Grenadines, Bequia, St Lucia, Martinique

9 - 16 februari, Horseshoe reef en Bequia

Nieuwe foto’s op Fotoboek Camelot Carieb II

Na Petit Martinique zijn we opnieuw in Union Island ingechecked voor SVG (St Vincent and Grenadines). Na een avond en nacht in Clifton om boodschappen te doen en schoolwerk te versturen, varen we door naar Horseshoe reef. We willen nog op het rif snorkelen, en ondanks de fikse wind wagen we een poging. Het is bijzonder rustig met vrij veel wind en golven, maar de vorige keer hebben we een plekje gespot waar we goed denken te liggen en het lukt wonderwel om goed te ankeren op een zeer rustig plekje . s’Avonds blijkt dat ook alle charterboten met schipper deze plek kennen, want het wordt erg druk!

We gaan snorkelen. Het is een

halve mijl tot aan het rif en met onze rubbie is het een natte rit, dwars door een forse en steile golfslag. Het bootje (en de motor) doen het wonderwel en we kunnen in plane (snelle vaart, als een speedboot) naar het rif. Het is een belevenis om met flinke golfslag te snorkelen, en we kunnen veel zien. Er staat echter wel behoorlijk veel stroming dus dat is opletten geblazen. Al met al blijven we hier twee nachten voor anker liggen.Loesje is in Clifton blijven liggen. Over de marifoon spreken we af om samen op te varen naar Bequia (spreek uit: bek-kwie). Er is veel wind, maar de verwachting is dat deze de gunstige richting op draait. Dit is niet het geval en we moeten hoog aan de wind zeilen. Dit gaat vrij goed totdat we merken dat onze rubbie (dinghy) door de wind en hoge golven op de kop is geslagen. Dit remt enorm en is ook schadelijk: we gaan aan de gang om het bootje weer recht te krijgen en beter vast te maken. Hier zijn we een behoorlijke tijd mee bezig. Als we weer op koers zijn, zetten we na een half uurtje de motor bij en het laatste uur motorzeilen we naar Bequia.Eenmaal in de Admiralty baai aangekomen, ligt deze helemaal vol. We varen door tot vlak bij het stadje in de hoop in de beschutting van de wal te kunnen ankeren. Ankerplaatsen zijn niet meer vrij, dus nemen we voor het eerst een mooring (permanente ankerboei waar je geld voor betaald). Na een vrij woeste rit liggen we rustig achter de mooring en dat is ons op dit moment wel wat waard. Al snel blijkt dat we met onze goede antenne g

ratis internet kunnen krijgen, en we besluiten om vlak onder de wal te blijven. Er moeten wat wasjes gadaan worden en we willen reparaties uitvoeren aan de ankerlier, de generator en de kleine buitenboordmotor (Robin,”The Fixman’, van Simpson Engineering bewijst ons goede diensten!). De volgende dag verkassen we naar een andere mooring vlak onder de wal en hier liggen we nu al een kleine week.Port Elisabeth, de hoofdstad van Bequia is een enorm vriendelijke stad. Het valt ons op dat er vrij veel Europeanen hier een (semi)permanent onderkomen hebben gevonden. De lokale bevolking is vriendelijk, het is er iets toeristischer dan Union Island en Carriacou, maar nog steeds kleinschalig. De basisbenodigheden voor de boot kunnen we hier krijgen, er zijn kleine supermarktjes, kleurrijke groentemarkten en een van de betere pizzeria’s van de Carieb (ehm, zie foto!!).

Als trotse ouders kunnen we het niet laten om hier te vermelden dat Jippe, Merlijn en Max de eerste helft van het schooljaar zonder onvoldoendes hebben afgerond. Op Valentijnsdag kwamen de cijfers binnen. Super! We vinden het een hele prestatie dat volgen van onderwijs op afstand hen zo goed afgaat; het vergt immers best veel van hun zelfstandigheid en coordinatievermogen.

