οθωμανικός οίκος
«Τα κράτη δεν είναι αισθητικές, ούτε ηθικές, αλλά βίαιες δυνάμεις, και σωστά έχουν στα οικόσημά τους κάποιο αρπακτικό ζώο.
Ολόκληρη η σοφία της παγκόσμιας Ιστορίας μπορεί να συνοψισθεί πραγματικά στην εξής πρόταση:
κάθε κράτος αρπάζει, όσο μπορεί. Τα διαλείμματα της χώνεψης και της αδυναμίας λέγονται ειρήνη.»
τάδε έφη Καρλ Σπίτελερ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Την ανωτερότητά του έναντι των υπολοίπων διαδόχων κρατών που αναπτύσσονται στο μογγολοκρατούμενο κουφάρι του σουλτανάτου της Ρωμανίας, το εμιράτο των Οσμανλιδών την οφείλει και σ' έναν αφανή ήρωα, τον πρωτότοκο γιο του Καρά Οσμάν μπέη, τον χαρισματικό Αλαεντίν. Αναμφίβολα, το εμιράτο των Οθωμανών θ’ αποκτήσει την δυναμική ανυπέρβλητης αυτοκρατορίας, χάριν στα εμπνευσμένα μέτρα που θα λάβει ο Αλαεντίν, ως μπουγιούκ βιζίρ (μεγάλος λογοθέτης, ήτοι πρωθυπουργός) του αδελφού του, του Ορχάν Γαζή μπέη. Δεν μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια για ποιο λόγο ο Αλαεντίν θ’ αρκεστεί στο να έπεται του μικρού του αδελφού. Πάντως, πριν τελικά εκτελεστεί από αυτόν, θα λάβει τα εξής εξαιρετικά μέτρα, που θ’ αποτελέσουν την κρίσιμη διαφορά που θα δώσει στην Οθωμανική Δυναστεία την εκρηκτική της ώθηση:
Κοπή νομίσματος, το ασημένιο άκτσε, ήτοι άσπρον
Επιβολή ενδυματολογικών αλλαγών σε στρατιωτικούς και δημόσιους λειτουργούς, με ρωμέικα πρότυπα, που να ταιριάζουν με τον αστικό τρόπο ζωής.
Επιδίωξη αφοσίωσης από τους Απίστους Ρωμιούς ιθαγενείς.
Ενώ ένας νεφέρης (πρώιμος γενίτσαρος) παρακολουθεί με προτεταμένη τζάγρα,
Ρωμιός αξιωματούχος στον ασιατικό τομέα της Ρωμανίας (όπως π.χ ήταν και ο άρχων Μιχαήλ Κοντός (Κιοσέ Μιχάλ μπέη),
γνωστός και για το ψηλό κεφαλοκάλυμμα που φορούσε,
και το παροιμιώδες φτερό παγωνιού με το οποίο αυτό κοσμούνταν,
δίνοντας έμπνευση για μελλοντικές οθωμανικές ενδυμασίες του Ιππικού)
παραδίδεται σε εξίσου Ρωμιό πεζικάριο Γιάγια που μάχεται για λογαριασμό των Οθωμανών,
ένα παράδοξο για το οποίο ευθύνεται η γενικότερη πολιτική των Παλαιολόγων στην περιοχή
πηγή (photo source):
The Janissaries, written by David Nicolle, illustrated by Christa Hook, Elite series by Osprey Publishing
Μεταρρύθμιση των υπάρχοντων ασκεριών, και δημιουργία νέων στρατιωτικών σωμάτων, όπως:
i. το φεουδαλικής οργάνωσης βαρύ ιππικό των Τιμαριωτών Σπαχήδων, που σχηματίζονται με την ίδια λογική που επανδρώνονταν οι Προνοιάριοι κατά την εποχή των Κομνηνών (τουρκιστί: Τιμαρλή Σιπαχιλάρ).
