Mama is dood

Mama is dood
(28 mei 2021)

'Mama is dood’; want dat is ze. Mijn moeder is rustig ingeslapen in de ochtend na het schrijven van ‘Mama heeft pijn’.
Nog geen uur nadat mijn zoon en ik haar voor de laatste keer bezochten, deed zij op 88-jarige leeftijd de ogen voorgoed dicht.

Tot voor 3 jaar geleden heeft zij een prima leven gehad, waarin de ups het overduidelijk gewonnen hebben van de downs.
De tranen waren meestal van het lachen.

De gemengde emoties zijn: bedroefd, berustend en opgelucht. Bij mij overheerst de opluchting. Ik ben oprecht blij dat zij niet meer verder hoeft. Nooit heeft ze het in het verpleeghuis naar haar zin gehad. De Alzheimer had haar tot een ander mens gemaakt. Aan haar eigen gedragingen zou zij zelf, in toenemende mate, een grote hekel hebben gehad.

Mijzelf heb ik beloofd nooit in een soortgelijke situatie te hoeven belanden. Onlangs las ik een artikel over de vader van een goede vriendin.
Ook een artikel geschreven door Clairy Polak was zeer hoopgevend. In beide gevallen begrepen de naasten precies wat er nodig was om hun geliefde familielid een laatste keer te helpen. Én er was voldoende liefde en wilskracht om daadwerkelijk de nodige stappen te durven zetten. Zeer inspirerend en hoopgevend dat het tóch mogelijk is om zonder teveel ellende en pijn afscheid van het leven te mogen nemen. Dat wil ik ook. Nu nog niet, maar wél als ik het zeg.

Met pijn in het hart kijk ik terug op de laatste jaren van het leven van mijn moeder. Wat zou ik die haar graag hebben bespaard. Enfin, beter te laat dan veel te laat.