Betrouwbaarheid stottertherapie_forumdiscussie

Bericht

Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en NVST

Hallo,

Mijn naam is Robert, 27 jaar en kom uit Noord-Brabant. De laatste jaren heb ik me met tussenpozen verdiept in het stotterprobleem. Zelf heb ik met name in mijn jeugdjaren veel last van stotteren gehad (soms lange blokkades gepaard met tics in mijn handen en armen). Na therapie en zelfreflectie ben ik nu zo goed als 'stottervrij'' (beetje afhankelijk van hoe letterlijk je de definitie van stotteren interpreteert). Ik heb inmiddels een abstract ingediend voor het Wereldstottercongres 2013, waar ik hopelijk een presentatie zal houden over de parallellen tussen spraak en muziek (ik ben musicus en muziekleraar van beroep).

De afgelopen paar jaar is het stotteren en informatie hierover verzamelen een beetje m'n grootste vrije-tijd-bezigheid geworden. Je hoeft geen expert te zijn om te constateren dat de visies op de aard van dit probleem niet bepaald eenduidig zijn. Sommige staan zelfs rechtlijnig tegenover elkaar en niet zelden worden er nogal stellige en absolute uitspraken gedaan (bv. uitspraken die betrekking zouden hebben op iedereen die stottert). Tot mijn teleurstelling en verbazing moet ik constateren dat ook de reguliere therapeuten en NVST (Nederlandse Vereniging voor Stottertherapie) zich hieraan schuldig maken. Het maakt het er voor de stotterende cliënt niet gemakkelijker om vast te stellen dat leden van de NVST nogal eens - in principe terecht - kritiek spuien op wetenschappelijk ongegronde uitspraken van niet-reguliere therapeuten of individuen, maar tegelijkertijd zélf ook beweringen doen waar het wetenschappelijk bewijs nogal mager voor is.

Ik zou alvast willen zeggen dat ik me ervan bewust ben dat ik hier een gevoelig onderwerp aansnijd. Het is in de verste verte niet mijn bedoeling om iemand te beledigen of onnodig kritisch te benaderen. Ik deel slechts wat mij de afgelopen jaren wel eens heeft gefrappeerd.

Tegen die achtergrond zou ik graag een paar punten naar voren willen halen:

"Stotteren is een stoornis in de timing van de spraakbewegingen"

Is dit onomstotelijk bewezen? Bij mijn weten is dit de visie van Charles van Riper (1982), een spraaktherapeut die zelf zijn leven lang heeft gestotterd en de stuttering-modification theorie propagandeert. Wetenschappers zoals Per Alm zijn met deze theorie aan de slag gegaan, maar drukken zich nog heel voorzichtig uit: "If the completion signal is not strong enough the next segment may not be released" en "Such insufficient initiation of speech segments may be a core mechanism of stuttering." (Uit: The dual premotor model of stuttering and cluttering: a framework - Per A. Alm).

Ook al zou deze verstoorde 'timing' inderdaad een kernelement van stotteren zijn, dan nog is het de vraag of het primair of secundair is. Vanuit de muziek kan ik zeker onderschrijven dat coördinatie problemen en verstoringen in het ritme vaak samengaan. Maar die ritmische stoornissen zijn dan vaak het gevolg van een meer algehele storing in de organisatie van een complex proces, waar ook psychische(!) factoren een belangrijke rol kunnen spelen. Ook is er een verschil of iemand problemen heeft met het uitvoeren van een bepaalde timing of eerder met de perceptie van het timingsproces.

Tot slot ken ik eigenlijk niemand die zijn/haar stotteren significant heeft verbeterd, dan wel heeft opgelost, door de timing van de spraakbewegingen beter op elkaar af te stemmen. Vaak hoor je dat psychische elementen (angst-reductie, meer zelfvertrouwen, zelfkennis, algehele ontspanning, ..., etc.) een belangrijke factor zijn, waarmee ik overigens zeker niet wil beweren dat stotteren voor het grootste deel psychisch is (waarschijnlijk is aandeel fysiek/psyche bij iedereen weer verschillend). Ik zelf denk dat een onjuiste of gebrekkige (spraak/taal/cognitieve-)organisatie kan leiden tot het nemen van 'een verkeerde afslag' wat zich uit in spraakonvloeiendheid. De ernst en manier van stotteren is afhankelijk van veel factoren. Timing kan hierbij een factor zijn, maar ik betwijfel zeer of het de kernproblematiek is van stotteren. Ik zou deze bewering zelf nooit zo durven maken. Ook internationaal wordt stotteren maar schaars in verband met timing gebracht...

Op de website van Stottertherapeute Ilanda de Dood is te lezen (onder "feiten over stotteren"):

"De aanleg voor stotteren is genetisch bepaald. Zonder aanleg voor stotteren kan iemand nooit gaan stotteren."

Dit impliceert dat stotteren bij iedereen een genetische ondergrond heeft, als ik het tenminste goed interpreteer. Afgaand op Dr. D. Drayna (onlangs nog op Stuttertalk) zijn er bij 50% v/d stotteraars geen genetische aanwijzingen. Ook is niet duidelijk op welke wijze genen bijdragen aan de onvloeiendheid van spraak en stotteren. De uitspraak hierboven lijkt me daarom nogal stellig en kort door de bocht. Bovendien kunnen veel mensen dit interpreteren als ''het zit in m'n genen, dus het zal wel iets zijn dat bij mij hoort". Zelfs Dr. Drayna waarschuwt hiervoor (you are not your genes!).

In een interview met Willem Snijders bij EenVandaag (25 febr. 2012):

"(...) je kunt je spraak vloeiender laten klinken met af en toe nog eens een kleine hapering (...)".

Als ik mij niet vergis staat er in de voorschriften dat therapeuten de grenzen van hun vakkundigheid dienen te erkennen. Als het inderdaad voor iedereen (of toch tenminste voor een grote groep van de 1% mensen die stotteren) mogelijk zou kunnen zijn wat Snijders beweert, hoe komt het dan dat er a) nog best veel mensen zijn die vrij ernstig (lijden onder hun) stotteren, en b) er nog steeds een aanzienlijke behoefte is naar alternatieve methodes?

Bovenstaande uitspraak is natuurlijk de ultieme droom van iedereen die stottert en ik denk dat deze uitspraak niet per se minder gevaarlijk is dan bijv. de uitspraken van Del Ferro, waar de NVST zich - op zich terecht - openlijk tegen verzet, zie hier: http://www.nedverstottertherapie.nl/pdf ... 2-2012.pdf

Is de NVST hier zelf niet een beetje onrealistisch en dus enigszins hypocriet?

Snijders in een ander interview (Metro, 2011):

"Alternatieve therapieën maken van stotteren iets wat alleen te maken heeft met ademhaling".

Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat ik het beslist niet zo heb ervaren. Sterker nog, ik ken geen enkele therapie die zegt dat stotteren alleen een ademhalingsprobleem is (zelfs Del Ferro niet). Bovendien worden alle alternatieve methoden hier onterecht op een hoop gegooid. Zet de NVST met deze hetze zichzelf niet onnodig buiten spel?

Dit zijn zo een paar uitspraken waar enigszins mijn wenkbrauwen van gaan fronzen. Stotteren vind ik een te gevoelig en beladen onderwerp om simplistische uitspraken over te doen. Wat ik hier verontrustend vind is dat dergelijke verenigingen zoals de NVST pretenderen objectief te zijn.

Ondanks mijn reserves die ik hierboven heb geuit, wil ik wel even benadrukken dat ik absoluut niets tegen tegen de NVST en de reguliere therapie heb en ook niet bij voorbaat een voorstander ben van alternatieve benaderingen. Ik ken enkele mensen die zeer goed zijn geholpen met reguliere therapie. Ik ben er ook van overtuigd dat velen zich met de beste bedoelingen inzetten om mensen die stotteren optimaal van dienst te kunnen zijn.

Ik denk echter wel dat, om dit te kunnen bereiken, het belangrijk is om kritisch te blijven reflecteren en open te blijven staan voor alternatieve interpretaties. Ik denk zelf dat veel meer samenwerking tussen professionals en ervaringsdeskundigen hierbij wenselijk is.

Sorry voor de lange post! Ik zal het voor nu hierbij laten. schroom niet om te reageren!

Robert

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

In essentie ben ik met je eens. Ik denk echter dat dit heel makkelijk te verklaren is. Er is in Nederland geen wetenschappelijke discussie over stotteren, omdat stotteren in Nederland geen wetenschappelijk issue is. De meeste mensen die zich regulier met stotteren bezighouden zijn immers HBO-geschoold en er is geen opleiding die onderzoek naar stotteren doet op wetenschappelijk niveau. Aangezien 1% van de Nederlanders last heeft van stotteren vind ik dit een ernstig gemis.

Citaat:

Als het inderdaad voor iedereen (of toch tenminste voor een grote groep van de 1% mensen die stotteren) mogelijk zou kunnen zijn wat Snijders beweert, hoe komt het dan dat er a) nog best veel mensen zijn die vrij ernstig (lijden onder hun) stotteren, en b) er nog steeds een aanzienlijke behoefte is naar alternatieve methodes?

Hier wil ik nog even op reageren. Ik denk dat de problemen die jij aanduidt voor een groot deel het gevolg zijn van de huidige visie op stotteren in onze maatschappij. Wanneer stotteren bijvoorbeeld in de media komt, dan is dit over het algemeen gekoppeld aan alternatieve wondermethodes die iemand die stottert binnen zo kort mogelijke tijd vloeiend laat praten. De reden daarvoor is simpel: de gemiddelde mens vindt wondermiddelen nu eenmaal interessanter dan een therapie die jaren duurt en waarbij de gene die stottert aan het eind nog steeds stottert. Daarnaast (en dat is natuurlijk een vicieuze cirkel) weet de gemiddelde mens niet beter. Bovendien zijn het juist de alternatieve methoden die actief de media opzoeken.

Ik denk dat we, op z'n minst, kunnen vaststellen dat dergelijke wondermiddelen niet voor iedereen die stottert werken. Toch heerst er in de maatschappij, en ook bij veel mensen die stotteren, een beeld of een hoop dat stotteren opgelost kan worden. Ik denk dat je bij dat beeld in de maatschappij de verklaring moet zoeken voor de behoefte naar alternatieve methodes en misschien deels ook de reden is dat best veel mensen nog vrij ernstig (lijden onder hun) stotteren. Ik ben het overigens met je eens dat Snijders hier met zijn uitspraak aan bijdraagt.

Om dat beeld te veranderen zouden we denk ik heel erg gebaat zijn bij een wetenschappelijke discussie, maar die vind op dit gewoon nauwelijks plaats en ik betwijfel of die hier de komende tijd uberhaupt gaat plaatsvinden. Wat misschien een oplossing zou zijn is het psychische aspect van stotteren meer te benadrukken (wat denk ik uberhaupt essentieel is), zodat stotteren (ten dele) als angststoornis wordt gezien en er via de pyschologie een wetenschappelijke discussie kan ontstaan.

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Dank, Chris, voor je reactie. Ik betreur het ook dat stotteren niet op universitair niveau wordt gedoceerd. Of dat helemaal de ziens- en handelwijze van de NVST verklaard, weet ik niet, (want enkele mensen blijken wel universitair geschoold te zijn), maar het kan zeker een belangrijke factor zijn.

Ik ben het zeker met je eens om meer aandacht aan het psychische aspect te besteden, zelfs bij jonge kinderen. Ik sluit niet uit dat stotteren in een aantal gevallen een bijverschijnsel of symptoom kan zijn van een onderliggend (groter) probleem.

Niettemin maakt het er voor de persoon die stottert in kwestie niet gemakkelijker op; je hoopt namelijk op betrouwbare, bij voorkeur wetenschappelijk gefundeerde, informatie.

Ik zie als gevolg wel een probleem als iemand mij met de volgende vraag confronteert: "Robert, ik heb een stotterprobleem en wil hier meer over weten. Wat kan ik het beste doen?"

Ik zou zo een twee drie niet weten wat ik zou adviseren...

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Het nadeel van het feit dat er geen universitaire opleiding is die zich bezighoudt met stotteren heeft niet alleen met het opleiden te maken. Misschien is een groter gemis nog wel het gebrek aan onderzoek. Sommige mensen bij het NVST zijn misschien wel wetenschappelijk opgeleid, maar het zijn mensen die een praktijk hebben en niet bezig zijn met onderzoek. Juist onderzoek leidt tot discussie en een beter begrip van het probleem. In andere vakgebieden zijn er wel welliswaar mensen in Nederland die zich met stotteren bezighouden, maar ik heb niet echt het gevoel dat er intensief contact bestaat tussen deze mensen en de 'stottercommunity'.

Citaat:

Ik zie als gevolg wel een probleem als iemand mij met de volgende vraag confronteert: "Robert, ik heb een stotterprobleem en wil hier meer over weten. Wat kan ik het beste doen?"

Ik zou zo een twee drie niet weten wat ik zou adviseren...

Dat is denk ik zeker een probleem:) Wat ik zelf een hele goede en toegankelijke bron vind (juist door de verschillende visies) is 'Advice to those who stutter'. Een (overigens gratis te downloaden) publicatie van the Stuttering Foundation, die wel meer interessante publicaties hebben.