Bequia, de toeristische uitjes en een duik naar de diepte

Tuesday, February 19th, 2008

Z

aterdag hebben de grote Loesjes en Sjoerd, Irene en Max een rondrit gemaakt over het eiland. Deze keer niet met een busje, maar met een pick-up met bankjes. Onze chauffeur was erg betrokken bij zijn eiland en nam de tijd om ons alles te laten zien.Aan de oostkust, grenzend aan de Atlantische oceaan, zijn er spectaculaire stranden. Het is er behoorlijk onbeschut, dus boten zie je er niet. Het uitzicht is super! We hebben hier een paar plaatsen, huizen en beachbars gezien, en eindigden bij een schildpadden opvang (een soort tropisch Pieterburen). Vervolgens zijn we naar de zuidkant van het eiland gegaan, langs Mount Pleseant en Friendship Bay. Hier zijn we nog even door het walvismuseum gewandeld. Bequia ligt aan een walvissen route, wat inhoudt dat er in het seizoen met grote regelmaat walvissen tot aan 70ton in gewicht zeer dicht langs de kust zwemmen. Vroeger werd er met kleine open bootjes (27 voet, 8 meter) op volle zee op de walvissen gejaagd. Het werd ons duidelijk dat in vroegere tijden ook hier de vis af en toe duur werd betaald (we hebben het lokale Kniertje niet kunnen spreken).Het viel ons wederom op wat een prettig eiland Bequia is. Dit werd zondag wederom bevestigd toen we naar een veiling gingen ten bate van de lokale school voor ‘children with special needs’, de Sunshine school. Vele mensen hadden diensten (massage, knipbeurt) of goederen (nieuw of gebruikt) gedoneerd, en deze werden in een bijzonder leuke sfeer in een beach-restaurant geveild. Erg leuk om bij te zijn en Irene houdt er nog een knipbeurt aan over.Maandag was een speciale dag. We hebben gedoken! Wat een belevenis… Onder leiding van Kathy, de eigenaar van Dive Bequia kregen eerst de grote kinderen uitleg, en daarna Harrie, Carolien, Sjoerd en… Max. Max mocht in het ondiepe water duiken. De groten gingen met de boot naar het rif aan het einde van de baai, waar in diep water een mooie duik was. Zonder uitzondering was iedereen laaiend enthousiast. Irene is achtergebleven bij Max. Zij kan later in de week nog een keer mee.De reparatie van de generator laat nog even op zich wachten. Er blijkt een lager uitgelopen te zijn. Dit is inmiddels vervangen, echter: de bijbehorende keering is geen standaard maat. De komt in de loop van de week. Het monteren van de keerring is gelukkig erg eenvoudig. Daarna kan de generator weer de boot in. Dat houdt in dat we voor het eerst sinds Portugal weer 220V in ruime mate hebben, en dat we een stille en zuinige manier hebben om stroom op te wekken. Tot die tijd vermaken we ons prima in Bequia.We hebben inmiddels ook de weg ontdekt naar de cocktailbar een strandje verderop met schitterend uitzicht op de ondergaande zon. Laat de zon maar schijnen!23 -27 Februari, Afscheid van Bequia. Naar St. Vincent en St. LuciaBequia blijft ons boeien. Los daarvan wachten we ook op de reparatie van de gererator. Robin (aka Fixman2) is snel, maar heeft wel onderdelen nodig. Van all over the world komen ze binnen en aan het eind van de week kan het dieseltje er weer in. We hebben al naar de mogelijkheden voor een oversteek naar St. Vincent en verder gekeken, en we besluiten om de generator nog een dag uit te testen voor we vertrekken, ook in het licht van de pittige wind.Uiteindelijk vertrekken we 23 Februari met het krieken van de dag. We hebben twee stops op het programma staan; Kinston, de hoofdstad van St Vincent en de Grenadines (SVG) en Wallilabou bay, de baai waar Pirates of The carribean is opgenomen. Kijk naar het fotoboek, de plaatjes spreken voor zichzelf.24 februari steken we over naar St. Lucia. Wederom vroeg op, en deze keer zien we St. Vincent op z’n mooist als de zon door de ochtendnevel prikt en de nog dampende bossen beschijnt. Adembenemend!! Als we eenmaal vanachter het eiland zijn krijgen we wind en golven bijna recht op de boeg, bovendien moeten we sterk compenseren om niet richting Cuba gezet te worden door de stroom. Het eerste uur is het even aanpoten, met redelijk wat helling omdat we veel zeil hebben om de snelheid hoog te houden (met hoge snelheid heb je relatief minder last van stroom), daarna word het een mooie tocht en we eindigen met een knikje in de schoot en een snelheid van ruim 7 mijl.

