Embedded Files
Romaniae ή Ρωμανία, η φιλόχριστος Aυτοκρατορία
Με την πτώση των Αρσακιδών και την εδραίωση των Σασσανιδών το 224, ο Ελληνισμός τίθεται εκτός μόδας στο Ιράν, αν κι εξακολουθεί να υφίσταται στην Άνω Ασία (Κεντρική Ασία), στις κτήσεις των Ινδοσκυθών, των Ινδοπάρθων, και των Κουσάνων ηγεμόνων των Ινδιών. Οπότε, αν και η ευρύτερη Ελληνιστική Περίοδος διαρκεί μεταξύ των ετών 399 πΧ - 224 μΧ (από την επιστροφή των Μυρίων και τον θάνατο του Σωκράτους έως την πτώση των Αρσακιδών στην Περσία), ο εθνικός προσδιορισμός «Έλληνες» διαρκεί μεταξύ των ετών 776 πΧ - 415 μΧ (Πριν λέγονταν Αχαιοί, ενώ αργότερα ο ίδιος λαός αυτοαποκαλείται Ρωμαίοι, από την εποχή που συμπίπτει με την επικράτηση του Χριστιανισμού στη Ρωμανία μεταξύ 324 και 392 μΧ, και κορυφώνεται συμβολικά με δυο γεγονότα του έτους 415 μΧ: εκτέλεση της Υπατίας στην Αλεξάνδρεια κατόπιν της εγκληματικής δράσης του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας, Κυρίλλου, και πτώση των ύστατων φιλελλήνων, των Ινδοσκυθών Καρνταμάκα στην Αριακή. Η χρήση του όρου «Έλληνες» ως προσδιορισμός ιθαγενών της Λακωνίας από τον Κωνσταντίνο Ζ' Πορφυρογέννητο στα μέσα του 10ου αι, είναι απλώς αναχρονισμός. Ενώ στην Αλεξιάδα της Άννας Κομνηνής από τα μέσα του 12ου αι, ο προσδιορισμός «Έλληνες» αναφέρεται στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Η χρήση του όρου «Γραικοί» από τον Πρίσκο μέχρι τους Νεώτερους Χρόνους, αποτελεί εξώνυμο από Ρωμανικές και Σλαβικές γλώσσες, όσο και η χρήση παραλλαγών του εθνωνύμου «Ίωνες», όπως πχ «Γιόνας/Γιαούνας/Γιαβάνας/Γιουνάνιλάρ», αποτελεί εξώνυμο ανά την Ασία).
Εμπέδωση στρατοκρατίας στη Ρωμανία.
Εγκαταλείπεται η Δακία (ρωμαϊκή μεταξύ 101-256: Dacia Porolissensis, Dacia Superior/Apulensis, Dacia Inferior/Malvensis), από τους χρόνους του Γαλλιηνού και μετά. Ο Αυρηλιανός θα μεταφέρει Δάκες πρόσφυγες στην Άνω Μοισία, η οποία και μετονομάζεται Αυρηλιανή Δακία το 271. Από την μίξη Δακών προσφύγων με Μοισούς, Σκορδίσκους, και άλλους κατοίκους της περιοχής, σταδιακώς θα δημιουργηθεί η Ανατολική Ρωμανική λαλιά (Που θα γίνει γνωστή με το γοτθικό εξώνυμο Βλαχική, από την οποία θα προέλθουν i. Αρωμανική/Αρμανική και ii. Βόρειος Ρωμανική [1. Ιστρορωμανική και 2. Ανατολική Ρωμανική (I. Μεγλενορουμανική & II. Ρουμανική)]).
Διασφάλιση της επαπειλούμενης εδαφικής ακεραιότητας της Ρωμανίας (Κλαύδιος Β', Αυρηλιανός, Πρόβος, Κάρος, Διοκλητιανός, Γαλέριος).
Τετραρχία (293-340).
Αποτυχία Τετραρχίας, αν και ως Δυαρχία θα συνεχιστεί σποραδικά έως το 602 (40-33 πΧ, 286-324, 337-361, 364-394, 395-480, 582-602).
Εδραίωση νέων θρησκειών (Μίθρας, Ήλιος Αήττητος, Χριστός).
