Maakt stotteren je sterker? Forumdiscussie

Bericht

Geplaatst: 30/07/2007, 0:33 Onderwerp:

Hehehe, ik weet dat je geen voorstander bent van discussies, toch wil ik even reageren. Dat de ene eend er wel vandoor ging en de andere niet, hoeft niet per defenitie iets met een beslissing nemen te maken hebben. Je kunt het ook prima uitleggen dat het voor de ene eend wel de juiste impuls was en voor de andere niet. Dit geeft immers hetzelfde resultaat en de ene mens is tenslotte ook meer schrikkerig dan de andere. Onvrijwillig gedrag dat wordt getriggered door een impuls is bij dieren namelijk zeer zeker bekend. In een theorie-onderzoek wat ik tijdens mijn studie deed over de evolutie van taal speelde vrijwilligheid een rol. Een van de conclusies was dat vocal calls zoals we die bij dieren kennen (en ook andere gedrag overigens) grotendeels niet vrijwillig zijn en dat (proto)taal wel vrijwillig was. Ik weet niet meer exact hoe het zat (en in IJsland heb ik ook geen toegang tot de gebruikte bronnen), maar de vrijwilligheid van dit gedrag is dus getest. Ik kan dit natuurlijk heel mooi noemen zonder enig bewijs naar voren te brengen, maar dat komt niet echt overtuigend over. Een van de voorbeelden was in ieder geval een observatie van Jane Goodall: een chimpansee vond bananen en begon te schreeuwen. Dit leidde er toe dat andere chimpansees kwamen en zijn bananen afpakten. Nadat dit herhaaldelijk was gebeurd, besloot de chimp maatregelen te nemen. Echter: de aap bleef schreeuwen; hij plaatste als alternatief zijn hand op zijn mond om het schreeuwen te onderdrukken. Dit wijst er op dat de aap geen controle had over de schreeuw en dat deze dus onvrijwillig was. Wat overigens niet wil zeggen dat vocal calls geheel onvrijwillig zijn. Maar over het algemeen is dit één van de eigenschappen waarin vocal calls en (proto)taal verschillen. Één van de artikelen noemde overigens ook onvrijwillige vocal calls bij mensen (zo kwam ik ook op het schrikken, één van de voorbeelden was namelijk een angstschreeuw). Ook heb ik over verscheidene voorbeelden gelezen van gedrag wat kon worden uitgelokt door een impuls zonder dat er verder enige aanleiding was voor dergelijk gedrag. Nogmaals: ik heb mijn gebruikte literatuur hier niet, dus ik kan op dit moment niet meer voorbeelden noemen, maar misschien is het geval van de schreeuwende chimpansee voldoende

Geplaatst: 30/07/2007, 2:24 Onderwerp:

Ja, dat kan ook een verklaring zijn, maar desondanks heeft de ene eend wel de beslissing genomen met zijn vlerken te wapperen om weg te vluchten en een andere niet!

Natuurlijk kan de ene eend schrikkeriger zijn dan de ander, maar dat doet niets af van het principe.

De vraag naar het waarom van gedrag laat zich door duizenden mogelijke oorzaken verklaren, het waartoe slechts door enkele doelen.

Dus finaal verklaard: Het ene dier heeft als doel zich aan mogelijk gevaar te onttrekken en het andere dier geniet van het dobberen en wil dus niet weg. Ieder dier is uniek, evenals ieder mens éénmalig is.

Dus: om te kijken wat iemand werkelijk wil, moet je kijken wat die doet (of gedaan heeft). De ene eend blijft, de andere niet! De ene mens stottert in een gegeven situatie, een andere niet.

Het gaat er niet om of het gedrag goed of fout is, of het bewust of onbewust is. Het gaat er slechts om goed waar te nemen wat er gebeurt:

Als je stottert kun je zakelijk vaststellen dat je dat doet én wat er daarbij in je lijf en het sociale veld gebeurt. Je kunt wel mogelijke verontschuldigingen opperen, zoals het zal wel in mijn genen of hersencellen zitten o.i.d. maar daarmee kom je niet verder. Sterker nog, ze leveren een alibi om maar niks te veranderen.

