1271

Πεθαίνει ο Μιχαήλ Β΄ Άγγελος Δούκας Κομνηνός. Ο γιος του, Νικηφόρος, κληρονομεί το δεσποτάτο της Ηπείρου (Ήπειρος, Κεφαλονιά, Ιθάκη, Αιτωλία ή Μικροβλαχία (δηλαδή Αιτωλοακαρνανία & Ευρυτανία)) με έδρα την Άρτα, ενώ ο νόθος γιος του, Ιωάννης, κληρονομεί το δεσποτάτο της Μεγαλοβλαχίας (Θεσσαλία, Φωκίδα, Φθιώτιδα και Πιερία) με έδρα την Νέα Πάτρα (Υπάτη).

Ο θείος του νέου ρήγα των Φράγκων, ρήγας της Σικελίας, επίδοξος βασιλεύς της Ιερουσαλήμ και επίδοξος αυτοκράτωρ της Ρωμανίας, Καρόλος ο Ανδεγαυικός (Charles d’Anjou), διορίζει αμιράλη τον Φίλιππο, γιο του Ναρζώτου (Narjot de Toucy) του πρεσβυτέρου, αλλά κι εγγονό του Θεοδώρου Βρανά και της Άννας (Αγνή) της Φράγκας.

Ξεκινάει μεγάλη εξέγερση των Κρητών εναντίον της ενετικής κατοχής του νησιού τους. Επικεφαλής των επαναστατών είναι οι αδελφοί Γεώργιος και Θεόδωρος του οίκου Χορτάτζη, που με τις δυνάμεις τους κυριαρχούν στην ύπαιθρο σχεδόν μέχρι το 1277, όταν συντρίβονται σε καθοριστική μάχη κοντά στο Μεγάλο Κάστρο (Χάνταξ/Κάντια, σημ Ηράκλειο). Οι Κρητικοί ίσως και να κατόρθωναν να κυριεύσουν ακόμα και πόλεις της Μεγαλονήσου, εάν οι Βενετσιάνοι δεν κατάφερναν να προσεταιριστούν την συνεργασία ενός δραστήριου, αλλά και φιλόδοξου, ιθαγενούς, του αρχοντορωμαίου Αλεξίου Καλλέργη.

Ύστερα από τριετή καθυστέρηση που οφείλεται σε δολοπλοκίες του Καρόλου του Ανδεγαυικού, εκλέγεται φέτος επεισοδιακά νέος πάπας, ο Γρηγόριος Ι΄ (1271-76). Θ'αποδειχτεί ποντίφηκας σπουδαίος, αν και βραχύβιος. Κρατώντας αποστάσεις από τις απαράδεκτες φιλοδοξίες του Φράγκου ρήγα της Σικελίας, θα κατορθώσει να συμφιλιώσει την Εκκλησία του, με την Ανατολική Ορθόδοξη (1274).

Με τον θάνατο του κόμητα της Τουλούζης, του ατέκνου Αλφόνσου Β΄ της Φραγκίας, την κομητεία παραλαμβάνει ο ανηψιός του, Φίλιππος Γ΄, ο νέος ρήγας της Φραγκίας, οπότε το Λαγκεντόκ (η χώρα του ΟΚ, η Occitanie) περνάει στην άμεση κυριότητα των Καπέτων, δηλαδή του βασιλικού οίκου της Φραγκίας.