Daniel Naborowski (1573-1640) to jeden z najwybitniejszych twórców polskiego baroku. Jego twórczość, typowa pod względem obrazowania dla poetyki epoki, bardzo długo pozostawała nieznana. Przeważająca większość utworów poety została skomponowana parzyście rymowanym trzynastozgłoskowcem. Naborowski użył też trzynastozgłoskowca w tłumaczeniach sonetów Francesca Petrarki, czym zapoczątkował długą tradycję użycia tego formatu w sonecie w miejsce jedenastozgłoskowca, jeszcze zanim zaczął oddziaływać przykład francuskiego aleksandrynu. Oto sonet Petrarki.
Jeśli nie masz miłości, cóż jest, co ja czuję?
Jeśli miłość jest, co to przebóg takowego?
Jeśli dobra, skąd skutku nabywa tak złego?
Jeśli zła, czemu sobie mękę tak smakuję?
Jeśli gorę sam chcęcy, skąd te łzy najduję?
Jeśli rad nie rad muszę, na cóż me żałości?
O martwe życie! O ma bolesna radości!
Przecz mię tyranizujesz, jeślić nie hołduję?
Jeśli na to pozwalam, niesłusznie styskuję;
między sprzecznymi wiatry w niewarownwej łodzi,
bez wiosła jestem wpośród morza głębokiego,
która czcza wiadomości, pełna błędu chodzi,
nie wiem, czego chcę ani czego potrzebuję,
wśród zimy gorę, a drżę wśród lata samego.