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Chris80 schreef:

Het nadeel van het feit dat er geen universitaire opleiding is die zich bezighoudt met stotteren heeft niet alleen met het opleiden te maken. Misschien is een groter gemis nog wel het gebrek aan onderzoek. Sommige mensen bij het NVST zijn misschien wel wetenschappelijk opgeleid, maar het zijn mensen die een praktijk hebben en niet bezig zijn met onderzoek. Juist onderzoek leidt tot discussie en een beter begrip van het probleem. In andere vakgebieden zijn er wel welliswaar mensen in Nederland die zich met stotteren bezighouden, maar ik heb niet echt het gevoel dat er intensief contact bestaat tussen deze mensen en de 'stottercommunity'.

Ben het helemaal met je eens. Toevallig heb ik vrij recentelijk een PhD-voorstel naar wat hoogleraren verzonden waar ook stotteren aan de orde komt. In Nederland is dit onderzoek niet uitvoerbaar (zo werd mij verteld), dus ben wat dat betreft sowieso al op het buitenland aangewezen...

Chris80 schreef:

Wat ik zelf een hele goede en toegankelijke bron vind (juist door de verschillende visies) is 'Advice to those who stutter'. Een (overigens gratis te downloaden) publicatie van the Stuttering Foundation, die wel meer interessante publicaties hebben.

Zeker een interessante website (ik heb een paar artikelen daarvan geciteerd in mijn voorstel). Waar ik momenteel regelmatig op kom is 'Stuttertalk'. De podcasts en interviews vind ik vaak erg interessant en van een hoge kwaliteit. In de meest recente uitzending (29 dec. met Dr. Tom Weidig) werd ook even gesproken over het Wereldcongres 2013 in Nederland

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Het blijft de vraag of stotteren nu bepaald wordt door een genetisch bepaald defect en of er nog tal van andere factoren een rol spelen.

De discussie maakt pijnlijk duidelijk dat het vrijwel onmogelijk is om achter "dé oorzaak" van stotteren te komen. Mij is dan ook mij geen enkel onderzoek bekend waaruit die oorzaak overtuigend vanuit de resultaten kan worden aangetoond. Datzelfde geldt voor de effectiviteit van therapie.

Er is een veelheid aan duiding van het symptoom en van mogelijke aanleidingen. Sommige onderzoekers hebben een idee en/of bouwen voort op dat van anderen en gaan op zoek naar 'bewijzen'. Om over de therapeutische wanorde maar te zwijgen.

Iemand heeft wel eens gezegd dat er net zoveel vormen van stotteren zijn als er mensen zijn die stotteren.

Als het al lukt om stotteren te verklaren, verklaart het alleen de momenten waarop de persoon stottert. Het grootste deel van zijn uitingen spreekt iemand die stottert doorgaans vloeiend. En hoe valt dat dan te verklaren, dat terwijl er een defect is, toch de meeste woorden vloeiend worden gesproken?

Dan moet worden betwijfeld of de hypothese van een defect juist kan zijn, als het veronderstelde defect aanleiding geeft tot stotteren dat van jaar tot jaar wisselt, maar ook van dag tot dag en van minuut tot minuut. De vraag is niet waarin mensen die stotteren verschillen van normale sprekers of van elkaar, maar hoe ze van zichzelf verschillenvan het ene moment op het andere.

Op die vraag zal je het antwoord vergeefs zoeken in de berg van gegevens die onderzoekers al meer dan een halve eeuw op elkaar hebben gestapeld.

Ik denk dat het meest efficient is om het stotteren aan te pakken vanuit de persoonlijkheid van de betrokkene zelf! Dus om die te helpen om een persoonlijk antwoord te vinden op vragen als: Waarom heb juist ik dat stotteren nu nodig? Waarvoor stotter juist ik, (met mijn instelling, mijn ontwikkeling, mijn levenservaring, mijn karakter). Waarvoor stotter ik juist met déze symptomen. Waarvoor stotter ik juist in déze situatie.

De antwoorden die ik en mijn vrouw hebben gevonden op zulke vragen hebben ons stotterprobleem opgelost.

_________________

Webstek

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Ik ben wel benieuwd naar je PhD-voorstel. Zou je me dat kunnen sturen?

Overigens, en dat is een beetje een zijspoor: ik heb nog nooit een podcast ervan geluisterd, maar ik ben supporter van 'Stuttering Is Cool'. Ik volg de onderwerpen een beetje op Facebook en volgens mij is het wel een leuke podcast. Hetgene wat mij enorm aanspreekt is de over het algemeen positieve benadering. Dus als je podcasts over stotteren tof vindt: try it sometime

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Chris80 schreef:

Ik ben wel benieuwd naar je PhD-voorstel. Zou je me dat kunnen sturen?

Ik heb je zojuist een PB gestuurd!

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Aan "Adrie en Miep":

Dank voor je bijdrage aan de discussie, je haalt een aantal interessante punten naar voren. Op een paar dingen zou ik even willen reageren:

Adrie & Miep schreef:

Het blijft de vraag of stotteren nu bepaald wordt door een genetisch bepaald defect en of er nog tal van andere factoren een rol spelen.

De discussie maakt pijnlijk duidelijk dat het vrijwel onmogelijk is om achter "dé oorzaak" van stotteren te komen

Juist dat is wat mij frappeerde aan de zienswijze van de NVST: het uitgangspunt dat stotteren in essentie een timing-stoornis is én dat deze aanleg in alle gevallen genetisch bepaald is.

Ik denk echter dat de meeste erkende wetenschappers het er al enige tijd over eens zijn dat stotteren naar alle waarschijnlijkheid een samenspel is van eventueel genetische (neurobiologische) defecten, ontwikkelingsproblemen en psychosociale factoren. Ik denk ook dat weinigen (ik in ieder geval niet) de illusie hebben dat ze achter "dé oorzaak" van stotteren kunnen komen, juist omdat er zoveel factoren een rol spelen.

Adrie & Miep schreef:

Iemand heeft wel eens gezegd dat er net zoveel vormen van stotteren zijn als er mensen zijn die stotteren.

Hoewel ik er zo goed als zeker van ben dat er subtypen stotteren bestaan en er onderling essentiële verschillen zijn tussen stotterende personen, denk ik niet dat je bovenstaande uitspraak te letterlijk moet nemen. Ik denk dat sommige stotteraars zeker met elkaar te vergelijken zijn, hoewel iedereen zijn/haar stotteren natuurlijk op een individuele ontwikkelt.

Adrie & Miep schreef:

Als het al lukt om stotteren te verklaren, verklaart het alleen de momenten waarop de persoon stottert. Het grootste deel van zijn uitingen spreekt iemand die stottert doorgaans vloeiend. En hoe valt dat dan te verklaren, dat terwijl er een defect is, toch de meeste woorden vloeiend worden gesproken?

