1198
Η κυριαρχία της Αυτοκρατορίας αρχίζει να καθίσταται επιεικώς θεωρητική σε μεγάλες εκτάσεις της πάλαι ποτέ κραταιάς Ρωμανίας. Παραδείγματος χάριν, από την κυριαρχία της παραπαίουσας Ρωμανίας, αποδεσμεύεται φέτος οριστικά και η ηγεμονία της Νέας, Κάτω ή Μικρής Αρμενίας, του οίκου των Ρουπενιδών, στην Κιλικία και την οροσειρά του Ταύρου.
Στις Σερβικές Χώρες, χωρίζει μετά τσακωμών, ο μέγας ζουπάνος της Ράσκας (Рашка, Rascia, Ρασκία), Στέφανος Β΄ Νέμανιιτς/Nemanjić, από την Ρωμιά σύζυγό του, Ευδοκία Αγγελίνα. Κατηγορούν αλλήλους για μοιχεία τον Ιούνιο του 1198, παρά τα πέντε τους παιδιά, τρεις γιους και δύο κόρες:
Στέφανος Ράντοσλαβ, βασίλεψε: 1228-33.
Στέφανος Βλάντισλαβ, βασίλεψε: 1233-43.
Πρέντισλαβ, που θα διαδεχτεί τον θείο του, Άγιο Σάββα, ως Σάββας Β΄.
Κομνηνή Νεμάνια, κόμισσα της Κρόιας/Κρούγιας.
Ο Στέφανος θα ξαναπαντρευτεί το 1217, την Άννα Ντάντολο, εγγόνα του πορθητού της Κωνσταντινουπόλεως, Ερρίκου Δάνδολου! Με την Αννα, ο Στέφανος θ'αποκτήσει έναν ακόμα γιο, και μία κόρη. Ο γιος επίσης θα γίνει βασιλιάς της Σερβίας: Στέφανος Ούρος: 1243–1276.
Στα πλαίσια θωράκισης των προς Δυσμάς συνόρων, που διαρκώς απειλούνται από τους Νορμαννούς της Σικελίας, ο βασιλεύς αυτοκράτωρ Ρωμαίων, Αλέξιος Γ΄ Άγγελος, ανανεώνει το καθεστώς Ελευθέρου Εμπορίου για την Βενετία σε ολόκληρη την Ρωμανία, επιδεικνύοντας έτσι τις αγαθές του προθέσεις ως προς την Γαληνοτάτη Δημοκρατία. Δηλαδή, οι Βενετσιάνοι πραγματευτές (= έμποροι) που δραστηριοποιούνται στην Αυτοκρατορία, δεν πληρώνουν πια καθόλου -και πουθενά- δασμούς & φόρους στις ρωμαίικες αρχές.
η αρμενο - αλανικής καταγωγής Τάμαρ ή Θάμαρ,
στο πλευρό του Γιώργη Γ' Μπαγκρατιόνι, του πατέρα της,
και προκατόχου της στον θρόνο του βασιλείου της Ιβηρίας
(Σα Καρτβέλο, γνωστή και ως Γεωργία,
ως η χώρα υπό την προστασία του Αγίου Γεωργίου,
αλλά και της ξαδέλφης του, της Αγίας Νινούς)
Όμως, στις περιοχές της Ρωμανίας που ορίζει η ρωμιο-βενετσιάνικη συμφωνία δεν αναφέρονται τα Κλίματα (Κριμαία) και η Χαλδία (δηλαδή η Τραπεζούντα και τα πέριξ), ένδειξη που υπονοεί ότι αυτές οι περιοχές έχουν ήδη αποσπαστεί από την Ταμάρα (ή Θάμαρ) Μπαγκρατιόνι, την θρυλική βασίλισσα της Γεωργίας (1184-1213), η οποία θα τοποθετήσει εκεί τους γιούς της αδελφής της, της σεβαστοκρατόρισσας Ρουσουνταν, και του Μανουήλ, γιου του εκλιπόντος αυτοκράτορα Ανδρονίκου Κομνηνού, τον Αλέξιο και τον Δαυίδ Μεγαλο- Κομνηνό, εκτοπίζοντας την αυτοκρατορική κυριαρχία, με τις στρατιές της από Σουανέτους (სვანეთი, Σβανέτοι), Μιγκρέλιους και Λαζούς (απόγονοι των Κόλχων της Αρχαιότητας, και οι τρεις φυλές), Καρτβέλιους (Γεωργιανοί), Αλανούς (Οσσέτες), Αντυγαμπάζιους (π.χ. Αβασγοί), Αρμένιους, και Τούρκους, αλλά και την επιρροή του οίκου των Γαβράδων, των σπουδαιότερων αρχόντων του Πόντου. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι στις καρτβελικές χώρες η επικράτεια της Ρωμιοσύνης δεν αποκαλείται ούτε Ρωμανία, ούτε Ελλάδα. Στις ιβηρικές λαλιές η Αυτοκρατορία των Ρωμιών αποκαλείται «საბერძნეთი», «Σα Μπερντζνετι», ενδεχομένως εκ του «Χώρα των Σοφών (= Σα Μπρντζενι)».
