ยกพระบาลี เพื่ออธิบายพระกรรมฐานสำคัญอีกบทหนึ่งคือ "ติกฺขปญฺญสฺส ภิกฺขุโน ยํ ถทฺธลกฺขณํ ยํ อาพนฺธนลกฺขณํ ยํ ปริปาจนลกฺขณํ ยํ วิตฺถมฺภนลกฺขณํ เอวํ มนสิกโรโต นาติติกฺขปญฺญาสุ" อธิบายคือ พระภิกษุผู้ที่จะจำเริญในพระธาตุกรรมฐาน หากมีปัญญาแหลมปัญญาแก่กล้า ก็จะเห็นว่าเป็นการเนินช้าที่จะพิจารณาเป็นภาคส่วน เกสา โลมา นขา ทันตา ตโจ ฯลฯ( ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ฯลฯ) อันไม่เหมาะแก่ปัญญาที่แก่กล้าที่พิจารณา จึงสมควรพิจารณาแต่โดยรวมหรือสังเขปคือ พิจารณาส่วนใดที่เป็นธรรมชาติแข็งกระด้างเป็นปฐวีธาตุ เป็นธรรมชาติอันเอิบอาบนั่นคืออาโปธาตุ เป็นธรรมชาติอันกระทำให้ย่อยยับสิ่งนั่นคือ เตโชธาตุ และะธรรมชาติใดมีลักษณะอันค้ำชูองคาพยพให้ยืนลุกเที่ยวไปได้คือวาโยธาตุเป็นบทบาทพระกรรมฐานนี้ที่เรียกว่า "จตุธาตุววัตตถาน"