Ο Κωνσταντίνος ανακτά και οχυρώνει την Δακία το 330 (τις πρώην ρωμαϊκές επαρχίες Dacia Porolissensis, Dacia Superior/Apulensis, και Dacia Inferior/Malvensis), η οποία και συνδέεται με οδικό δίκτυο με την Αυρηλιανή Δακία. Από την νέα σύνδεση των εντεύθεν και πέραν του ποταμού Δάνουβη χωρών (330-378), αναμειγνύονται Δάκες, Μοισοί, Σκορδίσκοι, και άλλοι κάτοικοι της περιοχής, σχηματίζοντας ιδιαίτερη τοπική διάλεκτο της κοινής τους λαλιάς, της Λατινικής, η οποία αργότερα θα εξελιχθεί ως η Ανατολική Ρωμανική γλώσσα (Που θα γίνει γνωστή με το γοτθικό εξώνυμο Βλαχική, από την οποία θα προέλθουν i. Αρωμανική/Αρμανική και ii. Βόρειος Ρωμανική [1. Ιστρορωμανική και 2. Ανατολική Ρωμανική (I. Μεγλενορουμανική & II. Ρουμανική)]).
Επικράτηση μισαλλοδοξίας --> ο Ελληνισμός εκτός μόδας και στη Ρωμανία
Οριστική διαίρεση της ρωμαϊκής επικράτειας σε Ανατολή και Δύση
Μεταναστεύσεις Βαρβάρων ταράσσουν την Ευρασία
Πτώση της Δύσης --> υποδιπλασιασμός της Ρωμανίας, αν και θα εξακολουθούν να υφίστανται απομεινάρια Πάρθων αποίκων (Ινδοπάρθοι) στο κράτος Παλλαβα βαθύτερα μέσα στις Ινδίες, εν τούτοις τα τελευταία ίχνη παρουσίας του Ελληνισμού στην Άνω Ασία εκλείπουν τώρα, ύστερα από την έλευση Εφταλιτών (οι γνήσιοιΆβαροι), όπως και Χιονιτών (αμάλγαμα γενισεανό-αλταϊκών ουννικών φυλών με ιρανικά έθνη) πολέμαρχων, που σαρώνουν:
i. τις κτήσεις των Ιρανών κυβερνητών ΚουσάναΣαχ στην ευρύτερη Βακτριανή (Σιστάν <-- Σάκασταν),
ii. τις κτήσεις του χιονιτικού οίκου των Κιδαριτών στην ευρύτερη Γανδάρα, αλλά
iii. κι αυτές των Σκυθών σατραπών (Σάκας ξατράπας, απόγονοι Ινδοσκυθών αρχόντων, νοτιότερα, με την επικράτειά τους ν'αναφέρεται ως "Αριακή", στον "Περίπλου της Ερυθράς Θαλάσσης").
Ανάκτηση της Ρωμαϊκής Δύσης από τον αύγουστο της Ανατολής
Οικονομική κατάρρευση της Ρωμανίας, και..
Επιδείνωση θρησκευτικής και εθνικής μισαλλοδοξίας
Καταστροφή της Ρωμανίας εξαιτίας πραξικοπήματος
Κάθοδος των Αβάρων και των Σλάβων
Αναμέτρηση με Περσία --> συντριβή των Σασσανιδών
Επιπλέον από τις προϋπάρχουσες μορφές σταυροσχήμων φλαμπούρων με κυριότερες τους Σταυρούς του Αγίου Γεωργίου και της Αναστάσεως, εμφανίζεται και η κατεξοχήν σημαία της Ρωμανίας, η οποία είναι ένας χρυσοκεντημένος σταυρός σε κόκκινο πεδίο, περιστοιχισμένος από 4 μικρούς, επιβιώνει στη σημαία των Γεωργιανών με άλλα χρώματα, αλλά και στα εθνόσημα των Σέρβων, όπου προτιμάται η εκδοχή με τα πυρέκβολα.
Αναμέτρηση με Αραβία --> πανωλεθρία από τους προσήλυτους του Ισλάμ.
Δεύτερος υποδιπλασιασμός της Ρωμανίας, λόγω της επέλασης του Ισλάμ
Η Ρωμανία διατηρεί επαφές με την Άνω Ασία μέσω του Καυκάσου (Λαζική, Ιβηρία, Αλβανία) και των νομαδικών χα[γα]νάτων της στέπας (Δυτική Τουρκική Αυτοκρατορία, Μεγάλη Βουλγαρία, Χαζαρία).