De beweegredenen van iemand die stottert liggen verankerd in zijn persoonlijkheid en om daar achter te komen is de hulp van een deskundige nodig. Onvloeiendheid in het spreken kán het gevolg zijn van een coördinatiefout bij de spreekmotoriek, maar dan zou die onvloeiendheid altijd aan de dag treden, onhankelijk van de situatie en bijkomende negatieve gevoelens.

Het is niet makkelijk om in te zien dat stotteren een doel dient, maar het kan wellicht geen kwaad om eens met die gedachte te spelen en te beschouwen als werkhypothese.

_________________

Iedere mening is juist vanuit het standpunt van degenen die haar verkondigt.

Geplaatst: 30/07/2007, 12:29 Onderwerp:

Betreffende het stotteren: ik zeg niet dat er geen fysieke oorzaak is voor het stotteren, ik denk dat we daarvoor nog te weinig over de hersenen weten (al zijn er inderdaad aanwijzingen). Ik ben het er wel mee eens dat stotteren voor een heel groot deel inderdaad vrijwillig is.

Wat betreft de eenden: misschien ziet de ene eend het als gevaar en de andere niet. De theorie steunt nog steeds op de aanname dat de eenden uit meerdere opties kunnen kiezen (ongeacht dat er meerdere opties zijn).

Geplaatst: 30/07/2007, 13:38 Onderwerp:

Het veranderingsproces van gedrag (in dit geval stotteren) komt op gang als je een je antwoord weet te vinden op vragen als:

• Waarvoor stotter juist ik, (met mijn instelling, mijn ontwikkeling, mijn levenservaring en karakter).

• Waarvoor stotter ik juist met déze symptomen.

• Waarvoor stotter ik juist in déze situatie.

Als dit voor jezelf steeds duidelijker wordt, dan zul je op den duur met minder overtuiging kunnen stotteren.

Juist door het verwerven van zelfkennis (waar je doorgaans deskundige hulp bij nodig hebt), rationeel met jezelf om te gaan, op te houden om jezelf verontschuldigingen te verschaffen, niet tegen je gevoelens te vechten én door jezelf onvoorwaardelijk te aanvaarden zoals je (nu) bent), slechts dan kun je je blokkerende gevoelens afleggen en jezelf opvoeden tot een verantwoordelijk zelfbeschikkend persoon (die misschien wat onvloeiend in het spreken behoudt omdat er mogelijk sprake is van een fysiologisch defect).

Alhoewel dit alles voor jou misschien theorie lijkt, is dit voor Miep en mij inmiddels verwezenlijkt. Aan het begin van de zeventiger jaren kwamen we met de individualpsychologie in aanraking en we zijn in 1978 voor het laatst bij een deskundige in therapie geweest.

Gedurende de jaren daarna viel het kwartje. We namen al onze telefoongesprekken op en analyseerden die achteraf op wat er aan de hand was op de momenten dat we een blokkade hadden. Daardoor kregen we inzicht in onze psyche en functie van ons gedrag. Pas toen bleek de praktische waarde van deze theorie die we aanvankelijk braaf voor kennisgeving hadden aangenomen omdat we vertrouwen hadden in onze therapeut.

Dus nadat we ons los hadden gemaakt van die therapeut en zelf de verantwoordelijkheid voor ons veranderingsproces in eigen hand hadden genomen, konden we met succes onze problemen in het sociale veld oplossen. Het gevolg was dat we beter gingen spreken.

Sinds het midden van de tachtiger jaren spreken we beiden nagenoeg stottervrij. En als zich nu toch nog sporadisch eens een blokkade voordoet gebruik ik (als een soort automatisme) mijn spreektechniek. Bovendien tracht ik altijd achteraf het "waarvoor" van zo'n blokkade te duiden. (Wat was er met mij - in die situatie, aan de hand toen ik die blokkade had?)

Hierbij het schema van het schakelingetje dat ik in elkaar knutselde om automatisch onze telefoongesprekken op te nemen. (Gebruik een 1㎌ condensator met een proefspanning van 1000V)

_________________

Iedere mening is juist vanuit het standpunt van degenen die haar verkondigt.