Εδώ και 100 έτη, απ'όταν συγχωνεύτηκαν θεσμικώς και δυναστικώς τρία βασίλεια (i. Αβασγία, ii. Ταΰκ/Ταώς, και iii. Καρτλί, το 1008, επί βασιλέως αυτοκράτορος Βασιλείου Β' Πορφυρογέννητου), η ηνωμένη Ιβηρία/Σακαρτβέλο, η Γεωργία, μεγαλουργεί κυριαρχώντας στην Καυκασία, με τον εκάστοτε ηγεμόνα της ν’αυτοαποκαλείται:
“υψηλότατος βασιλεύς,
θελήσει Θεού βασιλεύς Αβασγών, Καρτβελίων, Ράνιων, Καχετίων & Αρμενίων,
σάχης του Σιρβαν (Αζερμπαϊτζάν) και σαχανσαχ (βασιλεύς βασιλέων),
κύριος Ανατολής & Δύσης, δόξα της Οικουμένης και της Πίστεως,
υπέρμαχος του Μεσσία”
το κατεξοχήν εθνικό σύμβολο στην Γεωργία,
δηλαδή η cημαία της Αναστάσεως, στα χρώματα του προστάτη Αγίου τους, του Τροπαιοφόρου Γεωργίου.
Βαρτζια,
λαξευτή
μοναστηροπολιτεία
στην Γεωργία
Αυτή η επιβλητική ηγεμονία των Καρτλί (= Καρτβέλοι) & Καχέτι, στους χρόνους της βασίλισσας Ταμάρας, θα εξαπλωθεί θεαματικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Η Ταμάρα θ΄αφήσει το έθνος της στην καλύτερή του στιγμή στην Ιστορία, με τους Καρτβελίους (απόγονοι των Σασπείρων) ν`ασκούν αφομοιωτική επιρροή σε υπήκοα και συμμαχικά έθνη:
Ιαννοί/Τζάννοι (αδελφό έθνος των Ιβήρων/Σασπείρων. Από αυτούς τους απόγονους των Κόλχων θα προέλθουν οι μεσαιωνικοί Λαζοί και οι Μιγκρέλιοι, λόγω γεωγραφικής αποκοπής)
Καχέτοι (επίσης αδελφό έθνος των Ιβήρων/Γεωργιανών)
Μασχέτοι/Μεσχέτοι (επίσης αδελφό έθνος των Ιβήρων/Γεωργιανών, απόγονοι των αρχ. Μόσχων)
Βοσπορανοί/Βοσπορίτες Έλληνες (με πιο διάσημο τον Γεώργιο Τζουλ)
Χερσωνίτες Έλληνες
Πόντιοι Έλληνες
Οσσέτες-Αλανοί
Αλουάνκ-Αλβανοί, και λοιποί αυτόχθονες Καυκάσιοι
Κιρκάσσιοι (πρόγονοι των Αντυγαμπάζα)
Αβασγοί (πρόγονοι των Αμπχαζίων και των Αμπάζα)
έθνη της Ατροπατηνής (ήδη υπό βαθιά περσική και τουρκική επιρροή)
και άλλα έθνη
Πέραν από τα βόρεια σύνορά της εκτείνεται η επικράτεια των Κουμάνων, ενώ νοτιοανατολικά εκτείνεται η ιρανοτουρκική Αυτοκρατορία των Χοράσμιων Σάχηδων.
η επικράτεια της βασιλίσσης Θαμάριδος το 1213
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Έχοντας απολέσει τον έλεγχο στα πιο μακρινά μέρη της Ανατολίας (Πόντος και Κάτω Αρμενία), ο αυτοκράτωρ Αλέξιος Γ΄ καταβάλλει τώρα απέλπιδες προσπάθειες προσέγγισης των αρχόντων που διοικούν αυτόνομα σε διάφορες γωνιές των Βαλκανίων. Παραδείγματος χάριν, εξαναγκάζει την ανηψιά του, και κόρη του Ρωμιο-Δραγοβίτη ξαδέλφου του, του Μανουήλ Καμύτζη, να χωρίσει από τον σύζυγό της, για να παντρευτεί τον, επίσης Δραγοβίτη, άρχοντα Δοβρομηρό Χρυσό (Ντόμπρομιρ Хриз). Επίσης, ο Αλέξιος Γ' εκχωρεί την Μονή Χιλανδαρίου στον ζουπάνο της Ρασκίας (ηγεμών των Σέρβων) Στέφανο Νεμάνια και τον γιο του, Ράτσκο (Άγιοι Συμεών και Σάββας, αντίστοιχα), δια χρήσιν του από άνδρες του Σερβικού έθνους που επιθυμούν να μονάσουν κατ'αντιστοιχίαν με τις μονές Ιβήρων, Ζωγράφου, και Αμαλφειτών/Αμαλφίου (που διατίθενται για Καρτβέλιους/Γεωργιανούς, Βούλγαρους, και Ιταλούς, αντίστοιχα).
