdeur opengemaakt. Ze hadden samen 2 kopjes koffie gezet en gedronken. Nadat Brunhilde lekker op temperatuur was gekomen, gingen ze de zaal in orde maken.

Daarbij was het haar opgevallen dat Willem vaak dicht bij haar in de buurt aan het rommelen was. Hij liep rond haar te schuifelen, terwijl het niet echt nodig leek. Ze had daar natuurlijk niets achter gezocht. "Willem toch niet? Die had het altijd over sociale aspecten. Bovendien is de koster van de Protestant Gereformeerde kerk een soort broer voor hem!"

Toch wist ze na verloop van een tijdje dat er iets niet klopte. "Hij is iets met mij van plan", fluisterde Brunhilde in zichzelf. Een ongemakkelijk gevoel bestaande uit kwaadheid, verdriet en angst maakte zich van haar meester. Ze moest haar best doen om haar tranen te bedwingen. Willem keek haar in de ogen en zij zag een veelbetekenende glinstering in de zijne. Een blik die zij al heel lang niet meer in de ogen van een man had gezien. Een blik die iets van ongeduld en verheugen uitstraalt. Een blik die zegt: "Het gaat gebeuren".

Het vreselijke vooruitzicht dat ze nooit meer naar de voor haar zo belangrijke avond zou kunnen gaan. En daardoor het verlies van haar enige vrienden. Deze gedachten, samen met vele andere spookbeelden, schoten haar door het hoofd.

Misschien dat ze toch beter zou kunnen toegeven aan . . . . nee, dat nooit. Haar toch al zo beperkte gevoel van eigenwaarde zou onherstelbare schade oplopen. Nee, het toegeven aan de lusten van Willem, ter behoud van haar sociale contacten, strookte niet met haar principes.

Toen, op een toch nog onverwacht moment voelde ze dat hij zich van achter tegen haar aandrukte. Met zijn handen bedekte Willem haar ogen. Ze voelde zich radeloos en zette zich wild af tegen de tafel. Daardoor vielen ze beiden door twee stapels houten klapstoelen.

Een enorm kabaal en geschreeuw volgde. "Au, godver...." gilde Willem uit. Toen bekroop haar een raar gevoel. Ze hoorde meer mensen schreeuwen, maar wist niet waar die geluiden vandaan kwamen. Het waren bekende stemmen. Ze herkende de stemmen van Gerda, Hendrik en Willeke. Ze keek op en zag de hele groep van de bloemschikavond staan. Allemaal hadden ze feestneuzen en hoedjes op, maar het was een rare combinatie met die verschrikte gezichten. Ze was in totale verwarring.

"Wat doen jullie nou?" zei Inge, die er als eerste iets uit kon brengen. "Vraag dat maar aan Willem" reageerde Brunhilde onverwacht helder.

"Waar bleven jullie nou" schreeuwde Willem. "Ik loop hier maar te dralen, en haar bezig te houden. En dan komen jullie alsmaar niet opdagen." Willem en Brunhilde klauterden overeind. Gelukkig zijn ze beiden ongedeerd gebleven. Helemaal bleek van de schrik zegt Brunhilde "Mag ik nu ook even weten wat dit allemaal te betekenen heeft?".

"Het is voor je verjaardag", zegt Helga. "We weten dat je vandaag jarig bent. We wilden je een surprise-party aanbieden." "Willem zou je bezighouden en je dan blinddoeken. Daarna zouden wij allemaal zingend binnenkomen." Willem onderbrak haar: "Ik heb overal naar een soort blinddoek lopen zoeken, maar niets kunnen vinden wat daarvoor geschikt is, dus deed ik het maar met mijn handen. Nou het gevolg hebben jullie gezien."

Een koude rilling bracht Brunhilde weer terug naar de dag van vandaag. Ze ging even verzitten, zodat de luchtstroom van de kerkkachel haar benen zou kunnen verwarmen. In de verte zag ze Willem al aankomen. Glimlachend stapte hij van zijn fiets. Want de vorige keer weet óók Willem zich goed te herinneren. Gelukkig overheersen de herinneringen aan de onvergetelijke verjaardag, die Brunhilde, aan het sociale aspect van de bloemschikavond te danken heeft.