Geplaatst: 30/07/2007, 22:50 Onderwerp:

Hier heb ik ook geen twijfels over. Ik denk absoluut dat stotteren voor het overgrote deel kan verdwijnen door de dingen die jij hier nu noemt (het woord vrijwillig ontwijk ik overigens wel), waar ik ook min of meer mee bezig ben. In principe maakt het denk ik ook niet uit of stotteren 100% ligt aan een niet-rationele denkwijze of 95%. Als ik met de dingen waar ik nu mee bezig ben 95% van mijn stotteren zou kunnen terugdringen (wat uiteraard niet het voornaamste doel mag zijn, maar wat wel een leuke bijkomstigheid is), ben ik meer dan tevreden. Als 5% van mijn stotteren een fysiologisch defect is, kan ik daar mee leven. Ik heb dan ook geen probleem met mijn stotteren, mijn grootste probleem is met mijn angsten.

DIT lijkt voor mij dus ook niet slechts een theorie, dit is voor mij praktijk en wat dat betreft zou het stuk dus ook nuttig kunnen zijn voor mij. Ik praat wel over ´slechts een theorie´ in het geval van de eenden. Iets wat op dit forum misschien bijzaak is (het gaat immers over stotteren), maar desalniettemin vind ik het een interessante discussie.

Geplaatst: 31/07/2007, 8:57 Onderwerp:

Zoals Chris hierboven: stel dat 5% van het stotteren fisiologisch is, ontstaat de 95% dan dankzij die 5%?

En zou een therapie die de 5% kan oplossen, uiteindelijk ook de 95% (met wat hulp eventueel)?

De bovenstaande vragen intrigeren me wel

Geplaatst: 31/07/2007, 9:36 Onderwerp:

Voor anderen die deze discussie leest en wellicht achter z'n oor krabt:

Essentieel is dat je de moed hebt om je gedrag, dus ook je stotteren, te leren zien als finaal (dus doelgericht), i.p.v. causaal (oorzakelijk)!. Je moet ophouden jezelf als slachtoffer te zien! Je zult een "stotteraar" blijven als je je blijft vasthouden aan "oorzaken", aan het "noodlotscenario" als "slechte jeugd", "slechte genen", "hersendefect" of noem maar op!

Aan je "finale" instelling in het hier en nu, kun je altijd iets veranderen, aan je "noodlot", je verleden, niets!

(Analyse van je "verleden"; welke factoren en omstandigheden je als kind hebben "verleid" om te gaan stotteren, is overigens wel nodig om inzicht te krijgen in je hoe je nu psychisch in elkaar zit.)

Laat dat verleden dan rusten en richt je op het heden! Hoe je dat kunt doen lees je in de artikelen waarnaar ik in mijn bijdragen een link heb geplaatst. Dit bleek de oplossing van ons stotterprobleem, maar uiteraard zijn er méér wegen die naar Rome leiden.

Overigens, wetenschappelijk onderzoek naar fysiologische, en psychische "oorzaken" van stotteren etc. is natuurlijk essentieel voor het begrijpen ervan, voor preventie, voor het ontwikkelen van therapievormen, strategie te ontwikkelen om te voorkomen dat kinderen "stotteraars" worden, enz.

Adrie

_________________

Iedere mening is juist vanuit het standpunt van degenen die haar verkondigt.

Geplaatst: 31/07/2007, 9:43 Onderwerp:

Die "5%" zorgt er alleen maar voor dat je onvloeiend bent in je spreken. Dat hebben veel mensen, maar velen daarvan noemen zich geen "stotteraar".

Stotteraars zijn mensen die angsten ontwikkelen, woorden en situaties vermijden en hun hele leven rond dat stotteren bouwen, die dat stotteren verantwoordelijk achten voor (al) hun levensproblemen.

Ik heb jarenlang als groepsleider gewerkt in instellingen voor verstandelijk gehandicapten. Veel van die mensen "stotteren" als gevolg van hun "fysiologisch defect". Bij vrijwel niemand heb ik het vermijdingsgedrag waargenomen wat zo kenmerkend is voor "stotteraars".