Κάθοδος των Βουλγάρων
Σθεναρή απόκρουση του Ισλάμ
Εικονομαχία: πατάσσονται οι ελληνότροπες πεποιθήσεις και πρακτικές των εικονολατρών.
Η Ρωμανία εντείνει επαφές με την Άνω Ασία μέσω του Καυκάσου (Λαζική και Ιβηρία) και των νομαδικών χα[γα]νάτων της στέπας (Χαζαρία). Σε Σογδιανή, Βακτριανή, και Γανδάρα, όπου διαφεντεύει η δυναστεία των Τούρκων Σάχηδων (665-822), με πιο εμβληματικό ηγέτη, τον Φρομο Κησαρο, ήτοι τον αυτοαποκαλούμενο “Ρωμ[α]ιο Καίσαρα” (739-745).
Ανάκτηση της χερσονήσου του Αίμου (Βαλκάνια).
2η Εικονομαχία: παραδόξως, σημειώνεται αναβίωση του Ελληνισμού.
Θρίαμβος της Ορθοδοξίας: πατάσσονται οι ελληνότροπες καινοτομίες των εικονομάχων τη 2ης περιόδου.
Αναγέννηση της των Ρωμαίων Χώρας.
η πιο διάσημη cημαία της Ρωμανίας
Αποτελεί αρχέγονο μικρασιατικό σύμβολο, που κατέστη οικόσημο των Κομνηνών, και που θα κληρονομηθεί και από τους Μεγαλο- Κομνηνούς. Με το πέρασμα των αιώνων θ'αντιγραφεί και από τους Σελτζουκίδες, τους Αγγέλους Δούκες Κομνηνούς, τους Δούκες - Λασκάρηδες, τους Παλαιολόγους, τους Ορσίνι, τους Βογισλαύλιεβιτς ή Νέμανιιτς (και κλάδους τους, όπως π.χ οι Λαζάρεβιτς), τους Καστριώτες & τους Αριανίτες, τους Ρουρικίδες και τους Ρομανόφ. Κατά καιρούς αποτελεί το κατεξοχήν -αν και ανεπίσημο- λάβαρο της Ρωμανίας.
Η Ρωμανία αρχίζει πάλι να παρακμάζει..
..έφη σχετικώς ο Λέων Στ' ο Σοφός, ήδη από τον 10ο αι:
Παρά την καταστολή του αμιράτου της Κρήτης και της A' αυτοκρατορίας της Βουλγαρίας, εμφανίζονται δύο δυναμικότερα ανταγωνιστικά κράτη: το σουλτανάτο της Ρωμανίας και το ρηγάτο της Σικελίας:
Ο Φεουδαλισμός της Δυτικής Ευρώπης αναπτύσσεται και τυποποιείται με Οικόσημα / Coat-of-Arms, με Heraldry, και με Blazon (ήτοι η τυποποιημένη περιγραφή των οικοσήμων αυτών), κατόπιν της επαφής των βαρώνων της Δύσεως με τ'αυτοκρατορικά μεγαλεία των Κομνηνών, οι οποίοι όμως επίσης εξελίσσουν τα διακριτικά τους για να ταιριάζουν με την νομενκλατούρα των Εσπέριων φίλων τους. Μάλιστα η Εραλδική αποτύπωση των αριστοκρατικών οίκων εμφανίζεται πολύ συγκεκριμένα κατά την διάρκεια του 12ου αι, ανάμεσα στην Πρώτη και την Τρίτη Σταυροφορία, και ακριβώς λόγω της επαφής των Φράγκων βασιλέων και των βαρώνων τους, με τους Κομνηνούς αυτοκράτορες και την οικογενειακή τους ευνοιοκρατία (με το ευρύτερο φαγανό σόι των Κομνηνών ν'αποτελεί έναν αστερισμό από π.χ Δούκες, Αγγέλους, Δαλασσηνούς, Βρυέννιους, Δοκειανούς, Μελισσηνούς, Παλαιολόγους, Αργυρούς, Βοτανειάτες, Μπαγρατιόνι, Ανζού/Σαντωτάν, Πουατιέ/Ραμνουλφίδες, Άλταβιλλα/Χωτβίλ, κλπ).
λάβαρο συμφιλίωσης, που καθίσταται μία από τις σημαίες της Ρωμανίας
προς το τέλος της βασιλείας του Καλογιάννη Γ' (Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης), κατόπιν ρωμιο-γερμανικής προσέγγισης
Page updated
Google Sites
Report abuse