Ρωμανία
Romaniae ή Ρωμανία, η φιλόχριστος Aυτοκρατορία
Με την πτώση των Αρσακιδών και την εδραίωση των Σασσανιδών το 224, ο Ελληνισμός τίθεται εκτός μόδας στο Ιράν, αν κι εξακολουθεί να υφίσταται στην Άνω Ασία (Κεντρική Ασία), στις κτήσεις των Ινδοσκυθών, των Ινδοπάρθων, και των Κουσάνων ηγεμόνων των Ινδιών. Οπότε, αν και η ευρύτερη Ελληνιστική Περίοδος διαρκεί μεταξύ των ετών 400 πΧ - 224 μΧ (από τους Μυρίους και τον θάνατο του Σωκράτους έως την πτώση των Αρσακιδών στην Περσία), ο εθνικός προσδιορισμός «Έλληνες» διαρκεί μεταξύ των ετών 776 πΧ - 400 μΧ (Πριν λέγονταν Αχαιοί, ενώ ύστερα ο ίδιος λαός αυτοαποκαλείται Ρωμαίοι. 400 μΧ: επικράτηση του Χριστιανισμού στη Ρωμανία και πτώση των ύστατων Ινδοσκυθών Καρνταμάκα στην Αριακή. Η χρήση του όρου «Έλληνες» ως προσδιορισμός ιθαγενών της Λακωνίας από τον Κωνσταντίνο Ζ' Πορφυρογέννητο στα μέσα του 10ου αι, είναι απλώς αναχρονισμός. Ενώ στην Αλεξιάδα της Άννας Κομνηνής από τα μέσα του 12ου αι, ο προσδιορισμός «Έλληνες» αναφέρεται στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Η χρήση του όρου «Γραικοί» από τον Πρίσκο μέχρι τους Νεώτερους Χρόνους, αποτελεί εξώνυμο από Ρωμανικές και Σλαβικές γλώσσες, όσο και η χρήση παραλλαγών του εθνωνύμου «Ίωνες», όπως πχ «Γιόνας/Γιαούνας/Γιαβάνας/Γιουνάνιλάρ», αποτελεί εξώνυμο ανά την Ασία).
εμπέδωση στρατοκρατίας στη Ρωμανία
διασφάλιση της επαπειλούμενης εδαφικής ακεραιότητας της Ρωμανίας
Τετραρχία (293-340)
αποτυχία Τετραρχίας, αν και ως Δυαρχία θα συνεχιστεί σποραδικά έως το 602 (40-33 πΧ, 286-324, 337-361, 364-394, 395-480, 582-602).
εδραίωση νέων θρησκειών (Μίθρας, Ήλιος Αήττητος, Χριστός)
επικράτηση μισαλλοδοξίας --> ο Ελληνισμός εκτός μόδας και στη Ρωμανία
οριστική διαίρεση της ρωμαϊκής επικράτειας σε Ανατολή και Δύση
μεταναστεύσεις Βαρβάρων ταράσσουν την Ευρασία
πτώση της Δύσης --> υποδιπλασιασμός της Ρωμανίας, αν και θα εξακολουθούν να υφίστανται απομεινάρια Πάρθων αποίκων (Ινδοπάρθοι) στο κράτος Παλλαβα βαθύτερα μέσα στις Ινδίες, εν τούτοις τα τελευταία ίχνη παρουσίας του Ελληνισμού στην Άνω Ασία εκλείπουν τώρα, ύστερα από την έλευση Εφταλιτών (οι γνήσιοιΆβαροι), όπως και Χιονιτών (αμάλγαμα γενισεανό-αλταϊκών ουννικών φυλών με ιρανικά έθνη) πολέμαρχων, που σαρώνουν:
i. τις κτήσεις των Ιρανών κυβερνητών ΚουσάναΣαχ στην ευρύτερη Βακτριανή (Σιστάν <-- Σάκασταν),
ii. τις κτήσεις του χιονιτικού οίκου των Κιδαριτών στην ευρύτερη Γανδάρα, αλλά
iii. κι αυτές των Σκυθών σατραπών (Σάκας ξατράπας, απόγονοι Ινδοσκυθών αρχόντων, νοτιότερα, με την επικράτειά τους ν'αναφέρεται ως "Αριακή", στον "Περίπλου της Ερυθράς Θαλάσσης").
ανάκτηση της Ρωμαϊκής Δύσης από τον αύγουστο της Ανατολής
οικονομική κατάρρευση της Ρωμανίας, και..
