Jezus Chrystus, Bóg człowiek, madrość Ojca swego (Godzinki)

Godzinki z piętnastego wieku, będące polskim przekładem tekstu łacińskiego to najstarszy w literaturze polskiej przykład wykorzystania trzynastozgłoskowca, użytego w tym przypadku w czterowersowej strofie z rymem parzystym, nazywanej strofą wagabundów. Utwór ten otwiera długą historię rozwoju polskiego trzynastozgłoskowca. Wzorzec metryczny został w nim konsekwentnie utrzymany, a rymy są żeńskie i dokładne.

Jezus Krystus, Bog Człowiek, mądrość Oćca swego,

Po czwartkowej wieczerzy czasu jutrzennego

Gdy się modlił w ogrodzie Oćcu Bogu swemu,

Zdradzon, jęt i wydan jest ludu żydowskiemu.

O tym utworze pisała między innymi Maria Dłuska. Następnym krokiem w dziejach polskiego trzynastozgłoskowca będzie jeszcze w tym samym stuleciu twórczość błogosławionego Ładysława z Gielniowa, autora dzieła Żołtarz Jezusów (Jezusa Judasz przedał za pieniądze nędzne).