Overigens heb ik zelden zelfbewustere mensen meegemaakt als juist onder deze mensen.

Er zijn in de hersenen van mensen die stotteren afwijkingen gevonden, maar het is niet te bepalen of die afwijkingen als kind al aanwezig waren of het gevolg zijn van jarenlang stotterend spreken.

Om de gevolgen van defecte hersenbanen te compenseren is de training van nieuw spreekgedrag, zoals het trainen van een spreektechniek, wel nuttig gebleken. Onderzoek aan de Uni van Kassel heeft namelijk uitgewezen dat nabijgelegen hersenbanen de functie van defecte hersenbanen kan overnemen. Suksesvol een spreektechniek toepassen versterkt het zelfvertrouwen. Dat is een reden waarom alle bestaande stottertherapieen wel een percentage "genezingen" kunnen claimen.

De weerzin tegen het gebruik van een spreektechniek, die vele mensen die stotteren ondervinden, laat zich weer verklaren uit de psyche van de desbetreffende persoon.

_________________

Iedere mening is juist vanuit het standpunt van degenen die haar verkondigt.

Geplaatst: 31/07/2007, 12:24 Onderwerp:

Goeie vraag. De 95% bestaat (in mijn ogen en als ik het goed begrijp ook volgens de theoriën die worden genoemd door Adrie) uit het stotteren door irrationeel denken. Ik denk dat dit niet zomaar irrationeel denken is, want iedereen heeft denk ik wel irrationele gedachtes, maar irrationeel denken in een zeer hoge mate. Stel dat in theorie als de hypothetische 5% opgelost is de andere 95% ook vervaagt. Dit zou echter niet de irrationele denkwijze in hoge mate oplossen, dit zou nog steeds aanwezig zijn.

Bijvoorbeeld: een van mijn eigen irrationele gedachtes is dat ik niet normaal ben omdat ik stotter, wat voort komt uit een andere irreele gedachte, namelijk dat perfectie de norm is. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik, door deze laatste gedachte, ook over andere eigenschappen die ik als negatief ervaar irrationele gedachtes creeer die niets te maken met stotteren. Ik maak me bijvoorbeeld veel te druk over het feit dat ik inhammen krijg, alsof ik alleen maar een mens ben met inhammen. Bij het tackelen van de hypothetische 5% stotteren, zou waarschijnlijk nog steeds deze gedachte blijven bestaan. Het zou misschien iets minder zijn, omdat het niet meer stotteren mij een zelfvertrouwen-boost zou geven, maar ik denk dat ik nog steeds in een boven-modale mate irrationeel zou denken.

Daarom is het dus denk ik essentieel sowieso de hoge mate van irrationeel denkgedrag te veranderen. Daarnaast gelden natuurlijk ook nog de punten die Adrie noemt. Bovendien is er zonder de 95% aan te pakken een beduidend grotere kans op terugval, zelfs al zou de hypotetische 5% ´echt´ (chronisch) stotteren weg zijn. Mensen ´stotteren´ namelijk af en toe, ook mensen die niet chronisch stotteren. Als je niks aan je irrationeel denken doet kun je een volkomen normale hapering (die iedereen dus wel eens heeft) zien als een terugkeer van dat ´verschrikkelijke´ stotteren en hierdoor in een negatieve spiraal terechtkomen. Je zou dus in theorie chronisch stotteren kunnen ontwikkelen terwijl je helemaal niet eens meer ´echt´ stottert.

Tenminste...dat lijkt mij logisch.

Geplaatst: 31/07/2007, 13:07 Onderwerp:

Akkoord, maar wel met de kanttekening dat het niet alleen het (irrationele) denken is. Dát kan je jezelf bewust maken en aanpakken (tenminste als je moed genoeg hebt).

