ลากับตั๊กแตน

นิทานเรื่อง ลากับตั๊กแตน

วันหนึ่งขณะที่ลากำลังเดินอยู่ในท้องทุ่ง มันพบตั๊กแตนตัวหนึ่งกรีดร้องอย่างเบิกบานตรงมุมหนึ่งของทุ่งที่มีหญ้าขึ้นเต็ม

    เจ้าลาฟังเพลงของตั๊กแตนด้วยความชื่นชมยิ่งนัก  มันเป็นเพลงที่เปี่ยมด้วยความร่าเริง จนหัวใจที่ใฝ่หาความสำราญของลาแทบจะล้นไปด้วยความปรารถนาที่จะร้องเพลงให้ได้อย่างตั๊กแตน

        "อะไรกันหรือ" เจ้าลาถามอย่างนอบน้อมยิ่ง "อะไรทำให้ท่านมีเสียงไพเราะเสนาะหูเช่นนี้ ท่านกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า หรือมีน้ำทิพย์ศักดิ์สิทธิ์ใดที่ทำให้ท่านขับขานเพลงได้วิเศษเช่นนี้" 

         "มีสิ" เจ้าตั๊กแตนผู้นิยมชมชอบความขบขันตอบ "พวกเรากินน้ำค้าง! ท่านลองดูก็จะรู้เอง"

         ดังนั้นในเวลาต่อมา เจ้าลาก็ไม่กินไม่ดื่มสิ่งใดอีกเลยนอกจากน้ำค้าง  เป็นธรรมดา ไม่นานเจ้าลาโง่ผู้น่าสงสารก็ตายจากไป

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

กฎแห่งธรรมชาติไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้