Όποτε εμφανίζονταν μισαλλοδοξία στα φρονήματα των πολιτών της Ρωμανίας, δηλαδή όποτε χάνονταν το φιλελεύθερο πνεύμα ευνομίας και κοσμοπολιτισμού που πρέσβευε ο Ελληνισμός και που αποτελούσε τον κύριο παράγοντα συνοχής της αυτοκρατορίας, η απώλεια γίνονταν ιδιαίτερα αισθητή, αφού η Ρωμανία ζημιώνονταν ερχόμενη αντιμέτωπη είτε με την πολυεθνική προσαρμοστικότητα των νομαδικών κρατών του Βορρά, είτε με την ισοπεδωτική αδιαλλαξία του απλοϊκού Ισλάμ. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν συνήθως η αποστασία πολιτών, με την επακόλουθη συρρίκνωση της Ρωμανίας.
Με το σουλτανάτο των Οθωμανών Τούρκων συνδυάζονται και οι δύο απειλές. Οι Οθωμανοί προελαύνουν και κατακτούν την Ρωμανία (1302 -1402), ουσιαστικά εκ των έσω, χρησιμοποιώντας ασκέρια (ασκάρ = στρατός στα φαρσί ή περσικά, εξ αυτής της ρίζας και το επώνυμο Λάσκαρης) από εξισλαμισθέντες Ρωμιούς, οργανωμένους να μάχονται με βάναυσες αλταϊκές τακτικές, συντονισμένους υπό την σκληρή, αλλά ικανή ηγεσία του μέχρι πρότινος ασήμαντου οίκου των Οσμανλιδών, που ισχυρίζεται μάλλον αβάσιμα ότι κατάγεται τόσο από τ' ογουζικό γένος του Καγί Αλπ, όσο κι από τον ελληνικό οίκο του Ιωάννη Κομνηνού Τζελεπη (= Ευγενής).
Είναι προφανής ο λόγος που οι Οσμανλίδες δεν ισχυρίζονται απλά, και αυτονόητα, ότι είναι «αριστοκρατικής» καταγωγής, αλλά επιπλέον διατείνονται ότι είναι και μεικτής προέλευσης. Ο αρχικός ογούζικος ορτάς (ορδή) που κληρονομεί ο Καρά Οσμάν μπέη, από τον πατέρα του, Ερτουγρούλ μπέη, δηλαδή οι Σογουτλάρ, είχε περιορισμένο δυναμικό, 400 μόλις ιπποτοξοτών. Αυτοί οι Τετρακόσιοι Σογουτλάρ, ονειρική πηγή πατριωτικού φρονήματος για το σύγχρονο τουρκικό έθνος, θρυλική όσο και οι Τριακόσιοι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, ονειρική πηγή πατριωτικού φρονήματος για το σύγχρονο ελληνικό έθνος. Όμως, προς το κλείσιμο του 13ου αι, ο Οθωμανικός οίκος απορροφά και τρεις επιπλέον ορτάδες, ισλαμικής, αλλά και μικτής τουρκορωμέικης, ταυτότητας:
i. Εσκεντερρούμ ("οι Ρωμιοί του Εσκέντερ", ήτοι "...του Αλεξάνδρου"), ορτάς με δράση βορείως από τ' οσμανλίδικο πυρήνα της φυλής Σογούτ,
ii. Εσκί Σεχίρ (= Παλαιόπολη, το τουρκικό όνομα του Δορυλαίου), ορτάς με δράση ανατολικώς από τ' οσμανλίδικο πυρήνα των Σογουτλάρ,
iii. Κονυαλί (εξ Ικονίου, από Κόνυα, την ένδοξη έδρα τόσο του ρωμέικου θέματος των Ανατολικών, όσο και του σελτζούκικου σουλτανάτου της Ρωμανίας), ορτάς με δράση νοτίως από τ' οσμανλίδικο πυρήνα των Σογουτλάρ. Πάντως, αυτήν την εποχή η Κόνυα αποτελεί έδρα του σουλτανάτου των Καραμανλήδων, οι οποίοι ισχυρίζονται ιστορική συνέχεια τόσο με τους Ρωμιούς, όσο και με τους Σελτζούκους, εν αντιθέσει με τα νεόκοπα κράτη γαζήδων που έστησαν οι Μογγόλοι του Ιλ Χανάτου, π.χ τα εμιράτα Ερέτνα, Τσαντάρ, Σαρουχάν, Γερμιγιάν και Οσμανλί.
