พุทธธรรมสำหรับนักบวช 5

...ตอนที่ ๓๑๑ สิทธิพิเศษของพระโสดาบัน

ผู้สำเร็จผลเป็นบริยบุคคล ขั้นพระโสดาบัน จะมีความสุขมากกว่าความทุกข์ จะไม่เกิดในอบายภูมิทั้ง ๔ ที่มี สัตว์นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน จะเกิดเป็นมนุษย์ ไม่เกิน ๗ ชาติ ก็จะหลุดพ้นจากวัฏสงสาร สู่พระนิพพาน ไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิด กลับมามีความทุกข์อีกต่อไป

...ตอนที่ ๓๑๐ บรรลุโสดาบันแล้วไม่ถอยหลัง

บุคคลผู้ที่ได้บรรลุธรรม จนถึงความเป็นพระโสดาบัน แล้วนั้น จะไม่มีความลังเลสงสัย ในพระรัตนตรัย จะเข้าใจในกฎของกรรมอย่างชัดเจน จึงไม่มีการละเมิดศีล ดวงจิตเข้าสู่กระแสพระนิพพาน ไม่หวนกลับคืนมา เป็นปุถุชนอีกต่อไป

...ตอนที่ ๓๐๙ รู้ได้อย่างไรใครเป็นพระโสดาบัน

การจะรู้ว่าใครเป็นพระโสดาบัน ตนจะต้องเป็นพระอริยบุคคล แล้วเท่านั้น จึงจะรู้ว่า พระโสดาบันเป็นอย่างไร แต่ถึง แม้เป็นแล้ว ก็อย่าไปตัดสินใคร มีสิ่งซับซ้อน ละเอียดอ่อนมากมาย ให้ดูแต่ตนเองก็พอ

...ตอนที่ ๓๐๘ การปฏิบัติให้เป็นพระโสดาบัน

พระโสดาบัน คือ ผู้ที่หลุดจากทุกข์ ในระดับที่ 1 เป็นผู้ที่มีชีวิตสงบสุข มีจุดมุ่งหมาย คือ พระนิพพาน มีที่พึ่งในการดำรงชีวิต คือ องค์พระพุทธ องค์พระธรรม และองค์พระสงฆ์ มีศีล เป็นเกราะป้องกัน ไม่ให้กลับไปสู่จุดที่ต่ำ มีความรู้แจ้ง ถึงทุกสิ่งที่เกิด ที่มีอยู่ ที่ดับไป - ตามความเป็นจริง จนละกิเลสและตัณหาให้เบาบาง

...ตอนที่ ๓๐๗ พระโสดาบัน

ความดีของผู้เป็นอริยบุคคล ระดับที่ 1 ที่เรียกว่าพระโสดาบันนั้น เป็นผู้รู้ว่าไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้ เกิดมาแล้วต้องตายแน่ ศรัทธาในพระรัตนตรัย ไม่เบียดเบียนใคร แม้แต่ตัวเราเอง อยู่ในกรอบของศีลห้า จึงไม่มีเหตุให้นำพาต้องตกไปในภูมิที่ต่ำอีกต่อไป

...ตอนที่ ๓๐๖ ระดับการทำความดี

บุคคลผู้มีปัญญาธรรม มีเป้าหมาย ให้ถึงความสำเร็จ 4 ระดับ คือ พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์ เป็นสิ่งที่จะต้องทำให้ถึงสำหรับดวงจิต ที่ต้องการพ้นจากความทุกข์

... ตอนที่ ๓๐๕ ชนะนิวรณ์ วิจิกิจฉา

...ตอนที่ ๓๐๔ ชนะนิวรณ์ อุทธัจจะกุกกุจจะ *****

การฟุ้งซ่านของจิต เพราะกำลังสมาธิไม่แน่น จากศีลไม่ครบ มีกรรมวิบากมารบกวน มีกิเลส ตัณหาครอบงำ แก้ไขด้วยการ รักษาศีลให้ดี ตามที่ตนได้สมาทานเอาไว้ สวดฟอกจิตไป แล้วน้อมรับพลังพุทธบารมี ฝึกให้มีสติอยู่กับปัจจุบัน ผู้ที่มีปัญญาธรรม จะทำเช่นนี้กัน