Kun je het niet zien als een bepaalde allergie, verslaving, tic, of simpelweg aanleg? Iemand die bijv. aan drank verslaafd is kan soms ook hele tijden zonder, maar onder bepaalde omstandigheden komt de verslaving bovendrijven. Het feit dat iemand onder een bepaalde aandoening lijdt, wil niet automatisch zeggen dat deze ook ten alle tijden tot uiting komt.

Adrie & Miep schreef:

De vraag is niet waarin mensen die stotteren verschillen van normale sprekers of van elkaar, maar hoe ze van zichzelf verschillen van het ene moment op het andere.

Dit is zeker een interessante gedachtegang. Ik kan me er ten dele ook wel in vinden. Het ligt erg in de lijn met B. Bodenhamer en J. Harrison. Laatstgenoemde heeft voor mij trouwens een erg overtuigende visie op stotteren. Zijn boek "Redefining stuttering" kan ik zeker aanbevelen.

Adrie & Miep schreef:

Waarom heb juist ik dat stotteren nu nodig?

Dat klinkt interessant. Denk je dat het voor iedereen die stottert opgaat? Of alleen voor sommigen? De meeste mensen die ik ken kunnen hun stotteren namelijk als kiespijn missen...

Adrie & Miep schreef:

De antwoorden die ik en mijn vrouw hebben gevonden op zulke vragen hebben ons stotterprobleem opgelost.

Dat is mooi! Betekent dat je nu helemaal niet meer stottert? of eerder dat je geen probleem meer met je stotteren hebt? Ik vind het frappant dat hoe ik meer ik met stotteren bezig ben en ook andere mensen openlijk hoor stotteren, hoe meer ik denk van: "het heeft toch eigenlijk wel wat, waarom vloeiend praten als het ook stotterend kan?

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

RobertvdVorst schreef:

... Betekent dat je nu helemaal niet meer stottert? of eerder dat je geen probleem meer met je stotteren hebt? ...

Miep en ik spreken vanaf midden van de tachtiger jaren vrijwel stottervrij. Sindsdien hebben we nog sporadisch haperingen, maar die doen niet onder voor de normale onvloeiendheden die vrijwel elke spreker heeft. Perioden van terugval, (die we gedurende de zeventiger jaren wel hadden,) zijn vanaf de tachtiger jaren uitgebleven. Omdat we beiden dit succes hebben ervaren en dat ook bij anderen hebben gezien geloven wij in de aanpak van de individualpsychologische stottertherapie zoals die in duitsland is ontwikkeld door Schoenaker. ( http://www.schoenaker.de )

Een brochure van deze methode heb ik al in 1978 vertaald en kan je hier lezen: https://sites.google.com/site/werkenaanstotteren/

http://www.scribd.com/doc/118147096/197 ... nen-Gruppe

http://www.scribd.com/doc/118147095/197 ... und-Praxis

Voor therapeuten is de methode beschreven in het boek: "Ja, ... Aber!" : http://www.rdi-verlag.de/product_info.p ... aber-.html

Een hoofdstuk van dat boek hebben we vertaald en dat kan je hier vinden: http://www.scribd.com/doc/111360315/De-Stotterneurose

Een andere zienswijze die psychische en fysieke kanten van stotteren verbindt kan je vinden in het boek "Stotteren voorkomen" van William Perkins (1923-2008) Ik heb dat boek hier op internet staan: https://sites.google.com/site/stotterenvoorkomen/

Succes met je zoektocht naar de oplossing van stotteren.

Adrie

_________________

Webstek

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Adrie & Miep schreef:

Miep en ik spreken vanaf midden van de tachtiger jaren vrijwel stottervrij. Sindsdien hebben we nog sporadisch haperingen, maar die doen niet onder voor de normale onvloeiendheden die vrijwel elke spreker heeft. Perioden van terugval, (die we gedurende de zeventiger jaren wel hadden,) zijn vanaf de tachtiger jaren uitgebleven. Omdat we beiden dit succes hebben ervaren en dat ook bij anderen hebben gezien geloven wij in de aanpak van de individualpsychologische stottertherapie zoals die in duitsland is ontwikkeld door Schoenaker. ( http://www.schoenaker.de )

Een brochure van deze methode heb ik al in 1978 vertaald en kan je hier lezen: https://sites.google.com/site/werkenaanstotteren/

http://www.scribd.com/doc/118147096/197 ... nen-Gruppe

http://www.scribd.com/doc/118147095/197 ... und-Praxis

Voor therapeuten is de methode beschreven in het boek: "Ja, ... Aber!" : http://www.rdi-verlag.de/product_info.p ... aber-.html

Een hoofdstuk van dat boek hebben we vertaald en dat kan je hier vinden: http://www.scribd.com/doc/111360315/De-Stotterneurose

Een andere zienswijze die psychische en fysieke kanten van stotteren verbindt kan je vinden in het boek "Stotteren voorkomen" van William Perkins (1923-2008) Ik heb dat boek hier op internet staan: https://sites.google.com/site/stotterenvoorkomen/

Succes met je zoektocht naar de oplossing van stotteren.

Adrie

Dat de Schoenaker en Individualpsychologie-visie op stotteren voor jou en je vrouw voordelig hebben uitgepakt breng je duidelijk over. Ik denk dat het wel belangrijk is ook open te blijven staan voor andere opvattingen en inzichten. Zou je in dat verband nog een antwoord kunnen geven op de andere vraag die ik opwierp, namelijk of jij denkt dat iedereen die stottert zijn/haar stotteren 'nodig' heeft? Ik waag dat namelijk wel enigszins te betwijfelen...

Ik denk overigens dat goede spraak/stotter-therapeuten sowieso de fysieke en psychische kant met elkaar verbinden, ik denk bijvoorbeeld aan Phil Schneider. Kan dat misschien niet verklaren waarom de Schoenaker-methode niet wereldwijd toonaangevend is? Naar mijn weten is het 'slagingspercentage' van die benadering niet significant groter dan van andere benaderingen, maar misschien heb ik het mis. En dan kun je weer redeneren van: waarom wel methode A en niet methode B, of C, ... etc.?

Ik denk toch dat de oplossing voor stotteren voor iedereen weer verschillend is en minder gekoppeld aan een bepaalde eenduidige stroming of visie op stotteren. Immers, er zijn ook mensen van hun stotteren afgekomen met Del Ferro, Hausdorfer, ...etc.