Επί εμίρη/σουλτάνου Μουράτ Α' (1359-89) θα σχηματιστούν και αμιγώς αυτοκρατορικές μονάδες από επίλεκτους σπαχήδες, οι Καπικουλού Σιπαχιλάρ, τακτικός ιππικός στρατός με την λογική των Σχολών, και άλλων μονάδων του ύστερου ρωμαϊκού ιππικού (ρωμέικη καβαλαρία). Αυτοί οι αυτοκρατορικοί σπαχήδες ή σπαΐδες θα επανδρώνονται από νεαρούς Ρωμιούς, επιλεγμένους όπως και οι πεζικάριοι Γενίτσαροι, μέσω του Ντεβσιρμέ. ii. οι Γιάγια, ένα σύστημα περιστασιακής επιστράτευσης νοικοκυραίων σε σώματα πεζικού, παρόμοιο με τους ΡωμιούςΑκρίτες. Είναι προφανές ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους πεζούς κληρωτούς, είναι Ρωμιοί. Σε μερικές δεκαετίες, όταν θα γίνει έκδηλη η αδυναμία αυτού του συστήματος, λόγω της απειρίας των κληθέντων σε μάχη, η ιδέα θα εξελιχτεί στην κλήση νεαρών Ρωμιών, για έγκαιρη στρατιωτική εκπαίδευση και μόνιμη υπηρεσία: οι Γενίτσαροι. Και οι Γιάγια, και οι Γενίτσαροι εξειδικεύονται περαιτέρω, όπως γίνονταν και στους ρωμαϊκούς & ρωμέικους στρατούς. Έτσι, μεταξύ τους θα υπάρξουν και μεϊμάρηδες (αρχιτέκτονες & χτιστάδες), μηχανικοί, σκαπανείς & λαγουμιτζήδες (βασισμένοι στην αρχαιότατη εμπειρία των υπονομευτών), ντερμιτζήδες (οπλουργοί & σιδεράδες), ναυπηγοί & καλαφάτηδες.
Διαμόρφωση επιθετικού Δόγματος: Ισχύς εν τη επιθέσει
Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου, στην μεθόριο της χριστιανικής με την ισλαμική Ρωμανία, νέο έθνος αρχίζει να διαμορφώνεται, από την μίξη πρώιν Χριστιανών Ρωμιών ιθαγενών, με πρώιν Σαμανιστές Ογούζους νομάδες. Αυτό το νέο έθνος είναι οι Μουσουλμάνοι Οσμανλάρ, ήτοι οι Οθωμανοί Τούρκοι.
ένα από τα παλαιότερα μπαϊράκια των Οθωμανών, και αγαπημένη σημαία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
με απεικόνιση του αποσπερίτη (ο πλανήτης Αφροδίτη: συμβολίζοντας τον ορτά Σογούτ, των θρυλικών 400 ιπποτοξοτών),
και τριών φεγγαριών (συμβολίζοντας τους τρεις επίκτητους ορτάδες: i. Εσκεντερρούμ, ii. Εσκί Σεχίρ, iii. Κονυαλί),
με φόντο το ιερό χρώμα του Ισλάμ, το πράσινο:
Οι αρχικοί πιστοί (= Μουσλίμ, ήτοι Μουσουλμάνοι) της Υποταγής (= Ισλάμ),
δηλαδή οι Άραβες της Χετζάτζης του 7ου αι, προέλασαν κραδαίνοντας τα ιερά πράσινα λάβαρά τους,
επειδή, ως άνθρωποι της ερήμου, αενάως λαχταρούσαν για οάσεις και λίγη βλάστηση.
Γι' αυτό δεν είναι απορίας άξιο που ιερό τους χρώμα έκαναν το πράσινο!
Συμφώνως με την γενικότερη πολιτική που θα κωδικοποιήσει ο Αλαεντίν, οι Οσμανλίδες μπέηδες, Οσμάν και Ορχάν, θα ενθαρρύνουν τόσο την πρωτοβουλία κινήσεων για ένθερμους ισλαμιστές μαχητές, τους ονομαστούς γαζήδες, όσο και την διάθεση για συνεργασία των Χριστιανών ιθαγενών στις νεο- κατακτηθείσες περιοχές. Έτσι ο γάμος ενός διακεκριμένου γαζή το 1328, του Αμπντουρραχμάν ή Γαζί Ραχμάν, με την κόρη του φρούραρχου του οχυρού Αιδος, στα πέριξ της Χαλκηδόνας, αποτελεί θρίαμβο προπαγάνδας για την πολιτική του οίκου των Οθωμανών, στους χρόνους του εμίρη Ορχάν (1324-62) και του χαρισματικού αδελφού του, του μεγάλου βεζύρη Αλαεντίν (1320-31). Άλλωστε, και ο ίδιος ο Ορχάν Γαζή μπέης θα παντρευτεί δυο Ρωμιές, την κόρη του φρούραρχου του Γιαρ, και την κόρη του αυτοκράτορα Ιωάννη Στ' Καντακουζηνού.