...ตอนที่ ๓๐๓ ชนะนิวรณ์ ถีนมิทธะ ความง่วง

การจะเอาชนะความง่วงได้ ต้องพิจารณาให้เข้าใจ ว่ามันเกิดจากทางจิตใจ หรือทางกาย เกิดจากความหดหู่ ท้อถอย เบื่อหน่าย ทำให้ขี้เกียจ หรือ เกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ ถ้าเกิดทางจิตใจ ให้แก้ไขทางจิตใจ ถ้าเกิดจากทางกายก็ให้ไปนอน

...ตอนที่ ๓๐๒ ชนะนิวรณ์ ถีนมิทธะ

ถีนมิทธะ อารมณ์ หดหู่ ท้อถอย เกิดจากความหลงไปในอดีต และส่งจิตล่องลอยไปสู่อนาคต ทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดี ทำให้จิตใจเหนื่อยหนัก เบื่อหน่าย เมื่อยล้า ผู้มีปัญญาธรรมดีแล้ว จะถอดถอนอดีต ไม่ยึดติดในสิ่งที่ผ่านมาแล้ว ไม่หลงไหลไปในอนาคต เอาจิตตั้งอยู่ ในความดีที่ทำอยู่ในปัจจุบัน

... ตอนที่ ๓๐๑ ชนะนิวรณ์ พยาบาท

ผู้มีปัญญาธรรม จะรู้ว่า ความโกรธ ความพยาบาท ไม่ใช่สิ่งที่ดี ไม่มีประโยชน์ ไม่ควรกักเก็บความโกรธเอาไว้ ปล่อยวางไป จิตจะได้สะอาดสงบ อยู่เป็นสุข ไม่มีความพยาบาทในจิตใจ

...ตอนที่ ๓๐๐ ชนะนิวรณ์ กามฉันทะ

ผู้มีปัญญาธรรมดีแล้วนั้น จะเข้าใจความเป็นจริง ของรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมารมณ์ ว่าไม่เที่ยงแท้ จึงวางจิตใจให้เป็นกลาง ปล่อยวาง ไม่ไปยึดติด ลุ่มหลงในสิ่งใด ให้เกิดความทุกข์

...ตอนที่ ๒๙๙ ชนะมารทั้งห้า

การตั้งใจทำความดี มีอุปสรรคห้าด่าน บุคคลที่ปรารถนาพระนิพพาน ต้องผ่านไปให้ได้ ซึ่งมีความหลง ความสุขความทุกข์ ความเจ็บป่วยไข้ ความตาย และไม่ยอมให้ใคร มาขัดขวางการสร้างความดี จะไปให้ถึงที่สุดของความดี ดับการเกิดแห่งตนให้ได้ ไม่ต้องกลับมาทุกข์อีกต่อไป

...ตอนที่ ๒๙๘ ชนะเทวปุตมาร

เทวปุตมาร คือ มารผู้มีฤทธิ์ มีอำนาจ ลุ่มหลงในตน คนอื่นจะสร้างความดีเกินหน้า ก็จะหาเรื่องกลั่นแกล้ง ขัดขวางความดี มีอยู่ทั้งในกายหยาบและกายทิพย์ ผู้มีปัญญาธรรม จะไม่ยึดติด ลุ่มหลงในสิ่งใด แม้แต่ในตน ก็จะพ้นบ่วงของเทวปุตมาร