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

RobertvdVorst schreef:

... Ik denk dat het wel belangrijk is ook open te blijven staan voor andere opvattingen en inzichten. Zou je in dat verband nog een antwoord kunnen geven op de andere vraag die ik opwierp, namelijk of jij denkt dat iedereen die stottert zijn/haar stotteren 'nodig' heeft? ...

Ik heb in de achterliggende jaren kennis genomen van de meeste gangbare stottertheorieën en -therapieën. Vanaf 1969 tot enkele jaren terug was ik actief binnen de vereniging Demosthenes en als voorlichter NFS en Stichting Voorlichting Stotteren. Ik heb talloze boeken en documenten over stotteren gelezen en verzameld.

In de zestiger jaren van de vorige eeuw kwam de gedragspsychologie in een stroomversnelling en ontstonden er verschillende therapievormen, waaronder de eerste groepstherapie in Nederland. Ook de Doetinchemse Methode (opgericht in 1964 door Schoenaker) werkte aanvankelijk vanuit de gedragspsychologie. Toen Schoenaker zich in 1973 in Duitsland vestigde heeft hij de gedragstherapie losgelaten.

Veel stottertherapieën zijn nog steeds op gebaseerd op (spreek-)gedrag beïnvloeding. Daar zit een gevaar in. Als er sprake is van een onderliggend onbewust motief waarom iemand stottert, dan bestaat het gevaar dat met het behandelen van het symptoom het probleem niet wordt aangepakt en dat er symptoomverschuiving plaatsvindt. (Toen Miep en ik steeds beter gingen praten kregen we aanvankelijk 'andere problemen'. Omdat het mechanisme daarvan ons bekend was, konden we ook die effectief aanpakken.

'Nodig hebben' en 'voordeel hebben' zijn termen die je neutraal moet betrachten. De individualpsychologie onderscheid zich van andere psychologische scholen doordat die meer kijkt naar de functie van gedrag ipv oorzaak. Een vriend van ons stotterde heftig. Het geval was dat hij een vader had die hem al als kind had ingepeperd dat hij later de zaak moest overnemen. Pas toen onze vriend (na onderzoek van zijn persoonlijkheidskenmerken) besefte dat hij al als kind zijn stotteren onopzettelijk had ontwikkeld om zijn dominante vader te weerstreven, begreep hij waarom hij zijn stotteren 'nodig' had.

Het ongemakkelijke van de Individualpsychologische aanpak is, dat het geen ruimte biedt om het stotteren toe te schrijven aan een macht buiten jezelf. Je bent zelf verantwoordelijk (niet in de betekenis van schuldig!) voor het optreden van stotteren. Het is jouw adem en het is jouw mond die stottert! De mensen lopen bij je weg omdat jij stottert! Dat is geen populaire boodschap! De meeste mensen die een probleem hebben gaan naar een behandelaar en verwachten dat die hun probleem maar moet oplossen. Ze zien hun eigen verantwoordelijkheid niet en voelen zich slachtoffer.

Om je vraag te beantwoorden. Alleen door (zelf-)onderzoek kan iemand te weten komen óf - cq met wélke onbewuste motieven het stotteren in stand blijft.

Lees eens: https://sites.google.com/site/stotteren ... er--gedrag

_________________

Webstek

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Dank voor je heldere uitleg. Hoewel ik de theorie van het mogelijke doelgerichte aspect van stotteren interessant vind en ook niet uitsluit dat dat voor een deel van de mensen die stotteren een rol kan spelen, zie ik wel een gevaar in het leggen van een te sterk verband tussen het optreden van het stotteren zelf en het (mogelijke) doel daarvan. Helaas is tot op heden op geen enkele manier bewezen dat stotteren zo werkt of dat doelgerichtheid van stotteren een kernelement is van stotteren zelf.

Wat als de cliënt na uitgebreide behandeling en inzicht in de (mogelijke) doelgerichtheid van zijn stotteren, nog steeds stottert? Heeft hij/zij dan gefaald? Of wellicht nóg meer inzicht nodig? Ik zie daar wel een mogelijk gevaar in.

Dat gezegd hebbende, denk ik overigens zeker dat zelfkennis in psychosociale factoren (inclusief de mogelijkheid van doelgerichtheid van stotteren) heel nuttig kan zijn en in zekere zin zelfs noodzakelijk.

Adrie & Miep schreef:

Het ongemakkelijke van de Individualpsychologische aanpak is, dat het geen ruimte biedt om het stotteren toe te schrijven aan een macht buiten jezelf. Je bent zelf verantwoordelijk (niet in de betekenis van schuldig!) voor het optreden van stotteren. Het is jouw adem en het is jouw mond die stottert! De mensen lopen bij je weg omdat jij stottert! Dat is geen populaire boodschap! De meeste mensen die een probleem hebben gaan naar een behandelaar en verwachten dat die hun probleem maar moet oplossen. Ze zien hun eigen verantwoordelijkheid niet en voelen zich slachtoffer.

Dit lijkt me niet zo uniek voor de Individualpsychologische methode. Vervang het woordje 'mond' door 'middenrif' en het zou zo een quote van Del Ferro kunnen zijn

Ik denk overigens ook niet dat dat de reden is van de relatieve onbekendheid van de Schoenaker/Adler-visie in de stotterwereld...

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

RobertvdVorst schreef:

Ik denk toch dat de oplossing voor stotteren voor iedereen weer verschillend is en minder gekoppeld aan een bepaalde eenduidige stroming of visie op stotteren. Immers, er zijn ook mensen van hun stotteren afgekomen met Del Ferro, Hausdorfer, ...etc.

Misschien moet je ook rekening houden met de mogelijkheid dat bepaalde methoden welliswaar heel verschillend zijn maar hetzelfde bereiken. Een populaire recente stroming in de psychologie is Acceptance and Commitment Therapy (misschien ben je er bekend mee). Één van de belangrijkste hulpmiddelen in die stroming is dat men niet zozeer het probleem kleiner probeert te maken, maar de wereld rond het probleem groter. Wat men dan doet is focussen op dingen die los staan van het probleem, zodat het probleem minder in je hoofd speelt. Je kunt bijvoorbeeld bewust bepaalde spieren gaan bewegen of je heel erg focussen op wat je ziet. Ik denk dat technieken als focussen op je ademhaling (Del Ferro), spelen met klanken (Hausdorfer), praten op ritme en dergelijke heel goed als afleidingen gezien kunnen worden die hetzelfde effect hebben. Een goed voorbeeld is denk ik ook de Speecheasy of het spelen van harde muziek zoals gebeurde in The Kings Speech. Dit zou mogelijk deels kunnen verklaren waarom al deze zeer verschillende technieken hetzelfde resultaat hebben.