Ενώ όμως η εξουσία των Οθωμανών αυξάνεται κι εδραιώνεται, παράλληλα αρχίζει να φθίνει η επιρροή των γαζήδων. Από αυτόβουλοι, αυτόνομοι πολέμαρχοι, όπως οι Ακτσά- Κοτζιάς, Κονούρ Αλπ, Γαζί Ραχμάν, οι γαζήδες μετατρέπονται βαθμιαία σε υφισταμένους του Οθωμανού εφέντη
(= αφέντης <-- αυθέντης), του μοναδικού πραγματικά ισχυρού υπερασπιστή του Ισλάμ. Μέχρι την εποχή του σουλτάνου Μεχμέτ Β', το γόητρο και η κοινωνική υπόσταση των γαζήδων θα έχει πια εκλείψει.
Αν και οι τάξεις του οθωμανικού στρατεύματος πυκνώνουν με γνήσιους Τούρκους, που υπηρετούν ως άτακτοι βασιβουζούκοι (μπασιμπουζουκλάρ), το σημαντικότερο στρατιωτικό σώμα των Οθωμανών το αποτελούν οι γενίτσαροι -νεήλυδες κατά τους Ρωμιούς χρονικογράφους- οι οποίοι είναι άριστα εκπαιδευμένοι, υποκείμενοι σε αυστηρότατη στρατιωτική πειθαρχία. Εμπνευστής τους, ένας από τους πρώιμους κατακτητές της ευρωπαϊκής Ρωμανίας (κατοπινά Βαλκάνια), ο Τσανταρλή Καρά Χαλήλ Χαϊρεντίν Πασάς (τέλη 14ου αι).
Το σώμα των γενιτσάρων επανδρώνεται από παιδιά Χριστιανών Ρωμιών, τα οποία παραδίδονται αναγκαστικά για φοίτηση στην σχολή Εντερούν (Enderun Kolej <-- Κολέγιο Ανδρών, Ανδρώνας). Τα πιο ικανά από τα παιδιά εκπαιδεύονται για να επανδρώσουν την κρατική μηχανή (δημόσια διοίκηση) ως Ιτς Ογλάν. Δηλαδή γίνονται Τσογλάνια.
Όλοι οι θρίαμβοι των σουλτάνων κατά των χριστιανικών εθνών κατά την διάρκεια του 14ου καί 15ου αιώνα, οφείλονται σ’αυτά τα Χριστιανόπουλα.
O Μεχμέτ Β΄ Φατίχ (= Πορθητής),
σουλτάνος κατά τα διαστήματα 1444-46, 1451-81,
και περηφάνως αυτοανακηρυχθείς «καϋσέρ ι Ρουμ», ήτοι «καίσαρ της Ρωμανίας»,
αναθέτει διευρυμένες αρμοδιότητες, αλλά και παραχωρεί αυξημένες εξουσίες, στον συνεργάτη του κατά την κατάληψη της Σταμπόλης,
τον Γεώργιο Σχολάριο, ο οποίος έτσι γίνεται ο πρώτος τουρκοσεβούμενος οικουμενικός πατριάρχης, ως Γεννάδιος Β΄.
