Godzinki z piętnastego wieku, będące polskim przekładem tekstu łacińskiego to najstarszy w literaturze polskiej przykład wykorzystania trzynastozgłoskowca, użytego w tym przypadku w czterowersowej strofie z rymem parzystym, nazywanej strofą wagabundów. Utwór ten otwiera długą historię rozwoju polskiego trzynastozgłoskowca. Wzorzec metryczny został w nim konsekwentnie utrzymany, a rymy są żeńskie i dokładne.
Jezus Krystus, Bog Człowiek, mądrość Oćca swego,
Po czwartkowej wieczerzy czasu jutrzennego
Gdy się modlił w ogrodzie Oćcu Bogu swemu,
Zdradzon, jęt i wydan jest ludu żydowskiemu.
O tym utworze pisała między innymi Maria Dłuska. Następnym krokiem w dziejach polskiego trzynastozgłoskowca będzie jeszcze w tym samym stuleciu twórczość błogosławionego Ładysława z Gielniowa, autora dzieła Żołtarz Jezusów (Jezusa Judasz przedał za pieniądze nędzne).