St. Lucia leren we kennen bij Souffriere. Ondanks de naweeen van het onafhankelijkheidsfeestje worden we snel en vriendelijk ingeklaard. We liggen aan een mooring op een rustige plaats in de baai, bij een marine park wat bestaat uit een rif, zodat we va

naf de boot kunnen snorkelen. Het is leuk om weer wat koraal en vissen te zien en we hebben het goed naar onze zin. s’Maandags gaan we erop uit (het is vakantie). We bezoeken de drive-in vulkaan en een waterval. Kijk naar de foto’s, jammer dat de geur niet overgedragen kan worden. De zwaveldampen doen iedere menselijke bijdrage verbleken…s’middags gaan we door. de mooring is wel leuk, maar ook ERG rollerig en we willen ook naar het noorden. We kiezen voor een ankerplaats in Marigot Bay. Een beroemde baai waar admiraal Samuel Barrington in 1778 de britse vloot verstopte voor de fransen. Hij bracht de schepen naar de binnenste baai en camoufleerde de masten met palmbladeren etc. Marigot baai is inmiddels volledig gecommercialiseerd, maar wij kiezen niet voor een plaatsje in de haven of een mooring, maar gaan voor anker nabij de uitgang van de baai. Zolang we naar de zee kijken, is het super, landinwaards zien we resort na hotel.. We ontmoeten hier “vision”, een erg coole en charmante boatboy. We kopen wat spulletjes van hem, en terwijl we wat praten maakt hij de mooiste speeltjes van palmbladeren. Erg leuk, de kinderen komen aan dek en zijn verbaasd over wat je met een palmblad en een mes allemaal kunt doen.

De komende dagen gaan we naar Martinique.

29 Februari - 5 Maart, Martinique, weerzien met Loesje

Camelot is inmiddels aangekomen op Martinique. De oversteek uit Marigot Bay, St. Lucia was spetterend en snel. Bij de aanloop naar Le Marin wilden we een grote catamaran voorblijven. Onze Camelot heeft het tot een dikke 8 knoop (8,5) aan de wind geschopt, maar helaas werden we net voor de uiterton nog ingehaald. Bij nadere inspectie van de cat bleek het een snelle uitvoering met carbon-mast en carbon zwaarden te zijn, en bovendien HEEL groot. In ieder geval hebben we weer eens lekker gezeild!