Bedankt voor je pm trouwens: ik ga het lezen:)

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

RobertvdVorst schreef:

... Wat als de cliënt na uitgebreide behandeling en inzicht in de (mogelijke) doelgerichtheid van zijn stotteren, nog steeds stottert? Heeft hij/zij dan gefaald? Of wellicht nóg meer inzicht nodig? Ik zie daar wel een mogelijk gevaar in...

Ja, ik ken ook mensen die inzicht hebben gekregen in de functie van hun stotteren en blijven stotteren. Dat is dan geen kwestie van falen, maar een keuze. Voor alles heb je een 'prijs' te betalen. Want hoe ziet je leven er uit als je niet zou stotteren?

Om dat te begrijpen kan je dit schema bekijken: https://docs.google.com/document/d/1VsJ ... 75nhw/edit

Iemand die stottert en een therapie heeft gevolgd heeft kan slot van rekening ook kiezen om te stotteren of om niet te stotteren! Hij hoeft immers alleen maar het besluit te nemen om zijn 'spreektechniek', zijn 'flankcontrole', 'klanksturing', e.d. (of andere middelen die zijn therapeut hem heeft aangereikt,) te gebruiken. Tijdens de therapiesessies lukte het toch ook!

In dat verband is de belangrijkste vraag: Waarom gebruikt de persoon die stottert de richtlijnen van zijn therapeut niet in méér situaties?

https://sites.google.com/site/stotteren ... ngen-nemen

_________________

Webstek

Bericht

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Chris80 schreef:

... Ik denk dat technieken als focussen op je ademhaling (Del Ferro), spelen met klanken (Hausdorfer), praten op ritme en dergelijke heel goed als afleidingen gezien kunnen worden die hetzelfde effect hebben. Een goed voorbeeld is denk ik ook de Speecheasy of het spelen van harde muziek zoals gebeurde in The Kings Speech. Dit zou mogelijk deels kunnen verklaren waarom al deze zeer verschillende technieken hetzelfde resultaat hebben...

Ja, afleiden en tijd rekken. Dat gebeurde ook toen de therapeut met papiertjes ritselde bij mijn oren en ik plotseling vloeiend mijn naam kon zeggen..https://sites.google.com/site/stotteren/1969

Er zijn mbv neurologisch onderzoek beschadigde hersenbanen en gebrekkige samenwerking tussen de spraakcentra in de linker- en rechter hersenhelft bij stotterende volwassenen vastgesteld. Maar dat toont natuurlijk niet aan of dit oorzaken of juist gevolgen zijn van het jarenlang praktiseren van stotteren. Daarvoor zou je over vergelijkende gegevens moeten beschikken van deze personen, toen ze nog kind waren.

Maar ook aangetoond is dat door het trainen van een spreektechniek de functie van defecte banen door de naastliggende gezonde hersenbanen kan worden overgenomen.

Dat verklaart waarom training in ánder (spreek-)gedrag, die elke gangbare stottertherapie-methode aanbiedt, in min-of-meerdere mate, een positief resultaat oplevert.

Ik neem het mezelf kwalijk dat ik, toen ik in de vroege jaren van Demosthenes actief was, niet begonnen ben met het verzamelen van gegevens over de effectiviteit van de stotterbehandeling. Enkele jaren geleden heb ik nog gepleit voor een grootschalig Tns-Nipo-onderzoek onder een grote representatieve groep Nederlanders, maar kreeg daar de handen niet meer voor op elkaar. Pogingen die gedaan zijn, zoals het PEVOS in Duitsland vissen in een kleine vijver en is als een nachtkaars uitgegaan.

Toegevoegd 6/1, link naar PEVOS: http://www.bvss.de/index.php?option=com ... Itemid=236

_________________

Webstek

Laatst bijgewerkt door Adrie & Miep op 06/01/2013, 18:17, in totaal 1 keer bewerkt.

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Chris80 schreef:

Één van de belangrijkste hulpmiddelen in die stroming is dat men niet zozeer het probleem kleiner probeert te maken, maar de wereld rond het probleem groter. Wat men dan doet is focussen op dingen die los staan van het probleem, zodat het probleem minder in je hoofd speelt.

Dit vind ik wel een mooie theorie. De vraag is alleen in hoeverre het ook in de praktijk zo met stotteren werkt. Ik denk dat veel mensen die stotteren het idee hebben (maar wellicht is dit ook voor een groot deel irrationeel) dat hun spraak hun juist beperkt op die dingen te focussen waar ze zich het liefst op zouden willen focussen.

Van de andere kant vergroot het wel weer je perspectief, wat vrijwel altijd een gunstig effect heeft op het probleem (in dit geval stotteren) zelf heeft.

Chris80 schreef:

Ik denk dat technieken als focussen op je ademhaling (Del Ferro), spelen met klanken (Hausdorfer), praten op ritme en dergelijke heel goed als afleidingen gezien kunnen worden die hetzelfde effect hebben.

Met deze gedachtegang loop ik zelf ook enige tijd te worstelen: In hoeverre en in welk opzicht dragen zulke technieken wezenlijk bij tot een reductie van het stotteren/probleem?

Het woord "afleiding" is op zich wel interessant, want is dat niet uiteindelijk niet het ultieme doel, namelijk niet meer bezig zijn met stotteren? Iemand die nooit heeft gestotterd houdt zich in feite ook niet bezig met of hij/zij een bepaald woord wel/niet kan zeggen. Zij zijn in feite continu "afgeleid" van stotteren.

Van de andere kant denk ik dat bepaalde technieken zeker een aantoonbaar effect hebben (dus niet louter placebo), neem bijvoorbeeld het beheersen van de middenrifspier of het actief luisteren naar de klank en deze leren te beheersen. Een verklaring dat deze middelen meestal een kortstondig effect hebben kan zijn dat deze middelen niet het gehele stotterprobleem aanpakken, maar slechts een deel. Naar enige tijd krijgt dat andere deel (wat aanvankelijk niet werd aangepakt, denk bijv. aan de sociaal-psychische component) de overhand, waardoor het 'systeem' als geheel niet meer functioneert en je dus weer gaat stotteren.

De kernvraag is dus denk ik wat stotteren precies is en welke deelaspecten het behelst. In dit opzicht vind ik de Stuttering Hexagon van John Harrison wel interessant en verhelderend. Het is niet zozeer een kwestie van óf-óf, maar eerder van én-én.

Dit kan misschien wel eens het cruciale verschil verklaren tussen een placebo-effect en een reëel effect.

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Adrie & Miep schreef:

Ja, ik ken ook mensen die inzicht hebben gekregen in de functie van hun stotteren en blijven stotteren. Dat is dan geen kwestie van falen, maar een keuze.

