SAS TRES ALBURES

Sas tres albures

17 Luglio 2009

Una ‘olta, in tempos antigos, nachi, in d’unu buscu de unu monte, creschiant tres albures noas. Una die na’ chi haiant cominzadu a chiestionare tra issas de sos disizzos chi teniant.

Sa prima albure nachi haiat nadu: “aih za cheria diventare una cassia e de essere prena de prendas de oro e de prata, gasi za zente mi ammirat comente su posidu prus bellu”.

Sa segunda albure haiat nadu: “aih deo inveces cheria diventare una nave forte e manna. Casi happo a poder portare signores, res e reinas peri sos mares de tottu su mundu”.

Sa e trese: "e deo invece che ria abbarrare innoghe, e crescere manna manna finas a toccare su chelu. Casi sa zente mi abbaidat e narat: biada a issa chi est a facca a Deus”.

Toccat e una die arrivant tres omines a fagher linna.

Un’omine si avvicinada a sa prima albure, si l’abbaidada bene e narat: “bell’albure. Linna ‘ona. Mi paret chi b’essit una bella cassia manna. La ‘endo a su mastr’e linna nessi po’ 200 iscudos”. E cominzat a serronare.

S’albure totta contenta ca su disizzu chi teniat si fuit avverande.

Un’atter’omine, a manos in chintu, s’abbaiat sa segunda albure: “beh, questa linna est forte po fagher naves. Mi paret chi nde la sego e la ‘endo a sos marineris chi mi l’hant a pagare bene”. E cominzat a serracare.

S’albure allegra che chigula ca su disizzu de diventare una nave si fuit avverande.

A s’atter’omine li est toccada sa terza albure. Totta si l’isquadrat bene bene ma ancora no ischit ite nde fagher de sa linna. Poi narat: “beh, nde la etto e tottu , posca s’ahat a biere su e fagher”. E cominzat a serracare.

S’albure seria e trista ca su disizzu sou de addurre in su monte, a cussu puntu fuit isvanidu.

Cando sa linna de sa prima albure benit dada a su mastr’e linna, qustu nde faghet una mandigadolza pos sos animales. Podides comprendere su dispiaghere de s’albure chi creiat de diventare una cassia po arregoler s’oro.

Sa linna de sa segunda albure l’haiant imprenda po fagher una barca de piscadores. S’isettu de diventare una nave manna, isvanidu!

Sos truncos de sa terza albure che fuint finidos immentrigados in d’unu logu bugigosu.

A passadu tantu tempus e tottu sos disizzos si fuint immentrigados, ecco chi una die arrivant un umine e una femina partoriente e si appozzant in d’una pinzetta. Naschet unu bellu pizzinnu e no teninde un’schiu po lu ninnare che lu ponent in qudda mandigadolza fatta dae sa linna de sa prima albure chi cun su passare de su tempus che fuit finida in sa pinzetta.

In cussu mamentu s’albure s’accatat de haer accoltu sa prenda prus manna de tottu sos tempos!

Passadu tantu tempus, un’aghedda de piscadores subra de una barca sunt in mesu de una tempesta. Uno de issos est dromminde. Sa barca est da unu mamentu a s’atteru po affundare. Sos omine nde abbizzand quddu chi fuit dromminde e luego issu ordinat a su entu e a su mare: “mudu, calmadi!” ei su entu ei su mare si cagliant. Assora sa linna de qudd’albure chi cheriat diventare una nave manna e forte po portare res e reinas, cunpredet chi quess’omine est su Re de sos res!

Infines una die arrivat un’omine a nde leare quddos truncos de sa terza albure. Unu truncu lu ficchit in terra in su curruru de unu monte, ei s’atteru truncu lu ponet subra sas palas de un’omine cundannadu a morte. Mentres lu portant dae corte in corte e peri sas carrelas, tottu lu frastimant. Cando imbattent a su montrigu, lu incravant a sa linna de s’albure e lu lassant morrere.

A a pustis de tres dies, cando su Sole si est presadu altu e risplendente in su chelu e allughet tottu su mundu de allegria, s’albure cumprendet cantu est bistada fortunata de haer connotu s’Amore de Deus: hat fattu de sa prima albure una cassia preziosa po’ cuntennere su mezzus tesoro;

de sa segunda su portadore de su Criadore de su chelu;

ei sa terza cumprendet asora chi, non solu est bistada a facca a Deus, ma chi da Deus est bistada abbrazzada. E issa l’hat appoderadu cando Gesus moriat crucificadu pro 'more nostru.

E dae assora quss’albure, comente haiat disizzadu dae piticca , benit ammirada dae tottus! Ei sa zente 'ogni 'olta chi l'abbaida pensant a s’Amore infinitu de Deus.