Εκλέγεται νέος πάπας στην Ρώμη, δυστυχώς ο αντιπαθητικός Ιννοκέντιος Γ΄, που θ'αποδειχτεί στυγνός αφέντης για τους δυτικούς Καθολικούς Χριστιανούς και μάστιγα για την υπόλοιπη Ανθρωπότητα. Αμέσως κηρύττει νέα σταυροφορία, προστάζοντας τον Κλήρο να καταθέτει το 1/40 των εσόδων του για τον σκοπό αυτό.
Στην Γερμανία (επίσης Νιμιτζία ή Νεμιτζία, και Αλαμανία ή Αλεμανία), ο Φίλιππος της Σουαβίας (Philipp von Schwaben) αποκτά ανταπαιτητή για το αξίωμα του αυτοκράτορα, και συγκεκριμένα τον γαμπρό του, Όθωνα Δ΄ των Γουέλφων, γιο του Ερρίκου του Λέοντος, ο οποίος προωθείται με τις ευλογίες του νέου πάπα, του ηγεμονικού Ιννοκέντιου Γ΄. Ακολουθεί εμφύλιος πόλεμος στην Αυτοκρατορία της Αλαμανίας.
Στο ρηγάτο της Σικελίας, πεθαίνει η Κωνσταντία ντε Χωτβίλ, η τελευταία Νορμαννή ρήγισσα της Σικελίας και χήρα του Γερμανού αυτοκράτορα Ερρίκου Στ΄. Ο τριετής γιος της και διάδοχος, Φρειδερίκος Β΄, τίθεται υπό συνεχή προστασία και επίβλεψη του Ιννοκέντιου Γ΄, για τα επόμενα 10 έτη. Στους Αγίους Τόπους διαλύεται η ακέφαλη στρατιά των Γερμανών σταυροφόρων. Εν τούτοις, οι κληρονόμοι του Σαλαδίνου αποδέχονται νέα 5ετή ανακωχή με τον βασιλιά της Ιερουσαλήμ & της Κύπρου, 4ο σύζυγο της Ισαβέλλας, Αμαλάριχο (Αμορί ντε Λουζινιάν) και με τους υπόλοιπους Χριστιανούς της περιοχής.
Πεθαίνει και ο Μαυριτανός ιατρός και διανοητής Αμπού ι-Βαλίντ Μουχάμαντ μπιν Άχμαντ ιμπν Ρουσντ, γνωστότερος στην Ευρώπη ως Αβερρόης. Ασχολήθηκε με τις ιδέες του Αριστοτέλους, εμποτισμένες με νεοπλατωνικές επιρροές. Υπερασπίστηκε την μελέτη της φιλοσοφίας ανεξάρτητα από την θρησκεία, αν και ισχυρίζονταν ότι η φιλοσοφία οφείλει να εκφράζει ορθολογικά τις ίδιες αλήθειες που το Κοράνι αποκαλύπτει με απλοϊκό τρόπο στους κοινούς ανθρώπους. Πάντως ήταν εναντίον του συντηρητικού και απόλυτα θεοκεντρικού ρεύματος που επικρατεί σήμερα πια ανάμεσα στους Σουνίτες Μουσουλμάνους.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ο Ιννοκέντιος Γ΄ εξαγγέλλει την Λιβονική σταυροφορία, την πρώτη από μια σειρά βίαιων εκστρατειών που στοχεύουν στον εγχριστιανισμό των Βαλτικών εθνών. Στον Βαλτικό κλάδο της Αριοευρωπαϊκής Γλωσσικής Ομάδας ανήκαν ενδεχομένως και οι αρχ. Θράκες (Δάκες, Μοισοί, Οδρύσες, Βιθυνοί κτλ), δηλαδή οι κυρίως Θράκες, όσοι δεν ανήκαν στην φρυγική ομοεθνία, όπως οι Βρύγες, Βοττιαίοι, Μύγδονες, Ηδωνοί, Βισάλτες, Κρηστωνοί, και άλλα έθνη που εσφαλμένως αποκαλούνταν “Θράκες” από τους αρχ. Έλληνες.