S’ARANZU PO TATA
Una die de istiu, de caldu loinu, sos picioccheddos de s’iscala ’e sa colte, istraccos de giogare a tres tres e a cua cua, oldinzant de dare arramattu a sa picioccas.
Frades Bezzu, frades Senes, frades Delogu, compare Giuanne e caliqun’ateru assoltidu da ateru ighinadu cominzan a impoltunare a sorres Mozzo, a sorres Alca, a Lella e a Tata.
No m’ammento chie, leada unu paberi de caramella agattadu in sa carrela e cun d’unu frustigu rasigat unu pagu de melda puddinga sicca dae s’impedrau e cun sas prammas de sa manu nde faghet una boccia cant’e una laddera; posca l’imboligat bene bene in su paberi de istagnola. - Sa caramelda est fatta a chie la damos? – domandat a sos cumpanzos chi prontamente li rispondent: a Giuannedda, a Giuannedda.
La ticchirian e li domandant si cherede una caramelda, issa, chi cumprendet una caramella, rispondet “deo la ghelzo, deo”; “ma ti la teppes papare lestra lestra”, l’avvetini sos dimonios. E issa “emmo, emmo”. Leat sa caramell’e brulla e cun lestresa l’ilboligat e andat a si la ponnere in bucca e assora tottu si tuccan a riere e a si nde faghere beffe. Giuannedda cumprendet sa brulla e si c’andat nande “maccos maccos!”
Non basta cussu ecco chi compare Cicciu, sus prus indimoniadu e beffaggiolu cheret fagher issu puru una balentia.
Si puntat a Tata e...: “Tà o Tà”, “itè?” li rispondet issa unu pagu cadreddosa, “a lu cheres un’aranzu?”, “ih… e damilu!”.
E bidimos a compare Cicciu chi si inteterigonat e, istringhede sos punzos, cominzat a folzare e a folzare… cun sa mal’intessione de che li ettare una troddia crispa. Folza chi ti folza, sas trempas li diventant ruggias che fogu e sos oggios cant’e duas laddaras, ma… nudda sonu! solu fragu…!
Sa cara brullana de compare Cicciu s’inseriat e cambiat colore, diventat primma groga e poi ruggia dae sa brigonza.
Istat unu pagu e luego si tuccat currinde a cara a domo sua a cambas ispaltas.
Imbattidu a sa Gianna, “mà o mà” e sa mama “ite bada?” e issu “poto andare a su muntonalzu?” “no est ora de andare a su muntonalzu como” “sissi ma’, e lessemi andare po piaghere” “ma ite tenes de bi faghere in su muntonalzu a cust’ora?” e issu “cagadu mi soe!” “iteste? gagadu ti sese? Camina e torra lestru a domo, ca arrangiamos sos contos”.-
Addighi torrat, lenu lenu e a conca bassa, agattat sa mama isettande in su lemenalzu de sa gianna cun sas manos a desegus de s’ischina. “Nara, beni innoghe ca ti lu dao deo s’aranzu…” e li acchirriat una passada ’e chintolza. “A ti piaghede s’aranzu che ti da mamma? Saboridu, beru? Sos calzones nettos postos custu manzanu... ti lu dao deo s’aranzu… - e sighiat arropare a ilgringhiadas de chintolza.
Sos cumpanzos orettande dae addane s’infittiant sos coddos a d’ogni colpu chi tia Nannedda daiat a Cicciu e timide de nde buscare issos puru si che fuint cuados tottu in s’utturineddu de tia Chicca Ziranu.
E Tata ancora, oe chi est oe, est isettande s’aranzu.
per commentare clicca QUI