... ตอนที่ ๒๙๗ ชนะมัจจุมาร

มัจจุมาร คือ ความตายมาตัดรอน การสร้างความดี ผู้มีปัญญาธรรม เขาจะรู้คุณค่าของเวลาที่มี จะเร่งขวนขวายความดี เพื่อดับกิเลส ตัณหา ดับการเกิดให้ได้ เพื่อไม่ให้ความตาย มีความสำคัญ ให้หวั่นไหวแก่ดวงจิตนั้น อีกต่อไป

...ตอนที่ ๒๙๖ ชนะกิเลสมาร

กิเลสมาร คือ การไม่รู้ตามความเป็นจริง เลยถูกหลอก จึงไม่สามารถทำความดีได้ บุคคลผู้มีปัญญาธรรม จะรักษาศีล มีธรรม มีสมาธิ จะเกิดปัญญารู้แจ้งตามความเป็นจริง สามารถเอาชนะ ความหลง ความรัก ความโกรธ นั้นได้ ไม่ตกเป็นทาสของกิเลส ตัณหา อีกต่อไป

...ตอนที่ ๒๙๕ ชนะอภิสังขารมาร *****

อภิสังขารมาร คือ บุญและบาปเป็นตัวขัดขวางความดี บาปเก่า หนี้กรรมเก่า มาตัดรอน มาเป็นมารขัดขวางความดี สร้างความดี ทำให้เกิดความสุข ความสบาย มีความร่ำรวย ประกอบไปด้วย ลาภ ยศ สรรเสริญ จึงลุ่มหลง ทำความดีต่อไปไม่ได้ บุญเลยเป็นตัวขัดขวางความดี ไม่ให้เข้าถึงซึ่งพระนิพพาน

...ตอนที่ ๒๙๔ ชนะขันธมาร *****

ผู้มีปัญญาธรรม เมื่อได้ร่างกายที่ดี จะไม่รีรอสิ่งใด รีบเร่งสร้างความดี ก่อนที่ร่างกายจะเจ็บป่วย ก่อนที่จะเสื่อมไป แต่ถ้าร่างกายไม่ดี ก็ใช้จิตใจที่มี ในการคิดดี พูดดี พิจารณาถอดถอน ความยึดถือในกาย จนรู้แจ้ง ความจริงในกาย จึงชนะได้ในขันธมาร

...ตอนที่ ๒๙๓ จุดมุ่งหมายที่หายไป *****

บุคคลที่ทำความดี จนถึงความปรารถนาที่ตั้งเอาไว้ จึงวางเฉย สักว่าทำไป อยู่ไป ปล่อยวางกับทุกสิ่ง ไม่ดิ้นรนขวนขวายสิ่งใด ไม่มีความต้องจะ อีกต่อไป ไม่สนในอดีต อนาคตอีก อยู่กับปัจจุบัน อย่างมีสติปัญญา เป็นผู้ไม่มีจุดมุ่งหมาย ที่ต้องทำอีกต่อไป

...ตอนที่ ๒๙๒ ความเชื่อ ความศรัทธา

พระพุทธเจ้าเห็นการตาย การพลัดพราก เป็นเหตุของความทุกข์ ถ้าจะดับทุกข์ ต้องดับการเกิดให้ได้ เพื่อไม่ต้องตาย ต้องพลัดพรากอีก จึงเชื่อว่า น่าจะมีหนทาง ที่จะดับการเกิดได้ ด้วยการเชื่อ อย่างวางใจเป็นกลางๆ แล้วเอาตนเข้าพิสูจน์ จนค้นพบหนทาง อย่างนี้ เป็นลักษณะ ความเชื่อของผู้มีปัญญาแห่งธรรม

...ตอนที่ ๒๙๑ ความเป็นจริงของชีวิต ***

อาหารสีสันเป็นยังไง พอจะรู้ได้ด้วยตามองเห็น แต่รสชาติจะเป็นอย่างไร ต้องได้ลิ้มชิมเอง จึงจะรู้ได้จากสิ่งที่มมองเห็น ชีวิตจะมีความจริงเป็นเช่นใด มีสิ่งซับซ้อนซ่อนอยู่มากมาย ต้องใช้จิตใจที่บริสุทธิ์ จึงจะพิสูจน์ให้รู้ได้ด้วยตนเอง

