Sonet polski

Pierwotnie sonet w Polsce pisano jedenastozgłoskowcem, zgodnie z wzorem włoskim. W ten sposób komponowali swoje sonety Jan Kochanowski, Mikołaj Sęp-Szarzyński i Sebastian Grabowiecki. Stanisław Herakliusz Lubomirski jedenastozgłoskowcem napisał Sonet na mękę pańską.

Wielkiej miłości i nieogarnionej

Tryumf, czy piekła łupy, czy mogiły

Zawisnej śmierci, czy niebieskiej siły

Są cudem męki, co zniósł Bóg wcielony?

Moc, myśl, żal, strach, pot, krew, sen zwyciężony,

Zdrada, powrozy, łzy, sąd i niemiły

Twarzy policzek, i rózgi, co biły,

Słup, cierń, krzyż, gwóźdź, żółć i bok otworzony

Są to dobroci dary, a nie męki,

Nie dary, ale łaski źrzódła żywe,

Nie źrzódła, ale boskie cuda ręki,

Tej ręki, co nam zbawienie szczęśliwe

Z swych ran wylała, za które niech dzięki

Oddaje-ć serce, o dobro prawdziwe!