Nu liggen we voor anker. Bij he

t restaurant/cafe in de haven is er gratis internet, dus Jippe en Merlijn vermaken zich prima. Qua zwemmen en snorkelen is er hier echter niet veel te beleven. Zaterdag gaan we naar een St Anne, waar we strand hopen te vinden, zodat er weer meer gezwommen kan worden.Het weerzien met “de loesjes” was weer hartelijk. In verband met een verfbeurt van het onderwaterschip en ander onderhoud gaat hun schip maandag voor een dag of wat de kant op. Wij zullen in die dagen rustig naar het noorden varen. We treffen elkaar voor de volgende oversteek. We gaan dan wederom samen verder. Ook komend weekend liggen we nog even bij elkaar, aangezien Loesje meevaart naar St. Anne.Le Marin is niet erg inspirerend, maar wel een praktische plek om te zijn. Omdat er hier enorm veel boot-verhuur bedrijven zijn is zo ongeveer alles wat je nodig hebt voor je schip verkrijgbaar. het is vele duizenden mijlen geleden dat we zo eenvoudig onderdelen etc. kunnen kopen. We maken hier gebruik van en doen meteen een aantal onderhoud klusjes. Naast de goede scheepswinkels is er ook voor de inwendige mens wel wat te beleven. Voor het eerst sinds maanden weer chocola!! Gewoon in de supermarkt (Martinique is frans, aan de haven is een grote “leader price” supermarche) de plakken chocola in je wagentje gooien, dat hebben we erg lang niet meegemaakt!! ook is er volop keuze in Yogurt en andere europese producten. We vinden het een enorme luxe en genieten ervan. Voor het eerst gebruiken we weer Euro’s. Het is wel weer even wennen!We hebben geen nieuwe foto’s. Wel kun je volop genieten van de fotos van de vorige eilanden!Anse Mitan, Fort de France, MartiniqueThursday, March 6th, 2008Camelot ligt in Anse Mitan, Martinique. Dit is een kleine baai ten zuiden van Fort de France. Het is er rustig en we kunnen er de was doen en een auto huren. We liggen in een rustige gedeelte van de baai met een strandje bij de hand. Ook is er een WIFI netwerkje wat we kunnen gebruiken voor weer, mail, school en foto’s/site.We zijn per pontje naar Fort de France geweest. De stad is niet erg indrukwekkend. Apart was de kerk/kathedraal; deze wekt de indruk uit ijzer/staal profielen opgrtrokken te zijn. In ieder geval is er een distinct industrieele uitstraling aan het gebouw. Apart, maar als het om aparte kathedralen gaat, vinden we de houten kathedraal van Paramaribo toch mooier.Komend weekend gaan we naar het noorden, naar Dominique. Vooraf huren we nog een auto om het eiland verder te verkennen.Naast ons ligt Octopus, een hypermoderne hybride Lagoon 420 katamaran met mum-dad-6children, en ook andere schepen die we eerder tegengekomen zijn zien we in deze baai. We krijgen inmiddels al redelijk het gevoel deel uit te maken van een groter geheel, en het verschaft ons ook een aangename constante factor in onze reizen.Er een JARIG!! Hoera, Hoera, dat kun je wel zien dat is: Merlijn.Hedenochtend (6 maart) al zingend de achterkajuit in om Merlijn wakker te zingen. Max maakte ons al met een vrolijk gezicht om zes uur wakker voor dit heuglijke moment. Slik. We hebben ivm de kruimels het ontbijt op bed maar overgeslagen, en zijn meteen overgegaan tot de uitdeling van de cadeau’s: voor 13 euro snoep, een didgeridoo (laat de baard in de keel maar komen, Merlijn!), zwemhandschoentjes met vliezen, een skim-board, een zakmes (de zoveelste, waar laat je ze Merlijn?), visgerei… En overzee deelden ook opa en oma uit. Bedankt!Op de foto wordt Merljn door onze rubbie voortgetrokken: het is dan wel geen echte waterski, maar de sensatie is er wel naar.7 Maart 2008, rondrit MartiniqueSaturday, March 8th, 2008Vandaag zeer vroeg met school begonnen, zodat we om 11 uur een tourtje konden maken. We zijn via de westzijde omhoog gereden tot aan Monte Pelee, het hoogste punt van het eiland. Monte Pelee is een vulkaan. De meest bekende uitbarsting was in 1902. Toen werd de toenmalige hoofdstad, St. Pierre vernietigd door een superhete gaswolk. Bij deze ramp kwamen 29.000 mensen om. Iereen had het aan zien komen, maar de verantwoordelijke (gouverneur) durfden geen ontruiming te gelasten. Saillant detail: een ter dood veroordeelde (opgesloten in een stenen cel met ZEER dikke muren) overleefde de ramp…

Na een gedeeltelijke beklimming van de berg gaan we door naar de atlantische kust. Vooral de noord-oost hoek is erg indrukwekkend. De kracht waarmee wind en golven ook op deze vrij rustige dag op de kust beuken roept ontzag af. Petje af voor de vissers die hier met open boot de dagelijkse nering uit de zee halen. Wel erg veel mooie zee/golf foto’s!

Komend weekend gaat Camelot naar het noorden. Zondag hopen we op Dominica aan te komen. Hier willen we wederom een weekje blijven.

8 Maart, Afscheid van Martinique en de bovenwindse eilanden

Zaterdag 8 Maart varen we naar ST. Pierre. De laatste baai aan de noordkant van Martinique. Hier zien we Loesje weer. Samen willen we naar Dominica, maar eerst moet Merlijn’s verjaardag ook nog samen gevierd worden!! We zijn getuige van een indrukwekkende zonsondergang. Zondag doen we rustig aan, en maandag maken we de oversteek naar Dominica. De benedenwindse eilande vormen een nieuw hoofdstuk in ons avontuur en, een nieuw fotoboek!