Wat de motor van je gedrag is, is de bewuste (maar vooral niet meer bewuste) mening die je je als kind, door interpretatie van je ervaringen, hebt gevormd van het "leven", de "mensen" en de "wereld" om je heen. Dat werkt als een blauwdruk waarin je al je latere ervaringen aan toetst. Zo'n grondrichting in je gedrag ligt na de eerste vijf levensjaren al grotendeels vast. Het is juist deze grondhouding die je - met behulp van een deskundige - moet blootleggen, waarna je de storende overdrijvingen daarin kunt verzachten en je je kunt focussen op de positieve aspecten daarin. Op latere leeftijd je karakter veranderen is niet meer mogelijk!

_________________

Iedere mening is juist vanuit het standpunt van degenen die haar verkondigt.

Geplaatst: 31/07/2007, 14:49 Onderwerp:

Hmmm, ik neem aan dat je met die blauwdruk een persoons paradigma bedoeld? Dat het moeilijk is dit te veranderen begrijp ik, maar dat karakter in zijn geheel niet te veranderen is op latere leeftijd heb ik sterke twijfels bij (tenminste: als je onder karakter het totaal van innerlijke eigenschappen verstaat).

Overigens: je praat in de tweede alinea ook over overdrijvingen verzachten, maar zijn overdrijvingen ook niet irrationeel?

Geplaatst: 31/07/2007, 15:01 Onderwerp:

Als ik alles over angsten hier zo lees vraag ik mij af of ik juist 'veel' angst heb voor het stotteren, of relatief gezien weinig...

Meestal vind ik stotteren eerder 'vervelend' tot 'zeer vervelend', enkel bij spreekbeurten en dergelijke zou ik het echt onder angst klasseren.

Dit is natuurlijk gewoon een persoonlijke interpretatie

Geplaatst: 31/07/2007, 15:22 Onderwerp:

Het kan ook zijn dat het voor een deel aan je leeftijd ligt: je zit immers nog in de pubertijd en juist in die periode van je leven wordt je je bewust van ´alles´. Het is dan ook een logisch gevolg dat in deze periode zich angsten en dergelijke kunnen ontwikkelen. Tijdens mijn pubertijd ervaarde ik mijn stotteren ook heel anders dan ik het nu ervaar.

Bovendien denk ik dat de angsten voor stotteren vaak worden onderdrukt. Ik ben zelf ook pas de laatste tijd meer en meer bewust geworden van mijn angsten. Vroeger kon ik heel goed excuusjes verzinnen waarom ik iets ontweek: ik hield anderen, maar ook net zo goed mezelf, voor de gek. Ik praatte het voor mezelf goed en ik ben me daar nooit echt heel bewust van geweest. Nouja, ik was me er wel een beetje bewust van, maar dat stukje bewustzijn probeerde ik te negeren. De laatste jaren ben ik er echter steeds meer achter gekomen dat de smoesjes die ik maakte nergens op slaan en de laatste maanden heb ik geaccepteerd dat ik gewoon bang ben.

Edit: het is uiteraard niet zo dat je dergelijke angsten MOET hebben, maar over het algemeen gaan ze wel gepaard met stotteren.

Geplaatst: 31/07/2007, 15:47 Onderwerp:

Als je grondhouding, je mening, levensrichting vastligt, dan kun je deze eigenschappen positief of negatief gebruiken. In een eerdere post gaf je aan:

Dat kan er op duiden dat controle als levensrichting belangrijk is in jouw leven en dat je bang bent voor wanorde.

Is controle inderdaad van toepassing op jouw dan is het bereiken van volmaaktheid, volkomenheid je ideaal .

Maar het risico dat je loopt bij extreme controle is dat je vereenzaamd, dat je bij overdrijving van deze karaktertrek jezelf in een isolement manouvreerd. Dat je je van anderen vervreemd, dwangmatig handelt of overdreven perfectionistisch bent!

Als je al deze overdrijvingen van deze karaktertrek eraf weet te halen dan zul je met de prioriteit controle betrouwbaar zijn voor anderen, zakelijk zijn, evenwichtig zijn en naar ordelijkheid streven. Kortom een prettig mens zijn.

Mensen met prioriteit controle die weinig moed hebben lopen het gevaar dat ze passief zijn, het risico niet meer aangaan, maar dat geldt overduidelijk niet voor jou!

