Dat de bloemschikavond in het bijzaaltje van de Protestants Gereformeerde kerk in Leertum een bron vormt voor vele andere initiatieven, is algemeen bekend. Eén van de meest opmerkelijke daarvan is een jaarlijks terugkerende stapavond van de mannelijke leden.

De dames noemen deze traditie gekscherend de stierenavond.

Op de eerste dinsdag in juni en de eerste dinsdag in december gaan Willem en Hendrik per streekbus naar de stad om zich tegoed te doen aan de geneugten van het leven. Tenminste zo luidt de poëtische verwoording van Willem. Ze eten dan gezellig in een soort eetcafé, waar de bazin nog zelf kookt. Gewone Hollandse maaltijden tegen een betaalbare prijs. De bazin is een gemoedelijke vrouw, met het charisma van een vakbondsleider. Alhoewel met name Hendrik benieuwd is naar de naam van deze gastvrouw, hebben ze beiden nog nooit de moed kunnen opbrengen om haar te vragen hoe ze heet. Keer op keer constateren ze bovendien dat niemand in het eetcafé haar bij haar naam noemt. Meestal wordt ze met mevrouw aangesproken en soms met juffrouw. Zowel Willem als Hendrik denken daarom dat ze ongetrouwd is.

Ze kent de beide heren uit Leertum inmiddels al een aantal jaren en is altijd belangstellend naar het wel en wee van beiden. Ze vergeet ook nooit te informeren naar de derde heer, die in het verleden óók altijd van de partij was. Attent, dát is ze. En heel aardig bovendien. Ondanks haar middelbare leeftijd en meer dan gemiddelde omvang vinden ze haar een aantrekkelijke vrouw. Haar opgewekte stem en welhaast ondeugend te noemen oogopslag, hebben iets ontwapenends. En alhoewel het nooit is uitgesproken, weet Willem dat Hendrik een bijzondere belangstelling voor haar koestert.

"Gezellig hè", zegt Willem terwijl ze van de gebruikelijke witte Port nippen. Hendrik knikt bevestigend. "'t Is elk jaar weer leuk, zo als mannen onder elkaar." Er valt een stilte. Ze denken allebei terug aan de tijd dat ze nog wél met z´n drieën waren. Ze kijken elkaar vluchtig aan, en zien wederzijds een veelbetekenende blik. Een moment dat zich sinds een paar jaar op deze bijzondere avond telkens openbaart. Ze weten beiden dat de ander aan hetzelfde denkt, en toch wordt er nooit over gesproken. De eens zo pijnlijke stilte is omgeslagen naar een traditioneel moment van bezinning. Een intense overpeinzing over te tijd van weleer.

"Zo, wie had de garnalencocktail?", is de kreet die de bloemschikkers terug brengt naar de tegenwoordige tijd. De waardin, die nu een hartelijke glimlach laat zien, staat met de voorgerechten achter Hendrik. Het was een grap van haar, want zowel Hendrik als Willem had het menu van de dag besteld. De garnalencocktail hoorde daarbij. Het ijs was weer gebroken. Al pratend over ditjes en datjes passeerden vervolgens een gebonden aspergesoep, die Willem altijd ´vastgebonden´ soep noemt, een Wiener Schnitzel met champignons en uitjes. Tot slot een heerlijke pudding van het huis.

De avond was weer omgevlogen, het voornemen voor het volgende jaar was een feit. Ze zouden het zeker weer doen. De rekening leek hoger uit te vallen dan ze zich vooraf hadden bedacht. Willem meende dat het duurder was omdat de fooi reeds in de prijs was opgenomen en Hendrik leek het een goed idee om het daarmee eens te zijn.

De gastvrouw, die het dus met een karige fooi moest stellen, deed hen vrolijk uitgeleide en riep vanuit de deur nog na: "Doe maar weer de groeten aan die motorrijder van vroeger!"