...ตอนที่ ๒๙๐ ขาดปัจจัยค้ำหนุน

ผู้ที่มีปัญญาธรรม จะดำรงชีวิตไป ตามเหตุตามปัจจัยที่มี สิ่งที่มีหรือขาดไป จะดูอยู่ เห็นอยู่ รู้อยู่ ในสิ่งที่เกิดขึ้นที่ขาดไป จะปรับตน ให้อยู่ในสิ่งที่มี ในสิ่งที่ได้ เลยเหมือนไม่ขาดอะไร ไม่ว่าจะขาดปัจจัยภายนอกหรือภายใน จะไม่ทำให้เขาเป็นทุกข์ เป็นสุขได้เลย

...ตอนที่ ๒๘๙ การแบ่งปัน

บุคคลที่มีปัญญาธรรม เมื่อได้ปัจจัยสี่ ที่สมมุติว่าเป็นของตน จะจัดสรรแบ่งปัน ให้เกิดประโยชน์แก่ส่วนรวมให้ได้มากที่สุด โดยไม่หวงแหน ไม่ยึดติด ในสิ่งที่ได้มา ในสิ่งที่เสื่อมไป จิตไม่ตกไป ในอำนาจของความโลภ ความหลง จึงเป็นผู้ดำเนินเดินไปสู่ หนทางแห่งความพ้นทุกข์

...ตอนที่ ๒๘๘ อยู่เหนือเรื่องจุกจิกกวนใจ

สิ่งที่กระทบจิตใจ ไม่ว่าจะมาจากภายนอก หรือภายใน ล้วนเกิดจากจิตใจที่อ่อนแอ จึงทำให้วุ่นวาย ไม่มีความสงบ ให้ควรตรวจดู ศีล ว่าบกพร่อง อยู่หรือเปล่า เข้าใจในธรรมของพระพุทธเจ้า มากน้อยเท่าใด สมาธิ มีมากอยู่หรือเปล่า ปัญญานั้นเล่า แจ่มแจ้งดีพอแล้วหรือยัง ผู้มีปัญญาธรรม จะทำเช่นนี้ เพื่อแก้สิ่งจุกจิกกวนใจ

...พุทธโอวาทวันมาฆบูชา ๒๕๖๑ ตอนที่ ๓ เหตุที่มีองค์เทพ เทวดา พญานาค ในวัด

พระพุทธเจ้าเป็นครูของเทวดา ชาวบาดาล และมนุษย์ทั้งหลาย ไม่ว่าใครจะเวียนเกิดไปอยู่ภูมิใด ล้วนต้องการสร้างความดี สร้างบุญบารมี ต้องการฟังธรรมทั้งนั้น การมีรูปปั้นองค์เทพเทวดา พญานาค ภูมิเจ้าที่ จึงไม่แปลกอันใด แต่ขอบูชาให้ถูกต้อง แค่นั้นเป็นพอ

...พุทธโอวาทวันมาฆบูชา ๒๕๖๑ ตอนที่ ๒ ***

กรรมดีที่สร้างในกาลก่อน จึงย้อนส่งผล ให้ได้มาพบพระพุทธศาสนา จึงควรเร่งรีบ ขวนขวาย สร้างความดี ต่อยอดความดี ให้เข้าถึงความดีที่สูงสุด คือ หลุดจากวัฎสงสาร เข้าถึงพระนิพพาน

... พุทธโอวาทวันมาฆบูชา ๒๕๖๑ ตอนที่ ๑

ยุคสมัยแปรผัน กาลเวลาแปรเปลี่ยน เป็นไปตามกฎของความไม่เที่ยง กิเลส ตัณหาพัฒนาไป ตามยุคสมัย พระธรรมคำสอน ให้ปรับประยุกต์ใช้ ตามกาล ไม่ควรยึดถือ ยึดติด สิ่งที่มันเกิดขึ้น ในอดีตจนเกินไป ละเลยสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน จึงจะสามารถตามทันกิเลส และดับตัณหาได้อย่างแท้จริง