_________________

Iedere mening is juist vanuit het standpunt van degenen die haar verkondigt.

Geplaatst: 31/07/2007, 16:03 Onderwerp:

Een gezonde instelling is: Dat doen wat de situatie vereist. Als het niet kan zonder stotteren, of als het niet kan zonder angst - dan maar met angst of met stotteren! Als je maar doet wat je moet doen"

Emoties roep je zelf op en hebben als doel om jezelf een alibi te verschaffen om dingen te vermijden of uit te stellen!

Het is onverstandig om tegen je emoties te vechten, want dat is een gevecht tegen jezelf en dat kun je nooit winnen!

_________________

Iedere mening is juist vanuit het standpunt van degenen die haar verkondigt.

Geplaatst: 31/07/2007, 16:09 Onderwerp:

Hmmm, ik vind controle wel belangrijk, maar ik ben absoluut geen controlfreak ofzo. Ik probeer ook geen controle over anderen te hebben of iets dergelijks (ik neem aan één van de redenen wat het isolement zou veroorzaken?). Zolang ik iets kan overzien vind ik het wel prima. Ik zit ook zeker niet in een sociaal isolement, maar dat komt misschien ook omdat ik een erg makkelijk persoon ben en mensen gewoon graag met me omgaan. Echter: ik ben absoluut wel overdreven perfectionistisch. Bijvoorbeeld: zelfs een verslag van 3 ECT´s waarbij ik met een 3 of hoger een voldoende heb op het vak omdat ik op m´n tentamen een 8 heb gehaald, behandel ik als een bloedserieus wetenschappelijk onderzoek. Dit levert welliswaar een heel goed cijfer op, maar wanneer je over een verslag waar 2 weken voor staan 20 weken doet, neem je het misschien wat te serieus. Bovendien maak ik soms dingen ook gewoon niet af omdat ik bang ben dat het niet perfect is. Ik denk dan ook dat ik hier ook vooral iets aan moet doen, maar ook dit soort dingen ben ik nu aan het rationaliseren.

Met karakter bedoel je dan neem ik aan ook de combinatie van de eerder genoemde basisbehoeften (tenminste: als ik het goed begrijp)? Want bijvoorbeeld betrouwbaar zijn is voor mij ook een karaktertrek en daarvan geef je zelf dus al aan dat het te veranderen is. Ik denk dat het misverstand ontstond door een verschil in opvatting van karakter.

Geplaatst: 31/07/2007, 16:23 Onderwerp:

Ja, ik moet oppassen dat ik je niet ga analyseren op grond van enkele door jou gedane uitspraken. Ik ken je niet persoonlijk, dus ik moet niet de therapeut gaan spelen.

Veel van deze ideeën heb ik uit het boekje "Humanisme met andere woorden" van mijn oude psychologiedocent Henk van Asperen. Als je wilt kun je het zelf lezen.

Als anderen die dit lezen deze ideeën bruikbaar vinden, maar graag hulp willen hebben, kijk dan eens op http://www.individualpsychologie.nl Misschien is er een mogelijkheid bij jou in de buurt.

_________________

Iedere mening is juist vanuit het standpunt van degenen die haar verkondigt.

Geplaatst: 02/08/2007, 11:22 Onderwerp:

Ik was de laatste dagen wat situaties aan het analyseren (en nam daarbij ook onbewust de informatie die ik hier gelezen heb mee) en ik denk inderdaad dat je een belangrijk punt met het feit dat je als stotteraar reacties van anderen oproept (zoals negeren etc). In bepaalde gevallen moet ik inderdaad toegeven dat ik vaak zo kort mogelijk antwoorde en niet m´n best deed om een gesprek op gang te brengen, het is dan ook logisch dat een ander dit ziet als een signaal dat ik geen gesprek wil voeren. Bedankt voor deze informatie dus. Ik denk dat het erg belangrijk is om je dergelijke dingen te realiseren als je met je stotteren bezig bent en ik denk dan ook zeker dat ik hier het nodige aan ga hebben!