15 februari 2018               

Na een lange rit met de trein kwamen we gisteravond aan in Enkhuizen. Dank zij de nieuwe dienstregeling van de NS hoefden we niet over te stappen, wat natuurlijk wel zo fijn is.

We hebben onze intrek genomen in “Herberg de Compagnie”, wat gezellig gelegen is aan de Buitenhaven.

Na een wat mindere nachtrust lopen we naar het beginpunt van de wandeling, het Staverse Poortje. 

Het is mistig, maar als we de weersvoorspellingen moeten geloven klaart het na de middag op. Vanuit het Staverse Poortje lopen we in de richting van het centrum. Op het einde van de winkelstraat kruisen we de Melkmarkt en gaan daarna rechtsaf in de richting van de “boerenhoek”. We steken een bruggetje over en blijven de gracht naar rechts volgen. Uiteindelijk eindigt deze weg bij de wal. Rechts van ons ligt "De Oude Gouwsboom". Dit was een zogenaamde waterpoort, die deel uit maakte van de vestingwal. We gaan linksaf. 

We passeren enkele bastions en komen bij de Koepoort. Ook dit gebouw maakte vroeger deel uit van de vestingswerken van Enkhuizen, en was de westelijke toegangspoort. Tegenwoordig rijdt het verkeer er om heen, maar vroeger gingen de karren er onderdoor. De poort maakt een flauwe bocht, zodat de karren gedwongen werden er langzaam onderdoor te rijden. De wachters kregen zo de gelegenheid om een en ander te controleren.

Wij lopen onder de poort door en blijven de weg zo’n 1½ km volgen, waarna we bij Bovenkarspel linksaf gaan in de richting van het spoor dat we even later oversteken. We blijven rechtdoor lopen totdat we bij de Broekerhaven aankomen. Hier zien we een restaurantje en we besluiten een korte pauze te nemen.

Na de pauze lopen we terug om de haven heen, nemen een tunnel onder een verkeersweg en komen vervolgens op een dijk. En nu hebben we een uitzicht dat de rest van de dag waarschijnlijk zo zal blijven: water, gras en mist. Dus eigenlijk helemaal geen uitzicht!

Ondanks de wat mindere weersomstandigheden zijn we niet alleen op de dijk. Regelmatig komen fietsers voorbij, en ook auto’s, want die mogen hier ook rijden. We passeren enkele lintdorpen, zoals Oostergouw. Links signaleren we een enkel schip dat zijn “weg” zoekt door de nevel die hardnekkig laag blijft hangen. Dan zien we een plateau waar het levensverhaal van ene Zeger Davidson wordt verteld. 

Zeger leefde in de 18e eeuw en was een fel orangist die destijds de kant van de Engels-Russische invasielegers koos die tegen de Fransen vochten. Zeger werd echter verraden en in St. Pancras gefusilleerd, 34 of 35 jaar oud.

Een paar honderd meter verder passeren we een boerderij, gehuld in de nevel. We blijven de Westfriese Omringdijk volgen, en het ziet er niet naar uit dat we de zon nog te zien krijgen tijdens het wandelen. Wel watervogels, er zijn hier meerdere kolonies en ze laten zich ook gelden. Bij het dorp Oosterleek passeren we bij een haakse bocht een kleine vuurtoren, het Vuurtje van Leek. Het is een lichtbaken voor het scheepvaartverkeer op het Markermeer.

Op het ronde "bouwwerk" is een mooie tekstregel aangebracht.

Aan de achterzijde staat de Nederlandse vertaling:

De zon zou ons niet kunnen schelen, lief, als zij niet onderging-

Wat is de gedachte achter dit citaat? Iets om over na te denken!

Het laatste gedeelte van deze dagtocht door West-Friesland heeft weinig meer te bieden. Een klein uurtje later komen we bij Wijdenes waar we de bus terug nemen naar Hoogkarspel. In Hoogkarspel nemen we de trein naar Enkhuizen.

Nadat we ons opgefrist hebben maken we een kleine wandeling door Enkhuizen, en het is warempel iets vrolijker geworden. Het is droog en het zonnetje laat zich gelden. 

We wandelen naar de dromedaris en uiteraard ook langs de havens. ’s Avonds eten we in een klein restaurantje.

En dan, vroeg in de avond, gaan we naar bed, het is nog geen 21:00 u. Jack is doodmoe, en voelt zich niet lekker. 

Meer foto's:

Lees verder  Wijdenes - Scharwoude