...ตอนที่ ๒๘๗ ชี้บอกอย่างผู้มีปัญญาธรรม ***

ผู้มีปัญญาธรรม เขาจะรู้ว่าดวงจิตทั้งหลาย มีการสร้างสั่งสมความดี มาแตกต่างกัน บางคนยังสร้างความดี ในระดับพื้นฐาน บางคนทำความดี เพื่อหวังพระนิพพาน จะไม่เอาตน ไปว่ากล่าว ตัดรอนความดีของผู้ใด จะทำตนให้เป็นตัวอย่าง และชี้ทางบอกทางไป อย่างปล่อยวาง แค่นั้นพอ

...ตอนที่ ๒๘๖ รู้วิธีสลายหนี้กรรม *****

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นแก่เรา จะเป็นสิ่งที่ดี หรือเป็นสิ่งที่ไม่ดี ล้วนเกิดมาจากการกระทำของตน ส่งผลให้ต้องเป็นไป ผู้มีปัญญาธรรมดีแล้ว จะเห็นเป็นธรรมดา ไม่ลุ่มหลง จมอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น สักว่าดูอยู่ รู้อยู่ เห็นอยู่ ยกจิตออกจาก ความพอใจไม่พอใจ วิบากกรรมทั้งหลาย จึงสลายไป ทำอะไร เขาไม่ได้ สำหรับผู้มีปัญญาแห่งธรรม

...ตอนที่ ๒๘๕ ผู้มีชัยชนะอย่างแท้จริง ***

ผู้มีปัญญาธรรม จะรู้ว่า ถ้าเอาชนะความลุ่มหลงในตนได้ สลายบ่วงของกิเลส ตัณหา บ่วงหนี้กรรมที่ทำมา จิตจะเป็นอิสระ อยู่เหนืออำนาจแห่งกรรม และกฎของความไม่เที่ยงแท้ จะทำอะไรไม่ได้ ไม่ต้องกลับมาแพ้อีก จึงเป็นผู้มีชัยชนะอย่างแท้จริง

...ตอนที่ ๒๘๔ บ่วงของความทุกข์

บ่วงที่ร้อยรัด มัดดวงจิตเอาไว้ ไม่ให้พ้นจากความทุกข์ มีบ่วงแห่งความหลง ความรัก ความโลภ ความโกรธ ความอยาก ความไม่อยาก ความยึดถือในตน ในคนของตน ในสิ่งของทั้งหลาย ยังมีหนี้กรรมที่ต้องชดใช้ และหน้าที่แห่งตน จึงยังผลให้ดวงจิตทั้งหลาย แทบไม่มีทางจะพ้นบ่วงกรรม

...ตอนที่ ๒๘๓ เห็นทุกข์ ***

ดวงจิตเป็นดวงแก้วใสๆ มีกิเลสสีสันมากมาย มาครอบงำ ปกปิดความบริสุทธิ์เอาไว้ ให้มืดมิดมืดมน สับสนวุ่นวาย ไม่รู้ทางออกจะไปหนทางใด ให้ออกจากการเวียนวน จึงเป็นไป ตามผลของกรรม เช่นนี้ สำหรับผู้ที่ไม่มีปัญญาแห่งธรรม

...ตอนที่ ๒๘๒ กลัวศาสนาเสื่อม

ศาสนาพุทธ จะเสื่อมหรือไม่ อยู่ที่มีคนปฏิบัติตน ตามธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า อยู่หรือเปล่า ถ้าเราทุกคนทำความดี ฝึกฝนตนอยู่ในศีลธรรม สมาธิ ปัญญา พระอรหันต์จะเกิดขึ้นมากมาย ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาทำลาย ถ้าแต่ละคนยังทำดี