Η σαρωτική εξάπλωση του οθωμανικού εμιράτου που θα το καταστήσει υπερδύναμη, μιαν επίφοβη για όλους τους γείτονές της αυτοκρατορία, οφείλεται και σε τέσσερις περιβόητες οικογένειες Μουσουλμάνων Ελλήνων πολέμαρχων, που συνεργάζονται με την δυναστεία των Οσμανλιδών. Όπως κατά την Εποχή των Μύθων, ο Κάδμος είχε βασιστεί σε πέντε αυτόχθονες Σπαρτούς (Εχίων, Ουδαίος, Πέλωρ, Υπερήνωρ & Χθόνιος) για να εδραιωθεί στην Θήβα και την Ελλάδα, έτσι και ο οθωμανικός οίκος στο ξεκίνημά του βασίζεται σε Ρωμιούς άρχοντες όπως ο Μιχάλης Κοντός (ο Κιοσέ Μιχάλ μπέη, που συμβάλλει στην εδραίωση της οθωμανικής κυριαρχίας στην ασιατική Ρωμανία, θεωρούμενος και ως δημιουργός βαρέως ιππικού για το αρχικό οθωμανικό εμιράτο, με πρώιμους σπαχήδες/σπαΐδες), ο Μάρκος (Μάλκοζ, με τους απογόνους του να γίνονται παραδοσιακοί αρχηγοί στους ακιντζήδες), ο Νικηφόρος Ουρανός (ο Γαζή Εβρενόζ μπέη, που με ορμητήριο τα Γιαννιτσά, εξαπλώνει την οθωμανική κυριαρχία στα Βαλκάνια/Ρουμελία/Ρούμ Ιλί, ως uç beyi, στρατάρχης), όπως και ο Τουραχάν (uç beyi, ο οποίος εδραιώνει την οθωμανική κυριαρχία στην Ρουμελία, σαρώνοντας επανειλημμένως και την νότια Ελλάδα, όπου στον Μοριά στήνει πυραμίδες από κρανία, κάμποσες φορές κατά το πρώτο μισό του 15ου αι), και στους εξισλαμισθέντες απογόνους τους. Μέλη αυτών των οικογενειών, θα διακριθούν κυρίως στην διοίκηση σωμάτων Ιππικού. Οι σουλτάνοι θ'αποφύγουν να συνάψουν επιγαμίες με τις συγκεκριμένες ισχυρές ελληνικές οικογένειες. Όμως συχνά παντρεύονται Ελληνίδες. Οι σουλτάνοι Μουράτ Α΄, Μπαγιαζίτ Α΄ ο Κεραυνός, Μπαγιαζίτ Β΄, Οσμάν Β΄, Μουράτ Δ΄, Ιμπραήμ Α΄ ο Τρελός, Μουσταφά Β΄ και Αχμέτ Γ΄ είχαν Ρωμιές μητέρες.
σουλτάνος δίνει εντολές στην φρουρά του:
η ενδυμασία τους αποτελεί περσο - ρωμέικο αμάλγαμα
Πίσω από τους γενίτσαρους φρουρούς βρίσκεται οξυγώνια αψίδα,
αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό συνηθισμένο για τον Ισλαμικό Κόσμο,
Όμως ο Ισλαμικός Πολιτισμός βασικά αποτελεί αμάλγαμα, του Ιρανικού Κόσμου με τον Ελληνιστικό,
όπου πρωτοεφευρέθηκε και η εν λόγω αψίδα. Ωστόσο, η οξυγώνια αψίδα επιβίωσε και στην Ρωμανία,
ενώ υιοθετήθηκε τελικά και από τον Γοτθικό Ρυθμό στην Δυτική Ευρώπη του ύστερου Μεσαίωνα,
και μάλιστα ως θεμελιώδες χαρακτηριστικό του.
το μονόγραμμα (= τούγκρα) του Σουλεϊμάν Β΄ Κανουνί (1520-66)
Ο σπουδαιότερος Οθωμανός σουλτάνος, ο Σουλεϊμάν Β' αποκαλείται Κανουνί = Νομοθέτης, από την ευνομία που εγκαθίδρυσε
δίνοντας περισσότερη βαρύτητα στον Κανούν (= Κανών, δηλαδή το Ρωμέικο Δίκαιο), απ' ότι στην Σαρία, το Ισλαμικό Δίκαιο.
Τον ενδιαφέρει η πραγματική δικαιοσύνη πέρα από θρησκευτικές μισαλλοδοξίες,
όπως και τον πρώτο «Σουλεϊμάν» άλλωστε, δηλαδή τον βασιλιά του αρχαίου Ισραήλ, Σολομώντα τον Δίκαιο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Εν τούτοις, οι αδικίες των Μουσουλμάνων Ρωμιών εις βάρος των μη Μουσουλμάνων δεν θα λείψουν ποτέ:
Πας μη Μουσουλμάνος ήτο άπιστος, καφίρ, κιαφίρ, γκιαβούρ, γκιαούρης, ραγιάς.