επιδείνωση θρησκευτικής και εθνικής μισαλλοδοξίας
καταστροφή της Ρωμανίας εξαιτίας πραξικοπήματος
κάθοδος των Αβάρων και των Σλάβων
αναμέτρηση με Περσία --> συντριβή των Σασσανιδών
Επιπλέον από τις προϋπάρχουσες μορφές σταυροσχήμων φλαμπούρων με κυριότερες τους Σταυρούς του Αγίου Γεωργίου και της Αναστάσεως, εμφανίζεται και η κατεξοχήν σημαία της Ρωμανίας, η οποία είναι ένας χρυσοκεντημένος σταυρός σε κόκκινο πεδίο, περιστοιχισμένος από 4 μικρούς, επιβιώνει στη σημαία των Γεωργιανών με άλλα χρώματα, αλλά και στα εθνόσημα των Σέρβων, όπου προτιμάται η εκδοχή με τα πυρέκβολα.
αναμέτρηση με Αραβία --> πανωλεθρία από τους προσήλυτους του Ισλάμ
δεύτερος υποδιπλασιασμός της Ρωμανίας, λόγω της επέλασης του Ισλάμ
κάθοδος των Βουλγάρων
σθεναρή απόκρουση του Ισλάμ
Εικονομαχία: πατάσσονται οι ελληνότροπες πεποιθήσεις και πρακτικές των εικονολατρών
ανάκτηση της χερσονήσου του Αίμου (Βαλκάνια)
2η Εικονομαχία: παραδόξως, σημειώνεται αναβίωση του Ελληνισμού
Θρίαμβος της Ορθοδοξίας: πατάσσονται οι ελληνότροπες καινοτομίες των εικονομάχων τη 2ης περιόδου
αναγέννηση της των Ρωμαίων Χώρας
Η πιο διάσημη cημαία της Ρωμανίας:
Αποτελεί αρχέγονο μικρασιατικό σύμβολο, που κατέστη οικόσημο των Κομνηνών, και που θα κληρονομηθεί και από τους Μεγαλο- Κομνηνούς. Με το πέρασμα των αιώνων θ'αντιγραφεί και από τους Σελτζουκίδες, τους Αγγέλους Δούκες Κομνηνούς, τους Δούκες - Λασκάρηδες, τους Παλαιολόγους, τους Ορσίνι, τους Βογισλαύλιεβιτς ή Νέμανιιτς (και κλάδους τους, όπως π.χ οι Λαζάρεβιτς), τους Καστριώτες & τους Αριανίτες, τους Ρουρικίδες και τους Ρομανόφ. Κατά καιρούς αποτελεί το κατεξοχήν -αν και ανεπίσημο- λάβαρο της Ρωμανίας.
Η Ρωμανία αρχίζει πάλι να παρακμάζει..
..έφη σχετικώς ο Λέων Στ' ο Σοφός, ήδη από τον 10ο αι:
παρά την καταστολή του αμιράτου της Κρήτης και της A' αυτοκρατορίας της Βουλγαρίας,
εμφανίζονται δύο δυναμικότερα ανταγωνιστικά κράτη: το σουλτανάτο της Ρωμανίας και το ρηγάτο της Σικελίας:
Ο Φεουδαλισμός της Δυτικής Ευρώπης αναπτύσσεται και τυποποιείται με Οικόσημα / Coat-of-Arms, με Heraldry, και με Blazon (ήτοι η τυποποιημένη περιγραφή των οικοσήμων αυτών), κατόπιν της επαφής των βαρώνων της Δύσεως με τ'αυτοκρατορικά μεγαλεία των Κομνηνών, οι οποίοι όμως επίσης εξελίσσουν τα διακριτικά τους για να ταιριάζουν με την νομενκλατούρα των Εσπέριων φίλων τους. Μάλιστα η Εραλδική αποτύπωση των αριστοκρατικών οίκων εμφανίζεται πολύ συγκεκριμένα κατά την διάρκεια του 12ου αι, ανάμεσα στην Πρώτη και την Τρίτη Σταυροφορία, και ακριβώς λόγω της επαφής των Φράγκων βασιλέων και των βαρώνων τους, με τους Κομνηνούς αυτοκράτορες και την οικογενειακή τους ευνοιοκρατία (με το ευρύτερο φαγανό σόι των Κομνηνών ν'αποτελεί έναν αστερισμό από π.χ Δούκες, Αγγέλους, Δαλασσηνούς, Βρυέννιους, Δοκειανούς, Μελισσηνούς, Παλαιολόγους, Αργυρούς, Βοτανειάτες, Μπαγρατιόνι, Ανζού/Σαντωτάν, Πουατιέ/Ραμνουλφίδες, Άλταβιλλα/Χωτβίλ, κλπ).
λάβαρο συμφιλίωσης, που καθίσταται μία από τις σημαίες της Ρωμανίας προς το τέλος της βασιλείας του Καλογιάννη Γ' (Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης), κατόπιν ρωμιο-γερμανικής προσέγγισης
