Olsok

OLAV AUKRUST, etterlatt dikt, "Norske terningar", Gyldendal norsk forlag, Oslo, 1931

OLSOK

Samlast alle, samlast no,

høyr kor fagert helsar-ljod

over landet hjalar.

Ljod du gjeve, folkesjæl –

helsa er du: Heil og sæl!

Veit du, kven som talar?

Kveikje alle, olsokbål!

[Gled deg hjarta, auga strål!]

Det er Norigs håvamål

som or hægdi ljodar!

Sjå, det skin i klovna sky!

Det er Norigs ånd, som ny

skygnar sine tjodar:

«Heil deg, nye fridoms folk!

Vil du være sannings tolk:

ævleg skal du stande!

Gjer då Olavs-draumen sann,

døypt i same dåp som han:

Strål ut ljos frå landet!

Svik du, folk, ditt høge kall,

vert det fleir enn deg til fall.

Då skal dom deg gjeste.

Nekta vert deg førarhònd,

frå deg vik di nørar-ånd,

då skal Norig breste!»

Blankan byrting, branden god,

ringa ligg i røys og ro –

kan du sverdet svinge?

Hev du heila gamle mein?

Samvit-strengen, er han rein?

Han må fulvèl klinge!

Her som sol av hjartans grunn

gløyper myrke midnatt-stund –

her må ljoset vinne!

Lenge løynt av dulram natt:

No kjem skire ljoset att,

renn fram djupast inne.

Høyr, det rýn i Rånåslott!

Ende ned i trollebott

jøtulmakti ramlar.

Høgt uppivi, der det skin,

kjem med Norigs nye vin

han som folket samlar.

Sjå kvar doggsprengd blome skjelv!

Blankare kvar bekk og elv

ut mot havet skundar.

Glåma tunge istak bryt,

Dovrejøtul hamen skyt –

heile landet stundar.

Då fyrst vert i Norig glans,

når den eldste her til-lands,

gamle Dovregubben,

uppvekt av den sanne sol

sterk stig fram or skugg og skjol,

kjem med julkvelds-kubben!

Kivleslåtten, løyst or stein,

Draumkvæ`- tonen mild og rein

i vår Olsok møtest.

Kivlemøyan`fagnar mildt

Olav Åsteson, som stilt

då av sæle grøtest.

Ein på dystretrumba slær, –

høyr all Norigs dulde her –

høyr ein óm i lufti!

Heilag-Olavs kross i skjold

skin og manar tuss og troll

ned i myrke tufti.

Is og jøklar brann i sol,

old var årle, ørnar gol, –

då flaut livsens vatn

ned i Norigs folk, og ny

skal den livsens laug or sky

skire erveskatten.

Ny skal då vår sevjesaft,

gjenomkristna runekraft

kveikje nordmenns gjerning, –

og i morgonglans av nord

atter over tavl-bord

renne skal gullterning.