καφίρ = άπιστος, στην αραβική γλώσσα:
Εξού και "Καφιριστάν", ήτοι η "Χώρα των Απίστων", όπως αποκαλούνται οι παγανιστές Καλάς του Ινδοκαυκάσου από τους Μουσουλμάνους γείτονές τους.
Σε αντιδιαστολή, η περιοχή των Μουσουλμάνων Καλάς αποκαλείται "Νουριστάν", ήτοι η "Χώρα του Φωτός". Οι διάλεκτοι που μιλούν οι λαοί της μεσαιωνικής χώρας Καλάσα, η οποία περιλαμβάνει και το Νουριστάν (πρώην Καφιριστάν) και τμήμα του Τσιτράλ, αποτελεί ένα σχεδόν ξεχασμένο μικρόκοσμο εντός της συνολικής αριο-ευρωπαϊκής λαοθάλασσας. Στα τέλη του 4ου αι π.Χ, οι πρόγονοι αυτών των λαών ξάφνιασαν ευχάριστα τους Έλληνες κατακτητές και αποίκους, όταν τους υποδέχθηκαν φιλόξενα και γλεντούσαν διονυσιακά μαζί τους, σε αντίθεση με τους υπολοίπους Αρίους κατοίκους της περιοχής (Βακτρία & Αρεία --> Χωρασάν --> Αφγανιστάν) που πρόβαλλαν σθεναρή αντίσταση, όπως έκαναν και κάνουν εναντίον οποιοδήποτε εισβολέα.
Υπάρχουν αρκετές παραλλαγές του "καφίρ", όπως "κιαφίρ" και "καφούρ".
Η τουρκική εκδοχή του όρου είναι "γκιαβούρ", εξού και ο οθωμανικός προσδιορισμός των Χριστιανών Ρωμιών ως "Γκιαβουρλάρ" και "Γκιαούρηδες", εντελώς αντικανονικά ωστόσο, αφού οι Χριστιανοί σαφώς και περιλαμβάνονται στους "Πιστούς της Βίβλου (Εβραίοι, Σαμαρείτες (ο αρχικός λαός του Μωυσέως), Χριστιανοί, Μανιχαίοι, Ζωροαστριστές)", που εξαιρούνται από οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης σύμφωνα με τις σαφείς οδηγίες του Κορανίου.Άλλη παραλλαγή του "καφίρ", αποτελεί το "κάφρος". Εξού και ο προσδιορισμός "Κάφροι" για τους Χοϊσάνους,
μιαν φυλή των οποίων πρωταγωνιστεί στην ταινία "Και οι θεοί τρελάθηκαν".
Παρεμπιπτόντως, όπως οι Αβορίγινες της Αυστραλίας, έτσι και οι Χοϊσάνοι, επίσης γνωστοί ως Βουσμάνοι ή Οτενόντοι,
έχοντας σχηματίσει ειρηνικές κοινωνίες, σχεδόν ιδανικές, και σε πλήρη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον, έχουν προβληματίσει τους κοινωνιολόγους,
αφού δικαιώνουν τους θεωρητικούς αναρχικούς και τις απόψεις τους για το πως θα έπρεπε να ζούμε. Αν, βέβαια, μας άρεσαν οι ανέσεις της Παλαιολιθικής Εποχής.
Φυσικά, οι περισσότεροι λαοί του Κόσμου τελικά επιλέξαμε την συχνά επιζήμια, αλλά βολική "Πρόοδο".