Dit precies waar ik moeite mee heb in jouw verhaal en achterliggende visie. Het reduceert stotteren uiteindelijk tot een 'keuze'. M.a.w. als je stottert, dan kies je daar zelf voor! Zien de mensen die de Schoenaker-therapie hebben gevolgd en die nog steeds stotteren, dat ook zo? Het lijkt me een gevaarlijke route... Wetenschappers (bijv. Dr. D. Drayna, onderzoeker naar genetische aspecten van stotteren) waarschuwen ook voor deze valkuil. In dit opzicht zie ik ook niet zoveel verschil met de Schoenaker-therapie en bijv. Del-Ferro...

Adrie & Miep schreef:

Iemand die stottert en een therapie heeft gevolgd heeft kan slot van rekening ook kiezen om te stotteren of om niet te stotteren! Hij hoeft immers alleen maar het besluit te nemen om zijn 'spreektechniek', zijn 'flankcontrole', 'klanksturing', e.d. (of andere middelen die zijn therapeut hem heeft aangereikt,) te gebruiken.

Dat klinkt wel aardig, maar is dit niet een beetje te kort door de bocht? Ik ken namelijk mensen die ook mét spreektechniek nog stotteren. Als het zo simpel zou zijn, zouden er volgens mij een stuk minder mensen stotteren. Bovendien, er is geen enkel wetenschappelijk bewijs dat dergelijke technieken er ten alle tijden voor zorgen dat je stottervrij spreekt.

Adrie & Miep schreef:

In dat verband is de belangrijkste vraag: Waarom gebruikt de persoon die stottert de richtlijnen van zijn therapeut niet in méér situaties?

Daar zijn diverse verklaringen voor te geven. Het is algemeen bekend dat mensen in een vertrouwde therapeutische setting vaak vloeiend (of in ieder geval vloeiender) kunnen spreken. Dat hoeft niet altijd iets te maken te hebben met het toepassen van een techniek.

Om een techniek toe te passen moet je er op kunnen vertrouwen dat het ook werkt wanneer je het echt nodig hebt. Daar ligt vaak de crux. Bovendien voelen sommige technieken ook eerder aan als een 'andere manier van stotteren' i.p.v. vrijuit vloeiend spreken.

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

RobertvdVorst schreef:

... Dit precies waar ik moeite mee heb in jouw verhaal en achterliggende visie. Het reduceert stotteren uiteindelijk tot een 'keuze'. M.a.w. als je stottert, dan kies je daar zelf voor! ...

Keuze is een neutrale term. 'Keuze' is hier geen bewust proces. Zoals je kan zeggen dat de mens een 'ademend' wezen is (immers als hij ophoudt met adem-halen houdt hij op om mens te zijn) kun je ook zeggen dat de mens een 'kiezend' wezen is. Wij kunnen niet leven zonder steeds keuzen te maken, en dat proces is grotendeels onbewust (of naar een niet bewust niveau weggezakt). Lees het verhaal achter deze link : https://sites.google.com/site/stotteren ... ngen-nemen en vertel me dan óf - en hoe - je dit begrijpt.

_________________

Webstek

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

RobertvdVorst schreef:

Dit kan misschien wel eens het cruciale verschil verklaren tussen een placebo-effect en een reëel effect.

Hoewel ik mij lange tijd heb afgevraagd of bij vele methoden geen sprake is van een placebo-effect, trek ik dat in mijn laatste post juist in twijfel. Tenminste: ik denk dat de successen van bovengenoemde dingen misschien niet geheel aan een placebo-effect toe te schrijven zijn. Zeker voor het psychische aspect van stotter is het afleiden van het stotteren denk ik een effectieve behandeling. Daarnaast zou dit denk ik heel goed kunnen samengaan met een afleiding die bovendien nuttig is voor het fysieke aspect zoals bijvoorbeeld een focus op de middenrifspier.

Ik kom hier later nog op terug, maar wilde even op het woord placebo reageren.

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Adrie & Miep schreef:

Lees het verhaal achter deze link : https://sites.google.com/site/stotteren ... ngen-nemen en vertel me dan óf - en hoe - je dit begrijpt.

Ik heb het gelezen en hoewel ik er een heel eind in kan meegaan, ben ik nog steeds van mening dat het te eenzijdig is om slechts vanuit dit perspectief het wel of niet optreden van stotteren te verklaren. Ik vind het nogmaals onjuist om dan te constateren dat stotteren een (al dan niet onbewust gemaakte) 'keuze' is.

Vanzelfsprekend is het zo dat iemand in een sociale context de keuze heeft om zijn mond open te doen of dat niet te doen. Dat is een keuze. De communicatieve wijze en intonatie waarop iemand spreekt kunnen tot op zekere hoogte ook keuzes zijn. Maar (de mate van) vloeiendheid waag ik wel te betwijfelen. Dit omdat stotteren ook een behoorlijke fysieke component heeft, die niet altijd en/of enkel te verklaren en te veranderen is door inzicht in (mogelijk onbewuste motieven die meespelen) in beslissingen van de desbetreffende persoon.

Kort gezegd: inzicht in het psychosociale (stotter)gedrag acht ik zeer zinvol en behulpzaam, maar dat wil niet altijd zeggen dat de persoon in kwestie daarmee (zelfs in combinatie met een van de spreektechnieken) ook de middelen heeft om zich zonder stotteren te uiten.

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Bedankt voor je reactie.

Individualpsychologie is niet zozeer een behandelwijze, maar veeleer een ándere manier van denken. De grondlegger Alfred Adler was een tijdgenoot en belangrijkste opponent van Sigmund Freud. Veel van zijn ideeën zijn later door anderen uitgewerkt, ( vaak zonder zijn naam maar te noemen).

Iedereen die tevreden is over de eigen manier van denken en handelen en meent dat deze hem niet in conflict brengt met zichzelf of met de eisen van het leven, die doet er natuurlijk goed aan om alles bij het oude te laten. Zo niet: dan wens ik die veel succes met de zoektocht naar een andere, waarbij het ook mij duidelijk is dat een ideale allesomvattende niet bestaat. Zo'n zoektocht is altijd de moeite waard en ik zal de eerste zijn die de IP inruilt als ik een betere vind.

Ik ben er niet op uit om wie dan te overtuigen van welk gelijk dan ook. Het gaat mij er slechts om, om dit gedachtegoed onder de aandacht te brengen. Via de linken in mijn posting is er het nodige van op internet te vinden.

