NOWE KLOCKI:

ŝlos’ – rdzeń wyrazowy zawierający pojęcie zamykania

i – końcówka bezokolicznika, ŝlosi – zamykać

as – końcówka czasu teraźniejszego, ŝlosas – zamyka,

il – przyrostek oznaczający narzędzie, ŝlosilo – klucz.

Podobnie: tranĉ’ rdzeń wyrazowy zawierający pojęcie ścinania

tranĉi – ścinać, tranĉas – ścina, tranĉilo – nóż

FAKULTATA LEGADO / LEKTURA FAKULTATYWNA

IMIONA to dwa podstawowe elementy każdego języka.

Imiona to wszystkie rzeczy i pojęcia, które mają nazwy. Dzięki nazwom rozumiemy, o czym mówimy. Imiona to w języku polskim stara nazwa części mowy. Najważniejszą częścią imion są rzeczowniki.

W języku esperanto wszystkie rzeczowniki mają końcówkę O
sinjoro – pan, vulpo – lis, ĝardeno – ogród.

Panowie, lisy, ogrody itp. mają swoje przymioty, które gramatyka nazywa przymiotnikami: sinjora – pański, vulpa – lisi, ĝardena – ogrodowy.

Inna część mowy nosi nazwę zaimek, ponieważ zastępuje imię. Zamiast pan można powiedzieć ON.
Jest to jeden z zaimków osobowych. Istnieją inne rodzaje zaimków. Na razie opanujmy pozostałe zaimki osobowe:

MI - ja, CI - ty, LI - on, Ŝi – ona, Ĝi – ono, Ni - my, VI - wy, ILI - oni/one.

Przyimek tak się nazywa, ponieważ też ma związek z imionami. Rolą tych części mowy jest wskazywanie stosunków między rzeczownikami, np. między młotem i kowadłem – inter martelo kaj amboso. Przyimków trzeba się nauczyć na pamięć. Oto kilka z nich:

al – do, de – od, sur – na, sub – pod, apud – obok, i kilka innych.

Nie wystarczy wkuć na pamięć tysięcy imion, czyli rzeczowników, przymiotników i przyimków, żeby móc rozmawiać w danym języku. Dlaczego? Dowiecie się w następnej lekturze fakultatywnej. A może najpierw pomyślcie sami.