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ο σουλτάν Μεχμέτ Δ', με γενίτσαρους σωματοφύλακες,
σε μικρογραφία ιρανότροπη, από χειρόγραφο κώδικα
Ως επί το πλείστον οι Τούρκοι της Ρωμιοτουρκίας έχουν ρωμέικες ρίζες, μεταξύ των άλλων και ελληνικές, γεγονός που γνώριζε ο Μουσταφά Κεμάλ (Άτα Τουρκ = ο μπαμπάς των Τούρκων) το 1921, όταν μετέφερε την έδρα του από την Αμάσεια, επιλέγοντας ως πρωτεύουσά του την Άγκυρα, δηλαδή την κρίσιμη τοποθεσία, εξαιτίας της οποίας οι Οσμανλίδες αποφάσισαν ν' αποκόψουν τις ελληνικές ρίζες της αυτοκρατορίας τους. Κατά την καθοριστική μάχη της Άγκυρας (1402), οι Τουρκμάνοι πολεμιστές του κατά 3/4 ελληνόσπορου Μπαγιαζίτ Α΄ (1389-1402) συνειδητοποιούν ότι ο ηγέτης τους, όχι μόνο δεν είναι γνήσιος γόνος της ονομαστής ογούζικης φυλής των Καγί, όπως ήταν ο πάγιος ισχυρισμός του οίκου του, αλλά αντιθέτως έχει μετατραπεί σε τυπικό μονάρχη ρωμέικου τύπου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μια, από τις θυγατέρες του Παϊαζήτη / Μπαγιαζίντ, η Ερχοντού (<-- Αρχοντώ), έχει ελληνικό όνομα, ενώ και ένας από τους γιους του, ο Γιουσούφ (Ιωσούφης / Ιωσήφ), που θ'αυτομολήσει στην Ρωμιοσύνη, στην Σαλονίκη όπου και θα βαπτιστεί Χριστιανός ως «Δημήτριος». Επίσης, το στράτευμα του Τουρκορωμιού σουλτάνου έχει ενισχυθεί και με προσφάτως αφιχθέντες Σέρβους πολεμιστές, που του έστειλε ο κουνιάδος του, ο πρίγκηπας Στέφανος Λαζάρεβιτς, και που διακρίνονται κατά το ξεκίνημα της μάχης, απωθώντας το αριστερό κέρας του Ταμερλάνου.
Έτσι, στα τουρκικά ασκέρια του Μπαγιαζίτ επικρατεί δυσαρέσκεια για τον αφέντη τους (εφέντι ⬅️ αφέντης ⬅️ αυθέντης), αφού ο Ταμερλάνος τους φαίνεται «τουρκμενικώτερος», κι ας ισχυρίζεται ο ίδιος ότι είναι μογγολικής καταγωγής. Οπότε σημειώνονται μαζικές αυτομολήσεις Τουρκμάνων (= «πολύ» ή γνήσιοι Τούρκοι) προς τις ορδές του Ταμερλάνου, ο οποίος έτσι κατασυντρίβει, αιχμαλωτίζει και κλείνει σε κλουβί τον έως πρότινος πανίσχυρο Μπαγιαζίτ.
Τελικά η δυναστεία των Οσμανλιδών θα επιβιώσει, όμως δεν θα ξανατολμήσει ν'αποκοπεί από την τουρκική κληρονομιά της, ενώ στο εξής θα πορεύεται και επίσημα με ανθελληνική πολιτική. Προς αυτήν την κατεύθυνση αποσκοπούν και συμβολισμοί όλο νόημα, και από πλευράς της σημερινής Τουρκίας, όπως π.χ. η μετονομασία της έδρας του Καλογιάννη, Νυμφαίον, σε ..Κεμαλπασα.
Η Οθωμανική Δυναστεία (1359-1923) θα διεκδικεί πάντα την πρωτοκαθεδρία στο (σουνίτικο) Ισλάμ, όσο θα διεκδικεί και την ηγεμονία ανάμεσα στα τουρκικά έθνη, μαχόμενη με πάθος δυναστείες γνησιότερα ογουζικές, όπως οι Ακ Κογιουνλού στην Αρμενία και το Κουρδιστάν, αλλά και οι Σαφαβίδες στο Αζερμπαϊτζάν και το Ιράν.
Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο βάναυσο γίνεται το κράτος των Οθωμανών. Χαρακτηριστική περίοδος θηριωδίας, αποτελεί κάθε επαύριος κατακτήσεως όπως πχ στην Κύπρο το 1571, ή καταστολής όπως πχ στην Κρήτη το 1770-1812.
Ύστερα απ'την μεταρρυθμιστική βασιλεία του Μαχμούντ Β', όταν πχ εξολοθρεύονται οι Γενίτσαροι, και την οικουμενική Εποχή Τανζιμάτ/Tanzimât, οι Οθωμανοί υποτροπιάζουν υποκύπτοντας στην σκοτεινή γοητεία του διεθνεθνικισμού του Δευτέρου Ράιχ.