Hierbij nog linken die verwijzen naar onderzoeksresultaten;

https://sites.google.com/site/boekenove ... Aber19.pdf

https://docs.google.com/open?id=0Bx0uxC ... DZmdnI3eHc

Verder wijs ik nog op http://www.schoenakeracademie.nl http://www.stichtingencouragingtraining.nl http://www.boeveboeken.nl en http://www.uitgeverij-anode.nl voor meer achtergronden.

ps:

En wat betreft de gangbare ideeën over stotteren. Er is nog niet veel nieuws onder de zon: viewtopic.php?f=5&t=1265

_________________

Webstek

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Adrie & Miep schreef:

Iedereen die tevreden is over de eigen manier van denken en handelen en meent dat deze hem niet in conflict brengt met zichzelf of met de eisen van het leven, die doet er natuurlijk goed aan om alles bij het oude te laten. Zo niet: dan wens ik die veel succes met de zoektocht naar een andere, waarbij het ook mij duidelijk is dat een ideale allesomvattende niet bestaat. Zo'n zoektocht is altijd de moeite waard

Absoluut mee eens.

Adrie & Miep schreef:

Ik ben er niet op uit om wie dan te overtuigen van welk gelijk dan ook. Het gaat mij er slechts om, om dit gedachtegoed onder de aandacht te brengen. Via de linken in mijn posting is er het nodige van op internet te vinden.

Ik - en ik denk meer mensen met mij - waardeer en bewonder je bijdrage aan o.a. dit forum. Je informatie en links geven vaak een interessante kijk op (met name het psychische aspect van) stotteren. Verder zet je in het algemeen aan tot kritisch nadenken, wat ik een goede zaak vind.

Adrie & Miep schreef:

ps:

En wat betreft de gangbare ideeën over stotteren. Er is nog niet veel nieuws onder de zon: viewtopic.php?f=5&t=1265

Dat zegt John Harrison ook (ik kan zelf op dit moment helaas niet zo goed beoordelen of het ook inderdaad zo is). Ken je het boek Redefining Stuttering? Je kunt het hier gratis(!) downloaden: http://www.mcguireprogramme.com/redefin ... tering.php

Een andere interessante (beetje controversiële) site is: http://www.masteringstuttering.com/ Hierop zijn ook aardig wat artikelen te vinden die volgens mij wel de moeite waard zijn.

_________________

"People who stutter do it with rhythm".

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Adrie & Miep schreef:

Maar ook aangetoond is dat door het trainen van een spreektechniek de functie van defecte banen door de naastliggende gezonde hersenbanen kan worden overgenomen. Dat verklaart waarom training in ánder (spreek-)gedrag, die elke gangbare stottertherapie-methode aanbiedt, in min-of-meerdere mate, een positief resultaat oplevert.

Hoewel ik dit heel erg interessant vind (heb je hier trouwens een link of referentie voor?), vraag ik me af hoe je hiermee de terugval verklaard die je toch regelmatig ziet bij mensen die stotteren. Ikzelf bereneerde altijd dat deze verklaard konden worden door of het niet meer toepassen van een techniek of een psychische oorzaak (hernieuwde angst om te gaan stotteren). Hoe verklaar je dat vanuit bovenstaande theorie?

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

Chris80 schreef:

Adrie & Miep schreef:

Maar ook aangetoond is dat door het trainen van een spreektechniek de functie van defecte banen door de naastliggende gezonde hersenbanen kan worden overgenomen...

Hoewel ik dit heel erg interessant vind (heb je hier trouwens een link of referentie voor?)

Dit is de link: http://www.faz.net/aktuell/gesellschaft ... 33657.html

Meer kan je hier vinden: http://scholar.google.nl/scholar?q=How+ ... CDMQgQMwAA

Chris80 schreef:

... hoe je hiermee de terugval verklaard die je toch regelmatig ziet bij mensen die stotteren....?

Een Individualpsychologische verklaring is dat mensen blijven stotteren indien het afleggen van het stotteren niet-bewuste 'nadelen' heeft. Zie dit schema:https://docs.google.com/document/d/1VsJ ... 75nhw/edit

Verder verwijs ik je naar een eerdere discussie die wij hadden op dit forum (jammer dat de beheerder van dit forum zoveel oude discussie heeft gewist.)

Het onderstaande vond ik nog in mijn archief: kijk hier! download forum 31/07/2007

--------------------------------------------------------------------

Geplaatst: 31/07/2007, 9:43 Onderwerp: Maakt stotteren je sterker

Citaat:

-stof- schreef:

Zoals Chris hierboven: stel dat 5% van het stotteren fisiologisch is, ontstaat de 95% dan dankzij die 5%?

En zou een therapie die de 5% kan oplossen, uiteindelijk ook de 95% (met wat hulp eventueel)?

De bovenstaande vragen intrigeren me wel

Adrie & Miep schreef:

Die "5%" zorgt er alleen maar voor dat je onvloeiend bent in je spreken. Dat hebben veel mensen, maar velen daarvan noemen zich geen "stotteraar".

Stotteraars zijn mensen die angsten ontwikkelen, woorden en situaties vermijden en hun hele leven rond dat stotteren bouwen, die dat stotteren verantwoordelijk achten voor (al) hun levensproblemen.

Ik heb jarenlang als groepsleider gewerkt in instellingen voor verstandelijk gehandicapten. Veel van die mensen "stotteren" als gevolg van hun "fysiologisch defect". Bij vrijwel niemand heb ik het vermijdingsgedrag waargenomen wat zo kenmerkend is voor "stotteraars".

Overigens heb ik zelden zelfbewustere mensen meegemaakt als juist onder deze mensen.

Er zijn in de hersenen van mensen die stotteren afwijkingen gevonden, maar het is niet te bepalen of die afwijkingen als kind al aanwezig waren of het gevolg zijn van jarenlang stotterend spreken.

Om de gevolgen van defecte hersenbanen te compenseren is de training van nieuw spreekgedrag, zoals het trainen van een spreektechniek, wel nuttig gebleken. Onderzoek aan de Uni van Kassel heeft namelijk uitgewezen dat nabijgelegen hersenbanen de functie van defecte hersenbanen kan overnemen. Suksesvol een spreektechniek toepassen versterkt het zelfvertrouwen. Dat is een reden waarom alle bestaande stottertherapieen wel een percentage "genezingen" kunnen claimen.

De weerzin tegen het gebruik van een spreektechniek, die vele mensen die stotteren ondervinden, laat zich weer verklaren uit de psyche van de desbetreffende persoon.

7/1 link toegevoegd: How the brain repairs stuttering

_________________

Webstek

Laatst bijgewerkt door Adrie & Miep op 07/01/2013, 15:08, in totaal 1 keer bewerkt.

Re: Betrouwbaarheid informatie reguliere stottertherapie en

RobertvdVorst schreef:

... Ken je het boek Redefining Stuttering? Je kunt het hier gratis(!) downloaden: http://www.mcguireprogramme.com/redefin ... ring.php...

Bedankt voor de link. Ik ga het downloaden.

_________________

Webstek